Η αλήθεια είναι πως όταν μπαίνεις στη σχολή και βλέπεις ακόμα και μερικους από τους συνομηλίκους σου πρωτοετείς να είναι από τον πρώτο μήνα φουλ διαβασμενοι με βάση τη γραμμή του κόμματος και με πλάτες από πίσω είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι ανεξάρτητο. Όσο υπάρχουν οργανωμένες κομματικά φοιτητικές παρατάξεις δυστυχώς θα καταπίνουν αμασητες τις ανεξάρτητες κινήσεις, στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων. Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει τόσο πολύ από τότε που ήμουνα φοιτητης (2001-2007) αλλά αμφιβάλλω. Το μεγάλο αρνητικό σε αυτό είναι πως μεταφέρουν όλη την πολιτική σαπιλα και τις παθογένειες της πολιτικής σκηνης στα πανεπιστήμια, αντί να έχουν μια πιο αγνή και ειλικρινή προσέγγιση στα προβλήματα που απασχολούν τους φοιτητές.
Στο οικονομικο του Καποδίστριακου που ήμουνα οι ΔΑΠιτες ήταν yolo, γλιτσηδες και κολλητοί με τους περισσότερους καθηγητές (πλην του Βαρουφάκη), η ΠΑΣΠ ήταν σχεδόν ανυπαρκτη, η ΠΣΚ ξύλινη και στον κόσμο της, ένα κάρο αριστερά κινήματα επίσης στον κόσμο τους και γενικά μια περίεργη κατάσταση που με έκανε να μην ψηφίζω καν.
Αντιθετα, αργότερα όταν πήγα στην Αγγλία για μεταπτυχιακο, τα student unions είχαν έναν πολύ πιο διακριτικό και πιο στοχευμένο ρόλο και κάναν που και που και κάτι ωραίες φιλανθρωπικου χαρακτήρα εκδηλώσεις. Δεν ξέρω πολλά για την πολιτική σκηνή της Αγγλιας και τα φοιτητικά κινήματα της, αλλά αυτό που έβλεπα ήταν πολύ πιο υγιές