Μπορεί και καμία. Μιλάμε για 16 δίσκους με φοβερά καλή ποιότητα ακόμα και στα “χειρότερα” τους
Δεν θα το έλεγα μέτριο, μέτριο σε σχέση με τα υπόλοιπα ναι ομως
Παίζει κάνα αντεργκράου κίνημα υπέρ του τελευταίου live στην Αθήνα? Είχα περασει φοβερά και το θεωρώ ένα πάρα πολύ καλό live, η μπάντα ήταν πάρα πολύ δεμένη, το setlist πολύ καλο, η φωνή του Nick σε αρκετά καλά επίπεδα για 2010s και έλεγε και κάνα βρετανικό αστείο στα ενδιάμεσα (κάποιο από τα πιο βαριά κομματια τους-δεν θυμάμαι γαμωτο ποιο ήταν- το προλόγισε λέγοντας “this is a Christmas song” ήταν πολύ λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα)
Μπορεί και να πήγαινα 1-2 δισκους πιο πίσω, αλλά στο tragic idol βρίσκουμε δοκάρι (και δεκαρι). Άλλωστε απ’ ότι έχω καταλάβει μαν, η doom/death πλευρά των PL δεν είναι και η αγαπημένη σου και το obsidian είναι κομμάτι αυτής της πλευράς, λογικό το βρίσκω να μην σε ενθουσιάζει! Όπως αντίστοιχα και εμένα δεν με ενθουσιαζει το host που το πιστεύω όμως πως για τη φάση του μπορεί και να είναι αριστούργημα. (Ίσως αυτό πρέπει να βάλουμε στο album exchange και μετά από καμιά δεκαριά απανωτες ακροάσεις να συνειδητοποιήσω ότι είχες δίκιο, who knows)
Κοιτα ας το πούμε έτσι καλύτερα : αν φτιάξεις ένα υποτιθέμενο μεγάλο best of των λοστ (και με τα b sides) μπορείς να βάλεις μέσα και 40-50 τραγουδάρες μέσα . Χαρακτηριστικό μεγάλης μπάντας κατ’εμε…
Οταν λες η doom/death πλευρα των Paradise Lost εννοεις αυτη η πλευρα που ειχαν κυριολεκτικα για 2 χρονια στην αρχη της καριερας τους και μετα εξελιχθηκαν σε πολυ καλυτερα και ανωτερα πραγματα για τα επομενα 20 χρονια? Ε ναι… δεν ειναι η φαση μου αυτη η πλευρα τους που την ειχαν ξεχασει και την εκραζαν μεχρι κι οι ιδιοι, σορρυ ε
Το Obsidian το θεωρω αξιοπρεπες κι εχει μεσα 3-4 τραγουδια που λατρευω. Μου θυμιζει παλιους καλους Paradise Lost σε αρκετες στιγμες, και εχει συναισθημα, απλα για μενα του λειπει η συνεπεια. Γιατι εχει και 2-3 τραγουδια μεσα με τα οποια κανω facepalm. Δεν περιμενα να βγαλουν δισκο που να με συνταραξει μετα απο 30 χρονια καριερας, και ετσι δεν εχω σοβαρα παραπονα απο το Obsidian. Απλα σχολιασα στο οτι προκειται για καποιο κατορθωμα. Δε νομιζω οτι εβγαλαν και κανενα magnum opus, τι να σου πω.
Δεν μιλαμε για Rush, Pearl Jam ή Steven Wilson εδω, στο οποιο ταιριαζει αυτη σου η λογικη unironically δυστυχως.
Οι πρώτοι τρεις δίσκοι δεν με τρελαίνουν σε σχέση με τα επόμενα κι εμένα (θεωρώ πως οι 3 καλύτεροι δίσκοι τους ήταν τα Draconian,icon και paradise lost με αυτή τη σειρά κιόλας), χωρίς να σημαίνει πως το gothic και το shades of god δεν είναι παρά πολύ καλοί δίσκοι. Το ντεμπούτο σορυ νοτ σορυ στους πρωτοδισκακηδες αλλά ποτέ δεν μου έκανε κλικ.
Ε ναι …προφανώς για demos γαμάνε . δεν θα αντικαταστήσουν τα κανονικά … υπάρχει όμως και μια 90ίλα διάχυτη στις ηχογραφήσεις.
Καλύτερα να βάζανε κ όλα τα bsides εκείνης της περιόδου κατ’εμέ
Απάντησα εδώ για να μη σπαμαρουμε το άλλο thread. Για μένα απλά έκαναν μια κοιλιά δύο δίσκων με τα plague within και medusa. Όλο το υλικό τους από το 1991 μέχρι το 2012 το θεωρώ από αξιολογο μέχρι αριστούργηματικο, και το obsidian έναν αρκετά καλό δίσκο.
Οπότε μάλλον είναι μια από τις εξαίρεσεις στον κανόνα πως συνήθως μετά από μερικους δίσκους η μούσα πάει περίπατο , και όχι εφαρμογή του κανόνα (ο angry metal guy είχε βγάλει και ορολογία για αυτό, κάτι με diminishing quality )
Πως ειναι η εξαιρεση στον κανονα οταν εβγαλαν 2 μαπες back to back?
Επισης οκ λατρευω καθε δισκο τους στα 2000ς, αλλα οι δισκοι τους στα 1990ς για μενα ειναι εμφανως ανωτερης ποιοτητας.
Δεν θεωρω βεβαια οτι θα επρεπε να εχουν γραψει κατι οσο υπεροχο και λατρεμενο οσο το Icon, το Draconian Times και το One Second στα 2000ς, οποτε δεν ειναι επ ουδενι παραπονο το αποπανω ε, απλα λεω οτι ειναι φυσιολογικο για μια μπαντα να κανει reinvent του εαυτου της μετα απο τα πρωτα 10-15 χρονια. Δεν υπαρχει ουτε μια μπαντα στον πλανητη, ουτε εχει υπαρξει ποτε, που να εχει διατηρησει την ιδια ποιοτητα σε ΟΛΟΥΣ τους δισκους μετα τα πρωτα 10-15 χρονια. Καποιες ναι, εβγαλαν και αριστουργηματα στην δυση της καριερας τους (Rush, Queen, Pink Floyd, και αρκετες αλλες), αλλα δεν εβγαλαν ΜΟΝΟ αριστουργηματα.
Λες για το “law of diminishing records” λογικά, το οποίο πρακτικά λέει πως όταν κινείσαι σε ένα συγκεκριμένο και παγιωμένο στυλ, 9/10 φορές ο επόμενος δίσκος θα είναι χειρότερος του προηγούμενου.
ήταν πολύ λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα)
)