Δεν χρειάζεται η συγνώμη, καλά κάνεις κ παρεμβαίνεις, την άποψή μας για τον δίσκο γράφουμε κ η κουβέντα γύρω από αυτόν είναι πάντα καλοδεχούμενη (σχεδόν).
Δεν τον κρίνω σαν τον νέο δίσκο των Λόστ, τον κρίνω σαν αυτό που είναι. Καταλαβαίνω τις Λοστ πινελιές, αλλά θα μου φαινόταν πολύ πιο ενδιαφέρων δουλειά αν είχαν τολμήσει λίγο παραπάνω. Δλδ, το κομμάτι που μου είχε αρέσει από την αρχή, ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε, το Tomorrow’s Sky, το οποίο είναι σε πιο Depech Mode μονοπάτια. Το οποίο ξεφεύγει από το στυλ των Λοστ. Γι αυτό κ έγραψα ότι μου φάνηκε ότι παρόλο που βγήκε με άλλο όνομα, ήθελαν να πα΄ρουν κ το ήδη υπάρχων κοινό αντί να στραφούν σε μια άλλη αγορά, η οποία ίσως να τους απέρριπτε λόγω ποιότητας συνθέσεων. Τέλος πάντων, χαίρομαι που σε κάποιους άρεσε ο δίσκος, εμεένα μου φαίνεται πολύ μέτριος, μπορεί να αλλάξω γνώμη με τον καιρό αλλά σίγουρα απέχει πολύ από το να μου φανεί αριστουργηματικός.
Κ καταλαβαίνω την απογοήτευση κ του Μάζαρη, που έγραψε ότι τέτοια κομμάτια τα γράφει ο Γκρεγκ με το κιλό αλλά κ την απογοήτευση του Φακίνου, σαν οπαδός του νέου αυτού ήχου.
Νομίζω οτι αν του δωσεις ευκαιριες θα σου αρέσει λίγο περισσότερο.
Στις πρωτες ακροάσεις κι εμενα μου φανηκε λιγότερο καλο απο οσο θα ηθελα να είναι αλλα στην πορεία βρήκα ωραία πράγματα μεσα.
Τέλος για ακόμα μία φορά εξαιρετική διασκευή.
Μιας κ αναφέρθηκα στον Μάζαρη, ακούστε την πολύ όμορφη δουλειά που έβγαλε με τους Daylight Misery, σε περίπτωση που σας αρέσει αυτό το μελωδικό doom/death/gothic με στοιχεία από Paradise Lost.
Ωπ, για πες. Βγήκε κάτι, γιατί δεν έχω πάρει χαμπάρι;
The Great Absence, τρελή δισκάρα.
Όχι, για τον ίδιο δίσκο λέω, σε περίπτωση που κάποιος δεν έδωσε προσοχή.
9,5/10
Το 4 του hammer ειναι απαράδεκτος βαθμος γι αυτόν τον δισκο πάντως. Λες και ειμαστε στο 1999.
Και το 9,5 υπερβολή μου φαινεται, πιο πολυ στο 7 προς 8 θα εβαζα.
Κ το 4 αλλά κ το 9.5 είναι άποψη του συντάκτη. Δεν διαφωνώ με αυτό που λες αλλά αλλιώς αντιλαμβάνεται ο καθένας μας το τι ακούει/διαβάζει/βλέπει. Κ δεν έχει σχέση το έτος, κακώς το βλέπεις έτσι. Δεν μιλάμε για την δεκαετία του 80, που δεν ήταν τόσο ηχητικά εξοικειωμένο το αυτί του οπαδού του σκληρού ήχου.
Ενταξει κι εμενα μου φαινεται υπερβολη οποιοσδηποτε βαθμος μικροτερος του 10, τι να γινει, περι ορεξεως κολοκυθοπιτα. Προκειται για δισκαρα διχως καμια εκπτωση, δεν εχει ουτε ενα αδυναμο τραγουδι, και ολα εχουν κατι να προσφερουν. Η φωνη του Χολμς δενει αψογα με αυτον τον ηχο, και η παραγωγη αναδεικνυει τα τραγουδια. Το μονο μου ελαχιστο μικρο παραπονο ειναι οτι δεν πιστευω πως κανενα τραγουδαει χρειαζοταν αναλογικα τυμπανα. Τα τραγουδια στα οποια εχουν μπει samples ή/και ψηφιακα τυμπανα, ακουγονται πιο σωστα και πιο δυναμικα σε μενα.
Το ειδαμε και το 1999 ποσο εξοικειωμένο ήταν το χαμμερ 
@QuintomScenario εγω παντα θεωρω οτι τα φυσικα τύμπανα ειναι καλυτερα.
Πιστεύω ότι, ενώ δεν υπάρχει κακό τραγούδι Paradise Lost στην εποχή του Host, του Believe in Nothing και του Symbol of life, με τους Host προσπάθησαν να αντιγράψουν το στυλ που είχαν στο παρελθόν χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Όταν κάτι έχει φουλ έμπνευση, φαίνεται κι ας μην είναι καθόλου μέταλ.
Θα συμφωνήσω κι εγώ πως το Tomorrow’s Sky ξεχωρίζει, καθώς έχει καινούρια στοιχεία. To My only escape είναι επίσης πολύ καλό.
Χρειάζεται σίγουρα περισσότερα ακούσματα για να το εκτιμήσεις, στο τέλος πιστεύω ότι μπορεί να ξεχωρίσει κανείς 4-5 κομμάτια, γιατί θεωρώ πως η φωνή του Holmes δένει πολύ ωραία μ’ αυτό το είδος κι ακόμα και να μην είναι τόσο σπέσιαλ τα τραγούδια, είναι σίγουρα ωραίο άκουσμα.
Προσωπικά κατατάσσω το HOST IX άνετα πιο πάνω από το ΒΙΝ (στο οποίο κατά τη γνώμη μου υπάρχουν κάποια σίγουρα μέτρια τραγούδια )
Δηλαδή για να καταλάβω , τι ακριβώς συνέκρινες, αν δεν συνέκρινες μουσική και συνθέσεις ; (γιατί σύγκριση έκανες : “εβγαλαν έναν δίσκο που είναι όχι απλά αστρονομικά καλύτερος από την τριάδα του χασμουρητου (Plague Within, Medusa, Obsidian), αλλά είναι για μένα σίγουρα καλύτερο και από τα Tragic Idol, Faith Divides Us, In Requiem, και μάλλον κοντραρει στα ίσα δισκαρες όπως Symbol Of Life και Paradise Lost.”
Δεν ξέρω τι με ρωτάς, ούτε ξέρω γιατί θέλεις σώνει και καλά να με βάλεις στην κουβέντα που είχαν αποπανω δύο άλλοι χρήστες. Γενικά βρίσκω αστεία την φάση “για την Μαρφιν όμως δεν λέτε” που ουσιαστικά είπες στον Rebel, λες και δεν μπορεί να διαφωνήσει με άλλον χρήστη χωρίς να διαφωνήσει και με μένα.
Εγώ απλώς έγραψα ποιους δίσκους γουστάρω περισσότερο και βρίσκω καλύτερους. Δεν μίλησα για επιμέρους στοιχεία, συνθέσεις, στίχους, ήχο, παραγωγή, και άλλα τέτοια που ερμηνεύεις εσύ αυθαίρετα. Δεν νοείται τέτοια σύγκριση για μένα όταν βρίσκω κάνα 2-3 δίσκους των PL εντελώς σκουπίδια.
Έχω κολλήσει με αυτό που, μαζί με το My Only Escape, είναι σαν να βγήκαν από τα sessions των One Second και Host.
Ειδικά στο Divine Emotion έχουμε πολύ αναγνωρίσιμες φωνητικές γραμμές από τον Holmes. Αν μου έβαζες μόνο το σημείο στο ρεφρέν που λέει «… Living with heartless shame» θα σου έλεγα αμέσως είναι Paradise Lost, προχωράμε.
Σ’ ένα φανταστικό σύμπαν αγοράζω νέο δίσκο Paradise Lost από το οποίο δεν έχει διαρρεύσει ούτε νότα, μπαίνει πρώτο κομμάτι το “Wretched soul” κι εγώ είμαι κάπως έτσι:
OK, πέρα απ’ την πλάκα: τα 4 πρώτα κομμάτια το πάνε καλά. Το “Wretched soul” είναι το καλύτερο για τα δικά μου γούστα (κι απορώ που το βλέπω ν’ αναφέρεται τόσο σπάνια), ακολουθεί το “Divine emotion”, το “Tomorrow’s sky” θα 'θελα να διαρκεί λίγο λιγότερο αλλά ωραίο radio-friendly κομμάτι και “Hiding from tomorrow” θα μπορούσε να ήταν B-side εποχής “Believe in nothing” -πολύ καλά.
Το δεύτερο μισό του δίσκου, δυστυχώς, δε με κράτησε τόσο -μ’ εξαίρεση του “Inquisition”. Δυστυχώς, αν και τα μουσικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται είναι τα ίδια μ’ αυτά του πρώτο μισού, βρίσκω ότι οι μελωδίες-δομές παραπέμπουν περισσότερο στους πρόσφατους Lost (χαρακτηριστικά παραδείγματα τα “Instinct”, “Yeas of suspicion”, “A troubled mind”), δηλαδή δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τα προαναφερθέντα κομμάτια με βαριές κιθάρες κλπ. Αντίθετα, π.χ. τα “Wretched soul” ή “Divine emotion” είναι καρφί “Host”, πιο ατμοσφαιρικά-συναισθηματικά, τα κλασικά έγχορδα να μοιράζουν ανατριχίλες, ο Holmes λίγο πιο εντυπωσιακός κλπ.
Είμαι δηλωμένος οπαδός της ηλεκτρονικής περιόδου των Lost οπότε με μεγάλη ανυπομονησία περίμενα αυτό το album, ωστόσο το βρήκα λίγο άνισο. Νομίζω ότι η βασική αδυναμία αρκετών κομματιών (κυρίως στο 2ο μισό όπως είπα) είναι οι flat ερμηνείες του Holmes. Ρε γαμώτο, ενώ το background είναι δυνατό, για άλλη μία φορά ο τύπος αδυνατεί να κάνει τη ΔΙΑΦΟΡΑ, ίσως απλά δεν έχει τόσο εντυπωσιακές ιδέες για τα φωνητικά του, δεν ξέρω (γιατί από άποψη χροιάς π.χ. είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα). Πραγματικά το “Wretched soul” το άκουσα 3-4 φορές στα καπάκια, αλλά κανένα κομμάτι δε μ’ εντυπωσίασε σε τέτοιο βαθμό μετέπειτα.
Υ.Γ. Επίσης τι θα γίνει με τους στίχους, ρε Nick, σου κλέψανε το μαγικό στυλό μετά το “Symbol of life”;
Για μενα το δευτερο μισο του δισκου ειναι ελαχιστα πιο δυνατο, οχι γιατι μπορω να το φανταστω με βαριες κιθαρες (αυτο αλλωστε συμβαινει με καθε τραγουδι στο Host του 1999), αλλα γιατι τραγουδια οπως Instinct (το αγαπημενο μου στον δισκο) , Years Of Suspicion και Inquisition με ταξιδευουν 20-25 χρονια πισω, στις εποχες που ΕΡΩΤΕΥΟΜΟΥΝ νεα μουσικη Paradise Lost, οχι απλα την ΚΩΛΟΓΟΥΣΤΑΡΑ (για το οποιο δεν παραπονιεμαι φυσικα.
Το Instinct ειναι βγαλμενο καρφι απο το Symbol Of Life, τοσο πολυ που σκεφτομαι να φτιαξω playlist με ολο το SOL και να το χωσω καπου εκει μεσα κι αυτο. Το Years Of Suspicion με τα εγχορδα του και την αποκοσμη ατμοσφαιρα του μου θυμιζει Believe In Nothing οσο κανενα αλλον στον δισκο, και το Inquisition ειναι λες και δεν τυπωθηκε στην τελικη εκδοση του One Second απο λαθος.
Για μενα ο δισκος ειναι ακατεβατο δεκαρι διχως καμια εκπτωση, για τον απλουστατο λογο οτι τον λιωνω στο repeat και καθε τραγουδι με κανει να νιωθω συναισθηματα που δεν περιμενα ποτε να ξανανιωσω ουτε με ενα τραγουδι Paradise Lost. Ουτε βλεπω αυτο που λες για την φωνη του Holmes. Το μονο που ακουω προσωπικα ειναι 9 ερμηνειαρες, με πολυ ομορφες φωνητικες γραμμες.
Μία γενική παρατήρηση , το IX είναι πολύ λιγότερο “pop” σε σχέση με το original του 99
Συμφωνώ ότι σε πολλά σημεία είναι pl χωρίς distortion
ίσως για αυτό μου αρέσει περισσότερο -
Είναι μουσική mackintosh (όπως και οι strigoi/vallenfyre) υπό άλλο πρίσμα
Το αντιθετο θα ελεγα. Το ΙΧ ειναι πολυ πιο πιασαρικο απο το Host του 1999, το οποιο ανηκει σιγουρα στην κατηγορια των grower, και δεν εχει ουτε ενα τραγουδι πλην του So Much Is Lost το οποιο να μπορουσε να εχει το οποιοδηποτε ραδιοφωνικο playtime. Στο ΙΧ αντιθετα, τα μισα τραγουδια θα μπορουσαν υπερανετα να παιζουν σε οποιονδηποτε ραδιοφωνικο σταθμο και θα τραβουσαν με την μια τον ακροατη.
Σε αλλα νεα, οι Paradise Lost ανακοινωσαν οτι ο Guido Zima, τον οποιον ειχαν προσλαβει προσωρινα για αντικαταστατη του Walteri, θα ειναι τελικα ο μονιμος τους drummer ξεκινωντας απο σημερα. Και θα συμμετασχει ως κανονικο μελος της μπαντας στο επομενο αλμπουμ, το οποιο θα πρεπει να το αναμενουμε μεσα στο 2024.
Βρισκω αυτην την επιλογη απο μετρια εως κακη, καθως μιλαμε για τον drummer των Stringoi. Η μουσικη των οποιων, δεν εχει την παραμικρη σχεση με την μουσικη των Paradise Lost. Αλλα ενταξει, δε θα χαλασουμε καρδιες, ουτως ή αλλως οι προσδοκιες μου για τον επομενο δισκο των Paradise Lost ειναι στο πηγαδι μετα τους προηγουμενους τρεις, οποτε προσωπικα ειμαι φουλ ευτυχισμενος με την ιδεα οτι μπορει να παρουμε 1-2 αλμπουμακια ακομα απο τους HOST στο μελλον.
ακόμα μία λίστα
Χαίρομαι τόσο πολύ που έχει το Obsidian τόσο ψηλά αλλά από την άλλη έχει το One Second τόσο χαμηλά.
Είναι να απορεί κανείς με την ποιότητα και τη διαφορετικότητα της δισκογραφίας τους.
One Second τόσο χαμηλά και Plague Within τόσο ψηλά; I don’t think so.
Από την άλλη με το εύρος και την ποικιλομορφία της δισκογραφίας τους, ο καθένας θα βρει σημεία να διαφωνεί με κάθε λίστα.
Επίσης, “such cuts as Lydia and Take Me Down don’t add enough to be worthwhile”???
Ε σε πιάνει μια αηδία!