Οπως εχω ξαναπει, το One Second (το οποιο αποτελει το πλεον αγαπημενο μου αλμπουμ απο Λοστ - φανταστειτε μαλιστα οτι οταν ειχε πρωτοκυκλοφορησει το θεωρουσα εμετικο ο ηλιθιος) είναι το αντιστοιχο Black Album των Paradise Lost. Οπως και το προαναφερθεν των Metallica, το One Second ειναι γεματο απο τραγουδια - χιτς με τη θετικη εννοια. Αν ειχε κυκλοφορησει κατω απο τη στεγη μιας πολυεθνικης, και με σωστη δουλεια θα μπορουσε να δωσει 7-8 σινγκλς πολυ χαλαρα. Ολα μα ολα τα κομματια, είναι υπεραριστουργηματα, λιτης αλλα ουσιαστικης μουσικης, και ναι εμπορικης. Ειλικρινα αποτελει το μοναδικο αλμπουμ που εχω στην κατοχη μου που πρεπει να εχω ακουσει πανω απο 1000 φορες…
Μπορεις να μου εξηγησεις γιατι ενα θεμα προσωπικου γουστου το μετατρεπεις σε “απολυτη αληθεια”?
Ε και εγω στο παραπανω μπορω να απαντησω “με τιποτα, πολυ καλυτερο το In Requiem, χιλιες φορες οι lead του τεραστιου Macintosh παρα τα wanna-be Depeche πληκτρακια”.
Γιατι η δικια μου γνωμη να εχει μεγαλυτερη βαρυτητα απο την δικια σου ομως?
Εγω λοιπον τους Lost τους λατρεψα κατα πολυ μεγαλο ποσοστο εξαιτιας του μαυρυμαλλη τυπα και των απεριγραπτων lead του. Οποτε οσο αυτα ελειπαν για εμενα κατι ελειπε απο την μουσικη των Lost. Ναι ωραιες μελωδιες, ναι ατμοσφαιρα, ναι συναισθημα αλλα κατι μου ελειπε. Ε αυτο το κατι επεστρεψε με το requiem, ειχε ψιλοεπιστρεψει και με το υποτιμημενο αλλα πολυ καλο Paradise Lost, απλα με το Requiem επεστρεψε και η ολη ΜΑΥΡΗ και καταθλιπτικη ατμοσφαιρα των πρωτων 4 δισκων.
Ολα αυτα ομως ειναι υποκειμενικο γουστο, οχι αντικειμενικη και απολυτη αληθεια.
Παντως το σιγουρο ειναι οτι αν βαλεις 100 φανς των Λοστ να σου βαλουν τα αλμπουμς τους κατα σειρα προτιμησεις θα παρεις 100 διαφορετικες καταταξεις. Και αυτο ειναι κατακτηση τους. Επισης ειναι γεγονος οτι ολοι τους οι δισκοι εχουν διαμαντια μεσα. Εδω πχ το, για εμενα, πιο αδυναμο τους αλμπουμ, το BiN, εχει ενα I Am Nothing τι να λεμε τωρα.
Φανηκα καπως απολυτος ειναι η αληθεια εχεις δικιο.
Τελος παντων, στην αναμονη για τον καινουργιο δισκο.
Believe in nothing και Symbol of life για μένα τα καλύτερά τους. Με κλήρωση ανάμεσα στα δύο ψήφισα το Symbol of life.
Το Believe In Nothing ειναι δισκαρα ε. I Am Nothing, Mouth, Fader, Look At Me Now, Sell It To The World, Something Real λεμε…
Για το In Requiem παντως θα διαφωνησω ψιλο. Νταξ δε μου βγαζει μαυριλα. Περισσοτερο ενα πιο σκοτεινο feeling των τελευταιων δισκων. Ασε που το πιο ΝΤΟΥΜ κομματι των τελευταιων πρεπει να ναι στο ομωνυμο αλμπουμ… Over The Madness… ο τροπος που σκαει το ριφφ με γυρισε χρονια πισω…
Καλα το Over The Madness ειναι μια κατηγορια απο μονο του ρε. Αμα ηταν στο Requiem (με την παραγωγη που εστησαν εκει) χαλαρα θα ηταν οτι πιο doom εχουν παιξει απο την εποχη του Gothic 
Mackintosh, ξερουμε ποτε περιπου βγαινει το νεο?
Το Symbol που λετε για εμενα ειναι παραξενη ιστορια. Το μισο το βαριεμαι αλλα εχει και πραγματικα συγκλονιστικα κομματια μεσα, δεν μπορω να αποφασισω πραγματικα αν μου αρεσει συνολικα σαν δισκος η οχι
Ποτε βγαινει δεν ξερω, αλλα υπαρχουν επισημες δηλωσεις οτι θα ναι πιο βαρυ, μιζερο, σκοτεινο, και θα ειναι γραμμενο σε 7χορδη.
Εγώ πάλι τους Lost πραγματικά δεν μπορώ να τους δω αντικειμενικά. Ό,τι και να έχουν βγάλει με έχει αγγίξει. Είναι το μοναδικό συγκρότημα που επιδρά τόσο ευεγερτικά στο συναισθηματικό μου κόσμο. Το πρώτο κομμάτι που είχα ακούσει από αυτούς ήταν το ‘‘Sweetness’’, από μία συλλογή του Hammer όταν ήμουν στο Γυμνάσιο. Γενικώς κομμάτια όπως τα ‘‘Sweetness’’, ‘‘Laid to waste’’, ‘‘Another desire’’ (ίσως η μοναδική καθαρόαιμη μπαλάντα των Lost), ‘‘Fear’’ κλπ. που δε βρίσκονται στα studio albums τους, σπάνε κόκκαλα (οι ψιλιασμένοι ήδη κόβουν φλέβες για αυτά).
Βέβαια τους γνώρισα λίγο περίεργα, αφού το πρώτο C.D. που αγόρασα ήταν το ‘‘Lost paradise’’, το οποίο το βρίσκω μία πολύ καλή κυκλοφορία, αν και πολλοί το ξεχνάνε. Γενικώς η βρεττανική doom/death σκηνή γαμάει, και εδώ μέσα υπάρχουν κομματάρες (’‘Our saviour’’, από τα αγαπημένα μου death metal κομμάτια).
Το ‘‘Gothic’’, τώρα, δικαιολογημένα θεωρείται ό,τι καλύτερο/επιδραστικό έχουν βγάλει, αν σκεφτεί κανείς πόσο ανανεωτικός ήταν αυτός ο ήχος από μία death metal μπάντα. Δυστυχώς είμαι αρκετά νέος, αλλά πολύ θα ήθελα να παρακολουθούσα τότε τη metal σκηνή, ώστε να συνειδητοποιήσω καλύτερα τη σημαντικότητα αυτού του δίσκου. Οι παλιοί θα τα ξέρουν καλύτερα. Ουσιαστικά πάτησαν πάνω σε διδάγματα των Frost, αλλά το αποτέλεσμα ήταν φοβερό. Από ‘‘hit- άκια’’ σαν το ‘‘Eternal’’ μέχρι ελεγείες σαν το ‘‘Gothic’’, και από τα καθαρά φωνητικά του ‘‘Shattered’’ στην ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ death metal ερμηνεία του ‘‘Silent’’, οι Lost αρχίζουν να χτίζουν παλάτια.
Το ‘‘Shades of God’’ κατά τη γνώμη μου ‘‘χάνεται’’ καμιά φορά ανάμεσα στα δύο αριστουργήματα που το περιβάλλουν. Αδικία. Καταρχήν έχει τον καλύτερο κιθαριστικό ήχο του Mackintosh, κατά τη γνώμη μου. Επίσης εδώ οι Lost doom- ίζουν πιο πολύ, αλλά τα παράξενα κιθαριστικά μέρη, τα μεγάλα solo και οι αλλαγές δίνουν και έναν progressiv αέρα (τουλάχιστον εγώ έτσι το νιώθω). Φυσικά το ‘‘As I die’’ κλέβει την παράσταση, αλλά γενικώς κάθε κομμάτι έχει να δώσει κάτι, και ας μην είναι καθόλυ πιασάρικα στο σύνολο τους. Πιστεύω γενικώς ότι είναι από τα δύσκολα albums των Lost.
Καλά, για το ‘‘Icon’’ δεν έχω να πω τίποτα, μέχρι και οι πέτρες το ξέρουν.Highlights κατά τη γνώμη μου (εκτός από τον ύμνο ‘‘True belief’’) η κραυγή ‘‘breathing here’’ στο ‘‘Joys of the emptiness’’ (το εισαγωγικό riff είναι τόοοσο dooom), το επαναλαμβανόμενο refrain στο ‘‘Weeping words’’ (’'don’t look back) καθώς και η ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ ‘‘Shallow seasons’’ (το εφέ στην αρχή με ανατριχιάζει).
Το ‘‘Draconian times’’ πρέπει να είναι το album που έχω ακούσει πιο πολλές φορές στη ζωή μου. Οι πιο συναισθηματικά άμεσοι στίχοι που έχω διαβάσει ποτέ μου. ΟΛΑ τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, δεν περιμένεις την κορύφωση, γιατί πολύ απλά υπάρχει σε κάθε στιγμή, σε κάθε νότα. Γαμώτο μου, όσο και να ψάχνω αυτός ο δίσκος δεν έχει ψεγάδι. Τα φωνητικά του Holmes είναι απλά συγκλονιστικά, πώς ερμηνεύει έτσι; Και γιατί το ‘‘I see your face’’ είναι΄τόσο παραγνωρισμένο; Και τι refrain- άρα και καταπληκτική δομή έχει αυτό το ‘‘Hands of reason’’;
Από εκεί και πέρα άρχισα να ακούω τη δεύτερη περίοδο των Lost, έτοιμος να τη μισήσω. Παρ’ όλα αυτά την αγάπησα. Το ‘‘One second’’ από την πρώτη στιγμή μου φάνηκε καταπληκτικό. Μα πώς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά σε ένα ‘‘Disappear’’, ένα ‘‘The sufferer’’, ένα ‘‘Lydia’’; Θυμάμαι ότι το τελευταίο κομμάτι, το ‘‘Take me down’’ όταν το είχα ακούσει το είχα μισήσει. Τώρα το λατρεύω. Είναι τόσο κλειστοφοβικό.
Και φτάνουμε στο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ''Host’’. Και πάλι εδώ, κατά τη γνώμη μου, οι Lost καταφέρνουν σε κάθε κομμάτι να φτάσουν στην κορυφή. Φοβερές μελωδίες, φοβερές ατμόσφαιρες, αν και θα μου μείνει αιώνιο απωθημένο να ακούσω επαναηχογραφημένο το δίσκο με σκληρές κιθάρες. Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα πάλι θα γαμάει. Προσωπική αδυναμία έχω στο ‘‘Deep’’.
Το ‘‘Believe in nothing’’ πολλοί το βρίσκουν αδύναμο, εμένα μου φαίνεται πάρα πολύ καλό. Και πάλι αλλαγμένο στυλ, σχεδόν rock, αλλά και πάλι υπάρχουν αυτές οι στιγμές που τις ακούς και λες: ‘‘Ρε τους πούστηδες, το έχουν ακόμα’’. ‘‘Illumiation’’, τι κομματάρα. Κρίμα που δεν παίζουν πολλά από αυτόν το δίσκο πλέον.
Το ‘‘Symbol of life’’ μου φαίνεται έχει μία μοντέρνα/πιασάρικη χροιά, πους πάει πολύ. Hit- άκια τα περισσότερα, αλλά δεν παύουν να είναι ωραία. Μόνο που εδώ υπάρχει και το πιο αψυχολόγητο κομμάτι ever κατά τη γνώμη μου, το ‘‘Self- obsessed’’. Πραγματικά, ακόμα δεν καταλαβαίνω τι ήθελαν να καταφέρουν με αυτό το κομμάτι. Σχεδόν χαρούμενη μελωδία, το μοναδικό κομμάτι της μπάντας που δεν αντέχω να ακούω.
Το ‘‘Paradise Lost’’ το είχα πάρει όταν είχε κυκλοφορήσει, και είχα τρελαθεί απ’ τη χαρά μου όταν άκουσα τη στροφή σε πιο σκληρές φόρμες. Τους είδα και live τότε για΄πρώτη΄φορά, οπότε αυτό το album μου φέρνει ωραίες αναμνήσεις. ‘‘Don’t belong’’ και τα μυαλά στα κάγκελα. Μόνο που από αυτό το album και μετά μου φαίνεται ότι ο Holmes γράφει κάπως πιο απλοϊκά και γενικευμένα και με χαλάει λίγο, αοφύ είναι ο αγαπημένος μου στιχοργός. Προτιμούσα τους παλιούς του στίχους, που ναι μεν σου άφηνε περιθώριο να τους ερμηνεύσεις όπως θες, αλλά ταυτόχρονα σχεδόν μάντευες για τι πράγμα μιλάει.
Το ‘‘In requiem’’ είναι πολύ πρόσφατο, δισκάρα εννοείται, το metal- ίζουν ακόμα πιο πολύ το πράγμα. Γενικως, όμως, εφόσων γράφουν ακόμα κομματάρες, δε με πειράζει να το ξαναγυρίσουν στο παλιό στυλ. Ό,τι και να παίζει αυτή η μπάντα το αποτέλεσμα θα είναι αξιόλογο. Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι τους έχω πάρα πολύ ψηλά, και δε γούσταρα να τους δω να βγάζουν κάτι άσχημο. Θα προτιμούσα να διαλυθούν παρά να βγάλουν ανέμπνευστο album.
το ιδιο νομιζω και εγω…μου φανηκαν πολυ μετριοι και λιγοι οι στιχοι του Χολμς…σαν να ακολουθουσαν ενα επαναλαμβανομενο μοτιβο…
Εγώ νομίζω οτι οι Lost αποτελούν μουσικό φαινόμενο…ότι δίσκο έχουν βγάλει ότι στυλ και αν έχου παίξει γράφουν κομματάρες, αυτός ο Machintosh δεν ξέρω τι παίρνει και ενώ τεχνικά δεν είναι κάνας παιχταράς συνθετικά είναι ο καλύτερος κιθαρίστας της δεκαετίας του 90. Και ακόμα συνεχίζει. Μετά το Paradise Lost δεν πίστευα ότι θα έβγαζαν μια δισκάρα σαν το In Requiem! Προσωπική μου αδυναμία είναι το Οne Second γιατί τότε τους είδα πρώτη φορά live.
Πιστεύω ότι και σαν κιθαρίστας είναι μέγιστος και πολύ παραγνωρισμένος. ‘‘Shades of god’’, ‘‘Icon’’ και ‘‘Draconian times’’ είναι τίγκα στις sol- άρες μέσα.
Βασικα δεν ειναι απλα κιθαριστας ειναι μουσικος.
Ετσι.
Παιχταραδες δεν ειναι μονο οι shredders, αλλα για εμενα κυριως αυτοι που μπορουν να δημιουργησουν την μελωδια που θα σου σφηνωθει στο μυαλο (βεβαια θα μου πειτε αυτο ειναι συνθετικη και οχι καθαρα τεχνικη αρετη). Οπως και να εχει ουτε κανας κουλος ειναι, απλα δεν κανει επιδειξη, μουσικη παιζουμε δεν τρεχουμε 100 μετρα να δουμε ποιος παιζει τις πιο πολλες νοτες το δευτερολεπτο.
Οπως και να εχει για εμενα ειναι ο καλυτερος και ενας απο τους επιδραστικοτερους συγχρονους lead κιθαριστες 
Δεν διαφωνώ σε τίποτα από τα παραπάνω, άλλωστε είπα ότι συνθετικά ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας-μουσικός αν θέλετε, τις περασμένης δεκαετίας. Πάντα απορύσα γιατί ο Aaron δεν έγραφε κομμάτια αν και το i see your face είναι κομματάρα!
Ο Ααρον πρεπει να χει πολυ υπομονη.Στους πρωτους 4-5 δισκους, απλα ‘γεμιζε’ με τα ρυθμικα του τα εκαστοτε τραγουδια, με καποια βασικα ριφφ.Μετα παραμερίστηκε τελειως στους ηλεκτρονικους δισκους.Μονο στα 2 τελευταια βλεπουμε οτι αρχιζει να γραφει κανα καλο ριφφ που να ‘μενει’ στο αυτι.
επειδη ειμαι σχετικος νεος,δεν ειχα την τυχη-ευκαιρια να τους δω στην παροδο του χρονου.και καλα καλα δεν τους γνωριζα.ακουσα ομως καποια κομματια στο youtube και εχω μεινει μ@λ@κ@ς.ακουσα τα one second,erased,say just words και the enemy και μου φανηκαν υπερβολικα καλοι…
ως πρωτο album που θα ακουσω ποιο εχετε να προτεινετε?
Ξεκινα με symbol of life.Ειναι πιο κοντα πιστευω στα ακουσματα σου.Μετα πας ειτε σε one second ειτε draconian times.Και μετα ολα κυλανε απο μονα τους.
ηδη κατεβαινουν…
ρε φιλε ειλικρινα επαθα πλακα με αυτους,καθολου προβολη στην ελλαδα,ουτε απο τηλεοραση,ουτε απο τον τυπο,δεν περιμενα οτι θα ναι τοσο καλοι
Κοιτα απο τον μεταλ τυπο εχουν προβολη, απο τιβι μη περιμενεις το mad να τους καλεσει σε καμια εκπομπη.Τεσπα, καλη ακροαση!
αμα γουσταρεις Linkin μετα το Symbol ακου το Paradise Lost και μετα το Draconian, θα ερθει πιο ευκολα η μεταβαση :D. Μονο εμενα μου φαινεται οτι στο Paradise Lost υπαρχουν καποια ψηγματα απο τον αμερικανικο ηχο?