Πώς συμπεριφέρεται ένας παπάρας δηλαδή αν μπει σε κλειστό χώρο και δει κόσμο να καπνίζει λες και είμαστε σε εποχή που το πιο καυτό θέμα είναι τα βυζιά της Δήμητρας Λιάνη? 
Πάντως αν σε καλέσω σπίτι μου και είσαι ο μόνος που καπνίζεις ανάμεσα σε άκαπνους, δεν θα σε βγάλω στο μπαλκόνι.
2 πακέτα τη μέρα είναι 8 ευρώ επί 365 μέρες, δηλαδή 3 χιλιάρικα τον χρόνο. Σε 5 χρόνια έχεις καπνίσει ένα αυτοκίνητο, simple as that 
Είναι αυτό που λέμε κάπνισε ένα μπουρί
Δηλαδή εγώ που δεν καπνίζω ποτέ, γιατί δεν αποταμίευσα για ένα νέο αυτοκίνητο; 
Καπνιστές στο μπαλκόνι, με κλειστό το τζάμι για να μην περνάει η καπνίλα και η βρωμιά.-
Τελευταίο τσιγάρο ήταν στις 27 Δεκεμβρίου του 2008. Πέντε μέρες μετά ένιωθα σαν να μην είχα καπνίσει ποτέ (στο μυαλό μου, διότι σωματικά…), δεν το αποζήτησα και δεν μου έλειψε. Δύο μέρες μετά το έκοψε η σύζυγος, δύο μήνες μετά βοήθησα μία φίλη της να το κόψει σε μία νύχτα (έγινα πρηξαρχίδας, αλλά άξιζε τον κόπο).
Δεν μου αρέσει καθόλου η μυρωδιά του καπνού σε κλειστό χώρο, αλλά (ξε)πέρασα τη φάση του αντικαπνιστή. Πλέον απλώς μπορώ να συνυπάρξω, αλλά έως ενός βαθμού. Στα δύσκολα, την κοπανάω.
Αν τον έχει προσκαλέσει σπίτι σου, τον έχεις ενημερώσει εκ των προτέρων; Αν ναι, όλα καλά. Αν όχι, είσαι φάουλ. Δεν είναι πάντως πολλά τα μέρη που συχνάζω και έχουν τέτοιο approach.
Αν καπνίσω στο σπίτι σου ενώ δεν καπνίζει κανένας, θα είμαι τεράστιος μαλάκας. Φοβερή έλλειψη σεβασμού. Σήμερα έριχνα Παναγίες από μέσα μου σε 2 γίδια που κάπνιζαν στον “εξωτερικό” χώρο στο φέρρυ, αλλά είναι αυτός ο χώρος που έχει παντού τζάμια γύρω γύρω, και ο καπνός ερχόταν πάνω μου. Τελικά απλά μετακινήθηκα, γιατί ήξερα ότι με ελληναρες και ελληναροβες δεν βγάζεις άκρη.
Προσπαθω να μην ειμαι αγενης, αλλα ποτε δεν καταλαβα γτ πρεπει να ανεχομαι την καπνα, την βρωμα κ την βλαβεροτητα του τσιγαρου. Γτ πρεπει να ζεχνουν τα ρουχα μου η το μαλλι μου κτλ κτλ.
Στο σπιτι μου πχ ξερουν οτι το τσιγαρο γινεται στο μπαλκονι. Δεν μπορει να καταλαβαινεις οτι βρωμανε ξενοι χωροι κ να εισαι οκ μ αυτο.
Νομιζω κ το οτι συζητιεται διαχρονικα αυτο το ντημπεητ εδω, ειναι αλλο ενα δειγμα Ελλαδαρας.
Συμπεριφορά ενός παπάρα με παράδειγμα:
Κολλητή φίλη μίας από το πολύ στενό συγγενικό μου περιβάλλον βγαίνει πρώτο ραντεβού με άντρα. Όλα κυλάνε ομαλά μέχρι που κάποιος στην καφετέρια, πολύ μακριά από εκεί που καθόντουσαν, κάνει το «λάθος» να ανάψει τσιγάρο. Ο τύπος που έχει βγει πρώτο ραντεβού με την κοπέλα, σηκώνεται πάνω και αρχίζει να διαμαρτύρεται και να φωνάζει.
Εν ολίγοις ο τύπος έχει βγει ραντεβού να γνωρίσει ένα πρόσωπο και σηκώνεται πάνω στη μέση του ραντεβού να κάνει φασαρία για ένα αστείο ζήτημα που συνέβη τουλάχιστον δέκα μέτρα μακριά από τραπέζι που κάθεται. Ο παπάρας.
Δεν ρώτησα να μου πει αν η φίλη της βγήκε και δεύτερο ραντεβού με τον παπάρα. Φαντάζομαι πως όχι. Αλλιώς δεν θα ανέφερε κιόλας το περιστατικό στην κολλητή της.
Δεν υπάρχει ούτε ένα μόριο αγένειας σε όσα έγραψες. Όποιος καπνίζει έχει μόνο υποχρεώσεις όταν είναι σε χώρους που υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, όχι δικαιώματα. Ευτυχώς η πλειοψηφία των καπνιστών το αναγνωρίζει και το σέβεται πλέον αυτό. Μόνο λίγοι είναι που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν όπου γουστάρουν.
Στο θέμα με τον σερβιτόρο, πιο πολύ με ενόχλησε η ξαπλώστρα στη θάλασσα παρά ο σερβιοτόρος. Θεωρώ τραγικό να βάζουν ξαπλώστρες μέσα στη θάλασσα.
(Γενικά εγώ είμαι κατά των οργανωμένων παραλιών γενικότερα, με ενοχλούν ακόμα και οι ξαπλώστρες στην άμμο).
Για κάποιους είναι δύσκολο να κουβαλάνε ομπρέλες και συμπραγκαλα για να πάνε για ένα απλό μπάνιο στη θάλασσα, και το να κάθεσαι στον ήλιο δεν είναι λύση, όσο αντηλιακό και να βάλεις.
Τώρα οκ το μπητσομπαρο στην Ρόδο σιγά μην ήταν νόμιμο να το κάνει αυτό. Γτπ απλά.
7 χρόνια λειτουργίας παράνομα, όσα πρόστιμα και να κληθεί να καταβάλλει, μάλλον τα έχει βγάλει πολλαπλάσια.
Θελετε να κλεισει μια επιχειρηση και να μεινουν τοσοι εργαζομενοι στον δρομο δηλαδη;
Προσωπικά θα ήθελα να κλείσει για ένα μήνα να τσούξει, και αφού συμμορφωθεί με τους κανόνες και τους νόμους να ανοίξει πάλι.
Γελάω νευρικά και μόνο που το σκέφτομαι να συμβαίνει ως ενδεχόμενο στην Ελλάδα.
Έτοιμος και ο Λοβέρδος να κουρνιάσει στην αγκαλιά του φίλου του του Άδωνι και του Κούλη…
(Καθυστέρησα και η κουβέντα έχει προχωρήσει, οπότε αν κανείς θέλει να το μεταφέρει αλλού το post, π.χ. στις Ιδεολογικές συζητήσεις, ας το κάνει)
Προφανώς, ούτε το παίζω, ούτε θα μπορούσα να είμαι σωτήρας κανενός και επιπρόσθετα διαφωνώ κάθετα με κάθε είδους αντίληψη πρωτοπορίας, ανάθεσης ή διαμεσολάβησης. Αλλά δεν καταλαβαίνω πού κολλάει αυτό με το post μου. Το post μου ήταν, βασικά, αυτό:
Και δεν αντιλαμβάνομαι ακριβώς γιατί το να παίρνω ως εφαλτήριο τη δική μου προσωπική αντίληψη για τα πράγματα είναι «λάθος» και είναι σωστό όταν το κάνουν «οι άλλοι». Και ποιοι είναι οι «άλλοι»; Οι σερβιτόροι γενικά (μιλώντας για τη συγκεκριμένη συζήτηση); Οι κακοπληρωμένοι σερβιτόροι; Η εργατική τάξη γενικότερα; Γιατί εγώ δε συγκεκριμενοποίησα την ανάλυσή μου πάνω σε κάποιο ξεχωριστό υποκείμενο. Άφησα αρκετά ανοιχτό το εύρος της τοποθέτησής μου μιλώντας από γυναίκες που υφίστανται βία μες στα σπίτια τους μέχρι ένα «μαύρο» κομμάτι της εργατικής τάξης.
Γενικά διαφωνώ με την αντίληψη ότι ο καθένας μπορεί να μιλάει αποκλειστικά και μόνο για τα όσα άμεσα βιώνει (π.χ. οι μαύροι για τους μαύρους, οι ομοφυλόφιλοι για τους ομοφυλόφιλους κλπ.). Κι αυτό για δύο λόγους: πρώτον, επειδή ακόμα και μέσα στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης «ταυτότητας», οι διαχωρισμοί και οι περαιτέρω «εξειδικεύσεις» δεν παύουν να υφίστανται (π.χ. μία μαύρη, straight μεσοαστή γυναίκα είναι το ίδιο υποκείμενο με μία μαύρη, άνεργη λεσβία; Κ.ο.κ.), με συνέπεια αν ακολουθήσουμε αυτόν τον τρόπο σκέψης και κατάτμησης να καταλήξουμε αναπόφευκτα κυριολεκτικά στο μεμονωμένο άτομο και τα μοναδικά του χαρακτηριστικά. Προφανώς αυτή η οδός βραχυκυκλώνει οποιαδήποτε απόπειρα ανάλυσης της πραγματικότητας που επιχειρεί να μιλήσει με γενικότερους κοινωνιολογικούς και ιστορικούς όρους, που προσπαθεί να βγάλει κάποια συμπεράσματα που ν’ αφορούν ένα ευρύτερο σύνολο ατόμων πέρα από τη μονάδα.
Κατά δεύτερον, βρίσκω ότι σε πολλές περιπτώσεις η άμεση, βιωματική ματιά, παρ’ όλη τη αδιαμφισβήτητη αξία της και τη (χωρίς περιστροφές) προτεραιότητα που αξίζει ν’ απολαμβάνει (αν όχι για κάτι άλλο, τουλάχιστον στο ν’ ακούγεται -κι ας κριτικάρεται μετά για τα όσα λέει), χαρακτηρίζεται κι από ένα βασικό μειονέκτημα: ακριβώς τη δυσκολία αποστασιοποίησής της από τα γεγονότα που περιγράφει. Το να έχεις ζήσει κάτι, δε σου παρέχει αναγκαστικά μια ακριβέστερη, πιο ξεκάθαρη ή πιο διαφωτιστική οπτική των γεγονότων, και σε καμία περίπτωση δε σε εξουσιοδοτεί ν’ αρνηθείς το δικαίωμα κριτικής σ’ όποιον είναι «έξω απ’ τον χορό» (πρόσφατο παράδειγμα: νιώθω πολύ κομπλέ όταν διάφοροι αναρχικοί άλλων ευρωπαϊκών χωρών κριτικάρουν τους Ουκρανούς αναρχικούς που με την κήρυξη του πολέμου παράτησαν κάθε αντιπατριωτική-αντεθνική θέση που είχαν κι έτρεξαν να καταταχτούν για να πολεμήσουν τους Ρώσους διακηρύσσοντας πως «ναι, καλά τα λέτε εσείς από την ασφάλεια του καναπέ σας, αλλά εμείς τρώμε βόμβες κατακέφαλα»). Ούτως ή άλλως, ακόμα κι αυτό που ονομάζουμε «βίωμα», στην πραγματικότητα αποτελεί μία εκ των υστέρων επεξεργασία της ατομικής εμπειρίας, η οποία «δε μιλάει από μόνη της», μα προϋποθέτει ένα υποκείμενο, μία αίσθηση της πραγματικότητας, μία ξεχωριστή αντιληπτικότητα, πολιτισμικούς τρόπους έκφρασης, αξίες και παραδόσεις κλπ. Ό,τι, τέλος πάντων, μετασχηματίζει αυτήν την εμπειρία σε συνείδηση. Γι’ αυτό και μπορούμε να δούμε έναν άνεργο π.χ. είτε να στελεχώνει ακροδεξιές ομάδες κρούσης γιατί «οι ξένοι ρίχνουν τα μεροκάματα», είτε να ψηφίζει Κ.Κ.Ε. που υπόσχεται «δουλειά για όλο τον λαό». Δεν υπάρχει «σωστή» και «λάθος» επιλογή με τους όρους που το θέτεις εσύ. Απλά διαφορετικές επιλογές (και μία αδυσώπητη σύγκρουση ανάμεσά τους).
Ούτε αυτό καταλαβαίνω πώς προέκυψε από την κουβέντα που κάναμε -ή μάλλον, έχω αντιληφθεί ότι «προκύπτει» σαν «αφοπλιστικό» ερώτημα (χωρίς να σου καταλογίζω ότι ντε και καλά εσύ το έκανες έτσι -το ξεκαθαρίζεις και στο post σου μέχρι ένα βαθμό) όποτε οποιαδήποτε κουβέντα ψηλαφίζει έστω και για λίγο μία κριτική προς το καπιταλιστικό σύστημα. Τέλος πάντων, το προσωπικό μου πρόβλημα μ’ αυτήν την ερώτηση είναι ότι στο σκεπτικό της ενυπάρχει μία σιωπηρή παραδοχή ότι όχι μόνο ο τρέχων τρόπος ατομικής ιδιοκτησίας είναι ο μοναδικός δυνατός (πράγματα που δεν επαληθεύεται ιστορικά), αλλά και ότι οποιοσδήποτε «τολμά» να κριτικάρει αυτό το κοινωνικό σύστημα, είναι αιθεροβάμων, ουτοπιστής ή ανώριμος που καλείται να επανέλθει στην πραγματικότητα (ή, τέλος πάντων, να προτείνει εφικτές λύσεις που εδώ και τώρα θα λύσουν τα προβλήματα που θίγει. Μόνο που το τελευταίο ουδόλως έχει σχέση με μία συνολική κριτική του καπιταλισμού -αποσκοπεί απλά στην εξυγίανση αυτού του συστήματος, τον εξορθολογισμό του ίσως, μία δικαιότερη κατανομή των πόρων του κλπ. Πράγματα, δηλαδή, που δεν έρχονται σε σύγκρουση με την καπιταλιστική σχέση, αλλά μάλιστα τη διαιωνίζουν, της δίνουν «χρόνο ζωής»).
Όσον αφορά το πρώτο, αν μας φαίνεται τόσο εξαιρετικά τρελό το να υπάρχουν κι άλλα συστήματα ιδιοκτησίας, ας θυμηθούμε απλά ότι ο καπιταλισμός ως σύστημα καταλαμβάνει ένα εξαιρετικά μικρό κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας -το πιο πρόσφατο.
Όσον αφορά το δεύτερο, μ’ ενοχλεί ιδιαίτερα η λογική του «ναι, στη θεωρία καλά τα λες, αλλά στην πραγματικότητα TINA», γιατί ποτέ αυτή η κοινωνία δεν έκανε βήματα μπροστά υποκλινόμενη σ’ αυτήν την ηττοπάθεια. Ο «ρεαλισμός» και η «πραγματικότητα», μόλις 150-200 χρόνια πριν διακήρυτταν πως οι μαύροι προορίζονταν για σκλάβοι, οι γυναίκες δε θα έπρεπε να είχαν δικαίωμα ψήφου, και ο λευκός εργάτης (και τα ανήλικα παιδιά του μαζί με αυτόν) μπορούσε να δουλεύει για 14 ώρες, 7 μέρες την εβδομάδα. Το ότι σήμερα όλα αυτά μας φαίνονται ανήκουστα, είναι γιατί κάποιοι και κάποιες έπραξαν το «αδιανόητο», να συγκρουστούν με βαθιά ριζωμένες και διαδεδομένες αντιλήψεις που όμως παρουσιάζονταν ως θέσφατες, ως «έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν». (Και μία παρένθεση: πλέον το «αδιανόητο» και τα «σενάρια επιστημονικής φαντασίας» φαίνεται ότι δεν αφορούν μόνο τα «βήματα μπροστά», αλλά και τα «βήματα πίσω». Άραγε αν μας έλεγε κανείς 15 χρόνια πριν ότι «ξέρετε, το δικαίωμα της γυναίκας στην έκτρωση θα καταργηθεί σε ομοσπονδιακό επίπεδο στις Η.Π.Α. σε λίγα χρόνια», θα λέγαμε «χμμμ, ναι το ακούω» ή «άσε μας, ρε φιλαράκι, κατοχυρωμένα δικαιώματα τόσων δεκαετιών δεν καταργούνται»; ).
Οπότε στην ερώτηση που μου θέτεις, όπως θα ξέρεις καλύτερα από εμένα, η απάντηση είναι: «δεν υπήρξε κάποια άλλη οργάνωση της κοινωνίας πέραν της κεφαλαιοκρατικής», όχι μόνο από τα 90’s και μετά όπως μου λες, αλλά απ’ όταν ο βιομηχανικός καπιταλισμός κατάφερε να αποικιοποιήσει και το τελευταίο γεωγραφικό τετράγωνο αυτού του πλανήτη. Η διαπίστωση αυτή, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός πως ο καπιταλισμός δεν είναι ούτε η φυσική, ούτε η τελική μορφή της ανθρωπότητας -όπως οι προηγούμενες κοινωνικές μορφές έτσι κι αυτός αποτελεί μία συγκεκριμένη ανταπόκριση στις υλικές και ιστορικές συνθήκες. Το ότι αυτή η απλή (μα αποκαλυπτική) συνειδητοποίηση δεν επαρκεί ώστε να μπορέσουμε να φανταστούμε (ή να αγωνιστούμε για) έναν άλλον τρόπο ζωής, δεν οφείλεται πουθενά αλλού απ’ το ότι με την καθημερινή μας δραστηριότητα αναπαράγουμε τις κοινωνικές σχέσεις και τις ιδέες της κοινωνίας αυτής. Όπως π.χ. οι δούλοι με την εργασία τους (σε μία δουλοκτητική κοινωνία) δεν αναπαρήγαν απλά του εαυτούς τους και τους αφέντες τους, αλλά και τα όργανα με τα οποία οι αφέντες τους τούς κρατούσαν υποδουλωμένους και τις ίδιες τις συνήθειες υποταγής στην εξουσία (κάνοντας τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να πιστεύουν ότι κάποιος γεννιέται είτε «ελεύθερος», είτε «δούλος»), έτσι και σήμερα η πρακτική καθημερινή δραστηριότητα των ανθρώπων αναπαράγει τη μισθωτή εργασία και το κεφάλαιο κάνοντας αυτήν τη σχέση να φαντάζει φυσική και αιώνια. Τα πράγματα, φυσικά, δεν είναι καθόλου έτσι, τα πράγματα αλλάζουν, άλλες φορές με τον ρυθμό ενός φρούτου που ωριμάζει αργά-αργά μέχρι που πέφτει απ’ το κλαδί, κι άλλες φορές μ’ εκείνες τις ταχύτατες, βίαιες και μοναδικές στην ιστορία διαδικασίες που λέγονται επαναστάσεις. Το τι είναι εφικτό κάθε φορά νομίζω ότι οφείλεται σ’ ένα συνδυασμό αυτών που λέμε «υποκειμενικών» και «αντικειμενικών» συνθηκών (εννοώντας μ’ αυτό ότι από μόνος του ούτε ο ένας όρος επαρκεί, ούτε ο άλλος. Δεν αρκεί να θέλεις ν’ αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου όταν αυτός δεν είναι «έτοιμος» για μια αλλαγή, αλλά κι αυτός δε θ’ αλλάξει από μόνος του ακολουθώντας μία προδιαγεγραμμένη πορεία χωρίς να βάλεις κι εσύ το χεράκι σου…). Το μόνο σίγουρο είναι ότι αφηγήματα περί «τέλους της ιστορίας» (που, με διαφορετική ορολογία ίσως, θα υπήρχαν για κάθε ιστορική περίοδο από τους απολογητές της) περισσότερο έχουν να κάνουν με ανομολόγητες ευχές για μία τέτοια προοπτική και λιγότερο με την πραγματική κίνηση των ανθρώπων όπως εξελίσσεται μέσα στα χρόνια.
Στα του nnnkkk τώρα:
Πρώτα απ’ όλα θέλω επιτέλους να ξεκαθαρίσει μια και καλή το θέμα με την εμμονική σου προσκόλληση στο γεγονός ότι σε άλλο topic ανέφερα ότι «δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα σε ό,τι ειπώνεται δημόσια», και άρα για κάποιον λόγο (σύμφωνα με ‘σένα) αυτό σημαίνει ότι είπα «ό,τι είναι δημόσιο είναι και αληθινό». Άσχετο το ένα με το άλλο, φυσικά, αλλά έχει ζουμί η κουβέντα με όσα λες εδώ:
Ξέρεις, η παρατήρησή σου αυτή και η ευκολία με την οποία ευθαρσώς δηλώνεις πως «δε με νοιάζει αν κάποιοι εκβιάστηκαν να κάνουν κάτι», πέρα από το να με κάνουν να σχηματίζω μία συγκεκριμένη (και πολύ αρνητική -δεν ντρέπομαι να το πω) άποψη για τα επίπεδα ενσυναίσθησής σου ως άνθρωπος, μου θύμισαν το φαινόμενο των κομμουνιστών «δηλωσιών» κατά τη μεταξική δικτατορία και αργότερα στον εμφύλιο και μέχρι τη Χούντα κλπ. Αυτή η παντελής και δηκτική αδιαφορία σου στο ν’ ασχοληθείς με τη σχέση αίτιου-αιτιατού, με κίνητρα κλπ., φαντάζομαι ότι θα ερμήνευε το γεγονός πως κάμποσες χιλιάδες (σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς) μέλη ή υποστηρικτές του Κ.Κ.Ε. (από κάθε πιθανή θέση στον ιεραρχικό μηχανισμό του) αποκήρυξαν δημόσια τις ιδέες τους, ως μία… ειλικρινή αναγνώριση της «εσφαλμένης οδού» (όπως χαρακτηριστικά έγραφαν) που είχαν πάρει. Παρομοίως, αν πιστεύαμε τις (μαζικές και δημόσιες) ομολογίες των πρωτοκλασάτων στελεχών των μπολσεβίκων στις Δίκες της Μόσχας, τότε θα έπρεπε να βγάλουμε το συμπέρασμα πως όλη η πρώτη φουρνιά των Ρώσων επαναστατών αποτελούνταν από… πράκτορες της Δύσης! Όπως καταλαβαίνεις, αν περιορίζουμε την ανάλυσή μας στην επιφανειακότητα τού «ό,τι γράφει το χαρτί», πολύ απλά θα αδυνατούσαμε να εξηγήσουμε σύνθετα κοινωνικά φαινόμενα και ακόμα πιο σύνθετες κοινωνικές συμπεριφορές. Σε περίπτωση που μας ενδιαφέρει να μπούμε σε μία τέτοια διαδικασία, τέλος πάντων, να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τον κόσμο γύρω μας.
Τώρα, από εκεί και πέρα το υπόλοιπο post σου (όπως και γενικά τα περισσότερα post σου από την εκλογική νίκη της Ν.Δ. και μετά) είναι ένα κρεσέντο σαδιστικής εκδικητικότητας προς όποιον «παραπονιέται αλλά δεν κάνει κάτι» (ενώ την ίδια στιγμή εσύ δηλώνεις ότι δε θα κάτσεις να σκάσεις κιόλας που δεν κάνεις κάτι, γιατί εφόσον δε σε βλέπουν (; ) αυτομάτως σημαίνει ότι τους γράφεις (;; ) και ειρωνεύεσαι κι εμένα που μίλησα με όρους αγώνα, συλλογικοποίησης κλπ., δηλαδή με τον ορισμό της έννοιας του «να κάνουμε κάτι»), βασισμένο στην βεβαιότητα ότι «η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι για τον πούτσο και τα γράφουν όλα αυτά στα αρχίδια τους» και την υπόθεση πως «εάν ήταν κι αυτοί αφεντικά, τα ίδια θα έκαναν».
Εγώ θα διατυπώσω λίγο διαφορετικά την πρώτη σου φράση και θα παραδεχθώ πως το μόνιμο εμπόδιο όσων ονειρεύονται μία προλεταριακή επανάσταση που θα ρίξει τον καπιταλισμό (κι ας μην το ψιλο-παραδέχονται), είναι ότι αυτοί που θέλουν την επανάσταση, δεν μπορούν να την κάνουν, ενώ οι μοναδικοί που μπορούν να την κάνουν, συνήθως δε θέλουν. Επιπρόσθετα, να ξεκαθαρίσω πως σε καμία περίπτωση δε θεωρώ τους εργαζομένους μία «αμόλυντη» κατηγορία, δεν πιστεύω στην ύπαρξη κάποιου «επαναστατικού υποκειμένου» που «εκ φύσεως» είναι προορισμένο να σηκώσει μπαϊράκι, κι ούτε θεωρώ ότι η «τάξη» είναι κάτι που de facto υπάρχει αλλά κάτι που συμβαίνει -εννοώντας μ’ αυτό ότι αν υπάρχει κάποια ριζοσπαστική δυνατότητα σε κάποιο υποκείμενο, αυτή είναι ακριβώς δυνατότητα, επιλογή, όχι ιδιότητα. Συνεπώς εγώ δεν έχω καμία δουλειά να εξηγήσω σε κανέναν σερβιτόρο σε ποια τάξη ανήκει -αυτή είναι μία διαδικασία που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας μόνοι/ες μας, συνήθως σε στιγμές αγώνα, συλλογικών ή πιο μοριακών συγκρούσεων, σε κόντρες μ’ όσους νιώθουμε ότι κάνουν τη ζωή μας λίγο πιο μαύρη κλπ. (δε λέω με «τ’ αφεντικά», γιατί δε θέλω να περιορίσω αυτούς τους ανταγωνισμούς μόνο στο οικονομικό/παραγωγικό σκέλος. Για ‘μένα την ίδια σημασία έχουν οι μικρο-εξουσίες στο επίπεδο των σχέσεων, της οικογένειας, των εθνικών ιδεολογιών και αλλού).
Στην προκειμένη, εγώ κάθισα κι ασχολήθηκα με το όλο σκηνικό ακριβώς γιατί διέκρινα μία τέτοια περίπτωση σύγκρουσης. Μία σύγκρουση που, δυστυχώς, δεν εκφράστηκε με όρους «απελευθερωτικούς» ας πούμε (μία απεργία, μία διεκδίκηση κλπ.), αλλά από την ανάποδη: ερμήνευσα την ανακοίνωση των εργαζομένων ως άλλο ένα δείγμα της σας-πατάω-στον-λαιμό στάσης των/του αφεντικών/αφεντικού τους. Κι ως ένα δείγμα αδυναμίας, φυσικά, και ήττας -όχι των 6 συγκεκριμένων ατόμων, αλλά όλων όσων οι καρδιές σφίχτηκαν λίγο διαβάζοντας την ανακοίνωση, γιατί θυμήθηκαν τη δική τους στιγμή που δε μίλησαν (στη δουλειά, στο λεωφορείο, στο σπίτι και αλλού), τη δική τους στιγμή που μάσησαν, τη δική τους στιγμή που αναρωτήθηκαν «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;». Δεν πειράζει όμως, θα έρθουν κι άλλες στιγμές (από τέτοιες στιγμές άλλο τίποτα), κι εγώ είμαι αισιόδοξος ότι ο καθένας και η καθεμιά θα καταφέρει να λογαριαστεί και με τον εαυτό του/της και με όλους όσους πρέπει.
Το μόνο για το οποίο είμαι από τώρα σίγουρος, είναι ότι προσωπικά δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να βγάλει όλη του τη χολή και την απογοήτευση πάνω σ’ αυτούς με τους οποίους νιώθω ότι έχω τόσα κοινά, κι ας βγαίνουν αυτά τα κοινά στην επιφάνεια μόνο σ’ εξαιρετικές στιγμές. Σ’ αντίθεση μ’ εσένα που, αν είναι δυνατόν, λίγο παρακάτω που post-άρεται νέο πώς αφεντικό στην Κάρπαθο άφησε απλήρωτους τους μετανάστες-εργάτες που δούλευαν για 40 μέρες 12-ωρα και το Κ.Κ.Ε. έκανε δημόσια καταγγελία γι’ αυτό, εσύ κατηγορείς το… Κ.Κ.Ε. που έβγαλε στη δημοσιότητα το όλο γεγονός! Πάλι καλά δεν έχεις φτάσει σε τέτοια επίπεδα κρετινισμού να κράξεις τους μετανάστες που καθόντουσαν σαν μαλάκες για 40 μέρες και δούλευαν απλήρωτοι -γιατί δε σηκώνονταν να φύγουν από την 1η, 2η, 3η μέρα;
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο μπορώ καλύτερα τις 3 εκείνες παρατηρήσεις που είχα γράψει, με αφορμή το δικό σου ποστ προς τον nnnkkk.
Η πρώτη περί σωτηρίας αφορούσε το συγκεκριμένο σερβιτόρο. Κακώς η καλώς, βγήκε και είπε ότι, σε γενικές γραμμές, «όλα καλώς». Μπορεί να του έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο, μπορεί και όχι. Το γεγονός είναι ότι, για τον οποιοδήποτε λόγο, δεν ζήτησε βοήθεια και άρα δεν νομιμοποιείται κανεις, κατά τη γνώμη μου, να του την «επιβάλει» (συγνώμη για την ευρεία χρήση των εισαγωγικών, τα σιχαίνομαι, αλλά νιώθω ότι εδώ βοηθούν ουσιαστικά τη συζήτηση). Ως γενική παρατήρηση αυτη, όχι κατ ανάγκη άμεσα συνδεδεμένη με το ποστ το δικο σου.
Η δεύτερη δεν είχε σκοπό να πλασάρει την βιωματική ματια στα πράγματα ως τη μόνη ορθή επιλογή, μιας και μου είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι δεν είναι εφικτό να την έχουμε για τα πάντα που συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό που ήθελα να τονίσω ήταν ότι, ενώ μπορεί κάτι να μου φαίνεται εμένα εντελώς λάθος με βάση τα βιώματα μου και την προσωπική μου αντίληψη, τελικώς να μην ισχύει το ίδιο για τους «άλλους», τα εκάστοτε, κατά τη γνώμη μου, θύματα η «θύματα». Προφανώς και δεν μπορω να πάρω τηλέφωνο τον συγκεκριμένο σερβιτόρο για να τον ρωτήσω τι πραγματικά συμβαίνει, οποτε επιλέγω ηπιότερες τοποθετήσεις. Γενικά μιλώντας, τα τελευταία αρκετά χρόνια διαπιστώνω ότι οπουδηποτε υπάρχει μαύρο-άσπρο αλλά όχι και γκρι, εγώ διακριτικά αποχωρώ. Μπορεί να φταίει το γεγονος ότι μεγαλώνω η ότι δεν αντιμετωπίζω οικονομικό θέμα επιβίωσης και άρα με παίρνει να κάνω τον κουλ Αλέξη ενώ άλλων καίγεται ο κωλος τους. Μπορεί, δεν ξέρω.
Με την 3η παρατήρηση ήθελα, εμμέσως αλλά όχι και τόσο σαφώς εκ του αποτελέσματος λολ, να τονίσω ότι ναι, ο καπιταλισμός είναι ξεκάθαρα σκατενιος και εν πολλοίς άδικος. Αλλά είναι και το μοναδικό οικονομικό σύστημα που γνώρισε η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς μου όπως και όλες οι μεταγενέστερες. Και συγνώμη αν ακουστω κυνικός η ενδεχομένως ακόμα και μοιρολάτρης για καποιους, αλλά δεν βλέπω ρεαλιστική εναλλακτική. Όσο για όλες αυτές τις αδιαμφισβήτητες κατακτήσεις που έχουν επιτευχθεί ανα τον κόσμο με αδιάκοπους αγώνες και πραγματικό αίμα, αν το σκεφτείς δεν αποτελούσαν και ποτε ιδιαίτερο φετίχ του καπιταλισμού. Υπό την έννοια ότι δεν είχαν αρνητικό οικονομικό αποτύπωμα, το οποίο θεωρώ ότι είναι και η μοναδική κόκκινη γραμμή του συστήματος αυτού. Ήταν όμως σαφέστατα φετίχ των εκάστοτε «λειτουργών» του καπιταλισμού, των ρατσιστών δηλαδή, των ξεπεσμενων αριστοκρατών, του κλήρου βεβαίως, καθώς και άλλων τοξικών ομάδων εξουσίας. Από αυτούς κατέκτησε ο εργαζόμενος, η γυναίκα, ο ομοφυλόφιλος και καθε καταπιεσμένος άνθρωπος ο,τι κατέκτησε. Όχι από τον καπιταλισμό.
Κλείνοντας, να σημειώσω ότι ο καπιταλισμός έχει μακροημερεύσει τόσο, γιατι σε σχέση με αλλά συστήματα, έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται απόλυτα στις απαιτήσεις της εκάστοτε εποχής. Και να διαβρώνει συνειδήσεις, σαν τη δίκη μου καλή ώρα, εκ των έσω. 