Λοιπόν, δεν ξέρω αν το έχει παρατηρήσει κανείς άλλος, αλλά η ΣΤΑΣΥ ( ; ) έχει τοποθετήσει έναν τυπά (γύρω στα 60 εικάζω), από τις αρχές του καλοκαιριού και μετά, στον σταθμό του Συντάγματος, από τη μέσα πλευρά των ακυρωτικών μηχανημάτων, ο οποίος κάθε πρωί δίνει το δικό του show με τους τουρίστες.
Αυτός, λοιπόν, ο -κατά τ’ άλλα συμπαθέσταστος- κυριούλης, με το που δει μορφή τουρίστα με βαλίτσα ανά χείρας, σπεύδει προς τα πάνω του, φωνάζοντας “Airport” και κάνοντας χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του προς τις αποβάθρες της μπλε γραμμής, σαν αυτή που κάνουν τα παπάκια όταν θέλουν να στρίψουν χωρίς να χρησιμοποιήσουν το φλας. Το αν κάποιος θέλει να πάει στο λιμάνι ή οπουδήποτε αλλού, περνάει στα ψιλά. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι όλο αυτό το κάνει μεταφέροντας μία αίσθηση κατεπείγοντος στους αποδέκτες, πολλοί εκ των οποίων είναι ήδη αργοπορημένοι και η όλη φάση εκρήγνυται, καθότι όταν το αντιλαμβάνεται αυτό ο φίλος μας, τότε τούς συνοδεύει τρέχοντας μέχρι ένα σημείο της πορείας προς τις κυλιόμενες, με το σκηνικό να μοιάζει σαν τα πιο κρίσιμα δευτερόλεπτα στις ζωές όλων. Επίσης, ο ίδιος φίλος έχει πάρει ντοκτορά και στη βοήθεια επί της ακύρωσης των εισιτηρίων, όπου η όλη διδαχή του προς τους μπερδεμένους επιβάτες περιέχει τόση μαεστρία, η οποία, σε συνδυασμό με τις πομπώδεις κινήσεις του, κάνει την όλη ιστορία άκρως απολαυστική.
Δεν ξέρω αν τα καθήκοντα του εν λόγω ατόμου είναι τα ανωτέρω ή ο αγαπητός μας έχει μόνος του λάβει αυτές τις πρωτοβουλίες από επαγγελματική ευσυνειδησία. Αυτό που ξέρω είναι ότι κάτι τέτοια «μικρά» είναι που μου φτιάχνουν την ημέρα, κάπου εκεί στις 7 το πρωί. Λείπουν περισσότερες τέτοιες φιγούρες από τούτη τη δύσμοιρη πόλη. Να είναι καλά ο μεγάλος, να προσφέρει τέτοια απλόχερη βοήθεια, ακόμη και σε όσους δεν την χρειάζονται, ακόμη και αν τους αγχώνει λίγο παραπάνω απ’ ό,τι πρέπει.
Επίσης, άσχετο, αλλά πέθανε ο Μίστερ Μπούτια, γεγονός το οποίο, για τους θιασώτες της παλιάς, «ορθόδοξης», ελληνικής trash TV σηματοδοτεί το τέλος ενός σημαντικού μέρους μιας άλλης εποχής.
