Οι Mayhem φταίνε, πείτε του
5 Likes
Εν τω μεταξύ, πες άντε κάνει μια ζημιά ένα παιδί και ότι ναι, πρέπει να μάθει τις συνέπειες των πράξεων του. Αφού θα πληρώσει τις ζημιές ο γονιός, πως ακριβώς θα μάθει το παιδί? Ποντάρει ότι θα το βάλουν τιμωρία? Τι βλάκες είναι αυτοί ρε
1 Like
Αν το παιδί ζητήσει από τους γονείς τα χρήματα για μια ζημιά που έκανε, στις περισσότερες περιπτώσεις θα του πουν κάτι. Όταν π.χ. το παιδί σπάει για την πλάκα του ένα τζάμι, πρέπει να μάθει ότι δεν θα το πληρώνει ο δήμος, που δίνει λεφτά με το σταγονόμετρο για τα σχολικά κτίρια. Το θέμα είναι το παιδί να γνωρίζει από το σπίτι γιατί δεν πρέπει να σπάσει ένα τζάμι στο σχολικό χώρο. Αυτό άτυπα ήδη γίνεται, γιατί έχω δει μέχρι και παιδιά που για πλάκα σπάνε τα πάντα σε ανακαινισμένενες τουαλέτες του σχολείου τους.
Όταν παίρνει ένα τέτοιο μέτρο η κυβέρνηση σκέφτομαι τι έλλειψη πάει να καλύψει, όπως το ότι έχει καταργήσει τον ΟΣΚ, έχει μεταθέσει την ευθύνη των επισκευών στους εκάστοτε δήμους και ακόμα κι αν υπάρχουν επικίνδυνα σημεία στους σχολικούς χώρους, οι δάσκαλοι πρέπει να ανεβάζουν στις πλατφόρμες φωτογραφίες και να καλούν συνέχεια τους δήμους, μήπως στείλουν κάποτε τεχνικό για να επισκευάσει κι όχι απλά να καταγράψει μία ζημιά. Επιπλέον, σκέφτομαι μήπως αυτό το μέτρο χρησιμοποιηθεί σε περιπτώσεις καταλήψεων και χρεωθούν τυχόν ζημιές που δεν τους αναλογούν μαθητές γυμνασίων-λυκείων που είναι πολιτικοποιημένοι.
4 Likes
Έχοντας υπόψιν τα κίνητρα αυτής της κυβέρνησης, σίγουρα κάτι ύπουλο έχουν σκεφτεί πάλι για να καλύψουν την επικινδυνότητα (και ανικανότητά) τους.
Απ´την άλλη, δε μπορώ να πω οτι διαφωνώ με το μέτρο σαν ιδέα - τουλάχιστον μεγαλώνοντας σε χωριό, ό,τι ζημιά γινόταν στο σχολείο τότε, την επιδιόρθωναν με κόστος οι ίδιοι οι γονείς. Και κάπως έτσι σκεφτόμασταν να μην κάνουμε το παραμικρό, γιατί πρώτα απ’όλα θα τα ακούγαμε στο σπίτι.
Δυστυχώς, εφόσον ο λαός αυτός έχει μάθει να ξεφτιλίζει κάθε δημόσιο αγαθό (παράλληλα θεωρώντας το δεδομένο), το μέτρο σαν ιδέα εγώ το βρίσκω σωστό.
Αντίστοιχα φυσικά, θα έπρεπε και οι ίδιοι κρατικοί φορείς να έχουν σε κάθε αλλαγή θητείας έλεγχο για το τι παρέλαβαν και τι παραδίδουν, και κάθε απώλεια/φθορά λόγω κακής διαχείρισης να αναπληρώνεται με προσωπικό κόστος.
8 Likes
Οταν ήμουν μαθητής γυμνασίου, ένας συμμαθητής μου είχε σπάσει μια λάμπα με μπάλα… Εκτός από την αποβολή, έφερε και καινούργια λάμπα. Δεν καταλαβαίνω τις σημερινές “καινοτομίες” που ανακοινώνουν.
Το άλλο με την απαγόρευση κινητών στα σχολεία, να ενημερώσει κάποιος τον πρωθυπουργό και τον υπ. παιδείας ότι ισχύει με νόμο του κράτους εδώ και χρόνια…
5 Likes
Πάντως τυπικός ο κρατικός μηχανισμός αν μη τι άλλο.
10 χρόνια χωρίς χαρτζιλίκι 
1 Like
Διασταύρωση ασβού με μυρμηγκοφάγο.
3 Likes
Ρε παιδιά στη σταδιακή, ή και όχι τόσο, ποινικοποίηση των σχολικών κινητοποιήσεων στοχεύουν. Είναι ζωτικής σημασίας, για τη διαιώνιση του είδους τους, να μάθουν από μικροί, από μαθητές, όλοι την αξία της προσωπική ευθύνης, την πιθανότητα σοβαρότατων συνεπειών που μπορούν να προκύψουν από καταλήψεις, την αντικοινωνική συμπεριφορά που επιδεικνύουν όταν κλείνουν δρόμους και την ασέβεια που δείχνουν όταν γράφουν στους τοίχους, ώστε να μπουν με ευπρέπεια και αποδεκτές αρχές στη σημερινή κοινωνία και την αυριανή παραγωγή. Το χάος που κατοικεί στις σχολικές κινητοποιήσεις είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο και από μόνο του, και για τις προεκτάσεις που έχει, σε άλλα στρώματα αλλά και στη διαμόρφωση αδούλοτων συνειδήσεων. Εκεί στοχεύουν.
2 Likes
Συμφωνω σε όσα λες, αλλά για να είμαι ειλικρινής νομίζω και την αξία της προσωπικής ευθύνης πρέπει να την μάθουν όλοι, όχι μόνο οι μαθητές (και για να την ξεχωρίζουν απο τη συλλογική ευθύνη, αλλά και να την αποδίδουν εκεί που χρειάζεται 
)
1 Like
Συζήτηση μεγάλη που θέλει μπύρα ή καφέ, και με ψήνει πολύ να γίνει, αλλά το βασικό θέμα εδώ είναι η ευθύνη του ατόμου απέναντι σε ποιον είναι. Απέναντι στον εξουσιαστή του, ή έστω διαχειριστή της διατήρηση της υποταγής και της εκμετάλλευση του, όχι πάντως. Ε, αυτή είναι η έννοια της προσωπικής ευθύνης που προωθεί η συγκεκριμένη κατεύθυνση, ευθύνη απέναντι στο κράτος.
2 Likes
εγραφα πιο πανω οτι οι Ελληνες μισουν την Ελλαδα, και τωρα διαβαζουμε αυτο.
Πως οι φθορες στα δημοσια σχολεια μαθαινουν τον οποιον να αντιστεκεται “στον εξουσιαστη του”, δεν το καταλαβαινα ουτε οταν ημουν 15 χρονων. Αυτο που εβλεπα τοτε, ηταν να παραλαμβανουμε ενα σχολειο σε χειροτερη κατασταση, το οποιο επαιρνε χρονια να βελτιωθει/διορθωθει, αν γινοταν ποτέ.
Ειχε αρχισει το σχολειο μας μια ωραια πρωτοβουλια με γκραφιτι απο μαθητες, πηγαν καποιοι και γραψανε μαλακιες απο πανω, και τελικα σταματησε και η πρωτοβουλια και τα γκραφιτι και ολα.
Κλεβανε διχτακια απο μπασκετες, σπασανε κατι τζαμια σε ενα κλειστο που ειχαμε και κρυωναμε τον χειμωνα κτλ.
Η συζητηση ειναι οντως μεγαλη, αλλα ηλπιζα να ειχαμε συνεννοηθει τουλαχιστον σε αυτα. Στο εξωτερικο που ζω, ειμαστε υπευθυνοι να επιστρεψουμε τα βιβλια (!) σε καλη κατασταση για να τα παρει ο επομενος, αλλιως τα πληρωνουμε. Στην Ελλαδα ημασταν λαρτζ και τα καιγαμε/πεταγαμε. Καποια πραγματα μου φαινονται αδιανοητα.
6 Likes
Το post του Meldinor δεν υποστηρίζει κάτι τέτοιο πάντως. Το post του Meldinor θέτει το ερώτημα του προς ποια κατεύθυνση καλείται να στραφεί αυτή η λεγόμενη «ατομική ευθύνη». Κι αποφαίνεται (ο Meldinor) πως κατευθύνεται προς κάποιον εξουσιαστή/διαχειριστή της εκμετάλλευσης/όπως-θες-ονόμασέ-το που ακούει στο όνομα κράτος/σχολείο/εκπαιδευτικό σύστημα/επίσης-όπως-θες-ονόμασέ-το. Και στη συνέχεια ο Meldinor ισχυρίζεται (αν τον διαβάζω σωστά, δηλαδή) ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει ή δεν αναγνωρίζει μία τέτοιου είδους «ευθύνη».
Αντιθέτως εσύ, φέρνοντας τα παραδείγματα των μαθητικών graffiti ή των αθλητικών εγκαταστάσεων του σχολείου σου κλπ., αναδεικνύεις μία άλλη κατεύθυνση. Ισχυρίζεσαι πως αυτή η «ατομική ευθύνη» ουσιαστικά λογοδοτεί προς τους υπόλοιπους ισότιμους συν-διαχειριστές αυτών των «μέσων αναπαραγωγής» ας πούμε. Ποια οπτική είναι σωστή στην προκειμένη;
Κρίνω ότι η όποια μυστικοποίηση/σύγχυση υπάρχει, παράγεται κυρίως από τον δικό σου συλλογισμό. Κι εξηγούμαι: σαφώς και τις άμεσες επιπτώσεις σπασμένων παραθύρων, κατεστραμμένων θρανίων κλπ. τις επωμίζεται πρώτα και κύρια το σύνολο των μαθητών (όπως κι οι δάσκαλοι ενδεχομένως, η διευρυμένη σχολική κοινότητα κλπ.). Πριν, όμως, απαντήσουμε στο ερώτημα για το αν τέτοιες πράξεις είναι «δικαιολογημένες» ή «αδικαιολόγητες», πρέπει να εξετάσουμε ποιο είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές εμφανίζονται. O Meldinor, λοιπόν, ορίζοντας ακριβώς αυτό πλαίσιο χρησιμοποίησε όρους όπως εξουσία, υποταγή και εκμετάλλευση -όρους που εσύ αμφισβητείς με δύο τρόπους: πρώτον, τοποθετώντας τον όρο «εξουσία» σε εισαγωγικά και, δεύτερον, επιλέγοντας να μιλήσεις σε έναν α’ πληθυντικό που συσκοτίζει το γεγονός πως πέρα από αυτούς τους χρήστες των μέσων που αναφέρεις (που λούζονται την κάθε καταστροφή κλπ.), υπάρχουν και κάποιοι διαχειριστές/διευθύνοντες/ιδιοκτήτες αυτών των μέσων οι οποίοι δεν χρησιμοποιούν μεν αυτά τα μέσα, αλλά έχουν τον μοναδικό λόγο για το πώς αυτά θα χρησιμοποιηθούν από όλους τους υπόλοιπους, καθώς και την αποκλειστική δικαιοδοσία να τιμωρούν/πειθαρχούν όσους δεν συμμορφώνονται σ’ αυτές τις υποδείξεις. Και γι’ αυτό ακριβώς έκανα λόγο για «μυστικοποίηση» από μεριάς σου. Γιατί ενώ σωστά αναφέρεις πως τις επιπτώσεις τέτοιων πράξεων τις επωμίζεται ένα κοινό σύνολο, στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό το κοινό σύνολο που καλείται να διαχειριστεί τελικά αυτές τις επιπτώσεις με τον τρόπο και τις διαδικασίες που αυτό θα μπορούσε να συναποφασίσει και ούτε είναι αυτό το κοινό σύνολο που σε πρώτο βαθμό συνδιαμόρφωσε το οποιοδήποτε πλαίσιο χρήσης αυτών των μέσων. Ένας σημαντικός και βαθύς διαχωρισμός αποκρύπτεται στην αφήγησή σου: διαχωρισμός μεταξύ αυτών που αποφασίζουν και αυτών που δεν αποφασίζουν· μεταξύ αυτών που χρησιμοποιούν και αυτών που επιτρέπουν (ή όχι) τη χρήση.
Γιατί είναι σημαντικό να λαμβάνεται αυτός ο διαχωρισμός υπόψη στην κουβέντα μας; Μα γιατί, αν όχι σε όλο, τότε στον μεγαλύτερο βαθμό, εκεί οφείλεται το γεγονός και της εμφάνισης τέτοιων φαινομένων, και της σύγχυσης που επικρατεί για το ποιος βλάπτεται τελικά από αυτό, ποιος λογοδοτεί και που, που θα έπρεπε να λογοδοτεί και που τελικά λογοδοτεί, αν η ευθύνη είναι ατομική ή κοινωνική κλπ. κλπ. Αυτό που ισχυρίζομαι, με λίγα λόγια, είναι ότι είναι υποκριτικό να ζητάμε από τους μαθητές να σέβονται, να «πονάνε» και να νιώθουν δικά τους (ή, ακόμα παραπέρα, να αντιλαμβάνονται τις έννοιες του κοινωνικού, του δημόσιου κλπ.) δομές, θεσμούς, χώρους και ρόλους που καθημερινά τους αποξενώνουν όλο και πιο πολύ από αυτούς, τους αποθαρρύνουν από οποιαδήποτε απόπειρα συνδιαμόρφωσης ή διαλόγου για τη λειτουργία αυτών και τους μαθαίνουν ότι άλλοι είναι αυτοί που θα ορίζουν το πώς αυτοί θα συμπεριφέρονται εκεί μέσα, άλλοι είναι οι υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης, άλλοι είναι που θα πληρώνουν και θα χτίζουν όταν αυτοί θα τα σπάνε κλπ. κλπ. Ζητάμε, δηλαδή, από τους μαθητές ν’ αναπτύσσουν αισθήματα συνυπευθυνότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης, ωριμότητας κλπ., όταν παρ’ όλα αυτά επιμένουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως όντα άχρηστα ν’ αναλαμβάνουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία, δεν τους δίνουμε κανένα δικαίωμα λόγου σ’ έναν χώρο και μία διαδικασία που διαμορφώνει τις ίδιες τους τις ζωές και τους χαρακτήρες τους και περνάνε εκεί το μεγαλύτερο μέρος της μέρας και της παιδικής/εφηβικής ζωής τους, δεν λαμβάνουμε υπόψη τις ιδιαίτερες ανάγκες τους ή τα συναισθήματα τους, αλλά με το ζόρι τα στριμώχνουμε σ’ ένα ήδη προδιαμορφωμένο πλαίσιο κλπ. κλπ.
Θα ήταν, άραγε, διαφορετικά τα πράγματα αν μιλάγαμε για ένα άλλο σχολείο; Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν οι μαθητές είχαν έναν κάποιο λόγο για τους τοίχους και τι γράφουν αυτοί ή για το αν οι αθλητικές εγκαταστάσεις μπορούν να είναι ανοιχτές και περισσότερες ώρες την ημέρα ώστε επιτέλους να επισκέπτονται αυτόν τον χώρο και με τη δικιά τους θέληση και όχι μέσω ενός καταναγκασμού; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι (εγώ πιστεύω πως) αυτή η ενσυναίσθηση για την οποία μιλάς στην ουσία, montecristo, η συνειδητοποίηση ότι όντως είσαι κομμάτι μιας ευρύτερης κοινότητας/συνόλου μέσα στην οποία έχεις υποχρεώσεις, αλλά και στιγμές αυτο-εκπλήρωσης, δεν μπορεί να εμφανιστεί εκεί που υπάρχουν μόνο υποχρεώσεις και καμία στιγμή χαράς ή δημιουργίας· δεν μπορεί να καλλιεργηθεί μέσω του καταναγκασμού, της πειθαρχίας και της αποξένωσης. Όσο περισσότερο λόγο έχεις πάνω σε κάτι που κάνεις, όσο βάζεις ένα κομμάτι του εαυτού σου σε αυτό, όσο βλέπεις ανάγκες κι επιθυμίες σου να ικανοποιούνται μέσω αυτού, τόσο περισσότερο αυτό το πράγμα θα θέλεις να συνεχίσει να υπάρχει. Τι από τα παραπάνω συμβαίνει στις σχολικές αίθουσες κι αυλές; Γιατί στην ηλικία των 5 τα περισσότερα παιδιά ανυπομονούν να πάνε στο σχολείο και στα 15 δεν βλέπουν την ώρα να φύγουν;
Κλείνοντας, ν’ απαντήσω και σ’ ένα εύλογο ερώτημα του τύπου: «εντάξει, ρε μεγάλε, σύμφωνοι, το σχολείο έχει προβλήματα, κανείς δεν είπε το αντίθετο. Και τι κάνουμε γι’ αυτό; Το καταστρέφουμε; Αυτή είναι η απάντηση;». Παρ’ όλο που ούτε εγώ πιστεύω ότι αυτή είναι η απάντηση, θεωρώ ότι το ερώτημα αυτό δεν είναι ειλικρινές στη βάση του σκεπτικού του. Και δεν το θεωρώ ειλικρινές, γιατί το ίδιο σκεπτικό το έχω δει ν’ αναδύεται ξανά και ξανά στο παρελθόν όταν υποδεικνύεται μία άλλη «απάντηση», πολύ πιο συνηθισμένη, νομιμοποιημένη και καθόλου μα καθόλου καταστροφική για τις σχολικές υποδομές. Μιλάω για τις απεργίες των δασκάλων. Μήπως το ίδιο αφήγημα της «ευθύνης» δεν ανασύρεται κάθε φορά που οι «βολεμένοι» κάθονται στα σπίτια τους; Το αφήγημα της ευθύνης απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στον «ιερό» θεσμό της παιδείας και της μόρφωσης, απέναντι στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Το «πρόβλημα» δεν είναι, λοιπόν, αν η «απάντηση» είναι λίγο ή πολύ «καταστροφική». Το πρόβλημα, αυτό που ενοχλεί, είναι η οποιαδήποτε ένδειξη κρίσης αποτελεσματικότητας αυτού του θεσμού -μιας κρίσης που άλλοτε εμφανίζεται με απεργίες, άλλοτε με καταλήψεις και άλλοτε με μία αινιγματική (; ) μανία για (αυτο)καταστροφή. Κι αυτό που ενοχλεί ακόμα παραπάνω φυσικά, είναι το θράσος (!) του να τολμάνε κάποιοι να δίνουν τις δικές τους «απαντήσεις» (σωστές, λανθασμένες, νόμιμες ή παράνομες, δεν το κρίνω τώρα αυτό) σε αυτήν την κρίση, τη στιγμή που οι «σωστές απαντήσεις» υπάρχουν και περισσεύουν: χρηματικά πρόστιμα, πειθαρχικά, υποβάθμιση κλπ. Γιατί ποια είναι άλλωστε η κεντρική αντίφαση του καπιταλισμού; Δουλειά μας να βρίσκουμε τις λύσεις, στα προβλήματα που σας δημιουργούμε εμείς!
6 Likes
Για αρχή 1000 ευχαριστώ για ενα εκτενές και όμορφο ποστ. Για κάτι τέτοια γύρισα στο φόρουμ, σχεδόν μετά από 10 χρόνια.
Ανοιγεις πολλά θέματα (που υποψιάζομαι ότι αγγίζουν τον αναρχικό χώρο ή σκέψη αν θες) - να με συγχωρήσεις αλλά δεν θα απαντήσω σε ένα προς ενα. Γιατί ; Γιατι θεωρώ πως αυτή η συζήτηση ειναι πανέμορφη, για μια συζήτηση στον χώρο των… ιδεών.
ίσως (σιγουρα) μεγάλωσα, αλλά οι περισσότερες έρευνες λένε το ίδιο : ο κόσμος φεύγει από την αριστερά, γιατι την ίδια ώρα που η δεξια έχει συγκεκριμένα πλάνα (όσο και αν συμφωνεί ή διαφωνεί καποιος), η αριστερά παλεύει στον κόσμο των ιδεών. Περιγράφεις ένα ιδεατό σχολείο και χοντρικά λες “ελα να το φτιάξουμε πρώτα και μετά να πούμε για το σπασμένο παράθυρο”. Ε εγώ (ή αν θες η διεθνης εμπειρία που βλέπω) λέω να τα δούμε και τα δύο - και ίσως το παράθυρο πρώτο, γιατι κρυώνω στο μεταξύ.
Το θέμα των απεργειών ειναι πιο τζηζ, γιατι δεν καταστρέφει υλικό το οποίο θέλει χρήματα (που δεν έχουμε), αλλά γιατι μόνο καίει ώρες. Που αν θες τη γνώμη μου, κάνουν το δημοσιο σχολείο χειρότερο, αλλα ελλειψει αλλων τροπων διεκδίκησης, τις καταλαβαίνω.
Απλά έχω κουραστεί να βλέπω την αριστερά να παίζει catch up. Και να ένα παράδειγμα - όσο και να διαφωνω με την κυβέρνηση (πολύ), σε κάποια θέματα κοιτάει μπροστά, την ώρα που στην αριστερά αμφβιβάλλουμε/τε “για την σωστή τοποθέτηση του ερωτήματος”.
Ίσως μεγάλωσα, αλλα περιμενω την σωστή τοποθέτηση καμια 20αρια χρόνια και δεν την βλέπω να έρχεται.
Σε αυτο κάποιοι θα δουν ένα “συστημα που καταπιέζει” κτλ. Το πρόβλημα ομως ειναι εντελώς πραγματικό και θέλει μια εντελώς πραγματική λύση.
Σε ευχαριστώ για την απάντηση
2 Likes
Τότε να τους απαγορέψει να τα έχουν και στο σπίτι τους. Εκεί δεν τους αποσπούνε την προσοχή;
Εμένα αυτή η κυβέρνηση μου έχει δείξει ότι δεν κοιτάζει μπροστά σε κανένα απολύτως θέμα. Είναι 100% για τον πούτσο - σε αυτό τουλάχιστον, είναι συνεπής.
6 Likes
τους την αποσπουν και εκει.
απορία - έχεις παιδιά ;
Αδιάφορο 
εντελως σχετικο, αλλα πηρα την απάντησή μου, μερσι