Τυχαία έπεσα πάνω τους. Τα σχόλια 
1 Like
Ρε παιδιά για δώστε τα φώτα σας, μου ήρθε φλασια μια ταινία παλιά που τα μωρά ήταν έξυπνα και όσο μεγάλωναν χάνανε τη γνώση και καλά, και ήταν θριλερ, σε φάση κάνανε κουμάντο στο κόσμο.
Θυμάμαι την έχω δει αρχές 00s στον ΑΝΤ1…? Ένα κανάλι που έβαζε θρίλερ αργά κάθε βράδυ 10-11 τεσπα.
Παίζει κανείς να θυμάται ποια είναι?
Αυτό που περιγράφεις μοιάζει πολύ με την ταινία “Village of the Damned” («Το Χωριό των Καταραμένων»). Υπάρχουν δύο βασικές εκδοχές:
1. “Village of the Damned” (1960) – η αυθεντική βρετανική εκδοχή.
2. “Village of the Damned” (1995) – το αμερικάνικο remake από τον John Carpenter, με τον Christopher Reeve.
Στην ιστορία, σε ένα μικρό χωριό, ξαφνικά όλες οι γυναίκες μένουν έγκυες ταυτόχρονα και γεννούν παιδιά με υπερφυσική εξυπνάδα, ψυχρότητα και τηλεπαθητικές ικανότητες. Τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται απειλή για τον κόσμο, επειδή ελέγχουν τις σκέψεις των άλλων και λειτουργούν σαν μια ενιαία, πανέξυπνη οντότητα.
Παίζει να μπέρδεψες ελαφρώς το κομμάτι ότι όσο μεγαλώνουν χάνουν τη γνώση, γιατί στη συγκεκριμένη ταινία ισχύει το αντίθετο: όσο μεγαλώνουν, γίνονται πιο δυνατά και πιο επικίνδυνα.
Μήπως είναι αυτή ή κάτι παρόμοιο;
3 Likes
Μηπως ειναι το baby boss; 
2 Likes
Αυτο ειναι, θενξ, με το που το γκούγκλαρα και βγήκαν οι φωτό το θυμήθηκα (και χέστηκα και πάνω μου).
Νταξει για τις λεπτομέρειες οκ, το είδα πριν 25 χρόνια και ήμουν under 10 ξέρω ‘γώ, τι περιμένεις
1 Like
Εγώ δεν περίμενα τίποτα, το Chat GPT σου την είπε ευγενικά για τη μνήμη σου! 
2 Likes
Κλαίω που το chatGPT έχει και sass
2 Likes
Χρόνια πολλά σε όλους μας λόγω της ημέρας και ειδικά στους εορτάζοντες, Ευαγγελίες και Βαγγέληδες!
Να είμαστε όλοι καλά!
6 Likes
Απολογισμός Μαρτίου:
- μια έξοδος για φαγητό με τους γονείς μου (στις αρχές του μήνα)
- 0 επισκέψεις στο σπίτι
- βρογχίτιδα, αντιβίωση, και τα τοιαύτα (από χθες)
Ζωάρα κάνω, ρε κουφάλες! 
10 Likes
Αυτό τον καιρό θα κολλήσουμε όλες τις ιώσεις που δεν κολλήσαμε όλο τον χειμώνα. Στη δουλειά ο ένας μετά τον άλλο κλείνουν ραντεβού σε παθολόγους, πνευμονολόγους και ΩΡΛ. Εγώ, από την άλλη, κάθε φορά που πηγαίνω σε κάποιο σάπιο υπόγειο για λάιβ, αρπάζω μια μίνι ίωση και φτερνίζομαι για καμιά βδομάδα. Αυτά δεν γίνονταν κάποτε. Αλλά όταν ο οργανισμός δουλεύει φουλ και θέλεις και λάιβ στα καπάκια, γίνονται.
Κατά τα άλλα, ψάχνω κόσμο που λέγαμε κάποτε ότι θα κρατούσαμε επαφή, κυρίως από χώρους δουλειάς, συνειδητοποιώ ότι η προσπάθεια για επικοινωνία γίνεται μονόπλευρη και ξενερώνω άλλη μια φορά με κάποια επικοινωνιακά μοτίβα, όπως το ν’ απαντάει κάποιος όποτε του καπνίσει. Παραμένω ένα old school τυπάκι που μπορεί να συνεννοηθεί μόνο με ανθρώπους που μπορούν να επικοινωνήσουν όπως εγώ (με τηλέφωνα, με μηνύματα, με εφαρμογές, με ταχυδρομικά περιστέρια εν ανάγκη) και επιβεβαιώνω ότι αυτοί που θέλουν να σε βρουν σε βρίσκουν. Και τελικά ο πιο old school τρόπος και πιο πετυχημένος είναι το δια ζώσης. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά, ίσως επειδή τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε ν’ αλλάξω κύκλο στη δουλειά και άλλαξαν κάποια πράγματα, με άλλους χάθηκα πολύ σύντομα, άλλους καινούριους τους εμπιστεύτηκα πολύ γρήγορα κι άλλους άργησα να τους εμπιστευτώ. Ίσως επειδή έπειτα από ενάμισι χρόνο από μια δύσκολη προσωπική στιγμή, ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα μέσα μου και έπαψα ν’ αναβάλλω όλα αυτά που κανείς δεν θα κάνει για εμένα.
14 Likes
Μεγάλη αλήθεια είναι αυτό.
Summary
This text will be hidden
Δεν ήθελα να το ποστάρω κάτω από το κείμενο της Κουκουβάγιας, αλλά τρώγομαι εδώ και ώρα να θυμηθώ τη μουσική που παίζει στο 23:06. Μου θυμίζει τα Truman Show/Mr. Nobody. Όχι?
Από το Truman Show είναι τελικά, το Living Waters.
1 Like
δύο σημεία
-
υπάρχουν πολλές έρευνες πλέον που μιλάνε για κρίση στην φιλία των ανθρώπων και επιδημία μοναξιάς. Κάπως τα social media μας απομάκρυναν και πλέον ο κόσμος αν χάσει φίλους, δεν τους αναπληρώνει
-
Με τα τσατ, γουατσαπ κτλ το βιώνω και εγώ αυτό - παλιά με πείραζε. τώρα καταλαβαίνω πως όλοι μας δεχόμαστε ενα καταιγισμό από μηνύματα από παντού και δεν αντέχουμε να αντιδρούμε σε όλα, ούτε για να πούμε όχι. Έχω φιλο που παμε σε συναυλίες και θεωρεί πως αν δεν απαντήσει, καταλαβαίνεις πως σημαίνει όχι.
Από την άλλη, εγώ κάνω το εξής - παίρνω τηλέφωνα να ρωτήσω φίλους τι κάνουν, ειδικα σε γενέθλια. Ο κόσμος αντιδράει, όπως αντιδρούσαμε εμείς όταν παίρναμε γράμματα. Με εχει φέρει πιο κοντά, ειδικά με νέους φίλους.
Plus κοινα ενδιαφέροντα - συναυλίες και αθλητισμός.
4 Likes
Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Την πρώτη φορά που το έπαθα, βίωσα ένα σοκ. Ενώ μία - τότε - φίλη μου είχε πει ότι θα πάμε σε συναυλία, της έτυχε κάτι σοβαρό και δεν μου απάντησε ποτέ ότι δεν θα μπορούσε. Ήμουν η ηλίθια που έπαιρνε τηλέφωνα και μου φάνηκε τρομερό ότι δεν έκανε τον κόπο να μου στείλει ένα μήνυμα, λες κι εγώ δεν είχα ενσυναίσθηση να καταλάβω ότι έπρεπε να πάει σε μια κηδεία και θα την έπρηζα να πάμε στη συναυλία.
Πέρα όμως από σοβαρά γεγονότα που τυχαίνουν, κάποιοι το έχουν σύστημα - δεν απαντάω, άρα όχι - και νομίζουν ότι είναι κι εντάξει κι ότι δεν κουράζει τους άλλους. Πώς περιμένουν μετά να συνεχίσει ο άλλος να κρατά την επικοινωνία;
Στην περίπτωση που ανέφερα, τη μία φορά
(συναυλία) δεν απάντησε, την άλλη (μπύρα) δεν απάντησε, στο τέλος είχε κανονίσει με όλους τους άλλους της τότε παρέας εκτός από εμένα. Και πέρασα και τους βρήκα όλους έξω και μου είπε “δεν ήθελα να μιλήσω” ενώ με όλους τους άλλους είχε μιλήσει. Δηλαδή όντως ένιωσα ότι το πράγμα πήγαινε προς μία παύση της επικοινωνίας. Γι’ αυτό και κάθε φορά που το βλέπω να ξανασυμβαίνει και επειδή μου έχει ξανασυμβεί, είμαι πολύ καχύποπτη. Παλιότερα γινόμουν και εμμονική, δηλαδή νόμιζα ότι ο κάθε φίλος που αργούσε ν’ απαντήσει ήθελε να ξεκόψει - νομίζω εντάσσεται και σε κάποια άλλα πράγματα που βίωνα και βιώνω. Τώρα είμαι πολύ καλύτερα, δεν το νιώθω αυτό, αλλά έχω αρχίσει να ξεκόβω εγώ όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω.
Καταλαβαίνω βέβαια ότι κάποιοι που βρίσκονται στην άλλη πλευρά το νιώθουν ως πίεση να τους ζητάς να κανονίσετε ή να τους θυμάσαι όταν είδες πως βγήκαν για έναν καφέ με κοινό φίλο και ανέβασαν στόρι στα σόσιαλ, αλλά κάπου έλεος, δεν θέλω ούτε να ελέγξω κανέναν ούτε να ασκήσω ψυχολογική πίεση. Μπορώ να κανονίσω με φίλες που έχουν πιτσιρίκια με ένα υγιή τρόπο και δεν μπορώ να κανονίσω με άτομα που δεν έχουν οικογένεια-υποχρεώσεις και έχουν αυτά τα μοτίβα επικοινωνίας. Ευχαριστώ που με νιώθεις.
4 Likes
κοιτα ημουν ακριβως το ιδιο. Αν καποιος δεν απαντουσε, θεωρουσα οτι πεθανε, ή ότι ήταν σουπερ αγενης.
ΑΛΛΑ - ω τέμπορα, ω μόρες. Άλλαξαν οι καιροι. Μου πηρε λιγο καιρο να το καταλαβω, αλλα το εμπεδωσα. Τωρα καμια φορα, δεν απανταω ουτε εγω (οχι σε προτασεις, αλλα σε ακυρα ερωτηματα).
Στα 60 μας θα ειμαστε ολοι μονοι
3 Likes
Για εμένα δεν υπάρχει περίπτωση να μην απαντήσω σε άτομα που εκτιμώ, αργά ή γρήγορα. Σε άκυρες προτάσεις ούτε εγώ απαντώ. Γενικά πάντως αρνούμαι να συμβαδίσω με αυτή την πραγματικότητα.
2 Likes
Νιωθω κι εγω οτι υπαρχει αυτη η αλλαγη στον τροπο με τον οποιο πλεον οριζεται η φιλια κι ο τροπος επικοινωνιας μεταξυ φιλων, οποτε η κουβεντα με ιντριγκαρει. Οι ερευνες που ανεφερε ο Μοντε παραπανω είναι πολλες. Προσφατα διαβαζα 1-2 αρθρα σχετικα με το πώς ο κοβιντ επηρεασε τις σχεσεις (καλα, το ξερουμε) σε επιπεδο φιλιας, αλλοτε θετικα (extroverts, σαν εμενα, που θελουν να βλεπουν κοσμο) και αλλοτε αρνητικα (τους introvers, που εθεσαν κανονες στην επικοινωνια τους).
Quotαρω το παραπάνω, για σύνδεση. Καταλαβαινω λοιπον οτι μετα την αλλαγη της χιλιετιας, με τον κοσμο να ψαχνεται για ψυχικη υγεια και τα κινητα να δινουν νεες δυνατοτητες επικοινωνιας, αλλαξαν 1-2 γενιες στον τροπο συμπεριφορας. Στα ματια μου αυτο ειναι προβληματικο, αλλα ειμαι ενας ασΚετος τιποτας. Για οσους το κανουν, ειναι απολυτα φυσιολογικο. Το αποτελεσμα ειναι, ομως, το ιδιο: χασμα στη σχεση.
Ενδιαφερον. Απο πού; Αν με τα “μνμ” εννοουμε τις εφαρμογες και την επομενη “μεγαλη προσφορα που δεν πρεπει να χασεις”, αυτο πρεπει να το λυσεις με το κινητο σου. Αν εχεις τοσους πολλους φιλους (πραγματικους εννοω) που επικοινωνουν με legit μνμ, σορι αλλα ρισκαρεις να τους απομακρυνεις αν δεν απαντας. Μαι του σεντζ.
Παρ’ ολα αυτα, μπορει να μου φαινεται awkward, αλλα το σεβομαι. Ομως, ταυτοχρονα ο φιλ@ς ρισκαρει να με χασει διοτι αν δεν παιρνω απαντηση επανειλημμενα, σταματω την προσπαθεια.
Ομοιως. Με τη διαφορα οτι χρησιμοποιω και τους “νεους” τροπους επικοινωνιας αν χρειαστει. Υπαρχει ανθρωπος που μιλαμε συχνά με ανταλλαγη ηχητικων, αλλα οχι απευθειας στο τηλ διοτι θελει να απανταει στον χρονο του. Μου φαινεται παραξενο, αλλα μια χαρα συνεννοουμαστε. Με τον κολλητό μιλάμε σχεδον κάθε μέρα στο τηλ (έστω και για ένα συντομο γεια), αλλα οκ ειναι γέρος σαν εμενα και μοιαζουμε.
Εδω θα σταθω λιγο παραπανω. Τα τελευταια χρονια μπηκε στη ζωη μου ανθρωπος, που πλεον εγινε σχεδον μελος της οικογενειας. Προτιμαει να επικοινωνει με μνμ, αλλα μιλαμε στο τηλ 1-2 φορες την εβδομαδα. Αρχικα το “να σε παρω ενα τηλ να τα πουμε” ηταν εξαιρετικα παραξενο και το “καλυτερα οχι τωρα” ή “δεν μπορω τωρα” (χωρις το “παρε σε μιση ωρα”) που ακουγα παρα πολυ συχνα, μου χτυπαγε ασχημα. Τελικα, εγινε ο,τι εγραψες παραπανω. Υπηρξε αλληλοεκτιμηση και αγαπη, με αποτελεσμα να αλλαξουμε και οι δυο μας απο λιγο… Προφανως διοτι θελαμε την συγκλιση, χωρις να ειναι καποιος απο τους δυο “ριγμενος”.
Ετσι αποδειχθηκε με αυτον τον ανθρωπο οτι οταν δωσεις χρονο και η σχεση σφυρηλατηθει με το περασμα των χρονων, θα παρεις και θα δωσεις. Θα παρεις τηλ επικοινωνια, βολτες, συναυλιες κλπ και θα δωσεις γραπτα μνμ, χρονο και περιθωριο να σου απαντησει οποτε νιωσει οτι πρεπει. Διοτι πλεον γνωριζω οτι θελει να ειμαστε παρεα και ξερει οτι δεν ειμαι κανενας stalker οταν καλω στο τηλ χωρις “προειδοποιηση” (ενταξει, το κανω πολυ πιο συχνα απ΄ ο,τι πρεπει, αλλα ειμαστε στο 2025, οκ).
Σε αντιθεση με οσα εγραψα παραπανω, προσωπικα δεν βλεπω αλλον λογο να σου το κανει εκτος απο το να μην θελει να σε δει. Αν εδωσες τον χρονο και τη δυνατοτητα να απαντησει, εστω και με καποια πιεση (οπως το εβλεπε εκεινη), αλλα κανονισε με αλλους, συγγνωμη αλλα τι αλλο μπορεις να υποθεσεις εκτος απο το προφανες;
2 Likes
Απιστευτο, αλλα μολις το βαλανε στα νεα.
Κοσμος πληρώνει για να παει σε Offline clubs.
Πανω ακριβως σε αυτο που λεμε.
2 Likes
Εβλεπα τις προάλλες κάτι που δεν ήξερα σαν αρχιτεκτονικό feature, τα λεγόμενα conversation pits που έγιναν δημοφιλη τη δεκαετία του 90
Και σκέφτηκα πόσο διαφορετική ήταν η συνθήκη σε ένα σπιτι, ως προς το κομμάτι της κοινωνικής συναναστροφής.
Πλέον, ακόμη και σε παρέες η και σε μια οικογένεια, μεγάλο κομμάτι του χρόνου είναι πολλοί με τα κινητά στο χέρι και δεν ανταλάσσουν ούτε μια κουβέντα.
1 Like
Ωραία και ενδιαφέροντα όσα είπατε, νομίζω ότι πολλά από όσα λες @jonkyr με καλύπτουν.
Πιστεύω ότι το φαινόμενο μπορεί υπήρχε και πριν τον covid. Ίσα-ίσα, στον covid μιλήσαμε με πολλούς και με βιντεοκλήσεις και υπήρξε επαφή με άτομα που ήθελα. Με άλλους κρατήσαμε επαφή και με άλλους όχι και τόσο. Όμως μιλώ κυρίως για τη ζωή πριν και μετά τον covid.
Το κομμάτι της απεξάρτησης από το διαδίκτυο είναι ενδιαφέρον. Πιστεύω όμως ότι είναι άλλο η απεξάρτηση από το να βλέπεις άπειρα story, reels και βίντεο και άλλο η απόσυρση από τις εφαρμογές επικοινωνίας. Δηλαδή, φυσικά, είναι λάθος να είσαι για καφέ και να πιάσεις συζήτηση με μηνύματα και να γράφεις κανονικά την παρέα σου ή να είσαι με φίλους και να στέλνεις μηνύματα με το ταίρι σου, λες και δεν υπάρχουν ξεκάθαρα χρονικά όρια ν’ αφιερώσεις στον καθένα. Δεν μιλάμε για το ότι πρέπει να απαντήσεις σε ένα μήνυμα για να κανονίσεις κάτι μετά ή γιατί έχεις κάποιο σοβαρό θέμα που τρέχει. Δεν πιστεύω ότι κανείς βομβαρδίζεται από μηνύματα από φίλους τόσο πολύ ώστε να θέλει να απεξαρτηθεί από αυτό. Σαφώς υπάρχουν και άτομα που θέλουν να σε ρωτήσουν κάτι για τη δουλειά, και φίλοι που σου στέλνουν και τους στέλνεις γάτες και εκείνοι που θα σου απαντήσουν την ώρα που βγήκες έξω. Πόσο δύσκολο είναι, όμως, να τους οριοθετήσεις; Ή πόσο πολλοί θα είναι εκείνοι που θα χρειαστεί να τους πεις ότι θα απαντήσεις την επομένη για να κανονίσεις;
3 Likes
Είναι μια διαπίστωση που εμένα με τρομάζει , το βρίκσκω το επικρατέστερο σενάριο
οι παλιά γενιά είχε τα καφενεία και έτσι δεν χανόντουσαν στα γεράματα
2 Likes