Λοιπόν, κοινωνιολογικά, ιστορικά, οικονομικά, ανθρωπολογικά δεν είναι λέξεις και επιστήμες που απλά έβαλα για να βάλω. Αναλύουν συγκεκριμένα και τους όρους ύπαρξης της σημερινής κοινωνίας, και το γεγονός ότι πρόκειται για κάτι μάλλον περιορισμένο (δηλαδή δεν έχει παγκόσμια και διαχρονική εμβέλεια), και ότι ο τρόπος που λειτουργεί έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Το να μου ζητάς 1 εποχή να σου πω χωρίς σώμα ασφαλείας, είναι εύκολο, κυρίως διότι ο θεσμός της αστυνομίας ως σώμα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (υποτίθεται αναφέρεται στον πολίτη κι όχι στην εξουσία, υπακούει σε νόμους και σύνταγμα, εφαρμόζει ως διαμεσολαβητής, δεν είναι κοινωνικό αξίωμα αλλά επάγγελμα που ακολουθεί τις τάξεις και δεν ανήκει σε αυτόνομη τάξη) είναι προϊόν αστικό, δηλαδή έπρεπε να υπάρχει καπιταλισμός, και να λειτουργούμε στη βάση της μισθωτής εργασίας.
Καπιταλισμό έχουμε, κι αυτό σημαίνει ότι η αστυνομία προστατεύει στον καπιταλισμό πρωτίστως και κύρια την ιδιοκτησία. Θες είναι ιδιοκτησία ως σπίτι, ως προϊόν, ως μέσο παραγωγής (δεν θα μου κάνεις κατάληψη στο εργοστάσιο, διότι μου ανήκει, άσχετα που δουλεύεις εσύ σε αυτό), ως την ιδιοκτησία του εαυτού μου από το κράτος (ο λόγος που η Βρετανία, όχι πολύ πριν, τιμωρούσε την απόπειρα αυτοκτονίας, επειδή ο άνθρωπος δεν ανήκει στον εαυτό του, αλλά στο Κράτος). Είναι πρώτα και κύρια ζήτημα του ‘‘τι ανήκει σε ποιον’’. Κι επειδή σε αυτές τις σχέσεις ιδιοκτησίας υπάρχει εγγενής εκμετάλλευση (στον Καπιταλισμό αλλά και σε όλες τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, αλλά με διαφορετικό τρόπο) χρειάζεται να υπάρχει ένα σώμα το οποίο να διαχειρίζεται τους πληθυσμούς που είτε προσβάλλουν την ιδιοκτησία (και όλη την ιδεολογία που την περιστοιχίζει), είτε εξεγείρονται στο θεσμό της. Η αστυνομία λοιπόν είναι απαραίτητη στον Καπιταλισμό με τη συγκεκριμένη μορφή και ρόλο. Δεν είναι ίδια η αστυνομία με το σώμα φυλάκων που είχε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας κι είναι αναχρονιστικό να τα βγάζεις ίδια.
Ανθρωπολογικό, επίσης επειδή δεν βασίζονται όλες οι κοινωνίες στην ύπαρξη ενός ελεγκτικού μηχανισμού όπως η αστυνομία. Και αυτό μπορεί να αφορά κοινωνίες μικρές σε μέγεθος ή απομακρυσμένες από τη Δυτική πραγματικότητα, αλλά μπορεί να αφορά και μεγάλες ανατολικές κοινωνίες με εσωτερικευμένη την αίσθηση του πρέπει σε τέτοιο βαθμό, ώστε η ανυπακοή να είναι αδιανόητη (και άρα η μη ανάγκη σε ένα διορθωτικού ρόλου σώμα).
Είναι άλλο να λες ότι ένα κακό του καπιταλισμού είναι η αστυνομία, κι ένα άλλο να λες ότι χρειαζόμαστε την αστυνομία για να ζήσουμε
Επί των παραδειγμάτων:
- Μίλησα για τροχαία, επειδή μίλησες για αμάξια. Εκεί πήγε το μυαλό μου για ζητήματα ρύθμισης τροχαίων ατυχημάτων. Και ναι, η τροχαία ανήκει στην αστυνομία.
- H αιτία των εγκλημάτων που δικαιολογεί την ύπαρξη του προβλήματος. Δεν μίλησα για τον ίδιο το διαρρήκτη, αλλά το ποια κοινωνία τον γεννά. Οι ίδιες οι ανισότητες που οδηγούν στα οικονομικά εγκλήματα και εγκλήματα επί της ιδιοκτησίας, είναι οι ίδιες που απαιτούν την ύπαρξη ενός σώματος που θα τις επιλύει. Κι είναι και οι δύο στον Καπιταλισμό. Δεν μπορώ να το κάνω πιο λιανά ότι η αστυνομία δεν είναι κοινωνικά απαραίτητη, και θεωρητικά θα είναι άχρηστη από τη στιγμή που σταματήσουν να υπάρχουν οικονομικές ανισότητες ή διαφορετική αντίληψη περί ιδιοκτησίας τέλος πάντων…
- Εγώ μίλησα για έμφυλη βία, γιατί εμπίπτει στην οικογενειακή. Αλλά και πάλι, ο κυρίαρχος πατέρας που έχει εξουσία επί των άλλων μελών της οικογένειας, ακόμη και τα παιδιά, πάλι ζήτημα έμφυλο είναι. Παρακάτω, όμως, διότι είναι ασήμαντο στη γενικότερη συζήτηση.
- Δεν μιλήσαμε για συγκεκριμένες περιπτώσεις αδιαφορίας στις ευγενικές παρακλήσεις. Το άφησες κενό. Ε στο κενό, συμπλήρωσα ό,τι μου επέτρεπες να συμπληρώσω.
Θέλει, εν ολίγοις, πολλές ΠΆΡΑ ΠΟΛΛΕΣ συνθήκες για να δημιουργήσεις την αστυνομία ως το θεσμό που γνωρίζουμε όλοι σήμερα και για τον οποίο μιλάμε. Συνθήκες που ξεκινούν από το πώς αντιλαμβάνεται ο ένας άνθρωπος τον εαυτό του και τον άλλο δίπλα του, στο πώς συστήνονται οι κοινωνίες, ποιοι είναι οι κυρίαρχοι εγκληματολογικοί λόγοι στην επιστήμη, κοκ.
; Ή υπάρχει κανένας φυσικός νόμος στον οποίο υπαγόμαστε που περιλαμβάνει τέτοιες ιδιότητες;
