Καλο κουραγιο και πραγματικα ευχομαι να βρεθει κατι!
Κακος συμβουλος το αγχος αλλα δυστυχως εχουμε μαθει ολοι να ζουμε με αυτο οσο καλυτερα γινεται, προσωπικα προτιμω να κανω επιλογες ζωης με βαση το μικροτερο αγχος. Εβλεπα μια σειρα χθες με χειρουργους και σκεφτομουν οτι στην πρωτη επιπλοκη σε χειρουργειο θα δηλωνα παραιτηση (αν δεν ειχα παραιτηθει δηλαδη χρονια πριν).
Παρολα αυτα, στηριζω φουλ μετακινηση σε αλλη χωρα, ποσο μαλλον οταν ειναι προφανως ενα ονειρο που το εχεις σχεδιασει τοσα χρονια. Καποιες φορες απλα πρεπει να πεις “το κανω κι οτι γινει” αλλα σιγουρα και με ενα σχεδιο. Ειλικρινα ευχομαι να βρεθει κατι πολυ συντομα. Εν τελει, υπαρχουν κι αλλες χωρες απο τη Σουηδια, ισως πιο ευκολες και φιλικες?
Έχω την τύχη η μάνα μου να έχει γεννηθεί και να έχει μείνει αρκετά χρόνια Αυστραλία. Έχω την υπηκοότητα, πολλούς συγγενείς, πατρικό σπίτι και γενικά όλα στρωμένα αν και όταν το πάρω απόφαση. Και παρόλα αυτά δεν το τόλμησα μέχρι τώρα.
Δεν μπορώ να φανταστώ να ξεκινάς απ’ το 0 στην ξενιτιά ούτε για πλάκα. Εύχομαι και πιστεύω πως θα την βρεις την άκρη για την ώρα προσπάθησε να αποβάλλεις λίγο το άγχος και τα υπόλοιπα θα γίνουν
Νομίζω είναι η δεύτερη φορα που το αναφέρει (εγώ το θυμάμαι μια ακόμη σίγουρα) ο αγαπητός Παργαλατσος πως με τη γυναίκα του περιμένουν παιδί και είμαστε όλοι γαϊδούρια.
Με το καλό να έρθει, γερό κι ευτυχισμένο να είναι, και με ένα πόνο!
Μάλλον κορίτσι είναι*, αλλά η περιέργη στάση που είχε στον τελευταίο υπέρηχο δεν επέτρεπε την σαφή και επιστημονικη παρατηρήση ύπαρξης ή μη παργαλατσου.
Χαχαχα, εγώ τα αγαπώ τα κορίτσια, δεν τα βρίζω ποτέ!! Επίσης, η μικρή -μελλοντική μασκότ του φόρουμ- ροζοσκουφίτσα πρέπει να γαλουχηθεί από νωρίς με τις σωστές αρχές!
Στην δική μου περίπτωση έτσι ακριβώς έγινε… μέχρι τον 5ο μήνα συνέχεια μας έλεγαν για κορίτσι… όταν σε ένα τυπικό έλεγχο ρωτάω τη γυναικολόγο “όλα καλά με την κούκλα;” και η απάντηση που πήρα ήταν “μια χαρά είναι αλλά έχει και τσουτσούνι”
… η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν βοηθούσε η στάση του σώματος του μωρού… αλλά όταν για τόσο καιρό ακούς για κορίτσι, μετά σκάει σαν βόμβα το νέο.
Τον επόμενο μήνα κλείνει ένα χρόνο ο πίτσι (από το πιτσιρίκος)… και ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να μην έχω καταλάβει τι έχει γίνει. Μπαίνω σπίτι μετά τη δουλειά και η γυναίκα λέει στον μικρό “ήρθε ο μπαμπάς” … και εγώ ψάχνομαι για να δω ποιον λέει μπαμπά
Με το καλό λοιπόν, να βγει γερό και να είναι τυχερό! Να κοιτάξεις να το ευχαριστηθείς γιατί δεν μπορείς να φανταστείς πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός και πόσο γρήγορα μεγαλώνουν. Σαν χτες μου φαίνεται που ήταν τόσο μικροσκοπικός και αδύναμος που φοβόμουν να τον πιάσω και τώρα μου γεμίζει όλη την αγκαλιά γιατί κοντεύει τα 10 κιλά.
Και αυτά στα λέει ένας που είναι τρομερά παρτάκιας, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του όταν φτάνει η στιγμή να κάνει το δικό του και έπιανα πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται “μπα, εγώ δεν είμαι για παιδιά”
αυτά και από μένα…
ps: εννοείται ότι ο πίτσι δεν κοιμάται αν δεν ακούσει τα ριφ του \m/
Όσο γι αυτό να είσαι σίγουρος. Που να δεις εγώ τι παθαίνω όταν η 2,5χρονη κορούλα μου σκάει τρέχοντας στο σαλόνι φωνάζοντας ΜΠΑΑΜΠΑΑΑΑΑ ΒΑΛΕ ΓΚΟΤΖΙΡΡΡΡΑΑΑΑΑΑΑΑ
Με το καλό φίλε μου.
Διαβάζοντας αυτά, προσπαθώ να ανασύρω από την μνήμη μου τις δικές μου στιγμές με το δικό μου παλικάρι. Και όσο σκέφτομαι ότι από Δευτέρα ξεκινά το πανηγύρι των εξετάσεων και ότι είμαι περισσότερο αγχωμένος απ’ότι εκείνος, τόσο μου γυρίζει το μάτι και οι παιδικές στιγμές μου φαίνονται αιώνες μακριά!!
Ο μικρός (τρόπος του λέγειν!) ενώ διαβάζει μεν, βρίσκεται σε μία αφασία! Τόσο που με εκνευρίζει και θέλω να τον βουτήξω από την φράτζα! Η γυναίκα μου που έχει περάσει τη φάση Πανελληνίων, μου λέει διαχειρίζεται το άγχος έτσι. Είναι φυσιολογικό να είμαι τόσο στην τσίτα?
Πάντως η κάθε ηλικία μέχρι τα 14-15 θα σας αφήσει τρελές αναμνήσεις που δεν συνειδητοποιείς ότι είναι μοναδικές και δεν θα τις ξαναζήσεις. Μετά (δυστυχώς) η εφηβική φάση έχει μετατραπεί (άθελα μας πιστεύω) σε μία ανελέητη μάχη διαβάσματος και ψυχολογικής πίεσης για “επιτυχία”. Γι’αυτό χαρείτε και γευτείτε την κάθε στιγμή boys.
Το καλοκαιρι του 1999 στο οποιο εδινα Πανελληνιες, ειναι για μενα, σε αντιθεση με την συντριπτικη πλειονοτητα των φιλων μου, ενα απο τα λιγοτερο αγχωτικα καλοκαιρια της ζωης μου. Ειχα διαβασει ολη την χρονια εξωφρενικα πολυ, πηγαινα σε καλο φροντιστηριο το οποιο ειχε κυριολεκτικα καθε Κυριακη mock exams για τις Πανελληνιες, και δεν ειχα καθολου αγχος γιατι πολυ απλα δεν υπηρχε κανενα θεμα σε Μαθηματικα, Χημεια, Φυσικη το οποιο να μην ειχα διαβασει οσο γινοταν. Μπορει ο μικρος να ειναι το ιδιο.
Σε Μαθηματικα Δεσμων εγραψα 20 στα 20, σε Χημεια 17.75 στα 20 γιατι σιχαινομουν οξειδοαναγωγη και δεν μπορουσα με τιποτα να την καταλαβω, και σε Φυσικη εγραψα 15.5 στα 20 γιατι επεσε γαμημενο σωματιδιο που μπαινει πρωτα σε ηλεκτρικο και μετα σε μαγνητικο πεδιο (ή το αντιθετο). Τωρα το ιδιο προβλημα οχι μονο θα το ελυνα αλλα το διδασκω κιολας, αλλα για Γ Λυκειου Φυσικη οποιος αποφασισε να βαλει αυτο το προβλημα ειναι ΑΡΡΩΣΤΟΣ.
Αστο το παλικαρι να εχει το συστημα του. Το αγχος ειναι ΚΑΚΟΣ συμβουλος. Φυσικα πρεπει να εχει μια αισθηση urgency ο καθενας μας και να μην ειναι κοσμαρα εντελως, αλλα αν εχει διαβασει και ξερει τι πρεπει να κανει, τοτε καλο ειναι να μην εχει αγχος.
ΥΓ. Disclaimer - Δεν ειμαι γονιος, δεν εχω καμια εμπειρια στο να μεγαλωνω παιδια, δεν εχω ιδεα πως ειναι να μεγαλωνεις παιδι ακομα, και οποιαδηποτε συμβουλη απο πανω ειναι προσωπικη αποψη που μπορει να ειναι και εντελως ακυρη και ηλιθια, αλλα την δινω γιατι ενα μικρο μου κομματι ταυτιστηκε με το πως λειτουργει ο μικρος, και δινω απλα την πιθανοτητα να ειναι γεματος αυτοπεποιθηση οποτε και ολα θα πανε καλα.
