Δισκάρα είναι, ούτε μισή μέτρια στιγμή πραγματικά, αλλά από την άλλη έχουν βγάλει δίσκους που έχουν ορίσει ένα υποείδος οπότε και για μένα δύσκολα θα έμπαινε στα κορυφαία τους.
Αγαπημένο Host!
1 Like
έχει αγοράσει κανείς το remastered ? και εάν ναι τι γνώμη έχει σχηματίσει - σε σχέση με την επεξεργασία του ήχου ?
Ευχαριστώ για την όποια απάντηση 
Εγώ πάντως δεν το πήρα αλλά μια χαρά ήχο είχε και το πρώτο
3 Likes
Όντως μια χαρά ήχο είχε.
Απλά είμαι περίεργος να το ακούσω σε cd και το remastered (είμαι σίγουρος ότι θα ανακαλύψω καινούργια πράγματα)
Έχω το remaster cd με το πρασινακι cover, ο ήχος πολύ καλός αλλά δεν μπορώ να κάνω σύγκριση καθώς δεν έχω ακούσει το original. Ο δίσκος είναι οκταρι για μένα συν μισό γιατί είναι paradise lost.
2 Likes
μάλιστα, βρήκαμε άνθρωπο που έχει το πρασινάκι και όχι το γαλάζιο 
απίστευτο μου φαίνεται …σε ευχαριστώ πάντως
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε ήμουν “οργισμένο νιάτο” και είχα ξενερώσει με την αλλαγή στον ήχο!
Μετά από χρόνια ήθελα να συμπληρώσω την δισκογραφία και το πήρα τελικά και τώρα το προτιμώ από κάποια που ακολούθησαν και προσπαθούν με το ζόρι να είναι Draconian Times part 2, 3 και 4.
3 Likes
Αν υπάρχει ένα drac times 2 είναι το tragic idol (δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο, άντε το in requiem αλλά μάλλον όχι)
Το οποίο όμως είναι εξαιρετικό (αλλά περί ορέξεως)
1 Like
Κι εγώ όταν βγήκε δεν το αγόρασα, έβαλα την τότε κοπέλα μου να το πάρει όμως 
1 Like
Μη μου πεις ότι την έβαλες να πάρει και το skeleton skeletron (δισκαρα), θα σε παραδεχτώ!
1 Like
Χαχα όχι κάτι συλλογές Sisters Of Mercy 
1 Like
εγώ θυμάμαι να συζητάω με έναν παλιο συντάκτη του χαμέρ (Ν. Αναστόπουλο) ο οποίος είχε ακούσει σε προμο το cd και προσπαθούσε να μου εξηγήσει πως θα ακούγεται ο νέος δίσκος των λοστ . Ε δεν μπορούσα να καταλάβω τι μου έλεγε κυρίως επειδή μου έλεγε ότι είναι πιο light ακόμη και από το 1 second . Μάλλον δεν τον πίστευα ! δεν μπορούσα να καταλάβω (δεν ήθελα ; ) πόσο πιο ελαφρύς θα μπορούσε να είναι χαχα
Εγω που ακουσα τις remastered εκδοσεις στο YouTube οταν το ειχαν κυκλοφορησει , δεν θυμαμαι να βρισκω καποια διαφορα, αλλα ισως με ακουστικα ακουστει κατι καλυτερα φυσικα. Παντως και το αρχικο εχει καταπληκτικο ηχο, ολα ακουγονται πεντακαθαρα. Και τα εγχορδα, και η φωνη του Holmes (στην καλυτερη του περιοδο φωνητικα), και τα τυμπανα και ειδικα το μπασο, το οποιο ειναι υπεροχο σε αυτον τον δισκο.
Παμε για ενα συντομο review ανα τραγουδι, λογω της επετειου.
So Much Is Lost
Αυτο το τραγουδι πασχει απο το συνδρομο Enter Sandman για μενα. Οποτε το ακουω, θυμαμαι γιατι ειναι αυτο που εχουν κρατησει στο setlist ακομα και δυο δεκαετιες μετα κι ενω παιζουν σε εντελως διαφορετικο υφος πλεον, θυμαμαι γιατι το επελεξαν ως χιτακι, και θυμαμαι ποσο υπεροχο τραγουδι ειναι. Παρολα αυτα, οπως και το Sandman, δεν μπορω πλεον να το ακουσω πολυ συχνα, και αν επιλεξω να ακουσω καποια απο το Host, αυτο δε θα ειναι μεσα. Τιμιο 9/10
Nothing Is Sacred
Οταν ειχε βγει ο δισκος, ημουν μελος στο Weeping Words, το επισημο φορουμ της μπαντας στο οποιο συμμετειχαν και τα ιδια τα μελη της μπαντας. Τοτε το μακρινο 1999 δεν ηταν τοσο διαδεδομενα τα φορουμς, αλλα θυμαμαι χαρακτηριστικα πως αν και υπηρχε απογοητευση απο αρκετους, το συγκεκριμενο ηταν το πιο δημοφιλες τραγουδι για τα περισσοτερα μελη του φορουμ, και για τους πιο extreme το μονο που διασωζεται. Τελειο groove απο Lee Morris, φοβερο ρεφρεν, στιχοι αψογοι, ενα απο τα πιο δυνατα τραγουδια σιγουρα 9/10
In All Honesty
Αλλη μια δυνατη αναμνηση απο την εποχη και την ακροαση του Host, ειναι το οτι ενω τα πρωτα 2 τραγουδια με ξενισαν (οπως φανταζομαι και ολους), το συγκεκριμενο ειναι το ενα απο τα δυο τραγουδια που αγαπησα απο την πρωτη ακροαση του δισκου. Εντυπωσιακη εισαγωγη, συγκινητικος Holmes και σε φωνη και σε στιχους, μεγαλειωδες ρεφρεν, και η δουλεια που εχει γινει στην ενορχηστρωση φανερωνει το μεγαλειο του δισκου. Words of wisdom add frustration to our agony. 10/10 ακατεβατο
Harbour
Ποσο μα ποσο χαιρομαι που ο Mackintosh επελεξε να εχουν πολλα εγχορδα σε αυτον τον δισκο, και μαλιστα να παιζουν τοσο σημαντικο ρολο. Απο τις πιο ηρεμες στιγμες του δισκου, με την καταπληκτικη Shereena Smith στα backing vocals. Το πολυαγαπημενο “λιμανι” βγαζει μια ακρως ταξιδιαρικη, νοσταλγικη και γλυκοπικρη γευση, και αρα θα του βαλω ακομα ενα πολυ ευκολο 10/10 γιατι τρελαινομαι για τετοια τραγουδια.
Ordinary Days
Ενα τραγουδι που στις αρχικες ακροασεις δεν μου ελεγε οσα μου ειπαν αλλα τραγουδια στον δισκο, αλλα αποτελει ισως τον ορισμο του grower. Πεντακαθαρο, πληρως αντιπροσωπευτικο της ατμοσφαιρας που ηθελαν να πετυχουν, επισης ταξιδιαρικο, με τα βαθια πληκτρα χαλι σε ολο το τραγουδι, με τις τσαχπινιες απο Lee Morris στην γεφυρα, μια ομορφια σκετη. Θα του βαλουμε ενα πολυ αυστηρο 8/10 που ειναι εξαιρετικος βαθμος ουτως ή αλλως.
It’s Too Late
Το πιο αργο και μελαγχολικο τραγουδι του δισκου, ξεκιναει κατατονικα και δεν ανεβαινει και παρα πολυ σε εντασεις στην συνεχεια, και εννοω φυσικα ηχητικα, γιατι συναισθηματικα οι εντασεις ειναι απλα παντου. Ξεκιναμε με ενα κουδουνι κι ενα τσελο, και στην συνεχεια μπαινουν σιγα σιγα κι ο Nick, και ο Lee και ολοι οι αλλοι και το κομματι σιγουρα προς το τελος του φτανει στην κορυφωση μετα απο το εξαιρετικο χτισιμο. Θα μπορουσε να ειναι τραγουδι της Madonna απο την ιδια εποχη, και το λεω για τεραστιο κοπλιμεντο. Θα του βαλω ενα επισης πολυ αυστηρο 9/10 αν και δεχομαι και το δεκαρι απο οποιονδηποτε αλλον.
Permanent Solution
Αν το So Much Is Lost ειναι το Enter Sandman του δισκου για μενα, τοτε αυτο ειναι σιγουρα το Sad But True. Δηλαδη το τραγουδι που μπορω να ακουσω μισο εκατομμυριο φορες και να μην το βαρεθω ποτε. Ισως το αγαπημενο μου τραγουδι απο τον δισκο, και το λατρευω και στην αρχικη του εκδοση αλλα και στην εκδοση του απο το single. Το βασικο ριφφ ειναι εκπληκτικα καλο, οι στιχοι απο τους καλυτερους του Holmes (οπως και σε ολον τον δισκο αλλωστε), και το ρεφρεν για βραβειο Νομπελ. Το Permanent Solution ειναι απο τα πιο “paradise lost” τραγουδια που εχουν γραψει ποτε. Φυσικα 10/10
Behind The Grey
Αυτο ειναι το 2ο τραγουδι μετα το In All Honesty που αγαπησα με την πρωτη ακροαση, και πως θα μπορουσα να μην, αφου ειναι τοσο πιασαρικο? Αποτελει ακομα και σημερα ενα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια στον δισκο, αν και το εχουν ξεπερασει αλλα πλεον (Permanent Solution, Year Of Summer, Host) Ισως το πιο “heavy” του δισκου αν μπορει να χρησιμοποιηθει αυτη η λεξη για οποιοδηποτε. 10/10 διχως κανεναν δισταγμο, βγαζει οση παρανταηλοστιλα οσο λιγα τραγουδια
Wreck
Αν και ξεκιναει με κατι που ακουγεται σαν πλοιο που μπαρκαρει, δεν ειναι το Harbour. Ισως το πιο chill out τραγουδι του δισκου, θα μπορουσε καλλιστα να παιζει σε lounge καφετεριες στην Γλυφαδα αν δεν ειχε στιχους και ατμοσφαιρα που μιλανε για την κατασταση του να εισαι ψυχολογικα και συναισθηματικα ερειπιο. Η φωνη του Holmes απλα συγκινητικη, το ρεφρεν πανεμορφο, και για μια ακομα φορα η ενορχηστρωση ειναι εξαιρετικη. Fun fact: το ψυχεδελικο b-side με το ονομα Languish ειναι στην πραγματικοτητα instrumental remix του συγκεκριμενου τραγουδιου. Ενα 8/10 γιατι εφταρακι δε θα μπει σε κανενα τραγουδι στον δισκο κι ας ριχνουν tantrums μερικοι
Made The Same
Ακομα ενα απο τα πιο πιασαρικα και δυνατα τραγουδια στον δισκο μετα τα Permanent Solution και Behind The Grey, σε μια δευτερη πλευρα που σκοτωνει (οχι πως η πρωτη πλευρα υστερουσε και ιδιαιτερα). Το πιο up tempo απο τα 3 λοιπον, με “βαρυ” ηχο στα κουπλε, επιθετικη διαθεση, μακραν την πιο ωραια γεφυρα του δισκου, και ακομα ενα πολυ δυνατο ρεφρεν. Θα μπορουσε να ειναι ενα απο τα χιτακια και απορω γιατι δεν το επελεξαν ως ενα απο αυτα. Do you think you’ll live forever, a goal at any cost? 10/10
Deep
Λοιπον αυτο ηταν, ειναι, και μαλλον θα ειναι, το πιο ιντριγκαδορικο τραγουδι στον δισκο για μενα. Μου αρεσει πολυ ή δεν μου αρεσει καθολου? Δεν ξερω. Ταιριαζει στον δισκο τελεια ή δεν ταιριαζει καθολου? Δεν ξερω. Εχει πανεξυπνη δομη και ηχους και εφφε και στιχους και τα παντα ολα ή οχι και τοσο πολυ? Δεν ξερω. Παρολα αυτα, αρχιζω να πιστευω οτι η απαντηση σε ολες τις ερωτησεις τεινει προς το πολυ θετικο του πραγματος, κι αυτο γιατι ενα τραγουδι που δεν μοιαζει με κανενα αλλο, που εχει στιχαρες, που μενει στο μυαλο σου, που βγαζει ιδιαιτερο συναισθημα, ε κατι πρεπει να κανει καλα. Θα μπει ενα 8/10 με ανοδικες τασεις, καποιες συνθεσεις μπορει να σου κανουν κλικ και 30 χρονια μετα.
Year Of Summer
Πλεον το αγαπημενο μου τραγουδι στον δισκο. Θα του εβαζα 11 αν ηταν μαθηματικα δυνατ… oh wait, κανω οτι γουσταρω, ποιος να μου πει τι , 11 στα 10 και λιγο του ειναι
Host
Αν επρεπε σωνει και καλα με το ζορι να φτιαξω λιστα με τιτλο “Τα 10 αντικειμενικα καλυτερα τραγουδια των Paradise Lost” δεν ειμαι σιγουρος ποια θα εβαζα μετα απο πολλη σκεψη, αλλα ξερω οτι αυτο, το Say Just Words, το Enchantment και το True Belief θα τα εβαζα διχως καμια σκεψη. Ο δισκος τελειωνει με δυο εντεκαρια, συμβαινουν κι αυτα 11/10
ΥΓ. Αν γκρινιαξει καποιος για τις υψηλες βαθμολογιες, μπορει να τις εκλαβει ως εξισσοροπηση για καθε πανηλιθια βαθμολογια τυπου 4/10 απο γνωστους συντακτες σε περιοδικα και μη, και απο κολλημενους ανα τα χρονια, και να με αφησει ησυχο μεχρι να παει να παραπονεθει πρωτα σε ολους αυτους που δημιουργουν το προβλημα. Μετα ας ερθει να μου πει και μενα για τα δεκαρια μου και τα εντεκαρια μου αν θελει, θα ακουσω και θα κανω διαλογο.
8 Likes
Γενικά έχουν φοβερά κλεισίματα δίσκων οι Lost αλλά σε αυτόν εδώ μιλάμε για απογείωση. Κλείνει ο δισκος και θέλεις αμέσως να πατήσεις repeat έστω στα 2 τελευταία έπη.
3 Likes
Year of summer και honesty ειναι απο τα στανταρακια οταν εχω όρεξη να ακουσω Pl…
2 Likes
Γενικα με μπαντεςς τυπου Λοστ η Ουλβερ (καλα αυτοι ειναι σπεσιαλ περιπτωση) δυσκολευομαι να πω πιο εινια το καλυτερο τους γιατι ειναι τοσο διαφορετικα. Φυσικα εχω αγαπημενο (αρχιζει απο Draconian και τελειωνει σε Times) απλα οταν τα συγκρινωτεινω να τα χωριζω σε περιοδους και να αποφασιζω ποιο ειναι το καλυτερο της καθε περιοδου.
2 Likes
Tα It’s too Late, Harbour και το ομώνυμο είναι για μένα οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου.
Όσον.αφορα το remastered, οι διαφορές είναι πολύ λίγες σε σχέση με το original.
Δεν έχει σχέση με το BIN, όπου οι διαφορές ειναι ξεκάθαρες μεταξύ των δύο εκδόσεων.
1 Like
Σύνελθε. 11/10💚
2 Likes
Ένας από τους καλύτερους που πέρασαν από το περιοδικό, αν και απείχαν τα γούστα μας.
Αναφορικά με το “Host”, ωραίο και ιδιαίτερο album, σε μία περίεργη εποχή για το metal εν γένει και την μπάντα εν προκειμένω. Ας τονίσουμε, απλά, ότι το όποιο “κράξιμο” έπεσε οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ότι ήμασταν στο 1999, όταν και τα μυαλά δεν είχαν αρχίσει να “ξεκολλάνε” ακόμα. Δεν γίνεται να έχουμε αποδεχτεί “γυρίσματα” και περιόδους των Anathema, των The Haunted, των Metallica, των Opeth κ.λπ. κ.λπ. και να απορρίπτουμε τους πειραματισμούς (ή την εξέλιξη, αν προτιμάτε) των Paradise Lost. Θα μου πεις: “Μα, ο ήχος είναι εντελώς μακριά!”. Ε, και; Να θυμόμαστε πάντα ότι οι μπάντες χρωστάνε αποκλειστικά στον εαυτό τους, αν θεωρούμε ότι πρόκειται για καλλιτέχνες και όχι για “ξεπουλημένα πιόνια” της βιομηχανίας. Όποιος δεν γουστάρει, προσπερνάει και πάει παρακάτω.
Το “Host” δεν είναι, σε καμία περίπτωση, το αγαπημένο μου Paradise Lost album. Το να υπάρχουν, όμως, ακροατές που το θεωρούν ως τέτοιο, βάσει του προσωπικού τους γούστου και της αισθητικής τους, αποδεικνύει μόνο ένα πράγμα: Το πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι οι Βρετανοί (όσο και αν πολλοί έχουν επιχειρήσει να μας πείσουν για το αντίθετο, ανά τα χρόνια).
9 Likes