20 χρόνια με τα μεσαιωνικά / αναγεννησιακά, ο Μεγάλος ξέχασε ότι στη rock μουσική είναι σημαντικός και ο drummer. Ειλικρινά, δε μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να έχει συνεργαστεί με τον Ian Paice και τον Cozy Powell και τώρα να τη βολεύει με drum machines.
Όπως και στο “Stranger in us all”. Καλός τραγουδιστής και τότε και τώρα (νομίζω ότι ο τωρινός είναι ακόμα καλύτερος), αλλά με drummer της πλάκας ώστε να ακούγεται το όλο αποτέλεσμα πλαστικό και ψεύτικο. Κρίμα…
Στα πρώτα reunion shows (το καλοκαίρι του 2016) τραβήχτηκα στη Στουτγκάρδη με κολλητό και “ομόθρησκο” φίλο να δούμε τον Blackmore και ο drummer του ήταν ένας ανύπαρκτος με μπλουζάκι Depeche Mode! Προσωπικά μου αρέσουν οι Depeche Mode, αλλά αν είσαι rock drummer και οπαδός μπάντας χωρίς drummer, κάτι δεν πάει καλά. Ο τύπος προφανώς δεν έπαιξε την εισαγωγή του “Stargazer” - ούτε καν προσπάθησε - και τα υπόλοιπα τα έπαιξε απλοϊκά, η συναυλία έχασε τη μισή δυναμική της χάρη σε αυτόν.
Και τώρα ο Ritchie συνεχίζει να θεωρεί ότι το όργανο είναι περιττό…
Το Stranger in us All είναι πολύ καλό άλμπουμ και ο Doogie εξαιρετικός τραγουδιστής σε όλα τα συγκροτήματα στα οποία έχει πάει έκανε πολύ καλή δουλειά.
Ο Romero δεν μου αρέσει, έχει πολύ γρέτζο η φωνή του για τα γούστα μου.
Γενικά πολύ άνευρη φαίνεται η νέα μπάντα και κυρίως πολύ ντεφορμέ ο Blackmore στις συναυλίες του…
Σπουδαία δισκάρα, εμβληματικό εξώφυλλο αλλά και κάποια πρώτα σημάδια που προϊδέαζαν αλλαγή κατεύθυνσης και επαληθεύτηκαν όταν επήλθε λίγο αργότερα η ρήξη με τον μακαρίτη τον Dio.
Πρώτη χρονικά απόπειρα του Blackmore να πιάσει την τεράστια αμερικάνικη αγορά, αν και κάποια πρώτα σημάδια είχαν διαφανεί και στο Long Live R’n’R . Σε αυτή την κατεύθυνση ήταν και η αποπομπή του Dio που, μεταξύ άλλων, δεν έλεγε να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις να αφήσει κατά μέρους “τα κάστρα και τις μάγισσες” και να γράψει τους μελιστάλαχτους στίχους που θα ξεκλειδωναν τα γούστα των ακροατών εκείθεν του Ατλαντικού - μια προφανής αναφορά είναι και ο εύγλωττος τίτλος του δίσκου!
Ανεξάρτητα από αυτά βέβαια, το Down to Earth είναι ένα πολύ καλό LP. Αφού ξεμπέρδεψαν με την “υποχρέωση” βάζοντας τα δύο χιτάκια δια χειρός Russ Βallard στην αρχή της κάθε πλευράς, οι Rainbow μας έδωσαν κάποια σπουδαία κομμάτια ενώ αφέθηκαν να μεγαλουργήσουν για άλλη μια φορά, στο υπέρτατο Eyes of the World.
Ο δε αντικαταστάτης του Dio, Graham Bonnet διέθετε μια εξαιρετική, πολύ δυνατή φωνή, που εντυπωσιάζει με ευκολία.
Προσωπικά μου αρέσουν οι Depeche Mode, αλλά αν είσαι rock drummer και οπαδός μπάντας χωρίς drummer, κάτι δεν πάει καλά. Ο τύπος προφανώς δεν έπαιξε την εισαγωγή του “Stargazer” - ούτε καν προσπάθησε - και τα υπόλοιπα τα έπαιξε απλοϊκά, η συναυλία έχασε τη μισή δυναμική της χάρη σε αυτόν.
