Έλα ρε, είσαι πολύ έξυπνος ώστε να καταλάβεις ότι τα είπα χιουμοριστικά, τα πολιτικά, στρατευμένα κ.λπ.
Προφανώς, έχουμε διαφορετικές πεποιθήσεις, αλλά στην ουσία όσων λες (problem solving, αδικία κ.λπ.) δεν διαφέρουμε πολύ, μη σου πω και καθόλου. Ολικές λύσεις και απαίτηση πληρωμής για επίλυση προβλήματος, ε ; Θα σε παρεξηγήσουν…
Τις κληρώσεις δεν ξέρω γιατί τις έβαλα σε εισαγωγικά. Είμαι σίγουρος ότι είναι αδιάβλητο το σύστημα. Όπως ακριβώς και η αξιολόγηση των Κολλεγίων (not). Κουράσαμε, όμως. Τα δέοντα.
Δε νομίζω ότι συμφωνώ, εκτός κι αν δεν κατάλαβα καλά. Το ότι το κράτος (αυτό δεν εννοείς;) αλλάζει κάθε τόσο και λιγάκι τους νόμους, δίνει παρατάσεις κτλ, με λίγα λόγια είναι ασόβαρο, γιατί επηρεάζει μόνο αυτούς; Δες το κι έτσι: Αυτά τα επαγγέλματα θα έχουν μονίμως αποκατάσταση γιατί έχουν πάρε-δώσε με το κράτος κι επειδή πολλοί δε θέλουν να μπουν καν στον κόπο να ψάξουν τι ισχύει και τι όχι σχετικά με τα λογιστικά. Επομένως η ιδιότητα αυτή του κράτους, λειτουργεί τελικά υπέρ τους.
Ποιο επάγγελμα δε θέλει συνεχή βελτίωση; Δε θέλει επιμόρφωση ο γιατρός; Δε θέλει follow up με τις νέες τεχνολογίες/πρωτόκολλα ο IT developer; Δεν πρέπει να εναρμονιστεί με τα αυξανόμενα regulations (και να διαβάσει γι αυτά) αυτός που δουλεύει σε legal ή finance κομμάτια επιχειρήσεων; Ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει ιδανικά να επιμορφώνεται όταν υπάρχει κάποια νέα παιδαγωγική ανακάλυψη;
Όσον αφορά τις ευθύνες: Ευθύνες απέναντι σε ποιους; Στους πελάτες τους; Όλοι μας έχουμε αντίστοιχες ευθύνες! Για να μην αναφέρω ξανά τα ίδια επαγγέλματα με πριν, δεν έχει ευθύνη πχ ο μηχανολόγος που υπογράφει μια στατική μελέτη; Ο ηλεκτρολόγος που δίνει το πιστοποιητικό καταλληλότητας; Δεν καταλαβαίνω γιατί για τα συγκεκριμένα επαγγέλματα (κι όχι αυτά που έχουν να κάνουν με δημόσια αγαθά, εξηγώ παρακάτω) η δικλείδα ποιότητας είναι το πτυχίο κι όχι τα προσόντα του εργαζομένου και η δουλειά του εάν κι εφόσον αποδείξει ότι μπορεί να τη φέρει εις πέρας.
Είμαι αντίθετος με το 90% των διδαχών του φιλελευθερισμού (Νεοφιλελευθερισμού για να είμαστε ακριβείς, αν έχει σημασία) αλλά στη θεωρητική ιδέα ότι αν είσαι ικανός δεν πρέπει να σε εμποδίζει κάποιος να εξασκήσεις κάποιο επάγγελμα (και να κριθείς για την απόδοσή σου από την “αγορά”), εγώ συμφωνώ. Προφανώς και είμαι υπέρ της επιπλέον αξιολόγησης από ελεγκτικούς ανεξάρτητους μηχανισμούς που θα κρίνουν την ποιότητα δουλειάς των επαγγελματιών αλλά γιατί να επικεντρωνόμαστε στο από πού ξεκινάει κάποιος κι όχι στο τί παραδίδει;
Δεν μπορώ καθόλου αυτή τη λογική που έχουμε στην Ελλάδα ότι, επειδή γράψαμε καλά σε κάποιες εξετάσεις αμφιβόλου εκπαιδευτικής ποιότητας, σε μια ηλικία όπου οι ορμόνες κάνουν πάρτι και το μυαλό ταξιδεύει αλλού για πολλούς (προσθέτοντας τις συγκυρίες κι ανισότητες που κουβαλάει το κάθε παιδί από το σπίτι του) πρέπει ντε και καλά να σημαίνει ότι είμαστε ανώτεροι ή να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες σε μια άτυπη επετηρίδα στον εργασιακό στίβο από κάποιον που μπορεί να είναι εξίσου ικανός αλλά να μην είχε τα μέσα να το πετύχει τη δεδομένη χρονική στιγμή αλλά τα κατάφερε στην πορεία.
Το ίδιο και με τα πτυχία ιδρυμάτων. Προφανώς πρέπει να υπάρχει ένας μπούσουλας, ένας standarised τρόπος να ξέρουμε αν κάποιος κάνει καλό fit για μια δουλειά ή όχι αλλά έμαθα από πρώτο χέρι ότι η εργασιακή εμπειρία δεν υποκαθίσταται. Προσωπικά θα επέλεγα έναν επαγγελματία χωρίς πτυχίο αλλά με κάποια, έστω λίγα χρόνια, αποδεδειγμέμης ποιοτικής εργασίας παρά έναν πτυχιούχο απόφοιτο.
Και πάμε και στα επαγγέλματα που σχετίζονται με δημόσια αγαθά: Εκεί, ναι, συμφωνώ! Το κράτος πρέπει να διασφαλίζει και να ορίζει την ποιότητα και το level που χρειάζεσαι (σε μορφή ιδρύματος κι εξετάσεων) να γίνεις γιατρός, αστυνόμος, δάσκαλος, νομοθέτης κι ότι άλλο εμπίπτει στην κατηγορία αυτή. Γιατί οι επιπτώσεις της δουλειάς τους θα έχουν δημόσιο αντίκτυπο επομένως η δημόσια αρχή θα πρέπει να είναι αυτή που θα ορίζει ποιος “κάνει” και ποιος όχι γι αυτή τη θέση κι όχι το αόρατο (και πολλές φορές υποκινούμενο από το κέρδος) χέρι της αγοράς.
Όπως εξήγησα και παραπάνω, αυτό που λες είναι ίσως εφαρμόσιμο για εμένα κι εσένα δλδ (υποθέτω πάντα) άτομα που ξεκινάνε πάνω κάτω από την ίδια αφετηρία, έχουν σχετικά ομαλό οικογενειακό περιβάλλον (σταθερότητα οικονομική και συναισθηματική για να μπορεί απρόσκοπτα το παιδί να επικεντρωθεί στο σχολείο και τις εξετάσεις του, για παράδειγμα) κι όχι για όλους. Αξιοκρατικό λοιπόν μόνο για όσα παιδιά έχουν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα λυμένα. Κι αν μου πεις ότι η κατάργηση των εξετάσεων απλά θα έδινε μια αναβολή σε κάποια παιδιά που θα έμπαιναν στις σχολές χωρίς να είναι έτοιμα ή σίγουρα για την επιλογή τους, θα σου έλεγα ότι θεωρώ πολύ σημαντικότερο για την ψυχοσύνθεση και το μέλλον του εφήβου να πάρει την ευθύνη της επιλογής και να πετύχει ή αποτύχει εκεί παρά να νιώσει την αδικία της μη ισόνομης κοινωνικά αφετηρίας στις εισαγωγικές εξετάσεις.
Μπορείς να μου εξηγήσεις με παραδείγματα τι εννοείς; Έστω ότι αποκτάς τον τίτλο του Χ επαγγελματία κι έχεις πτυχίο ΑΕΙ κι ένας άλλος αποκτά τον ίδιο τίτλο κι έχει πτυχίο ιδιωτικού κολλεγίου. Έστω ότι περνάτε από αξιοκρατική συνέντευξη από μια εταιρία και οι 2. Που έγκειται το πρόβλημα;
Μια χαρα πανδικαιες ειναι οι εισαγωγικες εξετασεις στην Ελλαδα. Η τριτοβαθμια εκπαιδευση ειναι που πρεπει να αλλαξει και μαλιστα πολυ. Τι διαφορα εχει απο την Αμερικη η εισαγωγη? Κι εδω κανουν τα SAT και αναλογα την σχολη και το επαγγελμα ζητανε ενα σωρο ακομα, τυπου GRE, MCAT, και ενα σωρο αλλα. Παντου υπαρχουν εξετασεις για να μπεις στην τριτοβαθμια.
Ακομα χειροτερα, στην Αμερικη για να μπεις ακομα και σε προπτυχιακο, παιζει μεγαλο ρολο το πορτοφολι σου. Πολυ πιο αναξιοκρατικο συστημα απο της Ελλαδας οσον αφορα την εισαγωγη. Και γενικα στην Ελλαδα για μενα εχουμε ενα απο τα πιο αξιοκρατικα συστηματα σε αυτο το κομματι. Οποιος θελει μπορει να κατσει να διαβασει και να στρωσει τον κωλο του κα να μπει σε καποια σχολη που θελει.
Καλα εσενα τωρα η ρητορικη σου ειναι της κλασικης φασης “ριχνω κλαμα επειδη δεν θελω ολοι να παιρνουν participation trophies” που ομως βασιζεται στο μηδεν. Δε νομιζω οτι στηριζει κανενας σοβαρα το να μπαινει οποιος θελει οπου θελει, γιατι αλλωστε προφανως δεν ειναι και εφικτο πρακτικα. Αυτο δε σημαινει οτι δεν πρεπει να κανουμε την κοινωνια και τις ευκαιριες που δινονται σε ολα τα παιδια ισες.
Μπονους ασχετο με την κουβεντα, αλλα σχετικο με την καταντια της Ελλαδας:
Σίγουρα δεν φταίνε αυτοί για το “ράβε-ξήλωνε” του Κράτους κάθε τρεις και λίγο και μη νομίζεις ότι είναι και πολύ χαρούμενοι με τις απανωτές αλλαγές. ΟΚ, ίσως αυτό να τους δημιουργεί παραπάνω δουλειά, υπό την έννοια ότι ο Χ μέσος πολίτης δεν έχει το χρόνο και το expertise για να ψαχτεί, επομένως, θα στραφεί σε αυτούς, αλλά όχι ότι παρακαλάνε κιόλας να συμβαίνουν συνεχόμενες αλλαγές. Υπό μία έννοια, ενώ θα έπρεπε να ασκούν μία απλή διαχείριση και παρακολούθηση στα οικονομικά των πελατών τους και ίσως να τους παρέχουν συμβουλές, το Κράτος τούς έχει μετατρέψει σε μία μορφή επιτελικών στελεχών του, για να λύνουν τις οικονομικές παθογένειες από τη Μεταπολίτευση κι εντεύθεν. Και στις ΔΟΥ παρακολουθούν την μπογιά να στεγνώνει…
Μαζί σου, απλά, όχι ότι ο Λογιστής-Φοροτεχνικός μπαίνει στην ίδια κατηγορία με τα επαγγέλματα που αναφέρεις. Όπως είπα παραπάνω, κατά βάση, ένα διαχειριστικό επάγγελμα είναι, το οποίο έχει μετατραπεί σε “ερευνητικό” κι επιμορφωτικό, λόγω των συνεχομένων αλλαγών-παλινωδιών του Κράτους.
Για τις ευθύνες και την επαγγελματική δεοντολογία, καθώς και την ύπαρξη ελεγκτικών κι εποπτικών μηχανισμών, συμφωνούμε.
Εδώ έχουμε ισχυρή διαφωνία. Συγγνώμη, αλλά οι εξετάσεις, κατά την άποψή μου, δεν είναι καθόλου αμφιβόλου ποιότητας. Επίσης, δεν αμφιβάλει κανείς για την αξία της εργασιακής εμπειρίας. Προφανώς, υπάρχουν πολλοί εμπειρικοί επαγγελματίες, οι οποίοι γνωρίζουν το αντικείμενο καλύτερα από πτυχιούχους. Ωστόσο, δεν είναι θεμιτό (για εμένα, πάντα) να αναγνωρίζονται με όμοια προνόμια από το Κράτος. Σε κάθε περίπτωση, ένα πτυχίο είναι ένας από τους standardised τρόπους που αναφέρεις για να διαχωρίζονται ομάδες με διακριτά χαρακτηριστικά ή/και για να αναγνωρίζεται, έστω, η όποια αξία και ο κόπος κάποιου. Ειδάλλως, ας τα αφήσουμε όλα ελεύθερα και ό,τι δηλώσει ο καθένας ας είναι, δίνοντάς του και τα αντίστοιχα δικαιώματα, ανεξαρτήτως πτυχίων, επιμορφώσεων και λοιπής κατάρτισης. Ας αφήσουμε δηλαδή την αγορά να αυτο-ρυθμιστεί. Δεν είναι ακριβώς αυτό ο φιλελευθερισμός, όσο και αν κάποιοι (όχι εσύ) αυτό (θέλουν να) πιστεύουν.
Κατ’ εμέ, το ανωτέρω θα πρέπει να διασφαλίζεται για όλα τα επαγγέλματα. Δεν κάνω διαχωρισμό.
Διαφωνώ σε δύο σκέλη. Κοινωνικοοικονομικές διαφοροποιήσεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, τουλάχιστον σε μία καπιταλιστική κοινωνία. Μιλώντας κατά βάση για την Ελλάδα, δεν έχω δει πουθενά κάποιο τεκμήριο που να επαληθεύει ένα γενικό συμπέρασμα ότι παιδιά με λιγότερους οικογενειακούς πόρους είχαν λιγότερες ευκαιρίες πρόσβασης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Προφανώς, δεν αναφέρομαι σε μεμονωμένες περιπτώσεις με ακραίες συνθήκες. Τουναντίον, θα έλεγα ότι στην Ελλάδα η ικανότητα του καλού μαθητή οδηγεί στην πρόσβασή του στην ανώτατη εκπαίδευση στο συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού υποβάθρου. Τουναντίον, θα έλεγα ότι τα Κολλέγια κ.λπ. αφορούν μάλλον “καλοζωισμένα καμάρια” από την κατηγορία αυτών των “άριστων” μαθητών που θα διέπρεπαν στις εξετάσεις κι εντέλει δεν πέρασαν ούτε απ’ έξω. Τώρα, για τα συναισθηματικά, ψυχολογικά που αγγίζεις, λυπάμαι, αν ακουστώ κάπως αυστηρός, αλλά, όταν είσαι έτοιμος να ρίξεις την ψήφο σου ως ενεργός πολίτης, τότε θα πρέπει να είσαι έτοιμος και να λάβεις την ευθύνη της ζωής σου. Σίγουρα, δεν είναι όλοι το ίδιο έτοιμοι και οι επιλογές δεν θα ήταν οι ίδιες για πολλούς (εμού συμπεριλαμβανομένου), αν γυρίζαμε το χρόνο πίσω. Μεγάλη ευθύνη σε αυτό, θεωρώ πως έχει η σύγχρονη, υπερ-προστατευτική ελληνική οικογένεια, η οποία αντιμετωπίζει τους 18αρηδες σαν 5χρονα. Από το ένα παρελθοντικό άκρο (τότε που οι 18αρηδες δουλεύανε και συντηρούσανε οικογένειες) έχουμε πάει στο άλλο άκρο (που οι 30αρηδες μένουν ακόμη με τους γονείς τους, χωρίς καμία ανεξαρτησία, διότι “Έλα, μωρέ, το παιδί ψάχνεται ακόμη”). Για τις δεύτερες ευκαιρίες, εν γένει, συμφωνώ μαζί σου. Μέγιστη παθογένεια της χώρας. Εγώ, θα επιθυμούσα να ζω σε ένα Κράτος το οποίο, ανά πάσα ώρα και στιγμή, θα μου παρέχει όλα τα εφόδια να διακόψω την ιατρική μου καριέρα για να γίνω καμαριέρα (διότι έτσι μου “κάπνισε”). Αυτό είναι ο ορισμός της ευκαιρίας και της ελευθερίας.
Νομίζω ότι το έχω διευκρινίσει. Δεν έχω απολύτως κανένα θέμα να διεκδικήσω μία θέση σε ιδιωτική εταιρεία, μεταξύ υποψηφίων με πτυχίο Κολλεγίου ή/και κάποιον εμπειρικό. Αυτό που μ’ ενοχλεί είναι ότι το Κράτος “εξισώνει” εμένα και το Κολλεγιόπαιδο, όταν, εκ των πραγμάτων, έχουμε διακριτά χαρακτηριστικά. Πιθανότατα, μεθαύριο, σ’ έναν διαγωνισμό ΑΣΕΠ θα μοριοδοτούμαστε και ομοίως. Σε μία πιο προχωρημένη ανάγνωση, η συγκεκριμένη εξίσωση αποτελεί και αποτρεπτικό παράγοντα αριστείας και καταβολής προσπάθειας, καθώς, μπορώ να πάω να αγοράσω ένα τριετές Bachelor στο Κολλέγιο και όλα καλά.
Το κράτος αλλάζει συνέχεια τους νόμους και τους κανονισμούς σε ζητήματα που αφορούν το επάγγελμά τους. Πολύ περισσότερο σε σχέση με παλιότερα. Ναι, μπορεί αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που έχουν δουλειά, όμως είπα ότι προσωπικά να τη χέσω αυτή τη δουλειά, θα προτιμούσα να κάνω κάποια άλλη δουλειά που θα με έκανε σε μικρότερο βαθμό έρμαιο του κάθε βλάκα διοικούντα. Προσωπική άποψη εξέφρασα ρε. Τα λεφτά αγοράζουν πολλά πράγματα, αλλά όχι τα πάντα.
Εννοείται ότι πρέπει και μακάρι να γινόταν και πιο θεσμοθετημένα αυτό.
Οι εργασίες του μηχανολόγου και του ηλεκτρολόγου έχουν να κάνουν ακριβώς με τα δημόσια αγαθά, όπως τα ανέφερες αργότερα. Οι υποχρεώσεις του λογιστή είναι απέναντι στους πελάτες του, αλλά και απέναντι στο Δημόσιο (Εφορία), μιας και κανονικά τις δηλώσεις τις κάνει με τους δικούς του κωδικούς. Είναι στη μέση μεταξύ Δημοσίου και φορολογούμενων και δουλεύει υπό ένα συνεχώς αλλαζόμενο νομικό και ρυθμιστικό πλαίσιο που δεν εξαρτάται ούτε από τεχνολογικές βελτιώσεις, ούτε από επιστημονικές ανακαλύψεις. Εξήγησα από τι εξαρτάται και γι’ αυτό τους λυπάμαι.
Ταξί, φαρμακείο, συμβολαιογραφείο, φορτηγό, ορίστε κάποια απλά επαγγέλματα που μπορεί κάποιος να θέλει να ασκήσει και δεν μπορεί αν δεν τα σκάσει ή αν δεν είναι κωλόφαρδος (ή και “κωλόφαρδος”). Στους μηχανικούς που γνωρίζω, εκτός από το Τεχνικό Επιμελητήριο, που δίνει την άδεια άσκησης επαγγέλματος με κάποιες τυπικές (πλέον) εξετάσεις, υπάρχει και το μητρώωο μελετητών και κατασκευαστών, όπου για να εγγραφείς είναι μεν απλό, αλλά για να ανεβείς τάξεις πρέπει να αποδείξεις ότι έχεις σχεδιάσει ή κατασκευάσει τεχνικά έργα. Μηχανισμοί υπάρχουν λοιπόν, απλώς θα πρέπει να βελτιωθούν. Όχι να χειροτερέψουν.
Όταν λες “τα κατάφερε στην πορεία” τι εννοείς; Εκτός από το να γράψει κάποιος καλά στις αμφιβόλου εκπαιδευτικής ποιότητας εξετάσεις, οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι ίδιες για όλους (για τις ίδιες τις εξετάσεις μιλάω, όχι για τις συνθήκες προετοιμασίας του καθενός, όπου ΠΡΟΦΑΝΩΣ και υπάρχουν ανισότητες), έχει περάσει και 40-50-60-70 μαθήματα για να βγει κιόλας από εκεί που μπήκε. Εφ’ όσον υπήρχε και πιο εύκολος δρόμος, γιατί το έκανε; Οι δρόμοι που οδηγούν στο ίδιο μέρος καλό είναι να είναι παρόμοιας δυσκολίας.
Ανάλογα με τη δουλειά που θα ήθελες να σου κάνει. Εγώ για άλλη δουλειά θα επέλεγα άπειρο και φιλόδοξο απόφοιτο, για άλλη θα επέλεγα έμπειρο χωρίς να με ενδιαφέρουν τυπικά προσόντα, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Αυτός που τελειώνει μια σχολή θετικών επιστημών, αποκτά το τυπικό εφόδιο για να γίνει καθηγητής σε σχολείο. Έχει κάνει κάποιο μάθημα παιδαγωγικής στη σχολή του ή όχι; Πιστεύω έχει κάνει ελάχιστα. Αστυνομικός μπορεί να γίνει κάποιος με εξετάσεις, αλλά ειδικός φρουρός μπορεί να γίνει από το παράθυρο (ήταν από τους πρώτους διορισμούς που έκανε η τρέχουσα κυβέρνηση). Αυτά τα λέω ως παραδείγματα για το ότι στρεβλώσεις υπάρχουν παντού, αυτό που πρέπει να κοιτάμε είναι να τις διορθώνουμε, όχι να τις χειροτερεύουμε. Κοίτα ως κράτος να ξεσκαρτάρεις πρώτα τους μηχανικούς, οικονομολόγους κλπ που έχεις, νομίζω είναι καλύτερη λύση από το να ανοίξεις τις πόρτες και να πεις “εντάξει, ας το κάνει αυτό η αγορά”.
Ο έφηβος στα 17 του συνήθως δεν έχει ιδέα τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα στο οποίο πάσχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι ο ανύπαρκτος επαγγελματικός προσανατολισμός. Στο συγκεκριμένο η ευθύνη της οικογένειας είναι αρκετά μικρότερη. Προσωπικά ήμουν τυχερός που πέρασα εκεί που πέρασα, γιατί πραγματικά δεν ήξερα ακριβώς τι θα συναντούσα αλλά ευτυχώς μου άρεσε και μου αρέσει πάρα πολύ. Έχω αρκετά περιστατικά, και από τη δική μου εποχή αλλά κυρίως από την τωρινή, που δεν τους αρέσει και ξαναδίνουν εξετάσεις. Μέχρι και παιδί που από μηχανικός ξαναέδωσε και μπήκε αστυνομικός ξέρω, οπότε καταλαβαίνεις για τι σύγχυση μιλάμε. Κάποιος που δυστυχώς δεν έχει τη δυνατότητα τη στιγμή που είναι 18 χρονών να περάσει σε μια σχολή της επιλογής του, δεν ξέρω με ποιον τρόπο θα μπορούσε να το κάνει. Το να πούμε “γράφεται όποιος θέλει, όπου θέλει” πιστεύω δεν είναι επ’ ουδενί βιώσιμο. Υποτίθεται ότι υπάρχει κάποιος κεντρικός κρατικός σχεδιασμός (στα σοβαρά κράτη υπάρχει, κι εδώ υπήρχε πιο παλιά σίγουρα) που να λέει “χρειάζομαι τόσους γιατρούς ανά 1000 άτομα, τόσους τεχνίτες, τόσους δικηγόρους, τόσους μηχανικούς” και αναλόγως σχεδιάζει την τριτοβάθμια και την τεχνική του εκπαίδευση. Εξαρτάται και από τις ανάγκες κάθε κράτους δηλαδή το πόσους αποφοίτους σχολών, τεχνίτες κλπ θεωρεί ότι αντέχει.
Πουθενά. Ο ιδιώτης μπορεί να πάρει όποιον θέλει, δεν τον υποχρεώνει κανείς για το αντίθετο.
ΟΚ αυτό υπέθεσα κι εγώ αλλά ήθελα να είμαι σίγουρος. Μιλάτε για ενδεχόμενες εργασιακές σας σχέσεις με το κράτος. Από το point of view σας, συμφωνώ. Προσωπικά σ’ αυτά τα θέματα είμαι κυνικός. Το κράτος δεν πρόκειται να αλλάξει, θα υπάρχει για πάντα αναξιοκρατία και φαβοριτισμός. Σε όλα τα κράτη. Σε αντίθεση με τον ιδιώτη που τον ενδιαφέρει το κέρδος, το κράτος μπορεί να βολευτεί (ενίοτε) και με ψήφους.
Όσον αφορά την εξαγορά του πτυχίου, και σ αυτό φταίει το κράτος που δεν εφαρμόζει ποιοτικό έλεγχο στο συγκεκριμένο ίδρυμα. Όμως ο υποψήφιος αυτός θα ξεμπροστιαστεί σε μια συνέντευξη μιας ανεξάρτητης ιδιωτικής εταιρίας σε αντίθεση με τον ικανό πτυχιούχο ενός ιδρύματος που έχει ποιοτικό πρόγραμμα σπουδών.
Ρε συμφωνώ σ αυτό, αν διαβάσεις καλύτερα το ίδιο λέω με μία σημαντική διαφορά: Να αποκοπεί η διαδικασία αυτή από το υπόλοιπο σύστημα και να μπορεί να δώσουν όλοι εξετάσεις όποτε θέλουν κι όχι απαραίτητα μόλις έχουν τελειώσει την Γ Λυκείου. Να μπορεί να προετοιμαστεί ο άλλος όπως θέλει, αν θέλει κι όποτε θέλει. Μπορεί τώρα να έχουμε το σύστημα του “10%” (να ξαναδώσει κάποιος 2η χρονιά) αλλά δεν είναι ισάξιο.
Προφανώς συμφωνούμε. Για να μου το λέτε 3 άτομα, συμπεραίνω ότι δεν εκφράστηκα σωστά: Ο επαγγελματίας να έχει πτυχίο, το κράτος ή η αγορά να ελέγχει την αξία του πτυχίου του (μέσω ελέγχων στο ίδρυμα από το οποίο πήρε το πτυχίο) αλλά να μπορείς να πάρεις πτυχίου Μαθηματικού/Λογιστή/“πληροφορικάριου” (οτιδήποτε που να μην εμπίπτει στην κατηγορία για δημόσια αγαθά που ανέφερα παραπάνω) κι από ιδιωτικό ίδρυμα (αυτό που αποκαλούμε στη συζήτηση ως “κολλέγιο”).
Στο συγκεκριμένο σημείο αναφέρομαι όταν λέω ότι δε με χαλάει αυτή η πλευρά του φιλελευθερισμού. Ας κρίνει η αγορά και οι πελάτες του αν ο πληροφορικάριος του Χ Κολλεγίου ή αυτός του ΠαΠει κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Το πως θα αντιμετωπίσει αυτούς τους 2 το κράτος, η αλήθεια είναι ότι δε με απασχόλησε ποτέ.
Στην παράγραφο που μιλάς για τις ευκαιρίες των μαθητών, συμφωνώ έτσι όπως το διετύπωσες πλέον. Στην Ελλάδα δεν έχουμε τεράστιες ανομοιογένειες όντως, αλλά για μένα (όπως ανέφερα και παραπάνω) ο μαθητής θα έπρεπε να δίνει τις εξετάσεις αυτές ως ανεξάρτητη διαδικασία, μετά το Λύκειο, αν κι εφόσον θέλει. Και για τις Ελληνικές παθογένειες συμφωνώ, και για τις δεύτερες ευκαιρίες.
Εννοώ να πληρώσει/δώσει εξετάσεις και να πάρει ένα πτυχίο από μια ιδιωτική σχολή πιστοποιημένη από κάποιον ελεγκτικό μηχανισμό ότι είναι ικανός να κάνει την ίδια δουλειά (σε ποιότητα που θα κριθεί από την αγορά) με τον ίδιον, αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω, και είχε πετύχει να μπει σε ένα δημόσιο ίδρυμα με τις εισαγωγικές εξετάσεις του Λυκείου. Μιλάω για επαγγέλματα που ο αντίκτυπος τους είναι μόνο στον πελάτη που τους πληρώνει.
Από τη στιγμή που το κράτος ορίζει ότι το πτυχίο ιδιωτικού και δημόσιου ιδρύματος θα είναι ισάξιο για το ίδιο, πρέπει να ελέγχει και τα 2 ιδρύματα με ίδια κριτήρια. Επομένως με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η “παρόμοια δυσκολία” που αναφέρεις. Αν αυτό δε διασφαλίζεται, guess whose blame it is.
Σ’ όλα τα υπόλοιπα που γράφεις, συμφωνώ.
edit: Το ότι πριν 20 χρόνια (σε μένα αναφέρομαι) πέρασα με εξετάσεις σ ένα ΑΕΙ δε σημαίνει κάτι για τον εργοδότη που θα με προσλάβει αύριο. Σημαντικότερο θα πρέπει να είναι τι έκανες αυτά τα 20 χρόνια και τι γνώσεις έχεις σχετικά με το αντικείμενό σου (πόσο κόπιασες δλδ αυτά τα 20 χρόνια για να μείνεις up to date με το αντικείμενό σου) παρά το πόσο κόπιασες 20 χρόνια πριν. Ίσως είμαι παραπάνω προκατειλλημένος αλλά δεν μπορώ να ακούω στάσιμους επαγγελματίες 35-40-45 χρονών να μου λένε ακόμα για το 19αρι που έβγαλαν στο Λύκειο ή για το πτυχίο που πήραν.
Δίκαιες σίγουρα δεν είναι, αν και είναι αξιοκρατικές. Υπάρχει ευθεία σχέση μεταξύ οικονομικής άνεσης και μορίων που επιτυγχάνονται από τους εξεταζόμενους. Το ΕΜΠ και οι Ιατρικές είναι γεμάτες από Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης/Ψυχικού και Lycee Leonin Nea Smirni.
Μια ωραία ερώτηση είναι το γιατί θεωρούμε το 18 ως κομβικό σημείο στην ηλικία ενός ανθρώπου. Σίγουρα μπορούμε να βρούμε τους λόγους σε παλαιότερες εποχές ( και για λόγους πρακτικότητας ), αλλά εν έτει 2020 γιατί να θεωρείσαι ενήλικος στα 18? Πριν 50 χρόνια, ναι ίσως, ούτως ή άλλως το προσδόκιμο όριο ζωής ήταν μικρότερο, άρα ένας 18χρονος “άντρας” και μια 15-16χρονη “γυναίκα” μπορούσαν να βγουν στην ενήλικη ζωή. Γιατί το κρατάμε αυτό ακόμη σαν έννοια. Ένα βήμα παραπάνω στο συλλογισμό, είναι το αφού παρατηρείται ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτή την ηλικία, δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα κοινά, δεν κάνει επιλογές που είναι συνειδητές μήπως χρειάζεται αναθεώρηση γενικότερα?
Ότι γκρινιάζει το ΤΕΕ ότι το κράτος παρεμβαίνει στα του οίκου του και η φάμπρικα ενοχλεί τη φάμπρικα Δεν είναι τυχαίο από ένα δείγμα 50-60 προσφάτων αποφόιτων του ΕΜΠ που κρατάω επαφές, κανένας μας δεν έχει εγγραφεί στο ΤΕΕ πάντως, φταίει το κράτος γι’αυτό? Μια φορά να έρθουν απ’τη σχολή να μας εξηγήσουν τα τι και τα πως δε θυμάμαι. Πιο έυκολα θα γραφώ στο IET στην Αγγλία ακόμη και από μακρυά, παρά στο ΤΕΕ.
Στην πράξη ο ιδιώτης έχει τον τρόπο να μάθει αν του κάνεις ή όχι. Ειδικά σε Αμερική και Λονδίνο η διαδικασία της συνέντευξης είναι εξοντωτική. Προφανώς και «μιλημένοι» θα υπάρχουν παντού και πάντα ε!
Το βιογραφικό είναι μόνο το πρώτο στάδιο φιλτραρίσματος. Στη δικιά μου περίπτωση, μετά την αναμενόμενη συνέντευξη με το ΗR (για να δουν αν κάνεις fit στην ομάδα) και τη συνέντευξη με τον επικεφαλής (για να δουν αν έχεις τις βασικές τεχνικά γνώσεις για τη θέση), είχα 3ωρο τεστ με ερωτήσεις σε μαθηματικά, μηχανική, finance και προφανώς υπολογιστικά προβλήματα πριν μου αναθέσουν πρότζεκτ διαρκείας 1 βδομάδας για να με αξιολογήσουν. Και μετά είχα κι εκπαίδευση για κάποιους μήνες.
Όπως καταλαβαίνεις, επουδενί δε με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή αν ο συνυποψήφιος είχε πτυχίο ή όχι κι από που το πήρε. Αν οι απαντήσεις του και η δουλειά του ήταν καλύτερες από τις δικές μου, μαγκιά του. Τόσο απλά.
Σημείωση: Άλλη συζήτηση το αν είναι ηθικά σωστές οι τόσο εξαντλητικές συνεντεύξεις λόγω της τεράστιας προσφοράς (που σε κάποιες περιπτώσεις έχεις να ανταγωνιστείς συνυποψήφιους από όλον τον κόσμο κι όχι μόνο από τη χώρα που διαμένεις).
Αυτο δεν ειναι προβλημα των εξετασεων, αλλα του συστηματος. Και πολυ μεγαλυτερη κουβεντα. Δυστυχως αυτοι με τα resources και την οικονομικη ανεση λαμβανουν και την περισσοτερη και καλυτερη γνωση.
Ολα μα ολα αυτα και παλι δεν δειχνουν το Potential. Ειναι απλα καποια metrics που δειχνουν ενα μεγαλο μερος της εικονας, αλλα οχι ολοκληρη την εικονα. Τεσπα. Σιχαινομαι το πως λειτουργει ο ιδιωτικος τομεας και ειδικα στις ακρως καπιταλιστικες κοινωνιες, οποτε δεν θα προσφερω τιποτα σημαντικο στην κουβεντα.
Για να μπορεί να εργαστεί ως μηχανικός; Νομίζω είναι υποχρεωτικό ακόμα, όπως στους γιατρούς να είναι εγγεγραμμένοι στον ιατρικό σύλλογο της περιοχής τους.
Μπορεί να κάνει ουσιαστικά τη δουλειά του μηχανικού, χωρίς να την κάνει τυπικά. Ασφαλίζεται και για λιγότερα και όλοι είναι ευχαριστημένοι στη χώρα που λέγεται Ελλάδα .
Εχω διαβάσει την κουβέντα μέσες-ακρες, οπότε συγχωρείστε μου τον όποιο κύκλο κάνω.
Περί εξίσωσης πτυχίων και εργασιακών δικαιωμάτων λοιπόν:
αυτό ο κομμάτι είναι εξαιρετικά λεπτό. Η τάχα μου ουσιαστική χρήση του πτυχίου είναι για να μπείς στο δημόσιο, αλλά ουσιαστικά το όνομα του ιδρύματος που έχει σπουδάσει κάποιος, μπορεί να πεί πολλά σε έναν εργοδότη (αυτό για νέους εργαζόμενους <5 έτη εργασιακής εμπειρίας). Συμφωνούμε πως για κάποιον με αρκετή εργασιακή εμπειρία, πρέπει πλέον να κριθεί από το μεγαλύτερο κομμάτι από αυτήν, αλλά το πτυχίο συνεχίζει να λέει κάποια, έστω λίγα πράγματα.
Όταν όμως εξισώνεις πτυχία που μπορεί κάποιος να τα πάρει επειδή έχει τα χρήματα, με αυτά των ΑΕΙ-ΤΕΙ, τότε ουσιαστικά υποθάλπεις τα δημόσια ιδρύματα. Γιατί για το ίδιο αντικείμενο, μπορεί κάποιος να ιδρώσει λίγοτερο (αν έχει τα λεφτά) ή και καθόλου και να έχει τα ίδια δικαιώματα με κάποιον που έχει κάνει ανώτερες σπουδές. Αυτά τα ιδιωτικά ιδρύματα μάλιστα μπορούν να έχουν συμφωνίες με ιδιώτες ώστε οι απόφοιτοι τους να εργάζονται κατευθείαν (για μισθό δεν θα κάνουμε κουβέντα - τεράστιο ρόλο παίζει η επαγγελματική αποκατάσταση αυτή την στιγμή ακόμα και με ψύχουλα), οπότε μπορούν να αποκτήσουν την φήμη του “αποκαταστάτη” (δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη). Όταν λοιπόν μετά από μερικά χρόνια θα έχει διαμορφωθεί μια Α κατασταση με αυτά, τότε τα δημόσια ιδρύματα θα έχουν λιγότερο κόσμο και λιγότερη χρηματοδότηση, πράγμα που σημαίνει υποβάθμιση σπουδών για όποιον κάνει την λάθος επιλογή να πάει σε αυτό το ίδρυμα(ή ακομα χειρότερα, αν δεν έχεις τα λεφτά για το άλλο).
Επίσης ο κόπος που θα κάνει ο ένας με τον άλλον, θα είναι αναντίστοιχος, αλλά παρολαυτά, θα έχουν τα ίδια δικαιώματα.
Μου φαίνονται πραγματικά αυτονόητα τα παραπάνω και δεν ξέρω γιατί τα λέω. Μάλλον γιατί δεν είδα κάποια ουσιαστική αναφορά (συγγνώμη αν δεν την πρόσεξα, δεν διαβασα λεπτομερώς όλα τα ποστ).
Ναι ένας mature εργαζόμενος πρέπει να κρίνεται από την εργασιακή του εμπειρία, αλλά στους νέους τι γίνεται? Και φυσικά ένα πτυχιο μπορεί να σημαίνει πολλά ή και τίποτα, αυτό είναι στο ανθρωπο. Για αυτό όμως υπάρχουν και οι συνεντεύξεις. Για να δείς αν βάσει προσόντων(πτυχίο, εργασιακή εμπειρία) θα καλέσεις ένα ανθρωπο και μετά να τον κρίνεις από την προσωπική επαφή που είχες μαζί τους.
Sevek έχουν θιχτεί πολλά πράγματα στην κουβέντα αλλά θα επικεντρωθώ σε αυτά που λες.
Δυστυχώς φαίνεται ίσως ότι υπερασπίζομαι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Μου αρκεί να υπάρχει παντού αξιοκρατία απέναντι στη δουλειά που “πουλάς” ανεξάρτητα αν προέρχεσαι από ιδιωτικό ή δημόσιο ίδρυμα (με τις εξαιρέσεις των επαγγελμάτων παιδείας/υγείας/ασφάλειας κτλ και με την προϋπόθεση ότι και τα 2 ιδρύματα ελέγχονται αυστηρά αλλά και ισόνομα από μία ελεγκτική αρχή). Και για μένα η ιδανική λύση θα ήταν κάπου στη μέση δλδ δημόσια ΔΩΡΕΑΝ (στο μέτρο που γίνεται) 3βαθμια εκπαίδευση που αναπροσαρμόζεται κάθε τόσο σε συνάρτηση με τις ανάγκες της εποχής και αξιολογείται ως ίδρυμα.
Καταρχήν, γι αυτό:
Η εξίσωση πτυχίων υποθάλπει τα δημόσια ιδρύματα; Δλδ όλα καλά στα δημόσια ιδρύματα; Όλοι κόπτονται για το ποιον των ιδιωτικών αλλά εγώ θα έβγαινα σαν ξυπολητος στα αγγούρια αν έμενα στις προπτυχιακές γνώσεις του (δημόσιου) ΑΕΙ που επέλεξα. Μόνο στο μεταπτυχιακό που πλήρωσα (πάλι σε δημόσιο ΑΕΙ) πήρα κάποια εφόδια για την αγορά και guess what: Οι “καλύτεροι” του master είχαν απευθείας προώθηση (όχι απαραίτητα αποκατάσταση βέβαια) σε συνεργαζόμενες ιδιωτικές εταιρίες.
Το πρόγραμμα σπουδών, η ελλιπής χρηματοδότηση, τα κολλημένα μυαλά κάποιων καθηγητών και κάποιες ελληνικές παθογένειες (πχ κομματική νεολαία) είναι που υποβαθμίζουν τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια κι όχι ο ανταγωνισμός με τον φουκαρά που θα πάει ΙΕΚ Κορέλκο (no offence).
Είναι αυτός ο μοναδικός ανταγωνισμός που θα έχει ο πτυχιούχος δημοσίου ΑΕΙ; Φυσικά όχι. Θα ανταγωνιστεί κι αυτόν που βγάζει πιο ακριβά ιδρύματα (πχ Ντιρί ή τάδε ιδιωτικό παράρτημα ενός βρετανικού πανεπιστημίου) όπου όντως θα υπάρχουν φαινόμενα: Πληρώνεις; -> Παίρνεις πτυχίο. (Σημείωση: Υπάρχει και η κουβέντα περί εναρμόνισης με τους κοινοτικούς κανόνες την οποία αφήνω απ’ έξω).
Εκεί όμως το πρόβλημα το χρεώνονται 2 πλευρές: Ο “κακός” επαγγελματίας/ιδιώτης που επιτρέπει τέτοια φαινόμενα στο ίδρυμά του (και που πρέπει να απασχολεί πρωτίστως τον ίδιο για την υστεροφημία του ιδρύματος στην αγορά) και τέλος το κράτος που παρέχει πιστοποίηση ποιότητας σε αυτό το ίδρυμα.
Και πάμε τώρα στο ποιος θα παίρνει δουλειές από το δημόσιο ή/και ποιος θα μπει στο δημόσιο γιατί νομίζω εκεί υπάρχει όλο το ζουμί στις συζητήσεις που έκανα κι εκτός του φόρουμ αυτές τις μέρες (γιατί κανείς δεν είχε θέμα αν 2 υποψήφιοι - ένας από δημόσιο κι ένας από ιδιωτικό ίδρυμα - συναγωνίζονταν για μια θέση ή έργο απέναντι σε έναν ιδιώτη).
Πρέπει να κάνουμε μια παραδοχή, για να έχει νόημα η κουβέντα: Το κράτος κάνει καλά τη δουλειά του στο να επιλέγει αξιοκρατικά τους υποψήφιους συνεργάτες του ναι ή όχι;
Αν ναι, τότε γιατί να μην κάνει το ίδιο και στην περίπτωση επιλογής ανάμεσα στους 2 υποψήφιους του προηγούμενο παραδείγματος;
Αν όχι, τότε για μένα πρέπει πρώτα να διορθωθεί το ζήτημα αυτό (δλδ να υπάρχει αξιοκρατική επιλογή συνεργατών/υποψηφίων από το κράτος) κι όχι να γκρινιάζουμε γιατί στο ήδη διαβλητό σύστημα επιλογής, μπαίνουν κι άλλοι “παίκτες”. Για την οικονομία της συζήτησης λέω ότι όντως συμφωνώ ότι πρώτα πρέπει να λυθεί το αξιοκρατικό θέμα επιλογής και μετά να “ανοίξουν” κάποια συγκεκριμένα πτυχία.
Τέλος, για τις συμφωνίες ιδιωτών με ιδιωτικά πανεπιστήμια, εκτός του ότι γίνεται ήδη στα δημόσια όπως ανέφερα παραπάνω (κι αυτό θα έπρεπε να σε ενοχλεί ακόμα περισσότερο από ότι στα ιδιωτικά) δε βρίσκω γιατί είναι κακό για συγκεκριμένα επαγγέλματα (πχ IT developer, finance, business management) να ισχύει αυτό; Εγώ το βλέπω ως ευκαιρία για τον απόφοιτο να ξέρει ποιες είναι οι συνθήκες και οι ανάγκες της αγοράς. Επαναλαμβάνω ότι τέτοιου είδους συνεργασίες εγώ δε θα ήθελα να γίνονται για επαγγέλματα που έχουν αντίκτυπο σε δημόσια αγαθά.
Συγγνώμη αλλά για τι περιβάλλον μιλάμε; Δλδ δεν κοπίασε ο απόφοιτος ιδιωτικής σχολής; Κι αν δεν κοπίασε (πλουσιόπαιδο, αγόρασε πτυχίο μπλα μπλα) όσο αυτός της δημόσιας, δλδ μου λες ότι στο περιβάλλον στο οποίο θα δουλέψει δε θα καταλάβει την ανικανότητά του μετά από κάποια στιγμή; Δλδ εσαεί θα έχει δουλειά ντε φάκτο επειδή έχει το συγκεκριμένο πτυχίο; Δεν υπάρχει αξιολόγηση; Όχι; Ε τότε το πρόβλημα είναι στο κράτος που δεν έχει αξιολόγηση για τους υπαλλήλους του ή τους συνεργάτες του κι όχι στο πλουσιόπαιδο.
Στο κράτος, στο οποίο προσπαθεί να μπει/πάρει δουλειά κι αυτός που κοπίασε σπουδάζοντας στο δημόσιο ίδρυμα…
Στο πρώτο κομμάτι (αξιοκρατία), φυσικά και συμφωνούμε.
Αλήθεια, για ποιόν λογο όμως μετά εξαιρείς επαγγέλματα παιδείας/υγείας/ασφάλειας? Αφήνω την ερώτηση εδώ, έχω απάντηση στην υποθετική απάντηση σου, αλλά προτιμώ να μην κάνω εικασίες.
Πάω στο τελευταίο κομμάτι: η 3οθάθμια δεν πρέπει να αναπροσαρμόζεται στις ανάγκες τις εποχής. Ένα πανεπιστήμιο πρέπει να συνεχίζει να κάνει την έρευνα που θέλει ανεξαρτήτως το τι θα ζητήσουν οι ιδιώτες. Αν συμπίπτουν οι ανάγκες, όλα καλά, αν όχι, πάλι όλα καλά. Μεγάλη κουβέντα αυτό, μου φαίνεται δεν χρειάζεται να την ξεκινήσουμε.
Το πρώτο κομμάτι το έχω απαντήσει στο προηγούμενο πόστ μου, ακριβώς μετά από την πρόταση που έκανες quote.
Μικρή παρένθεση: έχω την “τύχη”, να προέρχομαι από μια σχολή, που για να βγεί αντιστοιχη ιδιωτική στην Ελλάδα, θα κάνει χρόνια, καθώς χρειάζονται υποδομές που δεν υπάρχουν. Με λίγα λόγια, θα μπορούσα πολύ άνετα να πετάξω ένα “ζμπουτσαμ” και να συνεχίσουμε όλοι τις ζωές μας.
Συνεχίζω: και γω έκανα μεταπτυχιακό(δωρεάν) και αυτό μου έδωσε τα εφόδια για να είμαι στην δουλειά που είμαι τώρα. Αυτό δεν είναι πρόβλημα των σχολών όμως, είναι ένα δεδομένο που υπάρχει στην ανθρωπότητα και λέγεται εξειδίκευση. Τα αντικείμενα πλέον γίνονται όλο και περισσότερο εξειδικευμένα, λόγω της ανάπτυξης και του καθε τομέα επιστημών, αλλά και λόγω της εξειδίκευσης σε κάθε δουλειά. Για να κάνεις σωστές σπουδές όμως και όχι “fast track” πραγματάκια, τότε πρέπει να πάρεις τις βάσεις και στην συνέχεια να εξειδικευτείς. Αυτό το πράγμα, αν θέλουμε να κρατήσουμε ένα επίπεδο σπουδών, πρέπει να γίνει μετά το πτυχίο. Αν θέλουμε απλά να βγούμε έτοιμοι για μια δουλειά, τότε ο καθένας ας τραβήξει την πορεία του.
Το α και το ω σε αυτά που είπες είναι η χρηματοδότηση. Ναι πρέπει να υπάρξει έλεγχος για καθηγητάδες, αλλά δεν είναι ο λόγος υποβάθμισης της 3οβάθμιας. Λόγος υποβάθμισης είναι η μη χρηματοδότηση, η εισαγωγή υπεράριθμων εισακτέων. Τα κόμματα, όσων αφορά το επίπεδο των σχολών, δεν έχουν καμία μα καμία σχέση, είναι μόνο για το φαίνεσθαι (εκτός αν ασχολούμαστε με τις αφίσες και όχι με την ουσία). Στην σχολή μου τουλάχιστον, όσο ήμουν ενεργός(που ήμουν συνολικά μια 10ετία), είχαν γίνει παρεμβάσεις από τις παρατάξεις, οι οποίες ήταν ξεκάθαρα υπέρ του φοιτητή. Αν θέλουμε να πούμε για καταλήψεις κλπ, τότε πρέπει να ανοίξουμε άλλη κουβέντα, καθώς πραγματικά θα υποσκελίσει οποιοδήποτε άλλο θέμα.
Ο ιδιώτης θα σκεφτεί την τσέπη του, και θα κάνει συμφωνίες με 2-3 εταιρίες όπου θα στέλνει απόφοιτους με 3 και 60. Αυτό σημαίνει αποκατάσταση, ασχέτως πληρωμής. Αυτό θα βγάλει φήμη. Και ο τάδε που δεν θα το πολυσκεφτεί γιατί ο φίλος του έστειλε το παιδί του εκεί και βρήκε δουλειά και επειδή είναι καλό τελικά πήρε καλά λεφτά κλπ κλπ.
Όσο δεν υπάρχουν συγκεκριμένα κριτήρια για ένα πτυχία, αυτή η εξίσωση είναι απαράδεκτη. Και αυτή την στιγμή δεν υπαρχουν.
Για μένα δεν είναι το δημόσιο το θέμα, αλλά και οι δύο τομείς.
Το κράτος, δεν κάνει σε πολλές των περιπτώσεων αξιοκρατικά τις επιλογές του και εκεί το πρόβλημα εξαρχής. Ότι αυτές οι αποφάσεις που αφορούν το μέλλον των παιδιών μας, αποφασίζονται από κάποιους που δεν έχουν αξιοκρατικά κριτήρια. Παίρνονται αυτές οι αποφάσεις από αυτούς που έχουν δηλώσει ότι τα μισά δημόσια νοσοκομεία πρέπει να κλείσουν. Παίρνονται από αυτούς που θα περάσουν νομοσχέδια για την 10ωρη εργασια (ή το πέρασαν και δεν το πήρα χαμπάρι?). Παίρνονται από αυτούς που θέλουν να βαλουν αστυνομία στα πανεπιστήμια.
Ποιός σου είπε οτι δεν με ενοχλεί? Όπως είπα όμως και πριν είμαι σε ένα τομέα που δεν έχει πέσει στην αντιληψη μου τέτοιο πάρε-δώσε, εκτός απο μερικούς καθηγητές στο ΕΜΠ που είχαν διασυνδέσεις και στέλναν καλούς σε συνεντεύξεις.
Γενικά όμως άλλο ένας καθηγητής που λόγω έρευνας ή αντικειμένου, έχει επαφές με ιδιώτες και τον ρωτάνε οι ιδιώτες αν έχει κανέναν καλό και άλλο το πάρε-βάλε.
Μαν μου, οι δουλειές αυτή την στιγμή έχουν πάρει την κατιούσα. Αν σε πληρώνει ελάχιστα χέστηε αν είσαι μέτριος ή καλός, αρκεί να κάνεις την δουλειά που πρέπει.
Και φυσικά το πρόβλημα είναι για ακόμα μια φορά το κράτος, καθώς δεν έχει κανέναν ελεγκτικό μηχανισμό.
; Θα σε παρεξηγήσουν…
, γαμησε τα.
.