Εεεετς!
με το sweetness, τα καλύτερα κομμάτια τους
Ωραίο το Live.
Οι εκτελέσεις στα κομμάτια μάρεσαν πάρα πολύ , με αποκορύφωμα τα Sweetness , Pity The Sadness , No Celebration.
Στο Praise Lamented Shade κάνει ένα μπούκωμα στον ήχο , στο ρεφραίν.:roll:
Κρίμα και έχει γίνει από τα αγαπημένα μου PL κομμάτια.
Δεν περίμενα να βγάλει τα φωνητικά του studio στο live στο Forever Failure (υπερθεικό κομμάτι) αλλά και πάλι καλό είναι όπως ακούγεται.
Άντε ρε να έρθουν Σαλόνικα με ένα setlist γαμάτο…[-o<
Αυτό το Last Time , ωραίο δεν λέω , έχει καταντήσει αηδία…
Να δω στην Κρητη τι θα παιξουν.Ετσι και ερθουν με το περσινο σετλιστ, θα τους πεταξω αμμο.
Μακάρι να έρθουν με το περσινό σετλιστ:)
Αχρηστε σπαμαρεις σε αυτο το τοπικ.
περιφερομενος στο utube:
Οι Λοστ με πληκτρά στα λαιβ!
Έντονη η παρουσία των πλήκτρων, μια κάποια ηλεκτρονική αίσθηση στο τραγούδι, οι κιθάρες αρκετά θαμμένες… ω ναι, ήταν η εποχή του Host! 
To οποίο Host δεν έχει πάρει ούτε μια ψήφο στο poll! Ok, δεν ήταν ο καλύτερος δίσκος τους, ή ένας απο τους τρεις καλύτερους ίσως… αλλά να πάρει 10 ψήφους το In Requiem (όσες το One Second και το Symbol Of Life μαζί!) και καμία το Host?..
Ωραίο ήταν το In Requiem… αλλά υπερεκτιμημένο :roll: (αλλά οι περισσότεροι μεταλλάδες αρκεί να ακούσουν βαριές κιθάρες, για να αποθεώσουν ένα άλμπουμ)
+1 απλα.
Σταματα να ποσταρεις εσυ:!:
Και ναι η αληθεια ειναι οτι αν πας να ακουσεις το Χοστ με μεταλ σκεπτηκο τοτε το χασες το δισκακι και ειναι κριμα.
Μπα,ολόγραμμα είναι.
Απο το death στην ηλεκτρονικη
οπωτε λοιπον
φευγει ο ντραμερ
αλλαζει ο παραγωγος (κατι πηρε το αυτι μου για τον machine των lamb of god)
και συμφωνα με τον γρηγορη
παμε για πιο βαρια ακομα!!
ενδιαφερουσες εξελιξεις
ψήφισα draconian times γιατί είναι ο πρώτος δίσκος τους που άκουσα το ΄95 και γιατί πολύ απλά είναι από τους 2-3 κοτυφαίους της δεκαετίας στη metal σκηνή γενικότερα. απλά και ξεκάθαρα.
Καλα, το ψηνω να κατεβαινει με φωνητικα a-la-Gothic στο επομενο album να τα σπασουν ολα:D
Btw, τους Lost φυσικα και θα τους ακουσεις με μεταλ σκεπτικο, μεταλ μπαντα δεν ειναι? Καλο το Host αλλα μπροστα στο Requiem ειναι χιλιομετρα πισω αν θελετε μονο και μονο για εναν λογο. Τις lead ενος απο τους καλυτερους και πιο εμπνευσμενους συγχρονους lead κιθαριστες, που εκεινη την εποχη την ειχε δει κατι αλλο. Μονο και μονο η επιστροφη αυτων των lead παει το αλμπουμ μια κατηγορια πιο πανω.
Με τιποτα.Πολυ καλυτερο το χοστ.Τι παει να πει οτι επειδη δεν εχει lead κιθαρα το χοστ ειναι χειροτερο απο το ρεκβιεμ.Δεν εχει lead, αλλα περιεχει πολλες μικρες μελωδιες (και απο κιθαρα και πληκτρα) που σαν συνδιασμο βγαζουν ενα εξοχο αποτελεσμα.
Συνθετικα νομιζω ότι το Host υπερτερει κατα κρατος του In Requiem. Μπορει ναι να συκινηθηκα όταν ακουσα τον Holmes να ξαναγρετζαρει την φωνή του, να ξανα ακουω τα πενθιμα leads του Mackintosh, μπορει να μου αρεσει που το τελευταιο αλμπουμ ΑΛΛΑ, έχω την εντυπωση ότι ακουσαμε πραγματα που τα εχουμε ξαναακουσει απο Lost. Ενας απο τους λόγους που αγαπησα και αγαπαω αυτη την μπαντα είναι αυτο το χαμαιλεόντειο πρόσωπο που εμφανιζαν τα πρωτα χρόνια. Το έχω ξανα πει, την μουσική τους πορεία την χωρίζω σε δύο περιόδους : Lost Paradise - Host (εδω ο χαμαιλέοντας ξεσαλωνει) και Beleive In Nothing - In Requiem (εδω ο χαμαιλέοντας κουραστηκε (γέρασε???) και επιστρεφει σε θελκτικά μεν, γνωριμα δε, μονοπατια). Το Ηost ακολουθησε μια σειρα καταπληκτικων αλμπουμ,και φέρει μεγαλόπρεπα αυτον τον αέρα. Συνθετικα κορυφαίο, με καταπληκτικες μελωδίες, υπεροχα φωνητικα, εσωτερικους στιχους ως συνηθως.
Και 1.5 χρονο μετα βγαινει το Believe Ιn Nothing, ένα απλα συμπαθητικό δισκακι που βρισκει τους Lost για πρώτη φορά μπερδεμενους. Η οποια συγχηση υπαρχει ακόμη και στο πιο προσφατο πονημα τους. Αφου αποφασισαν να ξανασκλητυνουν τον ηχο τους, αυτα τα πληκτρα δεν μπορουσαν να τα ελαττώσουν, στα αντίστοιχα επιπεδα των πρωτων αλμπουμ??? Μέχρι το Host, καθε φορά δεν ήξερες τι πρεπει να περιμενεις να ακουσεις. Στα τελευταια αλμπουμ υπάρχει μια ξεκαθαρη προβλεψιμότητα (σταδιακή επιστροφή στον παλιο ήχο, με τρόπο μπερδεμενο ίσως).
Για να μην παρεξηγηθώ, μου αρέσουν και τα αλμπουμ της Paradise Lost Era2, και πολυ μάλιστα. Αλλα πρώτη φορά μπηκε μέσα μου το ζιζανιο, μηπως καποιες κινησεις είναι επιτηδευμενες πια. Και η επιτηδευση θα ήταν η μεγαλύτερη υβρις για ένα συγκρότημα σαν τους Lost. Παρεπιπτόντως, αγαπημενο αλμπουμ απο την δευτερη περιοδο θα έλεγα ότι είναι το Symbol of Life.
Kαι για να κάνω μια προβλεψη (αν και δε το συνηθιζω) για το επόμενο αλμπουμ, (αποτελεσμα αυτής της προβλεψιμότητας που λεω παραπάνω) : θα σκλητύνουν και αλλο τον ηχο τους, στη λογική του ομώνυμου κομματιου του τελευταιου αλμπουμ. Ε το να προσπαθήσω να προβλεψω τι θα ακολουθησει στο επόμενο αλμπουμ, τα πρωτα χρόνια δε θα το τολμουσα. Λείπει πια η περιπετεια.
Το In Requiem είναι δισκάρα, είναι αυτό που θα έπρεπε υπό φυσιολογικές συνθήκες να ακολουθήσει το Draconian Times! Το Host έχει μερικά φανταστικά κομμάτια που είναι πολύ κρίμα που κάποιοι στενόμυαλοι δεν μπορούν να καταλάβουν, αλλά από την άλλη η αλλαγή σε σχέση με το One Second είναι μεγάλη, κάπου όντως ξεφύγανε. Και το να ξεκινάς από doom/death metal και μετά από 9 χρόνια να παίζεις electropop δεν είναι και τόσο συνηθισμένο. Aυτό το συγκρότημα όμως ο,τι και αν έχει παίξει το κάνει με τέτοιο τρόπο …δηλαδή έχει απίστευση έμπνευση!
Πιστεύω κι εγώ πως ο επόμενος δίσκος θα είναι μάλλον πιο βαρύς αφού αυτή τη φορά τα πράγματα ακολουθούν την αντίθετη πορεία, χωρίς αυτό να είναι κακό. Άλλωστε η ουσία είναι οι καλές συνθέσεις και πέρα από το Believe In Nothing όλοι οι άλλοι δίσκοι είναι γεμάτοι από τέτοιες.
Εγώ ακόμα και το ‘‘Believe in nothing’’ το ακούω πολύ ευχάριστα. Από τη στιγμή που θα υπάρχουν οι στιχάρες του Holmes, σε συνδυασμό με τη λυπητερή μουσική του Mackintosh το αποτέλεσμα θα είναι καταπληκτικό, δε πα να παίζουν με τουμπερλέκια.
Κι εμένα μου αρέσει πολύ το Believe in nothing, όπως και το one second ίσως γιατί είναι τα πρώτα που άκουσα από αυτούς!
Πω ρε Isis, συμφωνώ με όλα οσα λες, βασικά είναι λες και διαβάζω τον εαυτό μου! Όντως, μέχρι το Host οι Lost διαρκώς πειραματίζονταν και άνοιγαν δρόμους. Όντως, το Host συνθετικά είναι ανώτερο (για μένα τουλάχιστον) του In Requiem. Το Believe In Nothing και για μένα είναι ο πιο αδύναμος δίσκος τους (χωρίς να είναι κακός πάντως… υπάρχουν κάποια φοβερά τραγουδάκια μέσα), εξαιρουμένου του πρώτου. Και θεωρώ επίσης το Symbol Of Life ως τον κορυφαίο απο τους δίσκους της δεύτερης φάσης τους. Ίσως γιατί ήταν ο μόνος απο τους τελευταίους δίσκους τους που “προχώρησε παραπέρα”, που έκανε τη διαφορά. Ξεχωρίζει, λόγω της σκοτεινής νεογοτθικής/νεομεταλλικής φουτουριστικής του ατμόσφαιρας.
Το One Second είναι απλά ένα αριστούργημα. Το έχω πει πολλές φορές και θα το λέω συνέχεια (ήταν και το πρώτο μου ποστ στο φόρουμ, εκείνο που έγραψα σ’ αυτό το θρεντ και είπα γιατί αγαπώ περισσότερο το One Second απο όλους τους δίσκους τους!!!).
Εκεί που ο πειραματισμός και η συνθετική ικανότητα των PL συνδυάστηκαν τέλεια, κατά τη γνώμη μου… Τι κρίμα που επιμένουν να παίζουν τα ίδια 2 τραγούδια απ’ αυτό το άλμπουμ… (δε λέω, κομματάρες τα One Second και Say Just Words, αλλά τι δε θα δινα να ακούσω ένα Lydia, ένα Soul Courageous, ένα The Sufferer…)
ή ένα Disappear(το παίξανε το '97) 'η ένα this cold life ή ένα sane…ΔΙΣΚΑΡΑ!!