Πολύ καλά κάνεις - αλήθεια το λέω.
Ανατριχιάζω πάντως πολύ δύσκολα, πρέπει να είναι κάτι πραγματικά εξαιρετικό για να ανατριχιάσω, αλλιώς χάνει το νόημα η έκφρασή της.
5 Likes
Δεν είμαι φανμπόυ των Lost αλλά είναι όμως σαφέστατα αγαπημένη μπάντα που την έχω δει 4 φορές. Και θα τους δω και για 5η φορά αν και εφόσον γίνει το live το Δεκέμβριο.
Ο δίσκος έχει 4 εξαιρετικά τραγούδια (Forsaken είναι έπος και με ανατριχίλα κιθαριστικό σόλο, Ending Days, Darker Thoughts, Ghosts). Τέσσερα τραγούδια που μιλάμε για εξαιρετικές συνθέσεις.
Μετά υπάρχει το Serenity που είναι πολύ ωραίο τραγούδι αλλά σίγουρα ένα επίπεδο πιο κάτω. Και μετά υπάρχουν και τέσσερα τραγούδια που δεν με τρελαίνουν (άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο).
Άρα μιλάμε για ένα δίσκο με 9 τραγούδια που έχει 4 + 1 κομματάρες. Ε νομίζω ξεκάθαρα ότι πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια. Το πρόσημο είναι πολύ θετικό. Και συμφωνώ με το 8,5 / 10 που του έβαλαν οι περισσότεροι συντάκτες στο rock overdose. Ένας δίσκος που σε κάνει να περνάς πολύ καλά. Και τι σχέση έχει αν οι Lost είναι παλιά μπάντα; Παίζει κάποιο ρόλο; Γιατί θα πρέπει να ασχολούμαστε με καινούριες μπάντες εφόσον δεν μας εκφράζουν; Δηλαδή έχουμε τη λαγνεία του παρελθόντος αλλά τώρα μας προέκυψε η λαγνεία με το σήμερα.
Σημασία έχει να περνάς καλά με ένα δίσκο. Τώρα αν ο δίσκος αυτός προέρχεται από παλιότερη μπάντα ή από καινούρια μπάντα είναι πλήρως αδιάφορο. Ας βγάλουν και τωρινές μπάντες δίσκο για να μας κερδίσουν. Όχι με το ζόρι.
5 Likes
Ποιά λαγνεία μωρέ?
Είπα ότι θεωρώ πολύ πιο ουσιαστική την κουβέντα για μια καινούργια μπάντα, παρά για δεινόσαυρους. Και δεν το λέω γιατί θεωρώ τις παλιές μπάντες κακές ή ανούσιες, αλλά γιατί προτιμώ να ανακαλύπτω καινούργιες μουσικές από το να ακούω τα ίδια και τα ίδια. Ναι, θα ακούσω το νέο θίατερ με το που βγεί, ή το νέο μετάλλικα ή δεν ξέρω και γω ποιόν άλλον, αλλά μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα (για μένα τουλάχιστον).
Tέσπα, τώρα γίνεται κουβέντα για να γίνεται.
Ο άλλος τον παίζει με το Ghost και ο άλλος το βρίσκει παράλογο. Ε μια χαρά μου φαίνονται και τα 2, ας κάνει ο καθένας ότι θέλει, εγώ θα τον παίξω με κάτι άλλο.
3 Likes
Πάντως κακά τα ψέματα οι μεγάλες μπάντες έφτασαν εκεί που έφτασαν γιατί προσέφεραν μεγάλες στιγμές κάποτε και κάποιες συνεχίζουν να δημιουργούν. Δεν μου αρέσει καθόλου η λογική “αν περιμένουμε από αυτούς σωθήκαμε” και ειδικά όταν μιλάμε για μπάντες πρωτοπόρες που έχουν φτιάξει σχολή, έχουν ανακαλύψει τον τροχό (οι συγκεκριμένοι εδώ πάνω από μία φορά) και δείχνουν ότι και πάλι μπορούν να πειραματιστούν έστω και με μικρότερο ρίσκο.
1 Like
Εφ’ όσον έχουν περάσει από αυτόν τον πλανήτη οι Rush, δεν είναι κακό να περιμένουμε από κάποιον “παλιό” να μεγαλουργήσει και στα γεράματα. Και στα δικά μου αυτιά πολύ σπάνια γίνεται, αλλά γίνεται μωρέ.
Ελπίζω μετά τα εισαγωγικά να μη βρεθεί κάποιος να μας κολλήσει να χρησιμοποιούμε αβέρτα …κουβέρτα και τις τρεις τελείες!
3 Likes
Εγώ το κάνω συνέχεια εδώ και χρόνια ρε
2 Likes
Για αναπτυξε το λιγο σε παρακαλω αυτο. Για το Noire λεμε?
Συγγνωμη προκαταβολικα για το off topic.
Ειμαι ταγμενος Victory Not Vengeance απο το 2006 που τους ανακαλυψα, και εκτοτε με συντροφευσαν σε αρκετες στιγμες που ημουν down ψυχολογικα. Tα αλμπουμ απο Empires μεχρι και Faith, Power and Glory τα θεωρω ολα δεκαρια, χωρις καμια υπερβολη. Το Automatic δεν το θεωρω δεκαρι, αλλα με τραγουδια οπως Space and Time, Nova και Photon μεσα, το λατρευω κι αυτο.
Δεν μπορεσα ποτε να νιωσω το κατι παραπανω με το Transnational και το Noire, και νομιζω πως ο λογος ειναι πως μου ακουγονται εντελως ως Automatic 2 και Automatic 3 αντιστοιχα. Χανω κατι? Να δωσω αλλη μια ευκαιρια? Ειλικρινα αναρωτιεμαι, δεν ξερω.
Καπου αυτα τα τελευταια ειναι και σχετικα παντως με την κουβεντα. Καταλαβαινω απολυτα τον @Sevek, γιατι μεσες ακρες μπορουμε γενικοτερα ολοι να συμφωνησουμε ποτε αρχισαν να επαναλαμβανονται οι Paradise Lost και ποτε ειχαν να προσφερουν κατι καινουριο και εντυπωσιακο, ειτε λιγοτερο ειτε περισσοτερο. Ακομα και στο Tragic Idol νομιζω πως μπορεσαμε να ακουσουμε εναν δισκο που ναι μεν εχει αρκετη νοσταλγια, αλλα ειναι οτι πιο κοντα εχουν κανει στο συγχρονο aggressive metal, και το εκαναν εξαιρετικα μπορω να πω.
Οσον αφορα το Obsidian (για το οποιο πραγματικα πρεπει να κανει ενας απο εσας καινουριο topic, εγω απλα αρνουμαι), δεν μπορω να νιωσω καποιον τρελο ενθουσιασμο, οσο κι αν μου αρεσει ο μισος δισκος πολυ. Ειναι δηλαδη λες και υπαρχει ενα ανω φραγμα ενθουσιασμου, λογω του οτι οποιο τραγουδι και να παρω απο τον δισκο, μπορω να βρω στο παρελθον αλλα τραγουδια Paradise Lost στο ιδιο περιπου υφος, τα οποια ομως βγηκαν και πριν αρκετα χρονια, και νομιζω πως πετυχαινουν τον στοχο τους καλυτερα.
Οπως και ο Sevek, ισως πλεον ειμαι κι εγω fan PL Demek.
2 Likes
Κοίτα δεν το βλέπω από την δική σου Σκόπια γιατί τους ανακάλυψα πρόσφατα, ίσως να τα έχουν παίξει και στο παρελθόν αυτά όντως, το Noire πάντως προσωπικά μου άρεσε πολύ. Γενικά τους αγάπησα πολύ τον τελευταίο καιρό αλλά δεν θα έλεγα ότι έχω ξεψαχνισει την (μεγάλη είναι η αλήθεια) δισκογραφία τους.
Όταν ξανάρθουν για λαηβ δεν τους χανω
2 Likes
Δηλαδή ο ενθουσιασμός σου είναι άνω φραγμένος;
Ορισμός (Φράγματα) Έστω μη κενό σύνολο S ⊆ R.
- Αν υπάρχει u ∈ R τέτοιο ώστε x ≤ u για κάθε x ∈ S, τότε το u καλείται άνω φράγμα του S και
το S άνω φραγμένο. Αν, επιπλέον, u ∈ S, το u καλείται το μέγιστο στοιχείο (ή maximum) του
S, και γράφουμε u = max S
3 Likes
Ενταξει, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι σαν και σένα που έχεις υψηλές απαιτήσεις.
Τεσπα, δεν θελω να πω πολλά γιατί δεν βρισκω το παραμικρό νόημα στην κουβέντα.
Να πω μόνο ότι το να εντυπωσιαζεσαι ή να σου αρέσει ένας δίσκος δεν έχει να κανει με “την μουσική που προχωράει μπροστα” ούτε με το παλιό ή το νέο αλλα με αυτο που ακούνε τα αυτάκια σου…μπορώ λοιπόν να εντυπωσιαζομαι ακομα με τους PL όταν ακούω κομματια οπως το Darker Thoughts, το Ghosts, Ending Days κτλ και να μην αισθανομαι οτι εχω “χαμηλές απαιτησεις”. Γιατί για εμένα απλα μου αρεσει αυτο που ακουω και τα θεωρω εξαιρετικά τραγούδια.
Μου αρεσει πολύ ο δισκος and that’s all, ουτε συγκριτικά, ουτε αναδρομές σε παλιότερους δίσκους ουτε τίποτα άλλο.
Συνεχίστε 
2 Likes
Καμία άποψη δεν είναι λάθος / σωστή . Είναι διαφορετικά points of view περί μουσικής και με βρίσκουν σύμφωνο
Είναι φανταστικό συναίσθημα να ανακαλύπτεις νέες μπάντες , φρέσκες ματιές και ιδέες όπως βρήκα εγώ σε Caligula’s Horse Haken Leprous και άλλες παρόμοιες μπάντες
Είναι για μένα το ίδιο φανταστικό να γουστάρω με δίσκους τύπου firepower, Stalingrad ή ακόμα και από νεότερες που παίζουν ουσιαστικά" παλιακα " τύπου enforcer και δεκάδες άλλες
Η μουσική γενικά είναι ωραία ενασχόληση
8 Likes
Εβγαλαν καινουργιο οι καταχνια;
1 Like
To Obsidian εννοεί με τις κραστ πανκ επιρροές
1 Like
Δεν το λέω για κακό , το hope dies young με λιγότερες κιθάρες ίσως θα κόλλαγε και στο host!
1 Like
Οι επιρροές ειναι ξεκάθαρα γκοθικκραστποστπανκ.
1 Like
Έχεις δίκιο. Λάθος λέξη χρησιμοποίησα, ήθελα να πω ότι έχουμε “διαφορετικές απαιτήσεις”.
Συγγνώμη αν σας χάλασα την κουβέντα με τα διθυραμβικά σχόλια για τη νέα δισκάρα, ρίχοντας λίγο αλατοπίπερο με τα δικά μου κακοήθη, αλλά η τελευταία δισκάρα των Paradise Lost σύμφωνα με τα δικά μου γούστα ήταν το Symbol of Life. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως. Συνεχίστε.
3 Likes
Με τα δικά μου γούστα η τελευταία υπερδισκάρα των Lost είναι το Paradise Lost του 2005.
1 Like
Τώρα εξηγούνται όλα…πες ρε παιδιά δεν ακούω paradise lost να τελειώνουμε βρε παιδί μου . Όπως και να έχει το θέμα δεν είναι εάν σου αρέσει ή όχι ένας δίσκος (προφανώς). Το θέμα είναι όταν υιοθετείται από τον κάθε έναν ένα στιλάκι τύπου
το οποίο είναι εξορισμού λάθος και βαθύτατα ελιτίστικο.Σόρυ κιόλας.Και εγώ μπορώ να σου πω εντυπωσιάζεσαι εύκολα από κάθε κανούργια μπάντα που σε 10 χρόνια δεν θα την ξέρει ούτε η μάνα της. Θα είχα δίκιο ; όχι φυσικά . Ελπίζω να κατάλαβες τι θέλω να πω
2 Likes
Ναι ωραιο το passive-aggressive αλλα ακομα προσποιείσαι πως δεν καταλαβαινεις οτι δεν μας “χαλασε” η αποψη σου για τον δισκο (μπορει να τον θεωρεις τον χειροτερο της δεκαετιας, μπραβο και μαγκια σου) αλλα τα περι “απαιτησεων” και το ποσο γαματρος εισαι που ακους μουσικη που προχωραει ενω εμεις μενουμε στασιμοι. Δεν πειραζει συνεχισε να το παιζεις μαρτυρας που σε φιμωνουμε εμεις οι κακοι φανμποηδες.
1 Like
ακριβώς και ο quintom που τόσα (αιχμηρά) λέει , ποτέ δεν ξεκίνησε να λέει πράγματα τύπου “εντυπωσιάζεστε έυκολα” και άλλα χαριτωμένα ή ειρωνίες τύπου “μα πόσες ανατριχίλες πια” . Ρε παιδιά κουμάντο στη τρίχα μου θα κάνετε ;;; έλεος!
1 Like