Θα τα γράψω λίγο γρήγορα γιατί 1ον δε θέλω να περάσει ο χρόνος και να είναι εκτός ροής και 2ον είμαι αρκετά κουδουνισμένος τώρα (50 σφηνάκια, 25€ Λετονία καλύτερη χώρα εβερ).
Θα προσπεράσω ξανά τους πλαγίους χαρακτηρισμούς, λέγοντας ξανά πως δε με ξέρεις, αλλά ξανά κλαιν. Έχει φάση βέβαια να μιλάς για τα επίπεδα κρετινισμού μου ή τη χολή που βγάζω ξέρω γω από αυτά που γράφω στο φόρουμ considering το θέμα για το οποίο συζητάμε, αλλά η ζωή γενικά είναι σουρεαλ.
Για όλα τα υπόλοιπα έχω ψιλοαπαντήσει σποραδικά, και βαριέμαι να τα ξαναγράφω αλλά θα καταλήξω εδώ.
Το παρακάτω ποστ για το ΚΚΕ που λες φίλε Leper, αν δεν το κατάλαβες, ήταν ότι 14 χρόνια τα πάντα έχουν καταλυθεί και το ΚΚΕ είπε ας πληρωθούν οι εργάτες. Δε διάβασα πουθενά να έχω γράψει ότι παραπονέθηκα ότι έβγαλε μια ανακοίνωση, είπα εμμέσως (και τώρα ευθαρσώς) πως η ανακοίνωση ήταν για τον πούτσο. Μπορούμε να γράφουμε κατεβατά, και να αναλύουμε θεωρίες και ό,τι άλλο όμορφο γράφεις, αλλά η απλή παρατήρηση (και μάλιστα όχι δικιά μου βιωματική για να την απορρίψεις, αλλά η συγκλίνουσα του συνόλου ατόμων) είναι πως αυτά δεν έχουν βοηθήσει κανέναν. Και έρχεται μετά μια ανακοίνωση που λέει “ξέρετε, τους σκίζατε, και αυτό κάνετε τόσα χρόνια αλλά πληρώστε τους”, σόρι αν για μένα αυτό είναι λάθος ε.
Ενιουει, εγώ είχα πει αυτό
Εσύ μπορεί να βρίσκεις κοινά σημεία με όποιον θες, εγώ λέω πως με ό,τι καταλαβαίνω δε βρίσκω κανένα κοινό σημείο με αυτή την κοινωνία που βαίνει όλο και χειρότερη και αποδεικνύεται κάθε μέρα (απ’ την οπτική μου). Μπορούμε να μιλάμε για όλα αυτά που λες με τις ώρες, εγώ προσωπικά ψιλοβαρέθηκα για κάτι το οποίο δεν έχει αντίκρισμα. Όχι τίποτε άλλο, βγαίνουμε και μλκες δλδ
Ένοχοι , αποφάσισε το δικαστήριο για την δολοφονία του Άλκη οι 12 αλήτες, αλλά τι έγινε ρε παιδιά ονόματα αυτοί δεν έχουν; Άλλους κι άλλους για ψύλου πήδημα τους κάνουν βούκινο, αυτοί που σκότωσαν χωρίς λόγο γιατί να παραμένουν ανώνυμοι; Απλή απορία…
To να πληρωθούν κάποια άτομα, για εργασία 40 ημερών, ενώ δεν θα πληρωνόντουσαν, είναι μια αρχή. Οχι?
Ποιό σύνολο ατόμων? Εγώ ξέρω πολλές περιπτώσεις που δράσεις του ΚΚΕ έχουν βοηθήσει πολλά ατόμα.
Τώρα αν εσύ θεωρείς ότι τα προβλήματα πρέπει να ξεριζώνονται μόνο και ότι είναι άχρηστο να αντιμετωπίζεις τα αποτελέσματα των προβλημάτων, μαζί σου, μόνο που μέχρι να αντιμετωπιστεί συνολικά ένα πρόβλημα (ποιό απ όλα όμως? Της αδηλωτης εργασίας? της ανασφάλιστης εργασίας? το ότι κάποιοι ανθρωποι μπορεί να μην είχαν αδεια παραμονής και θα μπορούσαν με αυτόν τον τρόπο να τους εκβιάσουν? το ότι η πολιτικές της δύσης δημιουργούν μεταναστευτικό? ποιό απ όλα?), καλό θα είναι να προσπαθούμε να κάνουμε τις ζωές καλύτερες με πιο μικρά πράγματα.
Απλα μια παρατηρηση που κανω τωρα και οχι οταν εγινε η κουβεντα γιατι δεν βρηκα χρονο. Το να λεμε “δεν εχετε αποδειξεις οτι τους εκβιασαν, αρα ολα καλα” ειναι ελαφρως γελοιο και στρουθοκαμηλισμος. Ειναι σαν να λες οτι η Γραμματεας που καθεται στο αφεντικο το εκανε συναινετικα, οποτε το ηθελε. Σε σχεσης με τοσο τεραστια ανισοσσοπια δυναμης, δεν χρειαζεται κανενας απολυτως ρητος εκβισμος, μονο και μονο ο φοβος οτι ο αλλος μπορει να μεινει χωρις δουλεια αν δεν κατσει φρονιμος ειναι αρκετος. Και πολλες φορες η αγωνια της επιβιωσης του (και της οικογενειας του) ιεραρχειται πολυ ψηλοτερα απο την αξιοπρεπεια, ακου “γιατι δεν σηκωνονται να φυγουν”…
Ναι, γενικά μιλάμε, ούτε εγώ θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να περιοριζόμαστε στη συγκεκριμένη περίπτωση, το θέμα είναι αν μπορούμε να βγάζουμε πάντα κάποια γενικά συμπεράσματα από την κάθε συζήτηση… Εν προκειμένω δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω ριζικά με τη θέση που διατυπώνεις -μάλιστα το βρίσκω σχεδόν απίθανο κι εσύ ο ίδιος να μην αναγνωρίζεις ότι είναι πραγματικά προβληματικό το να πορεύεσαι έτσι στη ζωή όσον αφορά τη βοήθεια, την αλληλεγγύη κλπ. Θυμήσου ότι πολύ πρόσφατα μάλιστα αυτή ήταν και η επίσημη θέση του Λιμανικού όσον αφορά το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου («δεν θέλανε να τους βοηθήσουμε») και δικαίως, κατ’ εμέ, φάγανε άπειρο κράξιμο με μία λογική που λέει: «όταν κάποιος ναυαγεί ή παίρνει φωτιά το σπίτι του ή οτιδήποτε άλλο, δεν τον ρωτάς αν χρειάζεται βοήθεια, τον βοηθάς». Ή, για παράδειγμα, σκέψου πόσες περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας υπάρχουν που (για διάφορους λόγους) τα υποκείμενα που υφίστανται βία αρνούνται επανειλημμένα να καταθέσουν ενάντια στους δυνάστες τους, τους δικαιολογούν κλπ. Άραγε εκεί γυρνάμε την πλάτη και σεβόμαστε την αυτοδιάθεση του ατόμου; Με την ίδια λογική, αφήνουμε στην αυτοκαταστροφική μοίρα τους τούς τοξικοεξαρτημένους που δεν έχουν την ψυχική δύναμη να βάλουν ένα στοπ; Δεν ξέρω, νομίζω ότι από την ανιδιοτελή προσφορά βοήθειας κι αλληλεγγύης (που δεν περιμένει κάποιο κάλεσμα, προσφέρεται απλόχερα) μέχρι την επιβολή συμπεριφορών «για το καλό σου» (όπως π.χ. κατά κόρον συμβαίνει από τους ηλικιακά μεγαλύτερους στους μικρότερους) μεσολαβεί μία μεγάλη απόσταση που μένει στο σκοτάδι στη διατύπωσή σου.
Ισχύει ότι τα παραδείγματα που έφερα δεν αμφισβήτησαν το παραγωγικό μοντέλο του καπιταλισμού συνολικά, αλλά δεν τα έφερα ως τέτοια παραδείγματα -τα ανέφερα ως παραδείγματα ριζικών αλλαγών (μέσα στα χρόνια) σ’ επίπεδο τρόπου ζωής, κοινωνικών ιδεολογιών, αντιλήψεων για το τι θεωρείται «φυσιολογικό» και «μη-φυσιολογικό» κλπ., για να αντικρούσω τη συνήθη επωδό πως «τίποτα δεν αλλάζει κι ούτε χρειάζεται ν’ αλλάξει, γιατί η τωρινή συνθήκη των πραγμάτων είναι και η πλέον φυσική». Παρ’ όλα αυτά, είναι ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σου. Αν σ’ έπιασα σωστά ουσιαστικά λες ότι μιλάμε για αντιρατσιστικούς, αντισεξιστικούς, φεμινιστικούς κλπ. αγώνες, αλλά όχι για αντικαπιταλιστικούς. Εν μέρει αυτό ισχύει, δηλαδή η κατάκτηση του 8-ωρου όντως δεν αποτελεί «άρνηση της γενικευμένης συνθήκης της εργασίας», μα ένα βήμα προς έναν «καπιταλισμό με πιο ανθρώπινο πρόσωπο». Το ίδιο ισχύει π.χ. με την κατάκτηση της γυναικείας ψήφου ή την εισχώρηση των γυναικών στην αγορά εργασίας: επ’ ουδενί δεν αμφισβητήθηκε η πρωτοκαθεδρία του αρσενικού γένους και των αξιών του στον πλανήτη γη -απλά το άλλο μισό του πληθυσμού κατάφερε να ανατιμήσει σ’ ένα βαθμό τη θέση του. Από την άλλη, όμως, θέλω να επισημάνω δύο πράγματα: πρώτον, ότι όλα αυτά τα παραδείγματα αγώνων που αναφέρθηκαν δεν ήταν ποτέ κάτι τόσο «μασίφ» -στο εσωτερικό τους υπήρχαν τάσεις που η καθεμία προσπαθούσε να «τραβήξει» την κατεύθυνση (τα αιτήματα, τα περιεχόμενα, τις μορφές αγώνα, την επιλογή ανάμεσα στη διαλακτικότητα ή την αδιαλλαξία κλπ.) προς τα εκεί που ήθελε. Εν τέλει το αποτέλεσμα σχεδόν πάντα δικαίωνε τις πιο ρεφορμιστικές τάσεις που έβλεπαν τις «νίκες» τους να αφομοιώνονται κανονικότατα από το σύστημα και να το ανανεώνουν -αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν υπήρχαν κι εκείνες οι τάσεις που «δε βολεύονταν μ’ ένα κομμάτι ψωμί, μα ήθελα όλο το ρημάδι του φουρνάρικο». Τάσεις που συνήθως μειοψηφούσαν, αλλά άφηναν πάντα σημαντικό στίγμα μέσα στους αγώνες -ιδίως μάλιστα όταν αυτοί έπαιρναν μία πιο αδιάλλακτη κι επιθετική μορφή.
Κατά δεύτερον, εγώ δε συμφωνώ και τόσο ότι όλες αυτές οι κατακτήσεις έγιναν εις βάρος μίας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας (αναφέρεις κάποιες) αφαιρώντας τους κάποια προνόμια απλά, και όχι επί του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο κάποιοι συγκεκριμένοι καπιταλιστές (οι πλούσιοι, επιχειρηματίες κλπ.), κι ούτε περιορίζεται στο οικονομικό/παραγωγικό σκέλος (μεροκάματα, υπεραξία κλπ.), ο καπιταλισμός είναι μία κοινωνική σχέση που την αναπαράγουμε όλοι μας από κοινού και στο διάβα του ορίζει πολιτισμικά στοιχεία, ιδεολογικά, θρησκευτικά κλπ. Πιστεύω ότι όποτε διαταράσσεται η ομαλότητα σε οποιοδήποτε τέτοιο πεδίου, διαταράσσεται κι αυτή η σχέση συνολικά (προσοχή: δεν καταργείται αυτόματα -διαταράσσεται, μπαίνει σε κίνηση). Έτσι κάπως θεωρώ π.χ. το ότι η παιδική ηλικία έπαψε να προορίζεται για τα εργοστάσια και εφευρέθηκε γι’ αυτήν μία ολόκληρη βιομηχανία παιχνιδιών, απασχόλησης κλπ. ή το ότι «επιτράπηκε» στις γυναίκες να είναι και κάτι άλλο πέρα από νοικοκυρές, κλόνισε βαθύτατα και μετασχημάτισε το πρόσωπο του καπιταλισμού (γι’ αυτό και π.χ. άλλος ο εμπορικός καπιταλισμός, άλλος ο βιομηχανικός καπιταλισμός του 19ου αιώνα κι άλλος ο καπιταλισμός σήμερα. «Άλλος» όχι όσον αφορά τα βασικά του χαρακτηριστικά (π.χ. το χρήμα ως ανταλλακτική αξία, η υπερεργασία ως πηγή κέρδους κλπ.), αλλά όσον αφορά τον τρόπο διαχείρισης αυτής κοινωνίας).
(Και από εδώ και πέρα μάλλον πρέπει να πάμε σε άλλο topic)
Μετά από ποιο σημείο αρχίζεις να βοηθάς κάποιον που δεν θέλει βοήθεια , και σε ποιες περιπτώσεις? Γιατί τα παραδείγματά σου είναι ακραία και δεν βοηθάνε τον διάλογο. Αν ισοπεδώσουμε ας πούμε τα πάντα και θέσουμε κάθε προβληματική κατάσταση ως κατάσταση στην οποία αυτός που έχει τα μέσα οφείλει να βοηθήσει χωρίς να ρωτήσει, τότε ίσως θα έπρεπε να βοηθήσουμε όλους όσους ψηφίζουν ένα κόμμα που εμείς θεωρούμε αξιωματικά ως την λανθασμένη επιλογή, και να τους χώσουμε σε κάποια κλινική για θεραπεία.
Δεν είναι δυνατόν να κάνεις κάποιον παραλληλισμό μεταξύ όσων λέει ο @nnnkkk και θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας ή ανθρώπους που το σπίτι τους καίγεται. Τι θέλεις να σου απαντήσει μετά? Κρίνεις πολύ ακραία τις απόψεις του, και σε μένα αυτό φαίνεται οριακά ως βαθύτατης πίστης σε άσπρο - μαύρο όσον αφορά τις θέσεις στον διάλογο.
ΥΓ. Νννκκκ σε βοηθάω στον διάλογο κι άμα σου αρέσει. Αν δεν θέλεις, δε με νοιάζει, πίστεψέ με χρειάζεσαι υπεράσπιση από μένα, βουλωνε
Τα παραπάνω έγραφα τις μέρες του ναυαγίου. Οποτε για μένα προσωπικά, το θέμα βοηθάω όπως και να χει η σέβομαι τη μη κλήση του αλλου για βοήθεια, επηρεάζεται από 2 βασικούς παράγοντες.
Πρώτον, το αν είναι life threatening κατάσταση. Προφανώς ήταν έγκλημα να αφήσουν τους ανθρώπους να πνιγουν, κσι τεράστια η ξευτίλα να κρύβονται πίσω από μαλακιες του στυλ «μα δεν ήθελαν να σωθούν». Εκεί όντως, πρώτα σώζεις και μετά ρωτάς. Τα εργασιακά πάλι δεν τα θεωρώ τόσο άμεσα επικίνδυνα. Μπορεί να γίνουν σωρευτικά εξαιρετικά επικίνδυνα για το άτομο, αλλά συνήθως στην καθημερινότητα δεν είναι. Ε, εκεί νιώθω ότι για να νομιμοποιηθεί κάποια αντίδραση εκ μέρους μου, θα πρέπει το λιγότερο να μου την έχουν ζητήσει.
Και δεύτερον, το proximity σε ενδεχόμενη επικίνδυνη κατάσταση. Αν κάτι συμβαίνει δίπλα η μπροστά μου η ακόμα και σχετικά μακριά αλλά ξέρω το τι παίζεται, ναι, προφανώς και θα επιδιώξω να βοηθήσω χωρίς να περιμένω το οποιοδήποτε ΟΚ από κανέναν. Και φυσικά εξαρτάται και από το point 1. Οπως και να χει, μιλαμε για τελείως διαφορετικές περιπτώσεις, σε σχέση με την κατάσταση της Ρόδου.
Τα ακραία παραδείγματα βοηθάνε στον διάλογο, γιατί μ’ αυτά μπορείς να καταλάβεις αν κάτι έχει γενική ισχύ ή όχι. Αν μία θέση δε βρίσκει εφαρμογή σε μία σειρά από τέτοια παραδείγματα, τότε σημαίνει ότι θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί η αρχική θέση.
Καταλαβαίνω προφανώς τη διαφορά του ενός και του άλλου, παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πολλοί εργασιακοί κλάδοι στους οποίους αυτοί οι κίνδυνοι είναι άμεσοι και δεν συσσωρεύονται με τα χρόνια -βλέπε π.χ. το μόνιμο αίτημα των κούριερ για κράνη, προστατευτικό εξοπλισμό, service στα μηχανάκια της δουλειάς κλπ. Προφανώς, αυτή η ανάγκη είναι επιτακτική γιατί καθημερινά δυστυχώς σακατεύονται πολύ από αυτούς στον δρόμο.
Παρ’ όλα αυτά, κι επειδή λανθασμένα κατ’ εμέ έχουμε κολλήσει στην ορολογία της “βοήθειας”, εγώ αρχικά δε μίλησα για καμία βοήθεια προς τον σερβιτόρο. Η ανάλυση που έκανα ήταν απλά η δική μου ερμηνεία του “σωστού” και του “λάθους” στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσπαθώντας να γενικεύσω το παράδειγμα αυτό ώστε να μιλήσω για την πραγματικότητα γύρω μου. Κατά τον ίδιο τρόπο, όταν π.χ. τα σωματεία βάσης των σερβιτόρων παίρνουν σβάρνα τα μαγαζιά και μοιράζουν τα φυλλάδια στους συναδέλφους τους (που οι περισσότεροι δεν τα διαβάζουν καν ή γενικά αδιαφορούν -αλλιώς θα μιλούσαμε για πολύ πιο μαζικά σωματεία), δεν το κάνουν για να “βοηθήσουν” τους συναδέλφους τους. Το κάνουν από τη δική τους ανάλυση της πραγματικότητας που λέει ότι εγώ έχω ανάγκη να συσπειρωθώ με τον κοντινό μου συνάδελφο γιατί αν είμαστε περισσότεροι θα ακουστούμε κλπ. κλπ. Αν είναι δυνατόν ν’ αναρωτιόμαστε αν “νομιμοποιείται” η συνδικαλιστική δράση, η πολιτική παρέμβαση γενικότερα ή ο σχολιασμός της επικαιρότητας που εκφράζει μία συγκεκριμένη πολιτική άποψη (για 'μένα μιλάω προφανώς), επειδή ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδιαφορεί για όλα αυτά!
Λολ, 10 Ιουλιου ειδαν το προβλημα, θα το εξετασουν ως τις αρχες Αυγουστου, μετα 15αυγουστο παμε για κανενα μπανιο, ε κατα τον Σεπτεμβριο θα δωσουν 3,5 ευρω εκπτωση με 349857 κριτηρια επιλεξιμοτητας. Καλες διακοπες να εχουμε.
Ακροδεξιά μιάσματα, μείγμα φασιστών, χουντικών, θρησκόληπτων, χριστεμπόρων κ.ο.κ.
Το χειρότερο είναι ότι ακόμα εκφράζουν ένα μη αμελητέο ποσοστό της κοινωνίας μας…
Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και η απλή αναλογική, φυσικά. Για σκέψου το λίγο: αν ο Μωϋσής μας είχε εκλεγεί από την πρώτη Κυριακή, θα είχε το περιθώριο να μειώσει με εντολή του τις τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων πριν κλείσουν οι άνθρωποι διακοπές. Οι ανθέλληνες προσπαθήσανε να ναρκοθετήσουν άλλη μία κυβερνητική παρέμβαση που θα ανακούφιζε τους πολίτες από την εισαγόμενη ακρίβεια και δυστυχώς στον συγκεκριμένο τομέα, πέτυχαν.
