I remember Aaron in the band, he started drinking really expensive brandy and he didn’t even like it! 
(την ψήφιζα για ατάκα της χρονιάς)
6 Likes
Έβγαλε και 2 ειδήσεις , μία αναμενόμενη και μία …καθόλου αναμενόμενη που αν μη τι άλλο εξάπτει τη περιέργεια !
I’ve got a very extreme one with my other band called Strigoi, I’ve just recorded the second album. We just finished doing it with Kurt Ballou and [Paradise Lost producer] Jaime Gomez Arellano - we did a collaboration. **n then I’ve written another thing that’s… I can’t even talk about yet. It’s just been signed by Nuclear Blast."
Υπαρχει στα σκαρια συνεργασια με τον Νικ Χολμς και ολες οι φημες εχουν οργιασει οτι θα ειναι κατι σαν Host 2.
Για μενα αν βγαλουν κατι σαν Host 2 αλλα με αλλο ονομα, θα ειναι ολοκληρωτικα και με τη βουλα δειλοι.
Οχι οτι δε θα χαρω να το ακουσω και να το λιωσω, αλλα αν ειναι μαγκες οπως ειχαν υπαρξει για 20 χρονια, θα το εβγαζαν με το κανονικο ονομα της μπαντας δηλαδη το Paradise Lost.
Δεν νομίζω ότι είναι θέμα δειλίας ρε συ. Όταν έχεις από πίσω μανατζαρέους, δισκογραφικές, συμβόλαια, δεν είναι εύκολο να κάνεις τέτοιες κινήσεις πλέον. Μην κοιτάς πριν 20-25 χρόνια. Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση δισκογραφικά, θεωρώ ότι πλέον θα προσπαθούν να έχουν το λιγότερο δυνατό ρίσκο. Θες πειραματισμούς Greg, Steve, Bruce, James? Project. Τέλος.
Δεν ξέρω, έτσι το βλέπω εγώ, ίσως και να είμαι λάθος.
Αν κάτι είναι ποιοτικό, πλέον λίγο με νοιάζει τι όνομα/ταμπέλα θα έχει. Πιτσιρικάς ναι, ίσως σκάλωνα αλλά τώρα όχι. Οπότε ας βγάλουν ότι θέλουν, ας το πουν όπως θέλουν, Lost, Strigoi, Σερβιέτα ξέρω γω, και αν είναι καλό ουδεμία ενοχή ή αποκήρυξη.
Δεν νομίζω ότι μετά από όλα αυτά τα χρόνια και όλους αυτούς τους δίσκους εδώ και 30 και βάλε χρόνια μπορείς να τους κατηγορήσεις για δειλία αν βγάλουν τώρα ένα Host 2 με άλλη ταμπέλα.
Μπορούμε απλά να σκεφτούμε ότι η περίοδος των πειραματισμων τους τελείωσε πολύ καιρό πριν, ότι σαν Paradise Lost τώρα στα τελειώματα ή κοντά σε αυτά της καριέρας τους και μετά απο 16 δίσκους έχουν αποφασίσει να έχουν ένα συγκεκριμένο στυλ που θα τους εκφράζει σαν μπάντα, τύπου Obsidian πχ και δίσκοι σαν το Host δεν μπορούν να υπάρξουν.
Τώρα αν ο Greg, κυρίως αυτός, θέλει σαν μουσικός, έχει την καλλιτεχνική διάθεση να γράψει ένα νέο Host, μπορεί να το κάνει και ας μην είναι κάτω από το όνομα των Paradise Lost.
Προσωπικά το μόνο που θέλω είναι να βγει ένα Host 2. Όλα τα άλλα δεν με απασχολούν 
Δε νομιζω οτι κανενας καλλιτεχνης θα επρεπε να συμβιβαζεται με κατι τετοιο και να μην ψαχνει την δουλεια λιγο παραπανω. Ποσο μαλλον ο Gregor Mackintosh, που και μεσα απο την συνεντευξη αυτην καταλαβαινεις ποσο καλλιτεχνης ειναι ο ανθρωπος, και ποσο τον ενδιαφερει να πειραματιζεται και να εξερευνει νεα μονοπατια στην τεχνη του. Επισης, δεν θεωρω οτι εχουν καταληξει σε κανενα συμπερασμα οτι με το Obsidian βρηκαν αυτο που θελουν να παιζουν για παντα, και μεχρι την διαλυση της μπαντας. Πιστευω οτι ο επομενος δισκος θα ειναι πολυ διαφορετικος, με καποιον τροπο παλι.
Απο κει και περα, ισως να βλεπω λιγο πιο ρομαντικα εγω την μουσικη και την ζωη γενικοτερα. Καταλαβαινω οπως εχει πει κι ο Νικ Χολμς οτι καποια στιγμη πρεπει να εχουν και χρηματα για να μπορουν να αγοραζουν γαλα απο τον γαλατά, αλλα για μενα ειναι αρκετα μιζερη αυτη η οπτικη. Ναι, να βγαλετε χρηματα κυριοι, και να βγαλετε χρηματα απο την μουσικη σας. Αλλα αν βγαλετε ενα Host 2 δε θα χασετε χρηματα απο τις κυριες πηγες εσοδων σας, που ειναι οι συναυλιες και το merchandise.
Οπως και να χει, ο καθενας φυσικα μπορει να κανει οτι θελει. Εγω τους στηριξα και δισκογραφικα και συναυλιακα με μπολικα χρηματα την περιοδο 1997-2010 ενω απο τοτε και μετα δεν εχω πληρωσει ουτε δολλαρια στους Paradise Lost, καθως δε με εκφραζει το υλικο που βγαζουν, και καθως δεν εχω διαθεση να παω να δω μια “καπως καλη συναυλια με μετριες στιγμες” που στο μισο σετλιστ θα βαριεμαι.
1 Like
Η διαφορα ποια ειναι στην τελικη? Καλη μουσικη θελουμε να ακουμε, αν το ονομα της μπαντας θα ειναι Paradise Lost, Vallenfyre η Βαγγελης προσωπικα δεν μου λεει τιποτα.
Δεν ξερω, ολη η κουβεντα με το ποσο αγνος και ειλικρινης ειναι ενας μουσικος προσωπικα μου ειναι αντελως αδιαφορη εδω και πολυ καιρο. Δεν λεω οτι ειμαι σωστος και εσυ λαθος, ειναι η δικια μου οπτικη πανω στο θεμα.
Γρηγόρης πες
Πάντως στη συνέντευξη λέει πως το Host είναι από τους πιο μοσχοπουλημένους δίσκους της καριέρας τους.
Προσωπικά, το έχω πει πολλές φορές, μου αρέσει όταν αυτή η μπάντα πειραματίζεται, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, όταν είσαι στα 50 είναι πιο δύσκολο να γίνει αυτό.
Τώρα ένα Host 2 δεν θα με χάλαγε καθόλου εφόσον έχει καλά τραγούδια μέσα και όντως ας το βγάλουν με όποια μορφή θέλουν, αλλά φαντάζομαι δεν θα γίνει με το όνομα των Lost για διάφορους λόγους.
Η μπάντα είναι σε πολύ διαφορετική φάση από όταν ήταν όταν έβγαλαν το Χοστ. Ο Μάκιντος γουστάρει τρελά με τα ακραία σχήματα που έχει κ ο Χολμς συμμετέχει στους Μπλοντμπαθ, το οποίο τον έβαλε ξανά στο τρυπάκι να κάνει μπρούταλ φωνητικά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει θέση για ένα Χοστ2 αυτή τη στιγμή, τουλάχιστον με το παρόν σχήμα. Ελπίζω να μην με διαψεύσουν 
Αυτό . Τα πράγματα είναι απλά : ποιος γράφει μουσική ; ο Mackintosh , τι γουστάρει να ακούει/παίζει κατα κύριο λόγο; αν διαβάσει κανείς τη συνέντευξη καταλαβαίνει πολύ τι του αρέσει αυτή τη στιγμή(και τουλ τα τελευταία 10 με 12 χρόνια). Οπότε …
εδώ δεν ξεκάβλωσε με τους strigoi/vallenfyre και έβγαλε και τη μεδουσα
Να βγάλει πάντως κάτι εντελώς διαφορετικό με ένα project δεν το αποκλείω
Ηδη στο Obsidian εχωσαν μεσα πραγματα που ειχαμε να ακουσουμε απο το One Second.
Μην εκπλαγειτε αν το Project που βγαλουν ειναι ηλεκτρονικο.
Δεν προκειται να παιξουν ακραιο μεταλ καμιας μορφης με τους Paradise Lost ή με δικο τους project, γιατι πολυ απλα αυτην την καυλα τους την βγαζουν στα αλλα σχηματα που αναφερατε (και που ειναι ολα για πεταμα), και την εβγαλαν και με το Medusa. Ειτε θα σταθεροποιησουν τον ηχο τους σε κατι παρεμφερες με τον ηχο του Obsidian, ή θα το πανε ακομα πιο gothic σε φορμες και ηχους.
Εδω θα ειμαστε να τα λεμε, αλλα αυτη η αποστροφη στον ηλεκτρονικο ηχο ειναι ξερω γω 40 χρονια μπαγιατικη.
2 Likes
Φοβερη κομματαρα το Ghosts, αλλα πολυ κακη ποιοτητα ηχου και εικονας, δεν βλεπεται το βιντεακι.
O Mackintosh λες και κανει παρεα με τις αδερφες Wachofski ειναι.
Επαιξαν ολοκληρο το Obsidian λεει χθες, και μετα αλλα 5 τραγουδια.
Εν τω μεταξύ, τώρα το είδα live σε βιντεάκι, πόσο κομματάρα αυτό το Darker Thoughts;;;; Παίζει να είναι το αγαπημένο μου στους τρεις τελευταίους δίσκους!
5 Likes
Εγώ θέλω ηλεκτρονικό ήχο με μπρουταλ φωνητικά. Win-win-win (το τρίτο είναι για μένα)
Επέτειος σήμερα για ένα πολύ αγαπημένο άλμπουμ της μπάντας. Το ομώνυμο Paradise Lost ( ή Χ λόγω του ότι είναι η 10η κυκλοφορία της μπάντας) βγήκε σαν σήμερα πριν 17 χρόνια.
Φοβερές συνθέσεις γενικά με προσωπικά αγαπημένα τα Over The Madness, Shine, Forever After, Don’t Belong. Το σόλο στο Madness με τα πλήκτρα, τις καμπάνες και την κιθάρα του Greg με έχουν στοιχειώσει πραγματικά. Στο Top 5 στα guitar solo της μπάντας γενικώς. Όχι ιδιαίτερα τεχνικό αλλά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω παραγόντων βγάζει ένα τρομερά αισθαντικό αποτέλεσμα.
Περιμένω πως και πως το βράδυ που θα χαλαρώσω, να παίξει ολόκληρο το cd, παρέα με πατατάκια, λιωμένο τσένταρ και παγωμένη σαγκρία!!
Βάζω την καλύτερη (για μένα) live έκδοση του Over The Madness. Θεωρητικά στο live στο Plovdiv με την ζωντανή ορχήστρα, θα έπρεπε να ήταν η κορυφαία αλλά δεν… Κάτι λείπει, κάτι δεν πάει καλά εκείνο το βράδυ. Αντιθέτως στο Roundhouse είναι φοβερά.
13 Likes
Απιστευτο…το άκουγα πριν μια ώρα στο άσχετο γιατί έτσι μου ήρθε…δισκαρα!
2 Likes
Μάλλον το αγαπημένο μου από το Host και μετά, μεγάλη δισκαρα!!
Προσωπικές αδυναμίες τα don’t belong, grey, forever after, red shift, accept the pain και φυσικά το over the madness!
4 Likes
Το 2005 ειναι απο τις χρονιες που θυμαμαι παρα πολυ καλα, δυστυχως ή ευτυχως. Πολλες συναισθηματικες αναμπουμπουλες, οι οποιες εκεινα τα χρονια καπως τυχαινε και συνεπεφταν σχεδον με μαθηματικη ακριβεια με νεα κυκλοφορια απο τους Paradise Lost. Το 1999 ειχαμε κεραυνοβολο ερωτα, το 2001 εκκινηση σχεσης με αυτον τον ερωτα, το 2003 γνωριμια αλλης κοπελιτσας (διχως να συμβει το οτιδηποτε - δεν τα κανουμε αυτα), το 2005 ειχαμε ας πουμε την αρχη του τελους της σχεσης εκεινης, και το 2007 το ουσιαστικο τελος.
Ο δισκος με τιτλο Paradise Lost απο τους Paradise Lost, οι οποιοι να θυμισουμε οτι εχουν και τραγουδι Lost Paradise και τραγουδι Paradise Lost, τα οποια βρισκονται και τα δυο στον δισκο με τιτλο Lost Paradise (!) , βγηκε λοιπον σε μια περιοδο που αρκετες μουσικες με αγγιζαν ισως περισσοτερο απο οτι θα επρεπε, αλλα ταυτοχρονα βγηκε και μετα το εξαιρετικο Symbol Of Life, που για μενα παραμενει ο τελευταιος αριστουργηματικος δισκος των PL, χωρις να εχω κανενα παραπονο κιολας απο καποιους απο τους επομενους απο αυτον.
Το PLX εννοειται πως ειναι ενας δισκος απο τον οποιον δεν εχω κανενα παραπονο. Μαλιστα, ειναι ενας δισκος που οσο περνουσε ο καιρος, τοσο περισσοτερο τον λατρεψα. Οσοι ειχαμε παει στις συναυλιες του Δεκεμβριου του 2004 (τριτο συνεχομενο φθινοπωρο που τους βλεπαμε ζωντανα σε Ελλαδα), ειχαμε ηδη ακουσει 3 απο τα 12 τραγουδια του δισκου, και συγκεκριμενα τα εκπληκτικα Close Your Eyes, Redshift και Grey.
Αυτα τα 3 λοιπον, μαζι με το Forever After, αποτελουν ξεκαθαρα τα μεγαλυτερα χιτακια του δισκου, και μια τετραδα συνεχομενων τραγουδιων που ΣΚΟΤΩΝΕΙ. Παρολα αυτα, η μαγεια του δισκου βρισκεται στα κρυμμενα διαμαντια, και συγκεκριμενα για μενα τα Sun Fading, Accept The Pain, Shine, και Over The Madness. Το Sun Fading ειναι ενα τραγουδι που το εχω συνδεσει με τεραστια μελαγχολια, και βρισκω το τελευταιο του λεπτο απο τα πιο εντονα πραγματα που εχουν γραψει ποτε οι PL. Κρεσεντο και ηχητικα, και συναισθηματικα. Το Accept The Pain οριακα θυμιζει εως και Tool με τον τροπο που ξεκιναει, αλλα εν τελει εξελισσεται σε κλασικο τραγουδι Mackintosh, με παντοδυναμο ρεφρεν. Το Shine ειναι ισως lowkey η μεγαλυτερη εκπληξη και το τραγουδι το οποιο ισως αγαπησα σε τοσο υψηλο βαθμο, αρκετα χρονια μετα την κυκλοφορια του “Paradise Lost”. Ο συνδυασμος στιχων με τον απιθανο γλυκοπικρο συνδυασμο αισιοδοξιας και απαισιοδοξιας ταυτοχρονα στις μελωδιες του ρεφρεν, με στελνει σε πολυ ομορφα ταξιδια καθε φορα που ακουω αυτην την υπερκομματαρα των 7 ηπειρων. Οσον αφορα το Over The Madness, τα λογια ειναι περιττα, ειναι ενας υμνος που κλεινει μια δισκαρα οπως θα επρεπε, με ενα απο τα καλυτερα σολιδια του Greg, και με την επιβλητικη του ατμοσφαιρα να ειναι ακριβως οπως πρεπει. Το μονο μου παραπονο (που δεν ειναι καν σοβαρο παραπονο) απο το PLX, ειναι πως για μενα ο δισκος κανει μια μικρη κοιλια με τα Laws Of Cause και All You Leave Behind, δυο τραγουδια που ενω ξερω απεξω κι ανακατωτα και θα τα σιγοτραγουδησω αν παιζουν, δε μπορω να πω οτι με τρελαινουν και ιδιαιτερα. Αρκετες φορες τα κανω skip βασικα. Καποτε ισχυε κατι τετοιο και για το Spirit, αλλα πλεον το λατρευω παρα πολυ αφου ειναι πολυ ιδιαιτερο και δεν θυμιζει κανενα αλλο τραγουδι τους κατα την αποψη μου.
Συνολικα, ενας δισκος που για μενα μπορει να μην βρισκεται στην τοπ 5αδα τους, αλλα δεν ειναι και πολυ χαμηλοτερα. Σιγουρα μου αρεσει περισσοτερο απο ολα οσα τον ακολουθησαν, με μονη πιθανη ενσταση το Tragic Idol.
ΥΓ1. 17 χρονια αργοτερα, μπορω πλεον να πω με βεβαιοτητα οτι το καλυτερο τραγουδι του δισκου ειναι για μενα το Redshift. Αυτο το στακατο ριφφ, το αψεγαδιαστο ρεφρεν, και ακομα κι ο τιτλος, ειναι για μενα ολα αριστουργηματικα.
ΥΓ2. Να αναφερουμε λιγακι και τα b-sides? Ισως την καλυτερη συλλογη απο ακυκλοφορητα για καποιον δισκο τους δηλαδη? Το Let Me Drown ειναι απο τις τεραστιες αδυναμιες μου, και θα εβγαζα σχεδον οποιοδηποτε τραγουδι απο τον δισκο για να συμπεριληφθει αυτο. Sanctimonious You τι σχολιο να κανει κανεις, μιλαμε για τραγουδι πεμπτουσια των PL, θα μπορουσε να ειναι σε οποιονδηποτε δισκο τους απο το 1993 και μετα, διχως καμια υπερβολη. A Side You’ll Never Know αλλη τελειοτητα εκει περα, επισης αδυναμια και το βαζω να το ακουσω στο ασχετο πολυ συχνα οταν ειμαι σε φαση Paradise Lost. Και last but not least, Through The Silence, πολυ πολυ δυνατο τραγουδι που επισης θα εβαζα στον δισκο και θα αφαιρουσα καποιο απο τα υπολοιπα. 4 στα 4 εκπληκτικα b-sides.
11 Likes