Ενδιαφέρον άρθρο. Και ναι, σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα, θα ήταν Η λύση πολλών δεινών της ανθρωπότητας.
Αλλά κατά τη γνώμη μου πάντα, στο σήμερα και στο μεσοπρόθεσμο μέλλον, αποτελεί financial fiction. Γιατί; Θεωρώ ότι κάνει ένα τεράστιο λογικό άλμα, προϋποθέτοντας ότι οι Κεντρικές Τράπεζες ΘΑ θέλουν να παρακάμψουν το corrupted τραπεζικό σύστημα. Πράγμα μάλλον κουλό, από την στιγμή που τα συμφέροντα τόσο των Κεντρικών Τραπεζών όσο και του συστήματος ταυτίζονται στο μέγιστο βαθμό, και το ένα είναι ουσιαστικά σαρκα από τη σαρκα του αλλου. Ποσο εύκολο είναι να στρέψεις τον Τζοε Ντάλτον εναντίον των αδερφών του; Απίθανο λέω εγώ. Μπορεί να είναι ντεσπεραντο αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται. 
Και στο φιναλε βρε αδερφέ, γιατί ο Τζοε να πάρει ξαφνικά το μέρος του Λουκυ Λουκ;
Εδώ βέβαια θα μπορούσες να επιχειρηματολογήσεις ότι «αν δεν το κάνουν φίλτατε ημι-μπουμερ, θα εξαφανιστούν». Και τότε ο λετζιτ Τζεν Εξ θα σου έλεγε ότι πιθανότατα το μόνο που θα πάθουν είναι να λερώσουν λίγο το σώβρακο τους. Πέρα από την πλακα τώρα, τέτοιες κολοσσιαίες αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο με επαναστάσεις. Όχι ψηφιακές, αλλά με γκιλοτίνες στις κεντρικές πλατείες. Και άντε πες, ότι είναι εφικτό σε μια-δυο χώρες. Για να επιτύχει κάτι τέτοιο θα πρέπει να συμβεί σχεδόν παντού…
Οποτε ξαναγυρνάμε στο σταρτινγκ ποιντ της μίνι αυτής Βαρουφειαδας. Ξέρει ο Προφεσορ ότι αυτά που προτείνει είναι ουσιαστικά ανεφαρμοστα; Προφανώς, δεν τον έχω για αφελή. Γιατί τα γράφει τότε; Για να φλεξαρει δίχως αύριο και να κάνει το κομμάτι του. Παλιά του τέχνη κόσκινο. Τόσο απλά.
Τον αδικώ; Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα. Και δεν έχω κρύψει ποτε ότι είμαι τέρμα προκατειλημμένος με την πάρτη του. Αυτό συμβαίνει ομως γιατί όταν ήταν σε θέση ευθύνης (και εξουσίας), αντί να διαπραγματευτεί με ρεαλισμό αυτός προτίμησε τον Δον Κιχωτισμο και να νομίζει ότι θα αλλάξει τον κόσμο. Και δεν θα είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με αυτό, αν πίστευα ότι τα κίνητρα του ήταν αγνά. Έλα ομως που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό ότι ήθελε πάνω από όλα να «ξεφτιλίσει» τους «ασχετους», αφήνοντας τα συμφέροντα της χώρας σε δεύτερη μοίρα.
Αλλά ας κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου 
! Κακώς τον αποκάλεσα καθίκι που λαϊκίζει. Στην πραγματικότητα είναι ένας λαϊκιστής με ψευδαισθήσεις μεγαλείου (στα όρια της παραφρενειας όμως ε;) και απαράμιλλο υπόβαθρο οικονομικής επιστήμης, που η προσφορά του στη χώρα μέχρι τη στιγμή που μιλαμε είναι στην καλύτερη ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.
Υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτό το μηδενικό στο μέλλον; Μακάρι, για το καλό αυτής της σκατενιας χώρας, αν και δεν το νομίζω. Θα είμαι ο πρώτος όμως που θα προβώ σε κυβίστηση επιπέδου Ιωάννη, και θα είμαι και πολύ χαρούμενος για αυτό…
