Το σχόλιό μου δεν αφορούσε στην κοινωνιολογική καταγραφή-σφυγμομέτρηση της ομοφοβίας αλλά στο ποιο κομμάτι του εκλογικού “φάσματος” θα επέλεγε να “κράξει” τον “αυτοδημιούργητο” βάσει της ομοφοβίας. Είναι προφανές οτι αυτό αφορά στο δεξιό-νοικοκυραίκο-βεληγκέκικο-χουντέηκο. Πολλοί από αυτούς διαβάζουν ευλαβικά την “Ελεύθερη ώρα” και πιστεύουν ότι οι νεκροί ανασταίνονται. Δεν αποτελούν κατανάγκη βαρόμετρο της πλειοψηφίας.
This being said: προφανώς και από αυτό δεν προκύπτει ότι η ομοφοβία στην Ελλάδα αφορά μόνο σε αυτούς (όχι ότι είναι και λίγοι, άλλωστε). Ποιος όμως αποκλείει ότι και πολλοί “προοδευτικοί” γονείς θα έβγαζαν φλύκταινες εαν το παιδί τους έκανε coming out? Η ομοφοβία, η τρανσφοβία και η φοβικότητα απέναντι σε κάθε τι το <<όχι-συμβατικό>> όπως το έχει διδάξει το mainstream narrative διαπερνά δυστυχώς όλο το “φάσμα” των συμβατικών εκλογικών επιλογών. Ασφαλώς, όχι με τα ίδια ποσοστά, αλλά it is there.
Έγραψα: πιο πολλοί είναι αυτοί που simply didn’t give a damn, γιατί ακόμα ξεσκατίζουν τα σπίτια τους από τα λασπόνερα και τα απόνερα της ανύπαρκτης πολιτικής μητσοτάκη. Μπορεί πολλοί και από δαύτους να είναι ομοφοβικοί.
Αλλά το ζήτημα δεν αφορούσε την ομοφοβία του πληθυσμού είτε στην λασπωμένη Θεσσαλία είτε αλλού. Όπως προείπα, το σχόλιό μου δεν είναι κοινωνική μελέτη της Ελλάδας (I am not that smart). Αφορά το “first response”, σε μία συγκυρία που κοντεύουμε να γίνουμε σαν τους Γαλάτες - να φοβόμαστε μην μας έρθει ο ουρανός στο κεφάλι, σε ένα διαφημιστικό blitzkrieg που με όρους “πολιτικού μεσσιανισμού” εμφανίζει ένα “παίκτη” των high-profile business markets ως “σωτήρα”.
Which brings the question: Σάμπως αυτός ο new age/glossy “αυριανισμός” δεν “απευθύνεται” στον συντηρητισμό της χώρας? Η “θεία από το Σικάγο” γίνηκε “ο πετυχημένος μετανάστης από την Αμερική” (τάδε έφη ο “αναλυτής” Γ. Τσίπρας).
Στα πλαίσια του high-profile ενός “Μεσσία”, το coming out είναι ένα ακόμα asset του πόσο “above and beyond” είναι. Αποτελεί μέρος του “rock stardom”. Έτσι αντιμετωπίστηκε από τα ίδια μήντια που συκοφαντούσαν τον Ζακ ενώ είχε δολοφονηθεί από τα νοικοκυραίικα σκουπίδια. Συνεπώς, δεν εμπνέει καμία δημόσια συζήτηση για τα παιδιά που συγκρούονται με το περιβάλλον διεκδικώντας την δική τους “ταυτότητα” - ή παλεύοντας για να αψηφήσουν κάθε ταυτότητα, αξιώνοντας ταυτόχρονα να έχουν το δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρέπεια χωρίς να δέχονται bullying.
Το κριτήριο αποδοχής ή απόρριψης ενός πολιτικού, και δη ενός self-appointed “Μεσσια”, δεν είναι ποιος τον κράζει, αλλά ποιος τον επαινεί. Και κυρίως, ποιον - και τι - επαινει ο ιδιος.
Good grief, είμαι και σε ηλικία εμφράγματος, δεν το έχω για trash-gore-horror anymore.
