Είδατε ο “αντιεπαγγελματίας”?
Για να μην βιαζόμαστε να κρίνουμε.
Σε άλλα νέα αν δεν ασχολιόμουν με τους ηλίθιους του play.com ακόμα δεν θα χε φύγει η παραγγελία μου.
Είχε τεχνικά προβλήματα ο σέρβερ λέει, με αποτέλεσμα κάποιες παραγγελίες να μην γίνονται process.
ειναι συγκλονιστικος πραγματικα.στο mouth of judas asdadaddadadsdadadasas
περιττο να πω οτι δεν τον εχω ακουσει ολακερο γιατι παταω συνεχεια ριπιτ στα περισσοτερα.
Στοιχείο που λατρεύω στους Primordial…το συνηθίζουν άλλωστε. π.χ. “And I’ve said, like once before, that time heals nothing” (End of All Times - φράση από την εισαγωγή του Cast to the Pyre), επίσης από τα liner notes του Gallows Hymn “following your words to the bitter end” και επανεμφάνιση στο Bloodied Yet Unbowed…
Ουφ διάβασα ολόκληρο το θρεντ… 31 σελίδες. Άκουσα και εγώ επιτέλους το άλμπουμ και διαπίστωσα 2 πράγματα.
Γαμάει τόσο πολύ που βλέπω από τώρα “μάχη” με το Burzum για το άλμπουμ της χρονιάς και ας είναι ακόμα νωρίς.
Τελικά είμαι και εγώ φαν των πιο πολεμικών τους άλμπουμ. Στα 2 τελευταία δεν ασχολήθηκα και τόσο πολύ και έπεσαν σχετικά λίγες ακροάσεις πριν τα εγκαταλείψω (ίσως και κακώς βέβαια, αν και δεν μπόρεσα να τα χαρακτηρίσω απογοητεύσεις με την καμία) αφού δεν με γράπωσαν από την αρχή. Άσε που στο πιο θρηνητικό έχουν να ανταγωνιστούν (στα δικά μου αυτά πάντα) αγαπημένες μπάντες όπως My Dying Bride, Opeth κ.α.
Τώρα το Redemption… δεν φαίνεται να έχει ούτε μια μέτρια στιγμή πόσο μάλλον μέτριο κομμάτι, [B]no grave deep enough[/B], [B]bloodied yet unbowed[/B], [B]the mouth of judas[/B], [B]Death of the Gods[/B] δείχνουν να ξεχωρίζουν καααπως περισσότερο αλλά δεν λέει και τίποτα αυτό. 64 λεπτά άλμπουμ και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις ούτε δευτερόλεπτο. Εντυπωσιακός ο τρόπος που εξελίσσονται κάποια από τις συνθέσεις και εκεί που λες δεν γίνεται πιο γαμάτο έρχεται μια αλλαγή να σε στείλει κυριολεκτικά στο διάολο. Πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού τα bloodied yet unbowed και the mouth of judas, πραγματικός οργασμός.
Μετά από πολλές, παρά πολλές ακροάσεις, και με τον αρχικό ενθουσιασμό να έχει χαθεί, μπορώ πλέον με ψυχραιμία να πω ότι απολαμβάνω άπειρα το δίσκο. Δεν κάνει κοιλιά πουθενά μα πουθενά, μόνο κομματάρες, ανάμεσα στις οποίες βέβαια και κάποιες απ’ τις μεγαλύτερες που έχουν γράψει ποτέ. Συνολικά θα έλεγα ότι εξακολουθεί να κινείται στην πιο-θρηνητική-και-λιγότερο-πολεμική κατεύθυνση των δύο τελευταίων δίσκων, αλλά τολμώ να πω ότι τους ξεπερνάει και τους δύο και χτυπάει επίπεδα έμπνευσης A Journey’s End/Storm Before the Calm/Spirit the Earth Aflame. Ανατριχιαστικά ολοκληρωμένος και χορταστικός δίσκος.
Αν ακούσω οτιδήποτε φέτος που θα το ξεπεράσει, θα το θεωρήσω τεράστια έκπληξη.
Για εμενα σιγουρα ειναι καλυτερο απο το Nameless και στα ιδια επιπεδα με το Gathering, αν το ξεπερναει δεν μπορω να το πω γιατι το ρημαδι το εχω ακουσει πραγματικα εκατονταδες φορες τοσα χρονια, πως να μπει στην ζυγαρια τοσο νωρις. Αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι το ποσο “ισο” ειναι, δηλαδη δεν γινεται 64 λεπτα μουσικη ολα στο ιδιο επιπεδο, καπου θα επρεπε να κανει κοιλια ρε γαμωτο. Ακομα και τα κομματια που δεν τα αναφερουν πολλοι σαν favourites (οπως το ομωνυμο η το black Hundred) τα βρισκω σε απιστευτα ψηλο επιπεδο. Πραγματικα δεν πατας skip πουθενα.