Ετσι εξηγουνται τα δυο ή και περισσοτερα account
ξέρεις δεν αναφερόταν μόνο σε εμένα αλλά και σε άλλους , άρα πρωτο πληθυντικό πρόσωπο 
Ναι το ξερω
Βασικα το σβηνω κουραστηκα. ΔΕΝ ΔΕΧΕΣΑΙ οτι μπορει ο δισκος να μας αρεσει οκ, κερδισες, δεν μας αρεσει, προσποιουμαστε.
Βασικά τώρα θα μπώ στην κατηγορία “δεν είμαι <μεταλλοπατέρας/whatever>, αλλά…” και δεν το θέλω, αλλά θα μπώ.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι απόλυτος, δέχομαι όλες τις απόψεις περί μουσικής, όλα τα γούστα και όλους όσους γουστάρουν ότι γουστάρουν. Κανείς δεν έχει ούτε μουσικόμετρο, ούτε μπορεί να πεί σε κάποιον τι να ακούσει και τι να τον ενθουσιάσει.
Παρα ταύτα, καταλαβαίνω απόλυτα και αυτούς που απορούν με διθυραμβικά σχόλια για τον 16ο δίσκο των PL, ενώ απ ότι καταλαβαίνω (σημείωση: δεν τον έχω ακούσει) ο δίσκος είναι συμπαθητικός με μερικές πολύ καλές στιγμές.
Όταν λοιπόν έχουμε φτάσει να μιλάμε για μια μπάντα που έχει βγάλει 16 δίσκους και να λέμε ότι μας ανατριχιάζει, αυτό (χαρην συζήτησης και μόνο ε) θα πρέπει να είναι κάτι το εξαιρετικό. Αν καταλαβαίνω καλά, ο δίσκος δεν είναι εξαιρετικός, είναι απλά οκ και σίγουρα ο καλυτερος τους από το Tragic Idol και δώθε(γενικά μην κολλάμε στο ότι μιλάμε για PL, οποιαδήποτε μπάντα με μεγάλη πορεία μπορεί να μπεί στην θέση τους).
Όταν λοιπόν κάποιος έχει ζήσει πολλούς δίσκους μιας μπάντας την στιγμή που βγαίνουν και μιλώντας για τους PL συγκεκριμένα, που στο παρελθόν ήταν μουσικοί χαμαιλέοντες (στον στυλ τους πάντα) και ξαφνικά διαβάσει για τις ανατριχίλες του νέου δίσκου ή θα περιμένει ενα εξαιρετικό δίσκο ή θα γελάει.
Όπως λοιπόν κάποιος μπορεί να εκφράσει ελεύθερα τον ενθουσιασμό του (και πολύ καλά κάνει) για το οποιοδήποτε τραγούδι, ακριβώς το ίδιο ελεύθερα μπορεί κάποιος να εκφράσει την αντίθετη άποψη(και πολύ καλά κάνει και αυτός). Σε μουσικό φορουμ είμαστε, όπου ο καθένας εκφράζει την άποψη του γιατί θέλει να την μοιραστεί με τον υπολοιπο κόσμο. Ακριβώς έτσι γίνονται συζητήσεις.
Όταν λοιπόν κάποιος δεν συμμερίζεται αυτόν τον ενθουσιασμό, ούτε μεταλλοπατέρας είναι, ούτε μπατσος του γούστου, ούτε εγκάθετος.
Τα ακούσματα μας και η ηλικία μας, προσδίδουν πολλά πράγματα για τα γούστα μας. Πάντα σε μια μεγάλη μπάντα, θα υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν τα πάντα που κάνουν (ντάξει πολύ δύσκολο να είσαι παρουσιάσεις μια πιο αντιπροσωπευτική εικόνα ενός δίσκου σε κάποιον άλλον έτσι), κάποιοι που θα μένουν στα παλιά, κάποιοι που θα ειναι ντεμί και κάποιοι που θα γουστάρουν τα καινούργια.
Αυτό συνήθως έχει να κάνει με το πότε τους ανακάλυψε κάποιος και με την ηλικία. Αν κάποιος έχει παρακολουθήσει τους Λοστ από το Draconian Τimes και δώθε ή το One Second, δύσκολα θα μπορέσει να εντυπωσιαστεί με κάτι καινούργιο από την ίδιο μπάντα, γιατί πλέον την ξέρει, έχει δεί σε βαθος 20ετίας και βάλε την πορεία τους. Αν κάποιος τους έμαθε πριν 5 χρόνια, είναι πολύ λογικό να ενθουσιάζεται με κάθε νέα κυκλοφορία της μπάντας που παρακολουθεί, γιατί όπως και να το κάνουμε οι δίσκοι που βγαίνουν σύγχρονα με την ακροασή τους, προσθέτουν πόντους στην ακουστική απόλαυση.
Είναι η ίδια απόλαυση που είχα νιώσει με το BE των Pain of Salvation, το Bloom των Caligula’s Horse, το Clear των Periphery, το Still Life των Οpeth κλπ κλπ.
Αυτό λοιπόν, δεν το παίρνει κανείς από κανέναν και με κανέναν τρόπο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να βγάλω κάποια συμπεράσματα για κάποιον από τα λεγόμενα του για ένα δίσκο (κυρίως για το πόσο σοβαρά θα πάρω μια άποψη ή όχι).
Και ερχόμαστε στο κυρίως θέμα: αν έχω κάποιον που μου εκθειάζει το νέο Θιατερ, όσο και να χτυπάει τον κώλο του κάτω ότι είναι αριστούργημα, εγώ θα διαφωνώ.
Θα διαφωνώ για πολλούς λόγους. Για το ότι πλέον είναι αντιγραφείς του εαυτού τους, μια μπάντα που κάποτε εξελισσόταν από δίσκο σε δίσκο, γιατί ο ήχος τους έχει γίνει προκάτ, γιατί η γριά πλέον δεν μπορεί να τραγουδίσει, για το χαμένο γκρουβ του Μαντσινι, για πολλά ακόμα. Όταν λοιπόν αυτός ο ακροατής μου πεί ότι είναι αριστούργημα, 2 πράγματα μπορώ να συμπεράνω: 1) ότι τα γούστα του είναι τραγικά διαφορετικά από τα δικά μου 2) είναι καινούργιος ακροατής.
Κανένα από τα παραπάνω δεν είναι επιλήψιμα, αλλά από την άλλη, αν θέλουμε να μιλάμε για μουσική και να συνεννοούμαστε, είναι δύσκολο να βάζουμε στην ίδια θέση το scenes με τον τελευταίο δίσκο. Δηλαδή αν είναι ο τελευταίος αριστούργημα, τότε images/awake/falling/scenes/six degrees τι είναι? Μνημεία της ανθρωπότητας?
Πρέπει να υπάρχει μια διαβάθμιση σε αυτά που λέμε για να μπορούμε να συνεννοηθούμε και να κάνουμε όμορφες συζητήσεις.
Τεσπα, τα παραπάνω είναι κάποιες σκόρπιες σκέψεις, ελπίζω να βγάζουν κάποιο νόημα.
7 Likes
Μια χαρα νοημα βγαζουν και προσωπικα συμφωνω σε ολα, μεχρι κεραιας!!
Εγώ από την άλλη βρίσκω αρκετά προβληματική την λογική μερικών από τα λεγόμενα σου 
Πρώτον, δεν έχεις ακούσει τον δίσκο άρα δεν μπορείς να γνωρίζεις τίποτα για τον δίσκο, ακόμα και χίλιες απόψεις να διαβάσεις.
Δεύτερον, έτσι όπως εκφράζεις την άποψή σου είναι σαν να λες πως το τελευταίο άλμπουμ των Dream Theater, Paradise Lost, κ.ο.κ. δε θα μπορούσε ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να είναι αριστουργηματικό. Αυτό είναι αντικειμενικά μια λανθασμένη δήλωση, αν αυτό εννοούσες όντως. Χρειάζομαι μόλις ένα παράδειγμα για να την ακυρωσω, και έχω τουλάχιστον δύο. Division Bell και Innuendo. Αριστουργήματα και οι δυο, όχι απλώς αξιοπρεπείς δίσκοι.
Έβγαλαν οι Paradise Lost αριστούργημα? Κατα την γνώμη μου όχι. Αλλά δεν υπάρχει αντικειμενικό ναι και όχι. Για κάποιους έβγαλαν. Και μένα με ξενίζει αυτή η δήλωση, αλλά μπορώ να την δεχθώ και να την καταλάβω.
Οποιαδήποτε μπάντα στον κόσμο είναι εν δυνάμει ικανή να βγάλει αριστούργημα, ακόμα κι αν έχει βγάλει 15 ή 20 δίσκους. Μην αφήνετε την παρελθοντολαγνεια να σας στερεί το να απολαμβάνετε τα παλαιότερα συγκροτήματα, είναι ενάντια στην οποιαδήποτε ανοιχτομυαλη αντιμετώπιση σας διακατέχει σε γενικές γραμμές. Γενικά η σύγκριση με τα άλμπουμ που βγήκαν όταν ήσασταν 20 και 23 χρονών το μόνο που κάνει είναι να εκθέτει bias, δεν υπάρχει τίποτα “σωστό” στην θεώρηση ότι όλες οι μπάντες φθίνουν, γιατί ξεκινάει από υπόθεση η οποία επηρεάζει την παρατήρηση, κι όχι το αντίθετο.
7 Likes
Ναι ναι, συμφωνώ απόλυτα. Φυσικά και μπορεί να βγάλουν (κάποιοι με περισσότερες πιθανότητες σε σχέση με αλλους). Για αυτόν ακριβώς τον λόγο κάθομαι και ακούω νέους δίσκους από “παλιά” συγκροτήματα(που μου αρέσουν προφανώς), δεν τους έχω ξεγράψει, περιμένω την εκπληξη, ασχέτως αν δεν έρθει ποτέ ή όχι.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος μουσική. Μόνο μουσική που μας αρέσει και μουσική που δεν μας αρέσει.
Ίσως(τι ίσως, σίγουρα) να μην το εξέφρασα καλά, αλλά αυτό εννοώ και εγώ.
Ο μόνος λόγος που πετάχτηκα εδώ(μιας που δεν έχω ακούσει τον δίσκο), είναι γιατί σύμφωνα με τα λεγόμενα που βλέπω, δεν είναι αριστούργημα για την πλειοψηφία, οπότε μπορούσα να πατήσω πάνω σε αυτό. Φυσικά και δεν εκφράζω καμία άποψη για τον εν λόγο δίσκο - μπορεί να τον ακούσω και να μου φανεί αριστούργημα φυσικά!
3 Likes
Εμεις φθινουμε πρωτα απ’ ολα 
!
Σορρυ αλλά εγώ αυτό που διαβάζω είναι “ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΣ”
Εγώ έμαθα τους Lost στο Draconian και είμαι πολύ ενθουσιασμένος από το Obsidian, δεν ήμουν και τόσο από το Medusa όμως. Επαναλαμβάνω ότι κάθε μπάντα, και ειδικά μία μεγάλη, μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα ανά πάσα στιγμή.
Δεν ξέρω τι είχες γράψει, δεν το είδα, αλλά όπως είπα και σε άλλα posts σε παρακαλώ να διαβάζεις τι γράφω και να μην παρερμηνεύεις: “Δέχομαι να σας αρέσει, δε δέχομαι ότι ο δίσκος γαμάει”. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το γράψω. Είναι προφανές ότι θα συγκρίνω με τα αριστουργήματά τους όταν διαβάζω ότι πρόκειται για δισκάρα. Επίσης να σου θυμίσω ότι αυτά που είπα και θεωρήθηκαν ελιτίστικα ξεκίνησαν ως απάντηση στον, κατά άλλα συμπαθέστατο, Shadowking ο οποίος δήλωσε ότι μεγάλες κυκλοφορίες σήμερα μπορούν να βγουν μόνο από μπάντες τους παρελθόντος στο metal/rock, με το οποίο διαφωνώ κάθετα. Τάσσομαι υπέρ των λεγομένων του Sevek πιο πάνω. Αυτά με καλή διάθεση, την καλημέρα μου.
Δεν είπα μόνο βρε συ, λέω αυτό που είπα και πιο πάνω
1 Like
Θα σου πω για Θίατερ, γιατί δεν έχει νόημα να πω για PL.
Όταν ήταν στις ημέρες του να βγεί το Αστονισινγκ, όπως πάντα, είχα μια “αγωνία” για να δω μια αγαπημένη μπάντα τι θα βγάλει. Ναι μεν για μένα είναι σε συνθετικό τέλμα, αλλά είναι αγαπημένη μπάντα, οπότε πάντα ελπιζεις.
Όταν βγήκε το πρώτο τραγούδι (ουτε καν θυμαμαι πως το λένε αυτή την στιγμή), στην αρχή είχα εναν ενθουσιασμό καθώς επιτέλους άφηναν τις υπερμεταλ παραγωγές και πήγαιναν σε ένα πιο μαλακό ήχο. Αυτό στις πρώτες 2-3 ακροάσεις. Από εκεί και πέρα, μόλις ακουσα τον δίσκο, απλά τον αφησα να σκονίζεται (κυριολεκτικά, γιατί τον έχω).
Οι Θίατερ και οι κάθε Θίατερ, είναι μια μπάντα με μεγάλη ιστορία και τεράστιες κορυφές. Όταν όμως ξέρω πως εδώ και 4 δίσκους δεν με εχουν ικανοποιήσει, δεν περιμένω πολλά από αυτους, γιατί απλά για πολλά χρόνια δεν έχει τυχει να με αγγίξουν(συν διαφορα αλλα στοιχεία, όπως πχ η γρια πλεον φωνάζει, ο Ραντες έχει καιρό να γράψει μέρη που να με ενθουσιάσουν, ο Μαντσινης δεν μου κανει κουκου κλπ κλπ). Παρα ταύτα, ΚΑΘΕ φορά που βγάζουν δίσκο, τον ακούω και ελπίζω ότι θα με εκπλήξουν. Όμως ξέρω συγχρόνως ότι αυτό είναι δύσκολο, καθώς έχουν να το κάνουν χρόνια.
Το ιδιο έγινε και με τους Caligula’s Horse. Mετά το αριστούργημα, το Bloom, περίμενα και ήλπιζα σε μια αντίστοιχη συνέχεια. Μπάντα η οποία είναι καινούργια, έχει βγάλει ως τότε 3 σερί εκπληκτικά άλμπουμ, έχω ακούσει καθε δίσκο τους όταν βγήκε (εκτός του πρώτου, λίγο πιο μετά), οπότε είναι μια μπάντα που θεωρητικά έχει όλα τα εχέγγυα να με ενθουσιάσει με κάθε καινούργια κυκλοφορία. Όταν βγήκε λοιπόν το In Contact (που κατά πολλούς απ όσο διαβάζω είναι και ο αγαπημένος τους δίσκος), ναι μεν μου άρεσε, αλλά δεν με ενθουσίασε.
Αν τώρα στα παραπάνω βλέπεις προκατάληψη, δεν μπορώ να σου πω κάτι. Θεωρώ πως όταν μια μπάντα που ακολουθείς έχει χρόνια να σε αγγίξει, τότε είναι πιθανό να συνεχίσει έτσι - παρόλαυτα εγω συνεχίζω να ελπίζω.
2 Likes
Ωχ ναι σορρυ, είναι πρωί ακόμα, είπες ότι “δυστυχώς τα καλύτερα του συγκεκριμένου τουλάχιστον είδους, μεταλ/ροκ δηλαδή, βρίσκονται στο παρελθόν”. Με αυτό διαφώνησα και είπα ότι μένετε στο παρελθόν και δε βλέπετε το τώρα. Τεσπα, μη λέμε τα ίδια, ο καθένας ας ακούει ό,τι γουστάρει.
1 Like
Έτσι όπως το λες συμφωνώ, δηλαδή σε καταλαβαίνω, με τους Lost για παράδειγμα, γιατί τους Theater τους παράτησα εντελώς εδώ και πάνω από 10 χρόνια, έχω αυτή την αγωνία όταν βγάζουν δίσκο. Δεν σου κρύβω ότι οι 2 προηγούμενοι με προβλημάτισαν, δεν ήθελα τόσο death metal στους paradise lost μου, είναι δίσκοι που τους βάζω σπάνια. Με το που έσκασε όμως το Ghosts ενθουσιάστηκα και τελικά και ο δίσκος ήταν ανάλογος. Οπότε συνεχίζω να ελπίζω. Το ίδιο έχει γίνει και με τους Metallica.
Πανω σε οσα σχολιασε ο @Leper_Jesus
Για μενα αυτο το κομματι ειναι ενας ημι-κρυμμενος θησαυρος:
Α) που δεν μπηκε στον δισκο
Β) εχει παντελως αταιριαστα, αχρειαστα και απλως ΚΑΚΑ μπρουταλ φωνητικα
Οι φωνητικες γραμμες του Holmes και η εκτελεση τους στα ρεφρεν, ειναι για μενα ενα απο τα στοιχεια που με κανουν να αγαπω τους Paradise Lost πανω απο 20 χρονια. Η χροια του, η ψηλη εκτελεση σε νοτες, το ιδιαιτερο της μελωδιας, απλα τους δινει αυτο το κατι το ξεχωριστο που μου εχει λειψει πολυ. Ειναι αρκετα παρεμφερες το ρεφρεν σε μελωδιες που ακουγαμε απο αυτους μονο στο BIN και το SOL μπορω να πω, ουτε καν στο PLX δεν επιβιωσαν αυτα, και τα γουσταρω παρα πολυ προσωπικα.
Με αφορμη αυτο, να πω καπου εδω οτι το remix του BIN ειναι μια παταγωδης αποτυχια, κυριολεκτικα ΚΑΘΕ τραγουδι ειναι πολυ ανωτερο στο αρχικο του mix και οχι σε αυτα που δυστυχως κυκλοφορησαν περσι προπερσι, τα οποια ακουγονται απλα σαπια.
Τα φωνητικά στο ρεφρέν του hear the night δεν ταιριάζουν με όλο το υπόλοιπο κομματι. Για εμενα ειναι αποτυχημένο σαν επιλογή, απλα δεν κολλάει. Και δεν ειναι και τίποτα το φοβερό, έχουμε ακούσει πολυ καλυτερο Holmes σε αυτο το υφος.
Το BIN στο remix ειναι σαφώς ανώτερο από το original. Δίνει αυτο που έλειπε από τον δισκο, δεν αφαιρεί σε κάτι, προσθέτει. Και προσωπικα, η remix έκδοση με έκανε να ξανακούσω το BIN μετα απο πολυ καιρό και να το εκτιμώ, να μου αρεσει σαν δισκος πολυ περισσοτερο τωρα.
2 Likes
Καλα οκ γουστα ειναι αυτα, για το Hear The Night εκπλησσομαι ομολογω. Δηλαδη για μενα το ρεφρεν σωζει ενα τραγουδι που χωρις αυτο το ρεφρεν θα ηταν για τον καδο των απορριματων.
Οσον αφορα το ΒΙΝ, δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως μπορει να βρισκει καποιος καλυτερο στο ρεμιξ? Περι ορεξεως κολοκυθοπιτα οπως παντα, αλλα εχω ειλικρινη απορια.
Οι κιθαρες ειναι εντελως ψοφιες, ο Χολμς ακουγεται ψευτικος, ενω σε κατι τραγουδια οπως το Leave This Alone, εχουν βαλει κατι ασχετες κιθαρες που προοριζονταν να ειναι χαλι σε πιο χαμηλη ενταση, και το αποτελεσμα κατ’εμε ειναι να ακους κατι που πλεον ακουγεται σαν demo κι οχι σαν τραγουδι.
Ειλικρινα αν ηθελαν να παρουν το ΒΙΝ και να το κανουν πιο ΜΕΤΑΛ ή πιο ΧΕΒΙ ή και τα δυο, χιλιες φορες να το εκαναν. Δεν μπορω να καταλαβω τι εχουν κανει με το ρεμιξ. Ουτε οι ιδιοι μαλλον δεν ξερουν τι τους ενοχλουσε, και πηγαν και το πειραξαν, απλα για να λενε οτι το πειραξαν.
Και πιο συγκεκριμενα, γιατι δεν εχω πολλα να κανω αυτην στην στιγμη:
-
Στο I Am Nothing, πρωτον, εχει κοπει η μεταβαση απο το πρωτο στο δευτερο κουπλε, διχως κανεναν λογο. Δευτερον, οποια μελωδικοτητα υπηρχε στο ρεφρεν που εδενε ομορφα την φωνη του Χολμς με τις βαριες κιθαρες, εχει μετατραπει σε εναν αχταρμα απο ΣΑΠΙΕΣ κιθαρες. Το σολο στο τελος μονο cringe, χανεται μεσα σε κατι σαπιες ρυθμικες παλι.
-
Mouth. Καλα, απαξιω και να σχολιασω. Αυτο το τραγουδι ειναι για μενα αριστουργημα και απο τα καλυτερα που εχουν γραψει ποτε. Ευτυχως η αλλαγη σε αυτο δεν ειναι τεραστια.
-
Fader τι αποτυχια θεοι, ενα απο τα πιο ιδιαιτερα τραγουδια του δισκου εγινε σαν nu metal ποπ με κατι ασχετα εγχορδα πολυ πιο μπροστα απο οτι επρεπε να ειναι, ετσι για το γαμωτο
-
Look At Me Now απο τα αγαπημενα μου τραγουδια στον δισκο, οτι και να του κανεις θα γαμαει, αλλα το να βαζεις κατι ασχετες κιθαρες απο το πουθενα εκει που οι αρχικες lead κιθαρες ειναι ο ορισμος της τελειοτητας, σιγουρα δεν ειναι κι οτι καλυτερο .
-
Illumination. ΒΡΩΜΙΑ ρε φιλε αντι για τον αρχικο κρυσταλλινο ηχο που σε εκανε να βλεπεις απο την κορυφη του Empire State Building μεχρι την κορυφη του Everest χωρις προβληματα, και τωρα ακους το τραγουδι και νιωθεις οτι βρισκεσαι στην Σανγκαη μια καλοκαιρινη ημερα με 43 βαθμους Κελσιου και νεφος που σκοτωνει μεχρι και tardigrades. Αισχος απλα.
-
Something Real απο ποτε επεσαν 2 επιπεδα οι Paradise Lost κι εγιναν Faith No More? Τι ηχος ειναι αυτος ρε παιδια, ουτε αν μετακομιζατε Σηατλ το 1991 δε θα βγαζατε τετοιο παραταιρο ψευτο-grunge του κωλου.
-
Προσπαθησαν αρκετα, αλλα δυσκολο να καταστρεψουν το Divided. Ισως σε μερικα σημεια να ακουγεται και καλυτερο. Το μονο στο οποιο συμβαινει κατι τετοιο.
-
Never Again ολη η ατμοσφαιρα εν προκειμενω δημιουργειται απο τις στοιχειωτικες βαριες κιθαρες και τα πολυ εντονα βαθια γκοθικ φωνητικα, τα δυο στοιχεια δηλαδη τα οποια το ρεμιξ κανει suppress. Ενα μεγαλο οχι απο μενα. Νταξει ακουγεται πιο καθαρα το βιολι ξερω γω… μπραβο…
-
Control χαχαχαχαχααχχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα τι μαλακιες ακουω πια
-
No Reason. Πανομοιοτυπο με το αρχικο με εξαιρεση την φωνη του Χολμς. Παλι καλα? Το ρεφρεν ενα αισχος, λες και τραγουδανε δυο ατομα ταυτοχρονα ειναι. Και στα κουπλε δηλαδη. Ο Χολμς και μια αφροαμερικανα στο βαθος με ιχνη γκοσπελ. Τουλαχιστον ειναι amusing.
-
Sell It To The World Ως εναλλακτικο ρεμιξ μου αρεσει αρκετα με τα εξτρα στοιχεια στην εισαγωγη κυριως. Το αρχικο βεβαια δεν το αντικαθιστα για κανεναν λογο, λειπει ο υπεροχος ογκος και το μπασο στα κουπλε ακουγεται σαν μεηντεν = απλα οχι
-
World Pretending οταν ενα τραγουδι ειναι αψογο, δεν το αλλαζεις. Ακομα κι αν ειναι ελαχιστη η αλλαγη.
-
Gone Γιατι ρε φιλε πιο δυνατα τα τυμπανα? Τον αγαπαω κι εγω τον λημορις, αλλα προτιμω την βροχουλα στο συγκεκριμενο τραγουδι. Ευτυχως η αλλαγη κατα τα αλλα ειναι μηδαμινη.
-
Leave και με νεο τιτλο γιατι το this alone τους ενοχλουσε. Σκουπιδενια εκδοση, πολυ απλα.
Τα ειπα και ηρεμησα. Ευτυχως δεν πειραξαν το Sway και το Waiting For God. Οπου το τελευταιο ισως να ηταν το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που να χρειαζοταν ενα ρεμιξ, καθως παιζει αρκετη βαβουρα σε κατι σημεια.
2 Likes
Έχει κανείς άποψη και για την πρόσφατη επανέκδοση του host; Φαντάζομαι αυτό δεν θα έχει σημαντικές διαφορές από το κανονικό.
2 Likes
Το Host είναι απλώς με καλυτερη ποιότητα ήχου. Δεν έχουν πειράξει κάτι. Ευτυχώς.
1 Like