Η ιστορική πορεία της Ιρλανδίας είναι η πορεία ενός λαού απόλυτα βασανισμένου από τον Αγγλικό ζυγό. Τη στιγμή που ο υπόλοιπος “πολιτισμένος” κόσμος πιθανά θρηνεί για το παρελθόν του, ας μην ξεχνάμε ότι οι Ιρλανδοί, εν έτει 2011, βρίσκονται σε ένα μέρος υπό Αγγλική κατοχή ακόμα. Πιστεύω λοιπόν ότι είναι ο μοναδικός λαός που δικαιούται να παρουσιάζει “εθνικιστική” συμπεριφορά, χωρίς αυτό να συνδέεται με αντίστοιχες ακροδεξιές πολιτικές προεκτάσεις.
Ίσως ένα αντίστοιχο παράδειγμα εκτός EIRE να είναι οι Βάσκοι, αλλά δεν θεωρώ ότι είναι ακριβώς το ίδιο.
Το ‘υγιές’ που αναφέρεις έχει να κάνει με τις πεποιηθήσεις του καθενός, έτσι; Για μένα, ναι, είναι υγιής, από τη στιγμή που δε συνδυάζεται με ρατσισμό και ακροδεξιά.
Προφανώς και δε θα το λύσουμε εδώ, απλά το συζητάμε στα στιχουργικά πλαίσια του Alan. Αν θέλετε τη γνώμη μου, ο άνθρωπος μου φαίνεται τυπικός Ιρλανδός εθνικιστής-και όταν λέω τυπικός εννόω Sinn Fein καταστάσεις. Κι αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε (και να κατηγοριοποιήσουμε) εμείς με τη δική μας νοοτροπία, οπότε ας μην προσπαθούμε.
Ναι ρε, νταξ, τέλος. Στα του δίσκου, το ακούω ασταμάτητα εδώ και 3 μέρες ήδη και μου καταστρέφει το μυαλό συνεχώς. Περιττό να πω το πόσο μαλάκας έμεινα όταν μου ξεστόμισε πρώτη φορά αν πρέπει να κάνω ειρήνη με τους δαίμονες μου ή να γίνω ένας από αυτούς.
Σε φάση, άντε γαμήσου βγες από το κεφάλι μου μωρέ μαλάκα
Οκ The Mouth of Judas, πάει καρφί για το αγαπημένο κομμάτι της χρονιάς. Απο κει και πέρα Lain with the Wolf, Bloodied yet Unvowed, Gods Old Snake, Death of the Gods μου έχουν γαμήσει το κεφάλι. Είναι που γράφει με την καρδιά ο τύπος.
Το The Puritan’s Hand δεν μου λέει κάτι ιδιαίτερο μόνο.
Mα το να θελει ενα εθνος την ανεξαρτησια και την αυτοδιαθεση του, μακρια απο την κυριαρχια και τον ελεγχο ενος ‘μεγαλου’ γειτονικου κρατους, δεν νομιζω οτι ειναι δεξια εθνικιστικη αποψη. Μαλλον επαναστατικη ειναι…
Δηλαδη οι αγωνιστες του 1821 ηταν ‘‘εθνικιστες με την δεξια εννοια’’ ή απλα οι αντιεξουσιαστες της εποχης ?
Oι Παλαιστινιοι ? Και αυτοι ‘κακοι εθνικιστες’ ειναι που πολεμουν το Ισραηλ και ζητουν επισημη αναγνωριση ?
Οπως ειπωθηκε και πιο πριν, δεν μπορουμε εξ ιδιων να κρινουμε τα αλλοτρια. Καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη.
Σε ο,τι αφορα τον δισκο, η διαβαθμιση των κομματιων εχει ως εξης για μενα :
[B]Death Of The Gods, The Mouth Of Judas[/B] : Eπη τεραστιων διαστασεων.
[B]The Puritans Hand, Bloodied Yet Unbowed, No Grave Deep Enough[/B] : Γαμανε αγρια.
[B]Lain With The Wolf, Gods Old Snake[/B] : Πολυ καλα.
[B]The Black Hundred[/B] : Aδιαφορο.
Αν ηταν καποιο να μπει στο πρωτο γκρουπ θα ηταν προφανως το τριτο κομματι στην προτιμηση μου, δηλαδη το ‘‘The Puritans Hand’’. Προβληματιστηκα, αλλα ειπαμε να ειμαστε και συγκρατημενοι, μην το ξεφτιλισουμε. :p:)
Βεβαια ολα αυτα ειναι παρα πολυ σχετικα, η καταταξη μου (οπως και ολων βεβαια) μπορει να αλλαζει απο μερα σε μερα ξερω γω.
εχεις δικιο σε αυτα που λες,ετσι το εκανα μωρε,λογος να γινεται:-s[SPOILER]:):roll:[/SPOILER]
αν και θεωρω το lain with the wolf καλυτερο ολων[SPOILER]προσωπικα παντα:)[/SPOILER]
Ναι εδώ να τα ξεδιαλύνουμε (αν μπορούμε) γιατί όχι.
Ένας δίσκος δεν είναι μόνο νότες για να λέμε “γαμάει”, “έπος”, “αδιάφορο”, “βαρετό”, “σκουπίδι”?
Για να τα γράφει αυτά που γράφει ο Άλαν, μάλλον κάτι θέλει να πει, να δώσει στους ακροατές και οποιαδήποτε συζήτηση πάνω στους στίχους (ειδικά ενός ιδιαίτερου στιχουργού) είναι το ίδιο σημαντικό με τη συζήτηση πάνω στις νότες. Το ίδιο και η συζήτηση για τις ιδεολογικές καταβολές ενός καλλιτέχνη.
Όσο για τις μουσικάρες, τις περισσότερες τις γράφει ο Ciaran, η μπάντα δεν είναι μόνο ο Alan.
Αναμενόμενο, αλλά ακόμα μια φορά αυτή η μπάντα καταφέρνει και προκαλεί τις εντυπώσεις. Τι να λέμε, οι Primordial απλά συνεχίζουν στα ίδια υψηλά επίπεδα και πολύ δύσκολα θα προσφέρουν κάτι αδιάφορο. Οπωσδήποτε θα βρεί θέση στα κορυφαία της χρονιάς και με κομμάτια σαν το “Mouth Of Judas” απλά αποδεικνύουν πόσο μεγάλο συγκρότημα είναι.
H γνώμη μου βρίσκεται σε αυτό που έγραψε ο Γράκχος. Ο Άλαν φαίνεται μπερδεμένος, μάλιστα αυτό δεν προκύπτει μόνο από τους στίχους του, αλλά και από τα κείμενα που δημοσιεύει ενίοτε. Να ένα απόσπασμα:
All of this has made me question how I relate to the concept of nationalism. To many the concept of nationalism in the global free market without borders is somewhat of an anachronism. Yet for those of use who want to see our cultural and historical inheritance not crushed under the weight of capitalist incentivisation or even the current middle class trend of Marxist revisionism it leaves little room for idealistic manoeuvre when you feel so wholly betrayed by the institutions of the state. Spending your waking moments in opposition can be a tiring thing. It really is no wonder Pop Idol is so damn popular, doom and gloom is indeed exhausting. …
It made me question, what exactly does the Irish flag represent and why do we hang it from our amps onstage? Or is it simply the last vestiges of resistance open to us in the United States of Europe, which seeks to homogenise every aspect of our culture or merely a smokescreen to stop us confronting bigger questions. Confusing times but nothing that gives me any solace. I?m sure we can expect some of the same questions in the next Primordial…
Διαφωνώ ότι υπάρχουν υγιείς και άρρωστοι εθνικισμοί, συμφωνώ όμως ότι είναι διαφορετικός ο Ιρλανδικός, διαφορετικός ο Βάσκικος, ο Καταλανικός, ο Αμερικανικός, ο Ελληνικός κτλ.
Η διατήρηση των διαφορετικών στοιχείων των πολιτισμών και η αντίθεση στην ομογενοποίηση ή στην παγκοσμιοποίηση είναι ένα τεράστιο θέμα. Δεν μπορεί να προσεγγιστεί απόλυτα θετικά ή απόλυτα αρνητικά όπως και πολλά άλλα παρόμοια ζητήματα.
Παρολαυτά, νομίζω ότι πιο πολύ ασχολούμαστε με το ζήτημα των ιδεολογικών καταβολών του Alan λόγω παραφιλολογίας και όχι τόσο λόγω των στίχων καθαυτών. Εκτός αν βλέπει κάποιος καμιά ανάλογη αναφορά στο “Gathering Wilderness” ας πούμε…
Άσχετο (με τα παραπάνω) τρίβια:
Η φράση “bloodied yet unbowed” υπάρχει στα liner notes του [I]“Fallen To Ruin”[/I] και είναι επίσης στίχος στο [I]“Song Of The Tomb”[/I].
Εμενα παντως οι στιχοι του Black Hundred που ασχολουνται με την βιομηχανοποιηση και τους λοιμους πιο πολυ κριτικη στην Σταλινικη βιαιη εκβιομηχανιση μου κανει αλλα δεν το εχω ψαξει το θεμα παραπερα. Οι στιχοι (καλλιτεχνικα, περαν του νοηματος) ειναι παρα πολυ καλοι παντως, οπως η Bathor-ιλα που βγαζει κομματι.
Τα ακορντα στο τελος του Mouth of Judas μου φαινονται πολυ οικεια. Gods to the Godless ισως? Υπαρχει καμια συνδεση?
Ο δισκος μου φαινεται απιστευτα καλος. Σοβαρα, δεν μπορω να βρω μετρια στιγμη με τιποτα.
