Λοιπόν, δεν ξέρω πόσοι φίλοι του ska εδώ μέσα είχανε χαμπάρι τους Δρ. Δρακατώρ όταν έπαιζαν (και πόσοι ακόμα πιο τυχεροί τους είδανε live). Για όσους δε γνωρίζουν, να πούμε ότι το συγκρότημα αποτελούνταν (μεταξύ άλλων) από μέλη των Πίσσα & Πούπουλα και Σμέρνα, κινούνταν στους γνωστούς αντιεμπορευματικούς κύκλους και μέχρι πριν λίγο καιρό μόνο (εκρηκτικές) live ηχογραφήσεις μπορούσε να βρει κάποιος.
Τελικά το site της ομάδας +τεχνία- (συντεχνίαπλην) ανανεώθηκε και σιγά-σιγά ανεβάζουν όλα το υλικό των συγκροτημάτων που συμμετείχαν σε αυτήν (Ωχρά Σπειροχαίτη, Incognita Sperans, Μαυρακόρντα κλπ.). Ε, μεταξύ άλλων θα βρείτε και την ακυκλοφόρητη, μοναδική studio ηχογράφηση των Δρακατώρ, από το μακρινό 2006! Δυστυχώς χωρίς το Βίκτωρα των Πίσσα & Πούπουλα στο μικρόφωνο, πράγμα που αφαιρεί πολλούς πόντους από την πιο επιθετική/punk φύση της μπάντας. Αλλά όπως και να έχει αξίζει ν’ ακουστεί (προτιμώ τις live ηχογραφήσεις τελικά, παρ’ όλο που έχει ένα ενδιαφέρον να ακούς τα κομμάτια των Δρακατώρ χωρίς φάλτσες νότες).
Το κατεβάζετε εδώ, ενώ με μία εξερεύνηση στο site τους θα βρείτε κι άλλα αξιόλογα πράγματα:
Μακαρι η επιστροφη να ειναι δυνατη, τα τελευταια ΕP που κυκλοφορουσαν ανα φασεις δεν μου ειπαν και πολλα. Βασικα μετα το Cacophony η κατασταση εκτροχιαστηκε λιγο
H αλήθεια είναι πως επειδή μου άρεσε το Wilfred Owen 7ρι και επειδή λογικά θα είναι στην ίδια κατεύθυνση από όσα κατάλαβα, περιμένω κάτι τουλάχιστον αξιοπρεπές.
Κατά τα άλλα, στην ίδια κατηγορία τους έχω και εγώ! Και τι μεγαλεία ε!
Διασπαρτες καλες στιγμες υπηρχαν μετα το Cacophony, απλως ειναι τοσο iconic και καθηλωτικα μαζι με το Death Church που ολα τα υπολοιπα φανταζουν οριακα μετρια
Αλλα ποιον κοροιδευω, ακομα τα σπαω με το House of the Void πχ απ’το Archaic EP
Αααα, τι ωραία φάση ν’ ανοίγεις μεσημεράκι τον υπολογιστή και να πέφτεις πάνω στο αφιέρωμα για το βρετανικό anarcho-punk. Μπράβο, πολύ-πολύ καλή δουλειά, πληρέστατη επιλογή δίσκων και πολύ δουλεμένο το εισαγωγικό κειμενάκι -βασικά άψογο. Κι αυτές οι φωτογραφίες με τους Crass, συγκίνηση, όποτε τις βλέπω τσατίζομαι που δεν υπάρχει ένα τόσο δα ντοκουμέντο, ένα video της κακιάς ώρας, ρε παιδάκι μου, να δούμε τι διάολο ατμόσφαιρα υπήρχε σ’ αυτά τα live τους.
Ίσως κάτι που θα μπορούσε ν’ αναφερθεί (γιατί το κείμενο θίγει τα όρια και την κάμψη που βρήκε τη μουσική αυτή) είναι ότι δύο από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους (Crass και Flux of Pink Indians) προσπάθησαν οι ίδιες ν’ αντιμετωπίσουν αυτήν την αντίφαση “μορφής και περιεχομένου” (δηλαδή ότι τα τραγούδια και οι δίσκοι τους είχαν εμπορική απήχηση χωρίς οι ίδιοι να αποζητούν κάτι τέτοιο), βγάζοντας τα “Yes Sir, I will” και “The fucking cunts treat us like pricks” αντίστοιχα που ήταν μία ευθεία αμφισβήτηση της φύσης της μουσικής τους, της φύσης της μουσικής γενικά, της (συνήθως ανισοβαρούς) σχέσης μεταξύ στίχων και μουσικής κλπ. Εγώ εκτιμώ την προσπάθεια τους, ωστόσο το πείραμα δεν πέτυχε και ο γρίφος έμεινε άλυτος θεωρώ.
Όποιος δεν το γνωρίζει, υπάρχει και το αντίστοιχο ντοκιμαντέρ για το “The day the country died” του Ian Glasper, ε.
Επίσης θα συμφωνήσω ότι το “Increase the pressure” νικάει το “The ungovernable force”, παρ’ όλο που το τελευταίο είναι δημοφιλέστερο. Να κάνουμε διαφήμιση και στο “Turning rebellion into money” που το θεωρώ ένα από τα καλύτερα live albums που κυκλοφόρησαν ποτέ (με το μισό set-list να αποτελείται από κομμάτια των Crass), και αν ξέρεις και την όλη ιστορία με τα μπάχαλα στο Brixton μπορεί να φτάσεις σε παράκρουση όταν το ακούς. Γενικά με τους Conflict έχω αγάπη, δε νομίζω άλλη μπάντα να πλησίασε τα σερί και τη συνέπεια των Crass, κι επίσης είναι ο ορισμός του πιο σκληροπυρηνικού anarcho-punk που γι’ αυτό βρήκε απήχηση και από πιο hardcore-άδες, street punks κλπ. (+ ότι ποτέ δε δέχτηκαν το πασιφιστικό πλαίσιο των Crass). Μας τα χάλασαν μόνο στο “The final conflict” του ‘88, που ενώ είναι δισκάρα τεραστίων διαστάσεων έχει αυτό το “The chord is cut” που μιλάει ενάντια στις εκτρώσεις που πάντα στο λαιμό μου κάθεται όταν το ακούω. Και τραγουδάει και ο Ignorant, ρε γαμώτο, που, βέβαια (και για ν’ απομυθοποιούμε και τα είδωλα μας), αν κανείς δει τι λέει μετά από χρόνια (και τι κάνει -βλέπε το reunion που έκανε μόνος του) συνειδητοποιεί ότι μάλλον απολίτικος πάνκης ήτανε. Ίσως τόσο το καλύτερο για το μικρόφωνο των Crass, βέβαια!
Κανονικά αυτά τα αφιερώματα πρέπει να τα διαβάζουμε με μορφή ιεροτελεστίας, κατεβάζοντας όλους τους δίσκους και ακούγοντάς τους ξανά κλπ.
Καινουργια κυκλοφορια μετα απο 20 χρονια! Εαν δεν ειχαν διαλυθει μετα τον 2ο τους δισκο, ισως αυτη τη στιγμη να μιλαγαμε για μια μπαντα επιπεδου Pennywise στο χωρο του So-Cal.
Το συγκεκριμενο track μεσα απο το νεο δισκο παντως ειναι ισως οτι καλυτερο εχω ακουσει τον τελευταιο καιρο απο το ορθοδοξο το
μελωδικο πανκ-ροκ.
Ακου οπωσδηποτε το Time Is The Distance. Ειναι ο 2ος τους δισκος και περιεχει τον υμνο Come With Me.
Δυστυχως η καινουργια κυκλοφορια εχει πολυ μικρη διαρκεια. Περισσοτερο σε EP παραπεμπει παρα σε κανονικο αλμπουμ οπως δηλωνουν οι ιδιοι οτι ειναι.
Κομματάρα όντως. Μιας και φαίνεσαι γνώστης, ρίξε καμιά πρόταση αν θες σε αυτό το κλασικό skate punk στυλάκι, γιατί διάφοροι εδώ ψοφάμε γι’ αυτόν τον ήχο.
^ Frenzal διασκεδαστικοι αλλα ειναι τοσο στην κοσμαρα τους και τρολομπαντα που ειναι για συγκεκριμενες στιγμες ακροασης στα αυτια μου
Τωρα που γυριζει, αφου γινεται κουβεντα για αυτο το αγαπημενο πανκ παρακλαδι, μερικες αξιολογες επιλογες απο τα μερη μας. Τα κομματια (κομματαρες) που επελεξα εχουν αυτη τη γλυκια μινοριαρικη μελαγχολια που κολλαει τοσο πολυ σε αυτο το υφος οταν γινεται καλα.
(Oι Vodka Juniors εξαιρουνται προφανως γιατι ειναι με διαφορα Η μπαντα της φασης απο αποψη αναγνωρισιμοτητας)
Παίζει να ήταν σε κανένα Punk-o-Rama?
