Υπάρχει κάτα τη γνώμη σου κάποια ταινία (ταινία, όχι ντοκυμανταίρ) με θέμα τις εξαρτήσεις που να τη θεωρείς ρεαλιστική?
Όσο αφορά το requiem, θυμίζω πως δεν ήταν ΜΟΝΟ τα ναρκωτικά το θέμα της. Το θέμα της ήταν η εξάρτηση απο ουσίες. Το ήμισυ της ταινίας ασχολείται με την παράλογη εξάρτηση της μητέρας με τα χάπια αδυνατίσματος, και την εμμονή της να γίνει tv-persona, να γίνει κάποια τέλος πάντων (γιατί γι’ αυτήν κάποιος είναι “κάτι” μόνο αν έχει βγει στην τηλεόραση). Και ο όλος τρόπος που παρουσιάζει αυτή την εμμονή της, κατά τη γνώμη μου, δεν απέχει και πολύ απο την πραγματικότητα. Απλά η ταινία παίζει και με κάποια περισσότερο σκηνοθετικά κόλπα, παρουσιάζοντας με έναν πιο θεατρικό τρόπο την όλη κατάσταση.
Πάντως για μένα, ο ρεαλισμός δεν είναι πάντα το προκείμενο στην τέχνη. Όπως και στη ζωγραφική π,χ, υπάρχει ρεαλιστική τέχνη, και ο εξπρεσσιονισμός για παράδειγμα, που προσπαθεί, μέσω της υπερβολής, να αποτυπώσει τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα.
το blow οντως ειναι υπεροχη ταινια κ ειδικα στο τελος…
οσον αφορα το fear and loathing in Las Vegas δεν το εχω δει αλλα θα το δω(αφου παιζει κ johnny depp)
Παρομοιως και το δικο μου ποστ σχετικα με το Κουρδιστο Περτικαλι.
Ακριβως και παραπεμπω στα δικα σου γραφομενα, με τα οποια συμφωνω απολυτα:
Ελουσιβ αν καταλαβα καλα λες οτι δεν σε επεισαν τοσο οι ερμηνειες. Οκ κι εγω αν ειχα ζησει δολοφονους, δεν θα με επειθε ευκολα οποιαδηποτε αστυνομικη ταινια/θριλερ αλλα πιστευω οπως ειπε και παραπανω ο ellanor οτι δεν ηθελαν να εστιασουν καθαρα στα ναρκωτικα.
Το Blow δεν με τρελανε.
Το Fear and Loathing ειναι παρανοια.
Εχει διχάσει γενικά πολλούς η ταινία…Δεν νομίζω οτι αυτόπου σόκαρε ήταν το θέμα των εξαρτήσεων πάντως…Εμενα αυτό που με άφησε αναυδη απλά ήταν το γεγονός οτι όλη αυτη η μιζέρια ήταν τόσο ρεαλιστική κ καθημερινή που αφορά τον καθένα…Και μπορείνα μην αγγιζει τους πάντες το θέμα των ναρκωτικών αλλα σίγουρα η χροια που αφήνει η ταινία είναι τόσο γλυκόπικρη κ τόσο κοντά μας…που δε νομίζω…οτι μπορει να αφήσει καποιον ασυγκίνητο…Το αν άρεσε ή οχι η ταινία είναι θέμα προσωπικής αισθητικής κ εκτίμησης της τέχνης που δεν παίρνει σχολιασμό…
Παντως δε βλεπεται 2η φορα. Και απο αυτους που τους αρεσε. Δεν σε εκπλησει πλεον, αντε να σου υπενθυμισει 1,2 πραγματα για τα οποια θα πεις “ε και;” (παντα τη 2η φορα).
οπως αναφερθηκε και πιο πανω η ταινια εχει να κανει με τις εξαρτησεις
και η κονελι στοχευε αλλου.
οπως επισης προειπα το βιβλιο (το οποιο γραφτηκε το 1978) στο οποιο βασιστηκε η ταινια εινα γραμμενο απο χρηστη. ο οποιος υπεφερε απο σοβαρη ασθενεια, η οποια σε συνδιασμο με την μεθοδο θεραπειας που χρησιμοποιηθηκε,ειχε τρομερες επιπτωσεις πανω του. μια απο αυτες ηταν ο εθισμος του σε παυσιπονα και ηρωινη!!!
@ wretch
προσωπικα
την ταινια αποφευγω να τη βλεπω γιατι με κανει σκατα
παντως την εχω ξαναδει, γιατι ηθελα να μοιραστω την εμπειρια και με αλλα ατομα
και επιπλεον τωρα που χω χρονια να την δω, θα την ξαναβλεπα ευχαριστα να τη θυμηθω!
επισης δεν καταλαβαινω τη λογικη σου, οτι δεν σε εκπλησσει τη δευτερη φορα η ταινια.
ετσι οπως το λες και μια “snuff” ταινια να δεις οπου βιαζουν και σκοτωνουν ενα ανηλικο παιδι, τη δευτερη φορα αμα το δεις θα πεις, ε και?
αλλα μονο και μονο για τη σκηνοθεσια της και τις ερμηνειες της αξιζει να το δεις και 2 και 3 και 1000 φορες.
οχι μονο αυτη, οποιαδηποτε “καλη” ταινια!
Οχι για τα γεγονοτα που σου παρουσιαζει. Ο τροπος του ειναι ιδιαιτερος που σοβαρο σοκ θα το παθεις μια φορα, την πρωτη που θα το δεις. Σαν να σ’ εχουν βαρεσει με σφυρι στο κεφαλι (πρεπει να το ειπα σε πιο παλιο ποστ). Σε βαραει κατ’ ευθειαν στη συνειδηση κι αμεσα, αυτο λεω. Την πρωτη φορα που την βλεπεις ειναι κατι μοναδικο. Απο κει και περα τη δευτερη εχεις το συναισθημα που σου αφησε την πρωτη φορα και πραγματα που ναι μεν σε ταραζουν αλλα που τα βλεπεις και σε αλλες ταινιες. Εκει κολλαει το “ε και;”. Δεν ειναι οπως την πρωτη φορα. Θα μου πεις αυτο ισχυει με ολες τις ταινιες, απλα το Ρεκβιεμ παραειναι σοκαριστικη και ιδιαιτερη κτλ.
σοκαριστική ταινία?γιατί?:-k
δείχνει κάτι που δεν ξέρετε?
η σκηνοθεσία είναι εκπληκτική,το θέμα της ταινίας και το μήνυμά της πέρα για πέρα αδιάφορο.
soundtrack πολύ καλό,connelly θεά.
από εκεί και πέρα τίποτα δε μου έκανε εντύπωση,ούτε θεωρώ το μήνυμα “τζιζ κακα” είναι κάτι αξιολόγο ώστε να θεωρηθεί κομμάτι της τέχνης.
οι σκηνές με το ψυγείο ήταν γελοίες.γενικά,το θέμα της βλαμμένης γριάς ήταν γελοίο.
Ναι, η γιαγιά ήταν απίστευτη, και πολύ συγκινητική η περίπτωσή της, ίσως περισσότερο από όλων των άλλων… Δεν ένιωσες τίποτα;; Τι σκορπιονιστής είσαι συ;;
