Δεν είχα σκοπό να επανέλθω, αλλά επιμένεις οπότε…
…ας δούμε κατ’ αρχήν πως ξεκίνησε όλη αυτή η συζήτηση. Είπε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Άδωνις την παπαριά "να μοιάσει η Ελλάδα στο Ισραήλ”, και έσπευσες να κάνεις κάποιους εντελώς αστήρικτους παραλληλισμούς για να καταλήξεις μάλιστα ότι
εννοώντας σαφώς ότι το να μοιάσει η Ελλάδα στο Ισραήλ είναι το αισιόδοξο γιατί έχει κάνει χειρότερα!
Και άλλοι συμφορουμίτες σε διόρθωσαν και εγώ κατέδειξα λίγα μόνο από τα κραυγαλέα ανακριβή που παραθέτεις, έχοντας την καλή θέληση να πιστέψω ότι πρόκειται για τα λόγια ενός ημιμαθούς που διαστρεβλώνει/ερμηνεύει κατά το δοκούν για να υποστηρίξει ένα εκ των προτέρων εξαχθέν συμπέρασμα, θεωρώντας ότι απευθύνεται σε χειρότερα αμαθείς από τον ίδιο. Παρότι υπήρξε από μέρους σου μια σχετική… αναδίπλωση σε επόμενες αναρτήσεις σου καταλήγεις ότι
που δείχνει μια… ταλάντευση για να το πω ευγενικά!
Διαβάσαμε όμως και ότι
Υποστηρίζεις λοιπόν, σε αντίθεση με εμένα τον “ψεύτη” και “ανιστόρητο”, ότι επί γερμανικής κατοχής υπήρχε ελληνικό κράτος, ότι η διορισμένη από τους γερμανούς κατοχική κυβέρνηση δρούσε ανεξάρτητα. Επικαλείσαι και δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής λες και οι εφημερίδες τότε δεν περνούσαν από σκληρή λογοκρισία όντας υποχρεωμένες να γράφουν ότι τους υπαγόρευε ο κατακτητής. Ότι να ‘ναι πραγματικά!
Αλλά, ας δεχθούμε ότι υπήρχε εχθρότητα από τους Έλληνες έναντι των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, από πού όμως εκπορευόταν κάτι τέτοιο; Αν κάποιος ανατρέξει στα χρόνια της τουρκοκρατίας θα δει ότι οι Εβραίοι ήταν το “έμπιστο έθνος” των Οθωμανών, αυτοί που δεν εξεγέρθηκαν ποτέ, σε αντίθεση με πρακτικά κάθε άλλη εθνοτική ομάδα στην Αυτοκρατορία (δεν μιλάμε μόνο για τους χριστιανούς και κάτι Σύριοι, Άραβες δεν έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις από τους Τούρκους). Γενικά οι Εβραίοι ήταν πάντα πρόθυμοι να συνεργαστούν με τον εκάστοτε κατακτητή (αντιπαράβαλε εδώ αυτά που είπαμε παραπάνω για την εβραϊκή κοινότητα των Ιωαννίνων - η αρχαιότερη εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα παρεμπιπτόντως).
Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης μάλιστα, είχαν αρνηθεί αρχικά να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα όταν απελευθερώθηκε η πόλη το 1912 και είχαν ψηφίσει μαζικά υπέρ των αντιπάλων του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 ελπίζοντας ότι η ήττα του Κρητικού πολιτικού θα άνοιγε το δρόμο της επιστροφής στην σαφώς προτιμότερη Τουρκία! Όχι ακριβώς οι κινήσεις που σε καθιστούν συμπαθή και σίγουρα καταδεικνύουν ότι τα αισθήματα εχθρότητας ήταν αμοιβαία, πριν προλάβει η ελληνική διοίκηση να κάνει το οτιδήποτε σαν το νέο “αφεντικό” της πόλης!
Το highlight όμως είναι το παρακάτω
Χαρακτήρισα ελληνικούς τους πληθυσμούς αυτούς για την οικονομία της κουβέντας. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι πληθυσμοί (όχι αποκλειστικά ελληνόφωνοι αλλά και κάποιοι τουρκόφωνοι και σλαβόφωνοι) δεν είχαν ελληνική εθνική συνείδηση, είχαν ρωμέικη εθνική συνείδηση, που ήταν το ενοποιητικό στοιχείο τους μαζί με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη (που μετά την ίδρυση το 1870 της βουλγαρικής εξαρχίας, ήταν και αφοσίωση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο). Το όνομα Ελλάς – Έλληνες για το νέο κράτος και τους κατοίκους επιβλήθηκε από τις Προστάτιδες Δυνάμεις με τις ευλογίες του Σουλτάνου που θεωρούσε ότι θα υπάρχει διάκριση με τους Ρωμιούς υπηκόους του και δεν θα εγερθούν ζητήματα στο μέλλον. Το γεγονός παραμένει ότι το έθνος μας ζει σε αυτή την περιοχή για πολύ περισσότερα από 3000 χρόνια (με τις τομές που αναπόφευκτα υπάρχουν σε τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα), η δε συνείδηση της κοινής καταγωγής υπήρχε διαμορφωμένη από πολύ πριν την “εμφάνιση της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης”. Χαρακτηριστική η αρχαία έκφραση “Πας μη Έλλην βάρβαρος” διακρίνοντας τους Έλληνες οιασδήποτε περιοχής από τους μη Έλληνες, ή η συμμαχία των ελληνικών πόλεων παρά τις διαφορές τους ενάντια στον περσικό κίνδυνο τον 5ο αιώνα π.Χ. και η περιφρόνηση τους για τους ομοεθνείς Θηβαίους που μήδισαν (συνεργάστηκαν δηλαδή με τους εισβολείς)
Αλλά ναι, εγώ ξέρω μόνο αυτά που μας έμαθαν στο σχολείο, το διάβασα κι αυτό. Τέλος πάντων, αυτά από εμένα, νομίζω εξαντλήθηκε το θέμα και σίγουρα δεν βρίσκω νόημα να απαντάω σε διανθισμένες από ειρωνείες, ανακρίβειες.

