Κλασσικός ξερόλας που έχει βρει όλες τις απαντήσεις.
Καλά όλα αυτά, αλλά κάποιος που δεν του αρέσει ούτε το Host ούτε το In Requiem, και θεωρεί ότι τελευταίος πραγματικά καλός Paradise Lost δίσκος ήταν το Draconian Times, τί είναι; :-s
Παρελθοντολαγνος? 
Οκθνξ 8)
Άμπαλος, ίσως ο πιο κοντινός χαρακτηρισμός στην πραγματικότητα. Όσον αφορά βέβαια το 2ο σκέλος της ερώτησης.
edit: Γιατί όπως και να’χει, ακολούθησε και ένα One Second.
Ποιός το γαμεί και το One Second, ένας χλιαρός gothic rock δίσκος είναι.
Παραλογίζεσαι θαρρώ
Μπορεί, αλλά πού ξέρεις, αν περάσουν κάμποσα χρόνια ακόμα και ανοίξει το κολλημένο μεταλλάδικο μυαλό μου, ίσως και να γίνω φαν των One Second/Host κτλ.
Ναι το δέχομαι, είναι ο ορισμός του false δίσκου, αλλά έχει [U]αυτό[/U] [U]αυτό[/U] και [U]αυτό[/U] και δεν σου λέω καν τα χιτάκια
8O σοβαρα τωρα?ξανακουσε το!
ειναι ο δισκος που κατα καιρους τον θεωρω τον κορυφαιο τους,μονο κομματαρες μεσα.εχει και το Disappear :roll:
Δεν ξέρω αν είναι ο κορυφαίος τους, σίγουρα ο κλασικότερος τους δεν είναι (τον τίτλο αυτόν τον κερδίζουν τα Icon & Draconian), το One Second είναι όμως ο πιο προχωρημένος και μπροστά γενικά δίσκος που έβγαλαν ποτέ. Ποτέ άλλοτε δεν πειραματίστηκαν τόσο πολύ και τόσο επιτυχημένα, δεν δοκίμασαν τόσα διαφορετικά στυλ και ιδέες και δεν δημιούργησαν κάτι ανάλογο.
Και πραγματικά κρίμα για τις τόσες λίγες ψήφους του στο poll (μία εκ των οποίων ήταν και δική μου :P).
Κατα τ’ άλλα δε μου κάνει εντύπωση η απάντηση του Γράκχου, μεταλλάς είναι κατά κύριο λόγο (αν και η λέξη “χλιαρός” για το One Second είναι πολύυυυυ άστοχη ρε παιδί μου, πες απλά οτι δεν είναι το στυλ σου αυτό το gothic/rock/electro και είμαστε κομπλέ)
Πες απλά ότι δεν σου αρέσει ρε παιδί μου, άσε τώρα τους χαρακτηρισμούς…
Κατω τα χέρια απο το One second (αλλά οχι και ο καλύτερος τους δίσκος βέβαια)
Ο καλύτερος τους δίσκος δε ξέρω αν είναι, είναι ενας απο τους καλύτερους ανοιχτόμυαλους crossover rock/metal δίσκους της δεκαετίας όμως. Διαλέχτε και πάρτε.
αυτό. Εν τω μεταξύ ακόμα δεν έχω ψηφίσει, δε μπορώ να αποφασίσω με τίποτα :-s
Σταματήστε μωρέ να κάνετε σαν τις γριές πουτάνες, “χλιαρό” τον είπα, όχι “εμετικό” ξέρω γω.
Ομολογώ πως το one second ούτε εγώ μπόρεσα να το συμπαθήσω. Και εγώ μάλλον χλιαρό θα το χαρακτήριζα βασικά. Ήταν τότε βέβαια και η τρελή προσμονή για τον διάδοχο του θεόρατου draconian, κάθε μέρα πήγαινα στο δισκάδικο τότε να ρωτήσω αν βγήκε το καινούργιο paradise lost και αφού τελικά βγήκε και πήγα σπίτι μέσα στην τρελη χαρά να το ακούσω… μου πέσαν τα μούτρα κατευθείαν.Τα έχει τα χιτάκια του δεν λέω αλλά… από τότε στον λαιμό μου έχει κάτσει να πούμε :-s
Τα In requiem και Faith divide us πάντως μου άρεσαν τα μάλα, δεν είναι στείρα επανάληψη σε καμία περίπτωση, ναι δεν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις και προχωρημένα αλλά είναι πολύ καλά και ποιοτικά άλμπουμ.
Μόλις βγήκε το One Second κάπως έτσι ήμασταν όλοι. Θέλαμε ρε παιδί μου λίγο τσίτα κιθάρες και κάνα φωνητικό στυλ Shadowkings. Παρόλα αυτά hats off στους Paradise Lost γιατί ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές στο metal των ΜΕΓΑΛΩΝ 90’ς και κατάφεραν να απενοχοποιήσουν τον πειραματισμό και να ανοίξουν τους ορίζοντες σε οπαδούς και μουσικούς. Και τόσο έντονα εκείνη την εποχή δε θυμάμαι άλλο συγκρότημα να προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις, μετά και το τότε πρόσφατο Load. Άλλοι και κείνοι που 'χαν τα παπαρια να πάνε πόσα επίπεδα παρακάτω και να μη χαμπαριάσουν τίποτα. Χάρη σε κάτι τέτοια βήματα επήλθε η ανανέωση στον ήχο. Είτε στο ατμοσφαιρικό, λεγόμενο μεταλ από theatre of tragedy μέχρι samael και από gathering μέχρι moonspell και πόσα άλλα (μετά οκ, και αυτό κατάντησε πιο τετριμμένο και από το power). Και εκτός από τις αμπελοφιλοσοφίες και την επιδραστικότητα του One Second, το βασικό και κυριότερο στοιχείο που το κάνει τουλάχιστον για μένα ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ, είναι ότι περιέχει ΜΟΝΟ κομματάρες, ούτε δευτερόλεπτο περιττής μουσικής. Φακ Γιεα.
Το One Second δεν είναι για όλους, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. :roll:
Και επειδή υπάρχει η τάση να βλέπει ο κόσμος τα πράγματα μόνο μέσα απο το (στενό) πρίσμα της μουσικής που ακούει, να προσθέσω μόνο πως τον καιρό εκείνο με το One Second είχαν κερδίσει πολύ κόσμο έξω απο το metal κοινό. Κάτι που για μένα μόνο θετικό είναι και που λίγο πολύ συνοψίζει την στάση και την αντίληψη του συγκροτήματος την εποχή εκείνη, μια στάση πέρα και έξω απο μουσικές και ταμπέλες.
Εντομεταξύ ,στο One Second το αδικεί το εξώφυλλο πάρα πολύ! Προσωπικά το θεωρώ χειρότερο κι από το ΒΙN που το κράζουν. Πολύ ώριμο άλμπουμ εκτός από μερικά αδιάφορα τραγούδια.