Primordial - Redemption at the Puritans Hand

Κυκλοφορίες
#241

Αυτο το ριβιου θα μπορουσε να ειναι για σχεδον οποιοδηποτε Πραιμορντιαλ δισκο.Δεν ειναι οτι δεν υπεραναλυει τη μουσικη,απλα δεν εχει συγκεκριμενο στιγμα για κανεναν λογο.Αν το δινες σε καποιον που χει λιωσει τη δισκογραφια της μπαντας(και το καινουριο)και του λεγες για ποιο αλμπουμ μας μιλαει εδω ο συντακτης(σβηνοντας το σημειο που κατανομαζεται ο δισκος),πιστευω οτι θα εξινε το κεφαλι του.Παραδοξως πιστευω οτι σε καποιον που δε θα εχει ξανακουσει τη μπαντα ισως φανει καπως πιο χρησιμο αφου ολα αυτα τα ‘‘περιεργα’’ παιζει να του κινησουν τη περιεργεια.

To μπασιμο και το κλεισιμο του δισκου ειναι απο αλλον πλανητη,σημερα με τη μουντη μερα ηταν ο,τι επρεπε…με πηγε και με γυρισε Πειραια,αποκλειστικα αυτο.Με γραπωσε και το Black Hundred με το drumming στο δευτερο μισο του(btw εβαλα το Gods old Snake στο vlc 2 ταχυτητες κατω και μιλαμε για θεορατη doomια:lol:),οποτε βασικα πλεον δε κανω ουτε μιση σκεψη για σκιπ.Θα αγοραστει και ο δισκος οπου να ναι,πολυ το αργησα.

#242

Αν και γνωρίζω προσωπικά τον συγκεκριμένο συντάκτη του Hammer (έχουμε κοινούς φίλους) και θεωρώ πως έχει άποψη, μεράκι και γνώσεις σε όλο το φάσμα του metal έχει τύχει πολλές φορές να τον δικαιολογώ σε άλλους για τον ύφος που χρησιμοποιεί αλλά και τις “απόψεις” που έχει εκφράσει. Αυτή την φορά όμως δεν θα μπορέσω να κάνω το ίδιο και θα συνταχτώ με τους απέναντί.

Αν υπάρχει ένα είδος παρουσίασης δίσκου που δεν θα έκανα ποτέ είναι η “άσχετη ιστορία” αντί για περιγραφή και αν υπάρχει κάποιο είδος παρουσίασης δίσκου που με ενοχλεί περισσότερο είναι η “ντουρου-ντουρου κουμουντούρου” (που λέει και ο Γεωργίου) περιγραφή της μουσικής του.

Από εκεί και πέρα όλα τα παραπάνω ωχριούν μπροστά σε χρήση όρων που διαμορφώνουν απόψεις. Οι Primordial λέει κάνουν πάντα καλό Post-metal. Η δισκογραφία της μπάντας όσο και το «Το Redemption at the Puritans Hand» εμπεριέχουν πολλά, είναι METAL, είναι BLACK METAL, είναι PAGAN, FOLK και ότι άλλο θέτε, αλλά από πού και ως που Post-metal?

Όταν μπαίνω στην διαδικασία να γράψω, νιώθω ένα σχετικό άγχος απέναντι στην εκάστοτε μπάντα γιατί θέλω να περιγράψω ξεκάθαρα αυτό που έκανε. Αν έγραφα στο hammer θα ένιωθα ακόμα μεγαλύτερο άγχος απέναντι στον νεότερο άνθρωπο που μόλις ξεκίνησε να ψάχνει την μουσική αυτή. Αυτός ο άνθρωπος είναι απλά νεότερος όχι άσχετος, αμαθής και άμπαλος να τον χειραγωγώ. Ακόμα, πιστεύω ότι είναι παγίδα να μπαίνει ο συντάκτης στην λογική “όλοι ξέρουν τους Primordial”. Αυτό είναι μια νοοτροπία που έχει μεν λογική αλλά αποκλείει λίγο τις μικρότερες ηλικίες που όμως διαβάζουν περισσότερο τις παρουσιάσεις γιατί πολύ απλά τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Από πού και ως που δηλαδή ο 17αρης πρέπει να έχει ακούσει Primordial? Δεν οφείλω λοιπόν να του πω κάτι για το Imrama? Τι θα πρέπει να κάνω, να θεωρήσω ότι θα έπρεπε να ξέρει? Από που? Από την ενδομήτρια κατάσταση?

Η μουσική ενώνει τις ηλικίες και αυτό θα έπρεπε να το έχουν στο μυαλό τους όλοι όσοι γράφουν παρουσιάσεις. Όταν μιλάς σε κάποιον γράφοντας δεν οφείλεις να κάνεις «άποψη» σα να είσαι κανένα “μοντέλο” σκέψης. Αλλά να περιγράψεις αντικειμενικά για να μάθει από σένα, ώστε να λάβει όλα τα βοηθητικά στοιχεία αντίληψης και όχι «και καλά» προέκταση αντίληψης.

Τέλος και πέρα από τον Μιχάλη και την παρουσίασή του, πάντα πίστευα ότι ο σκοπός μιας παρουσίασης είναι η περιγραφή του τι ακούει κάποιος και όχι τόσο οι προσωπικές του απόψεις και όσα ένιωσε και πέρασε ακούγοντάς το album. Δεν πρέπει να είναι η παρουσίαση μια διαδικασία που αποσκοπεί στην προσωπική προβολή με σκοπό την δημιουργία μιας προσωπικότητας που προσδοκεί σταδιακά σ? ένα cult status.
Η παρουσίαση είναι πάνω απ? όλα η κατάθεση συναισθημάτων απέναντι στους μουσικούς αλλά πάνω από αυτό, είναι η «παρέα» των ακροατών, η συμμετοχή στην ανταλλαγή απόψεων και η αλληλοβοήθεια.

#243

όταν μιλάς σε κάποιον γράφοντας, δεν οφείλεις τίποτα σε κανέναν, το πολύ πολύ να οφείλεις κάτι στον εαυτό σου. ειλικρίνεια για παράδειγμα. τώρα το ότι θεωρείς δεδομένο ότι κάποιος που θα σε/με/τον διαβάσει θα μάθει κάτι και θα λάβει βοηθητικά στοιχεία αντίληψης (δεν ξέρω ποια η διαφορά με την προέκταση αντίληψης, αν θέλεις εξήγησε τι ακριβώς εννοείς) κι ότι αυτό πρέπει να έχουμε ντε και καλά στο μυαλό μας όταν γράφουμε (να διδάξουμε) δεν ξέρω τι σημαίνει. μοιάζει πάντως σαν να πιστεύεις ότι έχεις όντως κάτι να διδάξεις, το οποίο είναι, αν μη τι άλλο, μεγάλη φιλοδοξία!

εδώ πραγματικά σε χάνω πλήρως. γιατί το τι νιώθει κάποιος είναι προσωπική προβολή και δημιουργία καλτ στάτους; οι προσωπικές του απόψεις δεν γεννιούνται εν μέρη από αυτά που θα νιώσει; αυτά που ακούει δεν είναι στην ουσία αυτά που νιώθει; τι θα πει κατάθεση συναισθημάτων απέναντι στους μουσικούς; αυτούς ούτε τους ξέρω και το πιθανότερο είναι να μην τους γνωρίσω και ποτέ. αντίθετα, εσένα υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να σε γνωρίσω και γι’ αυτό επιδιώκω να γίνουμε παρεούλα και αυτό το κάνω αφήνοντας σε να δεις ποιος είμαι και βλέπεις ποιος είμαι κυρίως μέσα από το τι νιώθω, όχι από το αν μπορώ να ξεχωρίσω πόσα ριφφ έχει το φετινό primordial.

#244

Ενώ συμφωνώ με όλα όσα έγραψες μέχρι εκεί, εδώ μου φαίνεται σα να λες δύο αντίθετες προτάσεις. Μαζί σου για την περιγραφή και την (όσο γίνεται) αντικειμενικότητα, αλλά πώς γίνεται να κάνεις κατάθεση συναισθημάτων χωρίς να πεις τις προσωπικές σου απόψεις και όσα ένιωσες ακούγοντας το άλμπουμ;

Συγκεκριμένα για το Primordial, άλλος μπορεί να ‘νιώσει’ περισσότερο την επικούρα της μουσικής, άλλος τα μπλακ ψύγματα και άλλος να συγκλονιστεί από το concept και τους στίχους. Αυτά πώς μπορεί να τα παντρέψει κανείς σε μια ‘αντικειμενική’ κριτική αν δεν τα έχει νιώσει υποκειμενικά;

#245

οπως εγω8)

#246

+1
η αλήθεια είναι οτί τέτοιοι δίσκοι είναι πολύ υποκειμενικοί και δύσκολα περιγράφονται “μαθηματικά”

#247

Σε χάνω και εγώ εδώ. Κάποια από αυτά που γράφεις έρχονται σε αντιδιαστολή με αυτό που κάνεις εσύ. Το κάθε άτομο που αναλαμβάνει να παρουσιάσει ένα δίσκο οφείλει πάνω από όλα να δώσει σε αυτόν που θα το διαβάσει να καταλάβει το τι είναι αυτό που θα ακούσει (ότι και αν σημαίνει αυτό, αλλιώς θα πας να περάσεις τους Slayer στον αναγνώστη, αλλιώς τους Arcturus, αλλιώς τους Dillinger Escape Plan) αφήνοντας του όμως και χώρο σε όλα αυτά που υπόκεινται σε υποκειμενικές αποκωδικοποιήσεις και οι όποιες απολυτότητες περνάει να είναι μόνο για έμφαση και όχι για επιβολλή απόψεων και αυτοπροβολή. Τώρα ας πούμε εγώ εδώ αυτό που κατάλαβα από το κείμενο ήταν το “πουτάνα κοινωνία ρε μάγκα, αντε πάμε για καμιά μπύρα”, είπαμε είναι μερακλής ο Alan όχι ο καζατζίδης ε και τώρα όσον αφορά το Post της υπόθεσης άκυρο μεν αλλά δεν είναι και “Οι Omen παίζουν Grindcore”, όλα τα είδη έχουν κοινές αφετηρίες και γκρίζο χώρο ανάμεσα τους οπότε αυτά είναι και λίγο “εγώ το λέω Funeral ο γιάννης το λέει Death/Doom”

#248

Έλα ρε παιδιά, ο Plunderer λέει το εξής απλό:

Ακούς ένα δίσκο και σου γεννά συναισθήματα, εικόνες, αναμνήσεις. Εγώ πχ μπορεί να αναπολήσω τις διακοπές στην Αντίπαρο πριν από 7 χρόνια. Εάν έγραφα στο μπλογκ μου θα μπορούσα να ξεκινήσω απ’ τον δίσκο και να καταλήξω στις πίτες της κυρα-Αγγελικής, εάν έγραφα σε μέσο εημέρωσης μάλλον θα ήταν άτοπο. Μπορώ όμως να γράψω για τη νοσταλγία που αναδύει η μουσική (προφανώς κατά την άποψή μου) και να κάνω μια μικρή νύξη.

Νομίζω ότι η καλύτερη γραφή είναι αυτή που χωρίς “μανιέρες” μετακινείται με μαεστρία από το περιγραφικό (της μουσικής) στο συναισθηματικό (του ακροατή-συγγραφέα) και πάλι πίσω. Σαν τη μουσική που αλλάζει ρυθμούς ένα πράμα…

#249

[I]I heard it once…
I heard it one thousand times…[/I]

Εντάξει όχι τόσες, ένα λογοπαίγνιο κάναμε για γνωστό στίχο κομματιού του νέου (εξαιρετικού) δίσκου των Ιρλανδών (και φετίχ του φόρουμ).

Κατευθείαν στα κομμάτια:

[B]1. No Grave Deep Enough[/B]
Εξαιρετική επιλογή για την αρχή της επίθεσης, στον δρόμο των Heretics Age, Golden Spiral, Empire Falls. Εναυσμα για το ΝΤΟΥ.
"Arise my brothers, arise from the graves
no grave is deep enough to keep us in chains"
Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να ειπωθεί.

[B]2. Lain With the Wolf[/B]
Η εναρκτήρια μελωδία είναι εξαιρετική και πιστοποιεί ότι η μπάντα έχει δικό της ήχο και δεν μπορεί να αντιγραφτεί καθόλου. Ωστόσο το κομμάτι δεν είναι τίποτε σπουδαίο και αναρωτιέμαι γιατί άρεσε ΤΟΣΟ πολύ σε όλους σας, αναγνωρίζω την ριφάρα καπου στην μέση.

[B]3. Bloodied Yet Unbowed[/B]
Εξαιρετικό. Σε όλα του. Και τα τελευταία 40 δευτερόλεπτα είναι ρίγος. Είναι γαμημένα επικ.

[B]4. God’s Old Snake[/B]
Πάρα πολύ καλό, στο ύφος του [I][B]Storm Before Calm[/B][/I].

[B]5. The Mouth of Judas[/B]
Κλάμα…Καταπληκτικό, ο Αλαν δίνει από τις πιο ωραίες ερμηνείες του ever. Και εκείνη η ριφάρα στο τέλος ρε γαμώτο, έχεις που έχεις ξετρελαθεί, σε στέλνει οριστικά.
Aντικειμενικά είνα το καλύτερο στον δίσκο.

[B]6. The Black Hundred[/B]
Το αγαπημένο μου (υποκειμενικό). Τρομακτικός drummer, φοβερός και τρομερός Alan, τα ρώσικα και τα “οοοοο” στην μέση σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Από τα πιο ξεχωριστά τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ, μοναδικό στυλ.

[B]7. The Puritan’s Hand[/B]
Αν δεν είχε το καταπληκτικό ριφ εκεί στο τεσσεράμιση θα ήταν αδιάφορο, όχι κακό, όχι φιλερ αλλά θα περνούσε απαρατήρητο.

[B]8. Death of the Gods[/B]
Βαρετό…Πρώτη φορά λέω κάτι τέτοιο για τραγούδι τους.

Συνολικά, ΔΕΝ είναι καλύτερο των προηγούμενων. Είναι εγωιστικό αλλά έχω δίκιο.
Εχει μερικά σημεία που δεν περίμενα να ναι νωχελικά ας πούμε, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο δεν μπορείς να πεις ότι έχει φιλερ ή κάνει κοιλιά ο δίσκος.
Γιατί ο δίσκος έχει αρχίδια, είναι [B]Primordial[/B].
Επιπλέον, η φάση θυμίζει ότι είχα πει και για τους[B] Grand Magus[/B].
Μπορεί να μην έβγαλαν τον καλύτερο δίσκο τους αλλά πλέον έρχεται η παγκόσμια αναγνώριση, τα λεφτά κλπ. Ισως να ήρθε με τον προηγούμενο δίσκο τους, αλλά τώρα είναι που θα διαφημιστούν τρελά οι [B]Primordial [/B]και το αξίζουν πέρα για πέρα.

#250

Κι εγώ με τον Plunderer είμαι σε γενικές γραμμές. Δε νομίζω, somnambulist, ότι εννοεί διδακτισμό όταν αναφέρεται στην ανάγκη μια δισκοκριτική να βοηθήσει, να προσανατολίσει αν θες, τον αναγνώστη. Ειδικά όταν μιλάμε για νέους σ’ αυτή τη μουσική αναγνώστες, που ήταν και το κύριο point του. Συμφωνώ επίσης ότι ως ένα βαθμό το να γράφεις για ένα δίσκο σα να μη σε διαβάζει κανένας άλλος, σα να είσαι “εσύ και η μπάντα” μόνο ή κάτι τέτοιο, φανερώνει μια κάποια έπαρση, ένα ναρκισσισμό του τύπου “πώς τα γράφω έτσι ο πούστης”. Άλλωστε για θυμηθείτε, για κάτι τέτοια κείμενα δεν έγιναν ανέκδοτο ο Χρονόπουλος ή ο Ζαχαρόπουλος;

Δε μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό να αντιπαραβάλω μια άλλη κριτική στο ίδιο συγκρότημα: του Γρηγόρη Καραγιάννη στο Storm Before Calm το 2002. Μπορεί να μη θυμάμαι τί ακριβώς είχε γράψει επί λέξει, αλλά θυμάμαι ότι κάπου έλεγε “όταν ένας δίσκος σου γεννάει τέτοια συναισθήματα είναι κρίμα να περιοριστείς σε αισθητικές περιγραφές τύπου, black metal μουσική με επικό συναίσθημα και επιρροές από Bathory, Celtic Frost και πρώιμους Anathema”. Άψογη διατύπωση, κατάφερε από τη μια να κάνει την κριτική “ζωντανή” και προσωπική, και απ’ την άλλη να δώσει επαρκώς το μουσικό στίγμα της μπάντας. Θυμάμαι να διαβάζω εκείνη την κριτική, χωρίς να έχω ακούσει ποτέ Primordial, και να θέλω οπωσδήποτε ν’ ακούσω το δίσκο, έχοντας παράλληλα μια αρκετά καλή εικόνα στο μυαλό μου, για το τί να περιμένω. Απ’ την άλλη αν διάβαζα την κριτική του Κριμπογιάννη στο Redemption χωρίς να έχω ακούσει Primordial, νομίζω ότι δε θα καταλάβαινα Χριστό. Το πιο πιθανό μάλιστα θα ήταν να τους απορρίψω ως τους “Καζαντζίδηδες του metal”, όπως εύστοχα παρατήρησε ο DarthVader.

Κοντολογίς η γραφή που γουστάρω να βλέπω είναι αυτή που είπε κι ο ΚρισΠ, δηλαδή κατατοπιστική όσο γίνεται περιγραφή του ύφους της εκάστοτε μπάντας, διανθισμένη με λίγες αλλά καίριες προσωπικές/βιωματικές πινελιές.

έντιτ
Να ορίστε, πέρα από τις (πολλές) διαφωνίες που έχω με πράγματα που γράφει αποπάνω ο Σκούρτζος, υπάρχει κανένας που δε θα προτιμούσε αυτή την παρουσίαση από την “κριτική” του Χάμμερ;

#251

δίκιο έχει σε αυτό, ανάλογα που γράφεις πρέπει να προσαρμόζεις το ύφος σου και τον τρόπο γραφής σου. απλά κάνοντας λίγο το δημοσιογράφο του διαβόλου (copywright αλέφαντος) δικαιολογώ κάπως την “περίεργη” κριτική λόγω της ιδιαιτερότητας του δίσκου και του γκρουπ.

#252

Ναι, οκ, γουστάρετε κριτικές που σας ξεκαθαρίζουν τι παίζει ηχητικά με τον δίσκο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ντε και καλά πρέπει να ξεκαθαρίζουν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μπλακ μέταλ. Αν αυτός που γράφει νιώθει ότι είναι αχρείαστο για οποιονδήποτε λόγο να αναφέρει κάτι τέτοιο, καλά κάνει και δεν το αναφέρει. Το αν αυτά που θα γράψει είναι καταπληκτικά ή αστεία ή βαρετά είναι άλλο θέμα. Και αυτό ισχύει για όλους, είτε γράφουν σε φόρουμ είτε στη βογκ είτε στο χάμερ. Βγάλατε συμπέρασμα εσείς ότι ντε και καλά έπρεπε να έχει στο μυαλό του ο τύπος και τους μικρούς μεταλλάδες. Τίποτα δεν έπρεπε, έτσι του βγήκε έτσι τα έγραψε, κακό κείμενο - εντάξει τι να κάνουμε τώρα, τα μισά κείμενα του πλάντερερ, ή κάποια δικά μου ή ένα σωρό άλλα που περνάνε ως οκ εδω, θα είχαν φάει το ίδιο δούλεμα αν ήταν δημοσιευμένα στο χάμερ αντί για το ρόκιν (τους λόγους αν θέλετε τους συζητάμε). Όπως επίσης αν τα κείμενα του χρονόπουλου ήταν εδώ, μάλλον με τέτοια ::respect: εικονίδια θα τα υποδεχόντουσαν οι περισσότεροι. Ο ζαχαρόπουλος καλό θα ήταν να αποφεύγεται λόγω των απόψεων του και όχι λόγω ύφους. Και τέλος την από πάνω παρουσίαση την προτιμώ μόνο και μόνο γιατί την έχει γράψει ο σκρουτζ οφ γκαντ που αγαπώ και εκτιμώ, αν ήταν ακριβώς η ίδια από κάποιον χρήστη που μου είναι αδιάφορος θα είχα διαλέξει τον χαμερά.

#253

Ναι ρε συ somn αλλά εδώ ο άλλος το μόνο που έγραψε για τον ίδιο το δίσκο ήταν ότι οι Primordial παίζουν κάτι σαν… post metal ας πούμε! Epic fail.

Επίσης δε μαντεύεις σωστά τί θα γινόταν αν τα κείμενα του Χρονόπουλου γράφονταν εδώ μέσα. Υπήρξε χρήστης που πόσταρε πριν λίγο καιρό και έγραφε ΑΚΡΙΒΩΣ σαν τον Χρονόπουλο. Ε, και σάρωσε στο “Αγαπάμε”! Αυτό είναι το πιο κοντινό που έχουμε ως δείγμα. Κατά τ’ άλλα στηρίζω την πρότασή σου, να κάνει ΤΩΡΑ ο Χρονόπουλος account στο ρόκιν.

#254

Ούτε καν. Να φάει μπαν ο Χρονόπουλος απ’το χάμερ και να επιστρέψει ο cradleofmaiden στο ρόκιν <3

#255

Γιατί τα συνδέεις, θα σε χάλαγαν Χρονόπουλος και cradleofmaiden στο ρόκιν μαζί;

#256

ωραια,και καπου εδω αρχιζουμε το κραξιμο στον βλακα τον σκορτζ που ειπε μετριο το Lain with the Wolf και βαρετο το Death of the Gods.
ηλιθιε καραγκιοζη βλαχο

#257

Ναι ρε γράκχε, αλλά κι εσείς εν τέλει, επειδή δεν σας άρεσε ο τρόπος που εκφράστηκε ο τύπος, προσπαθείτε να πείσετε τον εαυτό σας ότι το μόνο που έγραψε είναι ότι παίζουν ποστ-μέταλ. Επίσης, αν πραγματικά σου φαίνεται ίδιος ο κρέηντλ με τον χρονόπουλο, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν σου φαίνεται ίδιος κι ο ζαχαρόπουλος με τον μπουκόφσκι :stuck_out_tongue:

#258

Αφού από μουσικής σκοπιάς δεν έγραψε ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ για το δίσκο ρε!
Α ναι, έγραψε και κάτι για κιθάρες γκλίκι γκλίκι, τί σκατά έγραψε. :lol:

#259

παλιοτόμαρο ρε φίλε… καταρχάς χαρακτήρισε τις κιθάρες τους ποστ-μεταλ (δεν ξέρω γιατί!), όχι τους ίδιους. επίσης, για τη μουσική έγραψε ότι δημιουργεί συναισθήματα απελπισίας, οργής αλλά και πείσματος και υπομονής και εσωτερικής δύναμης τόσο μεγάλης που αποστασιοποιείται από τα κοινά ανθρώπινα γνωρίσματα (βλέπε κλανίδια και ρεψίδια)!

#260

Λοιπόν επειδή γενικά δεν μ αρέσουν τα QUOTE-απάντηση, QUOTE-απάντηση και θεωρώ πως τόσο ο somnambulist όσο ο eNick και ο DarthVader έχουν point και καλά μου λένε, παραθέτω τι έγραψα με σχόλια σε μένα.

[SPOILER]

[/SPOILER]

[B]Όταν μιλάς σε κάποιον γράφοντας δεν οφείλεις να κάνεις «άποψη» σα να είσαι κανένα “μοντέλο” σκέψης. [/B]

Αυτή είναι μια τακτική που δεν βοηθά τον αναγνώστη. Ας πούμε γράφω εγώ ότι το Redemption at the Puritans Hand είναι depressive/epic/post metal γιατί και καλά έχω άποψη. Έπειτα επειδή αυτό δεν είναι κατανοητό θα πρέπει ν’ αναλωθώ σε μια εξήγηση των συνειρμών μου, χάνοντας την περιγραφή του album που είναι ο αρχικός στόχος.

[B]Αλλά να περιγράψεις αντικειμενικά για να μάθει από σένα, ώστε να λάβει όλα τα βοηθητικά στοιχεία αντίληψης και όχι «και καλά» προέκταση αντίληψης.[/B]

Να μάθει από εσένα όσα κατάλαβες από το album, πληροφορίες, στοιχεία (δεν λέω για διδασκαλία ρε συ somnambulist δεν είμαι δάσκαλος ουτε και μπορώ να γίνω).
Ο συντάκτης πιστεύω οφείλει πρώτα να παρουσιάζει το album και μονό αν βοηθά να το κρίνει/τοποθετήσει κάνοντας λόγους περί δισκάρας ή πατάτας κτλ. Η προέκταση αντίληψης είναι να περιγράψω το Redemption ως depressive/epic/post metal και μετά να χαθώ στους συνειρμούς μου, ενώ τα βοηθητικά στοιχεία αντίληψης είναι να πω όλα όσα έχετε γράψει εδώ εξηγώντας την φλοίδα και εκφράζοντας όσα ένιωσα αντικρίζοντας τον καρπό της.

[B]…Η παρουσίαση είναι πάνω απ? όλα η κατάθεση συναισθημάτων απέναντι στους μουσικούς αλλά πάνω από αυτό, είναι η «παρέα» των ακροατών, η συμμετοχή στην ανταλλαγή απόψεων και η αλληλοβοήθεια.[/B]

Εδώ έκανα λάθος που δεν το ανέλυσα.
Σε φανταστικό επίπεδο κάποιος κάνει google search σε μπάντες όπως Ravencult & Dodsferd. Σε δευτερόλεπτα θα βρει το blog μου.
Ε! είναι δυνατόν να ξεκινήσω να γράφω για τις δυο αυτές μπάντες με τρόπο άσχετο με το μουσικό μέρος. Να γράφω ας πούμε ιστορίες σε Αρλεκιν ύφος?
Δεν πρέπει να υπάρχει μια κατάθεση συναισθημάτων απέναντι στους μουσικούς με τρόπο που το έργο τους δεν θα βγει αναλυόμενο σε λέξεις πολύ μακριά από την φύση του ως άκουσμα?

Ακόμα ξέχασα να πω κάτι που για μένα είναι πιο σημαντικό από όλα. Στο σημείο που αναφέρω:

[B]Δεν πρέπει να είναι η παρουσίαση μια διαδικασία που αποσκοπεί στην προσωπική προβολή με σκοπό την δημιουργία μιας προσωπικότητας που προσδοκεί σταδιακά σ? ένα cult status.[/B]

Προσωπικά γράφω γιατί μου αρέσει να διαβάζω. Ακόμα δεν έχουν σταματήσει να μ’ εντυπωσιάζουν άλλες απόψεις και ενδιαφέρομαι για τον ακροατή που δεν ξέρει. Κι όμως έχω κινδυνέψει να πάθω την παραπάνω ανίατη ασθένεια της αλαζονείας…πάλι καλά όμως υπάρχει και το τσίπουρο…:drunk: