Φυσικά και υπήρχε πριν τον κόβιντ, απλώς -όπως έγραψα- νομίζω ότι στο διάστημα εκείνο, οι πιο κλειστοί χαρακτήρες βρήκαν τρόπο να μείνουν μακριά από όσους δεν ήθελαν, χωρίς να χρειαστούν εξηγήσεις. Και έπειτα αντιλήφθηκαν ότι “αυτό είναι ΟΚ, εγώ αποφασίζω για τη ζωή μου και θα το συνεχίσω”. Το σέβομαι κι ας μην μου αρέσει.
Ωστόσο, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου: δεν είναι λογικό να είμαστε σε έναν κοινό χώρο, σαν παρέα, αλλά να κοιτάζουμε την οθόνη. Το κάνω κι εγώ, δεν είμαι κανένας καλύτερος από τους άλλους. Όμως, νομίζω ότι έχει να κάνει με την απόσπαση προσοχή του καθενός και τον εθισμό μας στην οθόνη. Το λέω με όση “σιγουριά” μπορώ να έχω, διότι διαπιστώνω ότι το παθαίνουν και άλλοι της ηλικίας μου, δεν είναι δλδ κάποιο χαρακτηριστικό των νεότερων ανθρώπων.
Για να το πω και λίγο ωμά: ίσως να ασχολούμαι με την οθόνη μου όταν δεν με ενδιαφέρει κάποια παρέα ή συζήτηση. Όταν είμαι με αγαπημένους μου, νομίζω ότι δεν το κάνω. Εννοείται ότι δεν μιλάω για ένα μνμ που θα τσεκάρω για 10’‘, για μία απάντηση που θα δώσω σε 30’’ για μία υποχρέωση που πρέπει να διευθετήσω ή κάτι τέτοιο… Αυτά είναι λογικό να υπάρχουν, όσο υπάρχει κινητό στο τραπέζι.
Αυτό το quote του μοντε μού ξέφυγε, θενκς για την υπενθύμιση. Είναι ένα σενάριο, αλλά δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος. Το παλιό καφενείο θα έχει πεθάνει, αλλά τα ιντερνετικά δωμάτια/μέσα επικοινωνιας θα είναι εκεί. Ισως και τρισδιαστατα, δεν ξερω. Βέβαια, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι καλό, διότι ουσιαστικά ενισχύει την σκέψη μου ότι η τεχνολογία απλούστευσε τη ζωή, αλλά έδιωξε την ανθρώπινη επαφή. Όμως μοιάζει με φυσική συνέχεια.
Σε γενικές γραμμές, συμφωνώ με την Κουκουβάγια σε όλα, εκτός απ’ αυτό, αλλά δεν μπορώ να κρίνω γιατί δεν γνωρίζω τα βιώματά της. Στο παρελθόν είχα περάσει τη φάση που νόμιζα ότι όλοι είχαν πρόβλημα μαζί μου ή με απέφευγαν, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι τίποτα από τα δύο δεν συνέβαινε και (ενώ στην αρχή) με το κεφάλι μου πίστευα πως οι άνθρωποι μου έδιναν περισσότερη σημασία, guess what? Καμία σημασία δεν μου έδινε κανείς και δεν ήταν προσωπικό το θέμα, όχι τουλάχιστον προς εμένα, όταν το καλοσκέφτηκα ηρέμησα και έπαψα να έχω μεγάλες προσδοκίες από τους άλλους και δεν χαλιέμαι καθόλου. Παίζει ρόλο βέβαια ότι ποτέ δεν είχα πολλά άτομα γύρω μου.
Από την άλλη, έχω βρεθεί κι εγώ στη (δυσάρεστη) θέση να αποφύγω άτομο επειδή επανειλημμένα μου έστελνε ότι είχα πρόβλημα μαζί της και την απέφευγα. Και η κοπέλα είχε και τα δίκια της - όντως, απέφευγα ν’ απαντήσω ή τέλος πάντων καθυστερούσα, αλλά δεν είχα πρόβλημα μαζί της και της το εξήγησα και της ζήτησα συγγνώμη, αλλά έπαψα να θέλω να κρατήσω επαφή μαζί της γιατί ένιωθα ότι έπρεπε διαρκώς να απολογούμαι για τις προθέσεις μου.
Θέλω η επικοινωνία μου με τους άλλους να είναι πιο απλοποιημένη, γι’ αυτό με το μόνο άτομο που έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο είναι ο ένας και μοναδικός, καλύτερός μου φίλος. Η επικοινωνία είναι αβίαστη, μιλάμε όποτε μπορούμε ή έχουμε διάθεση - έχει τύχει να με πάρει με βιντεοκλήση και 'γω να ακούω μουσική και να μην το σηκώσω (του στέλνω μήνυμα) ή να μην είμαι καλά (του ξανά στέλνω μήνυμα) και αντιστρόφως. Γενικά, μοιάζουμε σε πολλά, δεν επιδιώκουμε την επαφή με πολλά άτομα, θέλουμε οι σχέσεις μας να 'ναι πιο απλοποιημένες, δεν αντέχουμε το δράμα (όταν ειδικά δεν προκύπτει από πουθενά αυτό).
Η Κουκουβάγια βέβαια περιέγραψε πολύ διαφορετικές καταστάσεις, γιατί το θεωρώ αυτονόητο να στέλνεις ένα απλό μήνυμα για να πεις ότι δεν μπορείς επείδη σου έτυχε κάτι ή δεν έχεις διάθεση ή, στην τελική, δεν γουστάρεις και πολύ το άτομο με το οποίο κανόνισες (αυτό δεν το γράφεις στο μήνυμα ) και δεν είναι κακό, ούτε ο άλλος (αν είναι λογικός) πρόκειται να σε παρεξηγήσει. Όπως είναι σπαστικό φυσικά να έχει όντως πρόβλημα μαζί σου, να προσποιείται ότι δεν έχει και να σου λέει και ψέματα. Έχω πει ψέματα μία φορά και μετά από τόσα χρόνια έχω ακόμα πολλές τύψεις (στη κοπέλα που έγραψα παραπάνω) και αν γύριζα τον χρόνο θα προτιμούσα να είμαι ειλικρινής μαζί της και να της πω νέτα σκέτα ότι κουράστηκα και δεν θέλω επαφή, είναι σκληρό αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινές και όσο μεγαλώνω μαθαίνω να εκτιμώ περισσότερο την ειλικρίνεια σ’ έναν άνθρωπο.
Προσωπικά μιλώντας, όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο θέλω να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, και το επιδιώκω με τον ίδιο ζήλο που συμπεριφερόμουν στους κολλητούς μου στα 20. Btw, τους ίδιους έχω και τώρα (τον έναν από το νηπιαγωγείο, τον άλλο από την 3η δημοτικού) και μιλάμε μια φορά περίπου στο 3μηνο. Αλλά κάθε φορά είναι σα να μιλάγαμε χθες.
Όπως και να χει, εμείς και οι φίλοι μας έχουμε παράλληλες πορείες που τυγχάνει σε μερικές χρονικεσ περιόδους πραγματικά (και ουσιαστικά) να διασταυρώνονται. Οι προηγούμενες αποδόσεις όμως δε διασφαλίζουν τις επόμενες, οπότε καλό είναι για τη δική μας ψυχική υγεία πρωτίστως, να μη φορτώνουμε τρίτους με δικά μας θέματα. Γι’ αυτή τη δουλειά καλό είναι να πρήζουμε τον εαυτό μας🙂
Συμφωνώ ως έναν βαθμό, να μην πρήζουμε τους άλλους, αλλά ποιο είναι αυτό το όριο; για τον καθένα είναι διαφορετικά. Ειλικρινά μια περίοδο της ζωής μου άκουγα τους πάντες και θεωρούσα ότι επιτελούσα κάποιο ιερό καθήκον. Τώρα πια επιλέγω ποιον θα ακούσω ή μέχρι ποιο σημείο θ’ ανοιχτώ, γιατί ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει (ακόμα και αν υπάρχει η διάθεση). @SvenN
Χαχαχαχα, ήμουν έτοιμη να παρασυρθώ και να σας πρήξω.
Μέχρι τα 30 περίπου, οι φίλοι και το interaction μας με αυτούς είναι προτεραιότητα για τον καθένα μας, πολλές φορές πάνω από την οικογένεια μας. Και καλώς είναι.
Μετά τα 30 (και σίγουρα μετά τα 40) αρχίζει να αλλάζει η παραπάνω συνθήκη καθώς οι γονείς μας μεγαλώνουν (και άρα χρειάζονται την ενεργή βοήθεια μας όλο και περισσότερο), ενδεχομένως υπάρχουν και παιδιά (αντίο ζωή εδώ τουλάχιστον μέχρι να πατήσουν τα 7-8), συν το γεγονός ότι λογικά αυξάνονται και οι απαιτήσεις στον εργασιακό μας χώρο. Άρα θα έλεγε κάποιος ότι είμαστε φουλ ταιμ απασχολημένοι με τον εαυτό μας και την όποια οικογένεια έχει ο καθένας (παλιά, νέα ή και τις δύο).
Πόσο διαθέσιμο χρόνο (αλλά και διάθεση) έχουμε για φίλους; Εγώ δυστυχώς ελάχιστο πλέον. Είναι πολύ πιθανό το ίδιο να ισχύει και για τους κολλητούς του καθενος (για τους δικους μου ισχύει σίγουρα). Αν λοιπόν τους «πρήζω» με τα προβλήματα μου, δεν θα απογοητευτώ από τη μη ικανοποιητική (για μένα) απόκριση τους;
Τους αφήνω λοιπόν στην ησυχία τους, τα συζητάω και βρίσκω λύσεις με τον εαυτό μου και 2 φουκαράδες που είναι στο τζομπ ντισκριπσιον τους να με τρώνε στη μάπα (σύζυγος & αδερφή) και πορεύομαι έτσι μέχρι τα 60-65 περίπου.
Τότε υπολογίζω ότι θα ενεργοποιήσω και πάλι (με σχετική επιτυχία ελπίζω) τους φίλους μου καθώς θα έχουν μειωθεί αρκετά οι time consuming υποχρεώσεις μου (και τους).
Υπερλογικευση; Ίσως. Απο την άλλη, δε με έχει απογοητεύσει ποτέ η συγκεκριμένη
Τωρα ειναι πληρως κατανοητο. Βεβαια, δεν ξερω ποσες φορες εχεις ολοκληρωσει τον κυκλο ζωης για να εισαι σιγουρος οτι στα 60-65 θα σε περιμενουν οι φιλοι σου (εκτος αν εννοεις οτι θα βρεις νεους, το οποιο μπορει να συμβει).
Σαφως οι οικογενειακες υποχρεωσεις του καθενος διαφερουν (παιδια/γονεις/συζυγικες υποχρεωσεις), συνεπως το σχημα που θα επιλεξει κανεις για το πώς θα κουμανταρει τη ζωη του ειναι επισης διαφορετικο. Αν εχεις φτασει στο σημειο που λυνεις μονος σου τα προβληματα, ισως αυτο να ειναι το τελειο και λυνει το πιθανο προβλημα των 60-65 .
Στα δικα μου ματια, οι φιλοι ειναι οικογενεια. Μαζι με τη συζυγο, που ειναι και φιλη μου, εκτος απο συντροφος. Φανταζομαι, το ιδιο και για εσενα, η συζυγο και η αδερφη σου λογικα ειναι φιλες, αφου σε “αντεχουν”. Διευκρινιζω οτι με τα παραπανω, αναφερομαι στους φιλους που ειναι στον κυκλο “Close” και “Ιntimate”, κυριως στον τελευταιο.
Αρα “ειμαι εκει” για αυτους, στα καλα και στα κακα, παντα. Κι οπως ηδη εγραψα χθες, αν εκεινοι νιωθουν διαφορετικα, ειμαι οκ. Απλως αρκει να μου πουν “ξερεις, δεν εχω κεφι σημερα”. Και παλι φιλοι. Κυριολεκτικα.
Νέοι αποκλείονται! Για τους ήδη υπάρχοντες, ΕΓΩ θα τους περιμένω, όχι αυτοί
Αλλά και αυτό να μην κάτσει, οκ. Απλά θα στεναχωρηθώ που τον πιο παλιό από αυτούς, δεν τον πλάκωσα στο ξύλο στο νηπιαγωγείο όταν μου έσκαβε κυριολεκτικά τον λάκο στο σκάμα, για να πέσω μέσα και να σταματήσω την κλαψούρα.
Νιώθω ηλίθια που θα το γράψω, αλλά εδώ και 5 μέρες (7 από την έναρξη των συμπτωμάτων) μου έρχεται να κλαίω όλη την ώρα. Είχα 10 χρόνια ν’ αρρωστήσω από ίωση και τελικά την πάτησα χωρίς καν να βγω απ’ το σπίτι και είναι άδικο. Αν και παίρνω από την αρχή αντιβίωση, εισπνεόμενα με μάσκα (γιατί λόγω της σκολίωσης δεν εισπνέω με δύναμη), είμαι απύρετη και δεν έχω σοβαρά συμπτώματα, έχω έναν βήχα που όταν με πιάνει δεν υποχωρεί για ώρες μέχρι να καθαρίσω και ποτέ δεν καθαρίζω, γιατί πρέπει να διπλωθώ και να βήχω με όση δύναμη έχω για να τα καταφέρω. Ξέρω ότι είναι χαζό, αλλά φοβάμαι μήπως δεν γίνω καλά λόγω των άλλων παθήσεων που έχω. Και θέλω να κλαίω - καλύτερα να πάθαινα εμετούς και διάρροιες, σε σχέση με τον βήχα. Πνίγομαι._
Δεν ξέρω αν σε παρηγορεί, αλλά σε νιώθω.
Κι εγώ σπανίως αρρωσταίνω (νταξει 10 χρόνια πρέπει να είναι παγκόσμιο ρεκόρ! Δεν σε φτάνω!), κ όταν αρρωστήσω ακόμα οι 2 μέρες ανημποριάς, μου μοιάζουν αιώνας κ νιώθω ότι δεν θα συνέλθω ποτέ.(drama queen ).
Περαστικά σου γρήγορα κορίτσι μου!
Σαν ψυχοσύνθεση είμαι κοντά η αλήθεια είναι… Αλλα νταξει, θέλω να το περνάω μόνη μου.
Δεν θέλω κ τη μαμά μου πάνω απ το κεφάλι μου να μου βάζει κομπρέσες κ να μου φτιάχνει σουπιτσα, οπότε άντρα ακόμα δεν θα με έλεγα.
) και δεν είναι κακό, ούτε ο άλλος (αν είναι λογικός) πρόκειται να σε παρεξηγήσει. Όπως είναι σπαστικό φυσικά να έχει όντως πρόβλημα μαζί σου, να προσποιείται ότι δεν έχει και να σου λέει και ψέματα. Έχω πει ψέματα μία φορά και μετά από τόσα χρόνια έχω ακόμα πολλές τύψεις (στη κοπέλα που έγραψα παραπάνω) και αν γύριζα τον χρόνο θα προτιμούσα να είμαι ειλικρινής μαζί της και να της πω νέτα σκέτα ότι κουράστηκα και δεν θέλω επαφή, είναι σκληρό αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινές και όσο μεγαλώνω μαθαίνω να εκτιμώ περισσότερο την ειλικρίνεια σ’ έναν άνθρωπο.
(εκτος αν εννοεις οτι θα βρεις νεους, το οποιο μπορει να συμβει).
)!! 