Τεραστια διαφωνια εδω, οπως και για μερικα τραγουδια του Icon περισσοτερο, και του Draconian Times λιγοτερο. Και ναι, η ομοιοτητα εχει να κανει κυριως με την αγριεμενη φωνη του Holmes που θυμιζει εντονα James Hetfield, αλλα και σε ριφφολογια υπαρχουν κοινες επαφες. Το Sirens απο τον καινουριο δισκο μεταλλικιζει αρκετα. Δεν εννοουμε οταν το λεμε αυτο οτι θα μπορουσε να ειναι τραγουδι των Metallica ετσι οπως ειναι αυτουσιο, απλα οτι συγγενευει. Το Widow απο την αλλη, θα μπορουσε καλλιστα να ειναι σε καποιον Metallica δισκο ετσι οπως ειναι αν αλλαξεις ελαχιστα τον τονο στις κιθαρες και βαλεις τον James να το πει 
1 Like
Από το Draconian Times έχουν να πάνε τοσο ψηλά, που ήταν και στο peak τους εμπορικά
Οσο περνάει ο καιρός κ ακούω τον δίσκο, το serpent on a cross ανεβαινει παρα πολύ ψηλά.
Εκπληκτική σύνθεση!
Παρόλο που οταν βγηκε το single δεν του εδωσα πολλή σημασία.
5 Likes
16 years 
Λοιπόν αν και για μένα ο τελευταίος εξαιρετικός δίσκος των Paradise Lost είναι το Tragic Idol (το οποίο μάλιστα άκουγα χθες και θυμήθηκα πόσο το λατρεύω), μπορώ να πω πως το Faith Divides Us - Death Unites Us είναι ο τελευταίος τους δίσκος με αρκετά στοιχεία νεωτερισμού, και άτυπα σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής πειραματισμού και εξερεύνησης. Γι’αυτό λοιπόν κατέχει και μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Πέραν των Frailty και Universal Dream που ακολουθούν την πεπατημένη χωρίς να είναι κακά τραγούδια, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου έχουν τον δικό τους χαρακτήρα και δίνουν μια ακόμα πτυχή της μπάντας. Θεωρώ πως το FDUDUU χαρακτηρίζεται από σαφή βελτίωση στο επίπεδο των συνθέσεων του σε σχέση με το In Requiem, και πως τραγούδια όπως τα As Horizons End, First Light και το ομώνυμο είναι ήδη κλασικά στην δισκογραφία τους. Ξεχωρίζω επίσης τα Last Regret και In Truth ως προσωπικές αδυναμίες με φανταστικές μελωδίες και ατμόσφαιρες, οι οποίες πλέον μου λείπουν αρκετά από τους τελευταίους δίσκους τους, ενώ το άρρωστο ριφφ του Living With Scars ανεβάζει αρκετά αυτό το “περίεργο” τραγούδι. Τα “I Remain” και “The Rise Of Denial” κινούνται σε γνώριμα μονοπάτια για την μπάντα, και προσθέτουν δύο ακόμα πολύ δυνατά συναυλιακά κομμάτια στο ρεπερτόριο τους.
Ένα μεγάλο θετικό είναι η παραγωγή του δίσκου, καθώς αυτό εδώ πρόκειται για το πρώτο από τα δύο άλμπουμ τους στα οποία έκανε την μίξη ο Jens Bogren. Οι κιθάρες ακούγονται στα δικά μου τα αυτιά πιο βαριές και ογκώδεις από ότι στα προηγούμενα τους άλμπουμ στην δεκαετία του 2000, και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να διαφοροποιήσει αρκετά το Faith & Death και να του δώσει μια ξεχωριστή αυρα. Αυτό, σε συνδυασμό με το drumming του Peter Damin, τον οποίο θεωρώ τρίτο καλύτερο ντράμερ που έχει ηχογραφήσει δίσκο μαζί τους μετά τον Lee Morris και τον Jeff Singer, δίνουν ένα πολύ δυνατό rhythm section, καθώς είναι ίσως και η τελευταία φορά που ακούμε τον Stephen Edmondson να μας δίνει ενδιαφέρουσες μελωδίες με το μπάσο.
Αυτά τα λίγα, cheers στην δισκάρα, και πάμε για σημερινό τοπ 10 δισκογραφίας τους 
- Say Just Words
- In Truth
- As Horizons End
- Sane
- Widow
- True Belief
- Last Regret
- Requiem
- In This We Dwell
- Tragic Idol
ΥΓ. Επίσης, ξέχασα τα άψογα b-sides του δίσκου, δηλαδή το Cardinal Zero και το Back On Disaster. Το δεύτερο ειδικά, μπαίνει πολύ συχνά στο τοπ τεν. Φανταστικό τραγούδι.
4 Likes
Πως εγινε αυτο τωρα…σαν να εχει αναγκη ο κοσμος απο λιγη ‘μεταλ επανασταση’? :p, Το ρετρο παλιο-μεταλ αλλωστε ειναι της μοδας, το ειδαμε προσφατα με porcupine tree, Που νομιζω για λιγο ειχαν φτασει μεχρι και το ενα , και με το Master of puppets Που εκανε περισσοτερες πωλησεις και απο οταν ειχε πρωτοβγει!! ( κυριως λογω του stranger things, Που το επαιζε)
το Back on disaster ,οτι πιο κοντα σε ιαπωνια εχουν κανει…για αυτο πηγε και αλλωστε ιαπωνια αν θυμαμαι σαν rare track… κομματαρα!
Αμα είναι καλό το προϊόν και πέφτει και η σωστή προώθηση συμβαίνουν κι αυτά.
Πάντως εγω δεν καταλαβαίνω πως το FDDU είναι ο τελευταίος δισκος με νεωτερισμούς όταν και στα επομενα 2 υπάρχουν στοιχεία που δεν υπήρχαν σε προηγούμενες δουλειές.
Ενα παράδειγμα είναι το φανταστικό Worth Fighting For στο Tragic Idol, ή ακόμα και το -όχι και τόσο καλό- Flesh From Bone στο Plague Within ή το Cry out που φλερτάρει με το stoner
Ακόμα και στο Obsidian πρώτη φορά ακουμε επιρροές απο Siouxie στο Hope Dies Young.
Ακομα και στο καινουριο αν θέλετε υπάρχουν καποια στοιχεία epic doom στο Salvation. Σε μικρότερες ποσοτητες αλλά πάντα κάτι καινούριο χώνουν εδω κι εκεί
2 Likes
πραγματικά δεν ξέρω τι σκέφτονταν με αυτά τα 2…
2 Likes
δεν ξερω τι λετε, το flesh from bone, το βαζω σε ντεθ-αδες φιλους μου οταν μου λενε ποσο φλωροι ειναι Οι Pl. απιστευτη νταρκιλα με evil vibes…
Δεν είναι ολα για όλους
1 Like
κακές παρέες, φρόντισέ το σε παρακαλώ…
δεν είναι κακό κομμάτι αλλά δεν έχει δουλειά σε δίσκο των ΠΛ. Εκτός αν πάλι μιλάμε για πειραματισμούς και νέες ιδέες οπότε πάω πάσο αν και δεν θέλω να γίνει η μπάντα μια ακόμα ντεθ μέταλ μπάντα
1 Like
Προφανως το θεμα ειναι και ποσοτικο. Το FDUDUU δεν ακουγεται σαν αναμασημα προηγουμενων δισκων τους, κατι που το Plague δεν μπορει να ισχυριστει με τιποτα.
Αντιθετως το Tragic Idol εχει ξερω 300 κοινα σημεια επαφης με το Draconian Times συγκεκριμενα, τι ακριβως το πρωτοποριακο ή νεωτεριστικο εχει? Τραγουδια στο υφος του Worth Fighting For (οντως κομματαρα) ειχαν και στο Symbol Of Life και σε αλλους δισκους τους.
Δυο τραγικα τραγουδια που μπορει να μην ειχαν γραψει πολυ παρομοια τους στο παρελθον οι ιδιοι, δεν εχουν τιποτα το νεωτεριστικο ομως ως συνθεσεις αφου ακομα και μια τριτης διαλογης μπλακ μεταλ μπαντα μπορει να γραψει καλυτερα τραγουδια.
Καλα οχι, πληθωρα τετοιων συνθεσεων με παρομοιες μελωδιες και παρεμφερη ηχο και στο One Second και στο BIN
Και καποια δεν ειναι για κανεναν
Προς λοιπούς βαρεμενους σαν εμενα,
μόνο εγώ ανατριχιάζω στο τελος του Deceivers που ο Holmes με σκατενια brutal του γκαρίζει
Divine have wept before me
Desire of death reforms meeee
?
5 Likes
Είναι απίστευτά πορωτικό σημείο αυτό που λες διότι βαράνε ανελέητα τα drums/κιθάρες μπάσο , πουτάνα όλα
1 Like
Ότι πρέπει για να σπάνε τα άλατα
1 Like
μετά μπαίνει καθαρτικά το The Precipice το οποίο ξενίζει στην αρχή λόγω ανορθόδοξης δομής (μη συνηθισμένη για λοστ) αλλά είναι εξαιρετικό τραγούδι (η αρχική clean vocal ερμηνεία του holmes είναι σχεδόν σπαρακτική)
Νομίζω είναι τα 2 τραγούδια που έκαναν τη μικρότερη εντύπωση σε αυτούς που άκουσαν το δίσκο.
Προσωπικά τα θεωρώ φοβερά κομμάτια
2 Likes
Κι εμένα με δυσκόλεψε το Precipice ακριβώς για τον λόγο που λες αλλά όντως είναι φοβερό κομμάτι. Το Deceivers από την άλλη μου άρεσε απο την αρχή απλά τώρα ανεβαίνει στα αγαπημένα μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν υστερεί κανένα τελικά.
1 Like
32 χρονια λοιπον απο το ICON, που για μενα ειναι ο πρωτος υπερδιαγαλαξιακος δισκος τους χρονικα, χωρις υποψια filler, με μια τεραστια ανοδο στην ποιοτητα οσον αφορα τον ηχο, τις συνθεσεις, τα φωνητικα, το artwork και γενικα τα παντα ολα, και ενας δισκος που τους εβαλε στα μεγαλα σαλονια.
Οταν ανακαλυψα τους Paradise Lost το 1997, το ICON ηταν στο μυαλο μου ως ενα απο τα “παλιοτερα” καθως ηταν δυο δισκους και 4 χρονια πριν, το οποιο για μενα τοτε ηταν το 25% της ζωης μου. Τωρα φυσικα ολοι αυτοι οι δισκοι των 90ς και ισως και των 2000ς φανταζουν λες και βγηκαν ολα μαζι την ιδια χρονια καπου εκει στο μακρινο παρελθον.
Δεν υπαρχουν και παρα πολλα πραγματα που δεν εχουν ειπωθει για αυτον τον δισκο σε αυτα τα 32 χρονια αναμεσα στους φανς της μπαντας, οποτε απλα θα περιοριστω στο να αναφερω τα δικα μου tiers τραγουδιων μεσα στον δισκο, τα οποια ειναι ψιλο-σταθερα πλεον μετα απο τοσα χρονια. Περασμενα μεγαλεια βασικα, να τα διηγεισαι και να κλαις
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΑ
Embers Fire - ξεκινησε μια μακρα παραδοση ατμοσφαιρικων αργοσυρτων openers
Widow - ενα απο τα πιο “Metallica” τους τραγουδια
True Belief - υμνος απλα
Christendom - το μπασιμο τους σε πιο ατμοσφαιρικες και μελωδικες τραγουδαρες
Sweetness - παρανοια το οτι ειναι b-side
ΑΨΟΓΑ
Remembrance - απο τα πρωτα τους χιτακια, οσο πιασαρικο παει
Joys Of The Emptiness - μελωδιαρες, samples, ρεφρεναρα
Dying Freedom - απλα ενα ακομα υπερκλασικο χιτ απο την δισκαρα
Weeping Words - εδωσε το ονομα του στο φορουμ τους για πανω απο δεκαετια, απλα τελειοτητα
ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ
Forging Sympathy - Χετφιλντικο ριφφ, ισως να το ηθελα πιο γρηγορο συνολικα, πολυ καλο
Colossal Rains - Ακομα ενα πολυ καλο τραγουδι, που απλα το βαζω λιγο πιο χαμηλα
Shallow Seasons - Δειχνει τον δρομο για το Draconian Times, ηθελε λιγο refining
Deus Miserateur - Ισως να λειτουργουσε καλυτερα στην μεση του δισκου, το Christendom ακουγεται αρκετα πιο ιδανικο κλεισιμο, χωρις να υστερει σε ποιοτητα φυσικα αφου ειναι πανεμορφη συνθεση. Θα μπορουσε επισης να ανοιγει δισκο Therion σε μια εποχη που ο Johnson δεν ειχε καν σκεφτει να γραφει τετοια μουσικη 
Αυτα, χρονια πολλα στα 100000 χρονια του ICON (σε δυαδικη μορφη).
9 Likes
Το ειχα αγοράσει σε βινύλιο το 93.
Τύπου "ας παρω μια νεα κυκλοφορία για να εχω να το γράψω στους φίλους μου και να μου δώσουν εκείνοι κατι άλλο ".
9 στα 10 για το τότε δεδομένα μου, με τα χρόνια λιγο πιο κάτω γιατί εχουν κυκλοφορήσει καλύτερες δουλειές.
1 Like
Το sweetness στην πραγματικότητα δεν είναι b side , βγήκε ενα χρόνο μετά στο Seals the sense EP.
Ατμοσφαιρικά/μελωδικά κομμάτια είχαν και στο gothic, συγκεκριμένα στο ομώνυμο κομμάτι.
Τώρα για βαθμούς οκ ο καθένας όπως το βλέπει, προσωπικά τον θεωρώ αψεγάδιαστο δίσκο, εναν απο τους πολλους που έβγαλαν απο το 91 έως το 1997.
Μία ακόμα ενδιαφέρομαι συνέντευξη με τον Greg
2 Likes