First Concert - Βασίλης, 1993 λίγες μέρες (ή ώρες?) πριν πέσει ο Μητσοτάκης. Εποχές που στις πρώτες 20-30 σειρές έπεφτε ξύλο τουλούμι. Περιοδεία σφεντόνας και σετλιστ από Χορεύω, Διαίρεση, Χαιρετίσματα.
Last Concert - Ride, Athens, 2022. Nowhere-gig. Έσπειραν.
Next Concert - ?!?!
Worst Concert - Type O Negative, 2007. Ναιμπραβοτρολιαωραιαβαριεσαιενταξει παιξε τωρα κανα τραγουδι. Χάλια venue, χάλια όλα. Τζάμπα το περπάτημα. Ειχε πλακα η συνεντευξη ομως στο ξενοδοχειο με τον Johnny. Μέγα respect.
Loudest Concert - Manowar, 2007, Nuremberg. Loud and fucking clear and out of this world.
Best Concerts -
Manowar, 2007, Nuremberg: Βεντούζα επικομεταλλικής παρτούζας με Βαλκύριες, τρομπόνι τιτανοτεράστιων διαστάσεων, ανελέητο setlist, ήχος από άλλο σύμπαν. 15,000 μουρλαμένοι να βλέπουν άφωνοι από δέος ένα όργιο παλιών ύμνων ξεκινώντας με το Gloves of metal και καταλήγοντας σε κάψιμο ενός massive on-stage drakkar με το “Hymn of Immortal Warriors”. Bukkake.
The Cure, Athens, 2002: “Trilogy” tour, doom and gloom. Hairdos and lipstick and emotional mindfuck. Μεγαλειώδης ερμηνεία στο καλοκαίρι που προετοίμασε τα Berlin trilogy shows. Κλεισιμο με Pornography & Disintegration. Το πλαστικό ποτήρι με το κρασί του Robert κυκλοφορούσε σαν αγιασμός στις πρώτες σειρές. Τα pop hits εξαφανισμένα απο το σετλιστ πλην ενός δεκαλέπτου.
Candlemass, Athens, 2002. Messiah reunion στο Σπορτινγκ. Σοκ και δέος. Συνέντευξη με τον Marcolin backstage να τραγουδάει a capella Countess Bathory εξηγώντας μας ότι έτσι έπεισε τον Leif να τον πάρει στο γκρουπ. Υπογραφή δίσκων με Messiah να παθαίνει κλονισμό όταν κάποιος του πήγε το Chapter VI (λολ βρε άνθρωπε και εσύ). Σετλιστ από το υπερπέραν. “Samarithan” still rings on.
Dio, Athens, 2003. Αρχή με Killing the dragon, straight through the heart, καπάκι stargazer και χάνεται η μπάλα. ΜΕΓΑΛΟΣ. Άρχοντας. Class act. Φωνάρα. Με stellar band mates.
Scorpions, 1996. Περιοδεία Pure Instict μεν, σετλιστ αδιανόητο δε. Στα παιδικά μου μάτια /αυτιά, ακόμα πιο γιγάντιο (μα δείτε όμως βρε → Scorpions Concert Setlist at Peristeri Arena, Athens on December 3, 1996 | setlist.fm).
Fields of the Nephilim, 2008. Carl erased the shit out of Athenian echoes of darkness. Αδιανόητο[ς].
Celtic Frost, 2007. Έσβησαν τον ήλιο. Οι προφήτες του ερεβώδους μέλλοντος από ένα μακρινό παρελθόν. Martin Eric Ain άρχοντας της παράτολμης αλλοφροσύνης. Gabriel μυστης. Εκμηδενισαν ο,τι αλλο υπηρχε στο bill.
Longest concert - Manowar, 2007: gangbang of epic metal proportions. Άστο λεμε βρε.
Saw the Most - Manowar
Most Surprising - Sisters of mercy, Chania, 2022: Von is back in black and in goth-top-form. Yas Bitch.
Happy I Got to See - Heavy Load, Cirith Ungol (US true metal underground σέβας)
Wish I Could Have Seen - Saviour Machine back in the day
Μας κάνει ο κυριούλης στο μάθημα ανταγωνισμό ξερωγω τι (ξερνάω) και έχει κάτι διαγράμματα μπεισικ με προσφορά ζήτηση κλπ και νιώθω λες και είμαι γ λυκείου και κάνω ΑΟΘ και κάπως έτσι θυμήθηκα ότι επειδή έδινα ΑΟΘ την άλλη μέρα δεν πήγα ACDC και αναρωτιέμαι τι κατάλαβα αφού εν τέλει δεν επέλεξα τέτοια σχολή και κάπως τώρα σκέφτομαι τις επιλογές μου και κυρίως λυπάμαι που δεν είδα ACDC και αυτά, αυτά είχα να πω/ that’s it, that’s the post
Δυστυχως οχι μονο your life.
Χωρίς αυτό να μειώνει την σημασία που είχε και έχει για σένα.
Αλλά είναι τόσο universal issue.
Σε αυτό υπήρξα τυχερός, μου είχε κολλήσει κάτι που το πέτυχα (να περάσω), το μίσησα, μετά το αγάπησα και το επαγγέλομαι τώρα (electrical engineering).
The “teaching” side of it rules, the “research” is ok, the “freelance” is hideous (λόγω των συνθηκών στην Ελλάδα) αλλά it is what it is.
Μεγάλη για το τραύμα. Κι εγώ πολυτεχνείο ονειρευόμουν, αλλά φταίει ότι δεν άνοιξα βιβλίο κι έπαιζα μπάλα/έπαιζα-άκουγα μουσική. Δεν ξέρω ποιον να κατηγορήσω για να μην πάρω πάνω μου την ευθύνη. Τελικά κάπως ψευτοπορεύομαι στη ζωή μου και είδα AC/DC στην πιθανώς πιο fun συναυλία που έχω βιώσει, μαζί με τους φίλους μου. Ακριβώς 24 ώρες νωρίτερα είχα δει το Μπαρτσελόνα-Γιουνάιτεντ στη Ρώμη. You win some, you lose some. Έχω χάσει πάντως δεκάδες συναυλίες, πολλές στα πρώτα χρόνια του '90 επειδή “δεν είχα παρέα”. Μετά το ξεπέρασα αυτό.
To live που θα μετανοιωνω μια ζωη που εχασα ηταν Scorpions 2009 με Uli γιατι πραγματικα ηταν παιδικο ονειρο και φυσικα δεν προκειται να ξαναεχω ποτε την ευκαιρια. Δυστυχως εδινα τα 2 τελευταια μαθηματα για πτυχιο την επομενη μερα αλλα πραγματικα με αυτο το απωθημενο θα πεθανω νομιζω…
Παρασκευή μεσημέρι στη δουλειά, το μυαλό λέει “nnnkkk πρέπει να τελειώσεις αυτά που έχεις να κάνεις για να μη τρέχεις τη Δευτέρα”, η καρδιά λέει “nnnkkk πρέπει να βρεις έναν PSX emulator αλλιώς τίποτα δεν έχει νόημα πια”
Δε νομίζω να έχει υπάρξει άλλο παιχνίδι που να έχω παίξει τόσο πολύ. Τι adventure mode, τι επικές μάχες στα τουρνουά στο multiplayer, τι ξύλο έπεφτε γιατί κάποιος κοίταγε την οθόνη να δεις που είσαι στις μάχες στις τετράγωνες πίστες… Απ’τα καλύτερα games ever