Ξεκίνημα με Kylesa στο 013. Tα είπα κι αλλού, είναι σε δαιμονισμένη φόρμα και απλά θερίζουν. Τα κομμάτια του Static tensions δεσπόζουν χωρίς να πηγαίνει πίσω το παλιό τους υλικό. Οι δύο ντράμερ ένα πράγμα, μπασίστας χτυπιέται, και το δίδυμο Λόρα-Φιλ κάνει τη διαφορά. Unknownawareness, scapegoat, said and done, running red, και κάπου εκεί ενώ με δυσκολία μαζεύω τα σαγόνια μου αποφασίζω ότι το δεύτερο και καλύτερο μέρος τους θα το δω στην Αθήνα. Καλύτερο ξεκίνημα δε μπορούσα να φανταστώ.
Οπότε πετάγομαι στο Green room για Ancestors. Είχα ακούσει τα 2 τελευταία δισκάκια τους, αλλά λάιβ μου φαίνονται καλύτεροι. To ψυχεδελικό και προγκ στοιχείο τους μου αφήνει τη γεύση που θα μου άφηναν οι Μάστοντον αν έπαιζαν πιο doom. Ελπίδα για το μέλλον σίγουρα.
Πριν την επιστροφή στην κεντρική σκηνή για Jarboe, τζούρα από Oresund Space Collective που παίζουν ψυχεδελιιές. Η ιέρεια και η φωνή της βρίσκεται σε τρανς, σε αντίθεση με τον κιθαρίστα κ τον μπασίστα της μπάντας της που έκαναν ποζεριές. Ντράμερ και πληκτράς προσπαθούσαν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μέχρι που ακούγονται κάτι γνωστά μπλιμπλίκια, και μπαίνει το Within από το δίσκο με τους θεούς (νιουρόσις). Τρελές ανατριχίλες, αλλά επειδή περίμενα περισσότερα την κάνω για δίπλα.
Όπου παίζουν οι Τroubled Horse, πρότζεκτ του μπασίστα των Witchcraft. 70ς κι από δω, με τρομερό groove και διάθεση, και με μπόλικες δόσεις τρέλας όπως φαίνεται και στη φωτό. Γουσταίρνω.
Επιστροφή στην κεντρική για ΥΟΒ. Ήχος βράχος, μονολιθικότητα, υποτονίλα, σκοτάδι, αυτοβασανισμός, και γενικώς doom ρε αιδοία. Τα φωνητικά με το απαραίτητο delay βγαίνουν από πηγάδι. Ο χώρος είναι φίσκα, και τελειώνοντας με το Τhe Great Cessation (ή και hysation) κερδίζουν το χειροκρότημα όλων. Πόρωση!
Επειδή παίζουν ξανά, θυσιάζω λίγο χρόνο για να πάω δίπλα να δώ τι παίζουν οι Bong. E, αυτό που λέει το όνομά τους, ύπνος όπως ύστερα από 25 μπονγκς. Κοιτάζοντας το πρόγραμμα που είχε γίνει προέκταση χεριού, τρέχω στο μίντι θίατερ που είναι εκτός του 013 για να δω ένα τέταρτο Earthless, αλλά φτάνω στην τελευταία νότα, αφού το λήγουν ένα τέταρτο νωρίτερα. Γκαντεμιά.
Επιστροφή πίσω για Eyehategod. Αράζω στο μπαρ που έχει και τέλειο ήχο και παίρνω μπύρα για να απολαύσω τους νότιους μηδενιστές. Sludge από άλλο πλανήτη κανονικά. Πρώτη και μοναδική μπάντα που έγινε stagediving και μοσπιτ, οπότε καταλαβαίνετε τι έγινε. Bower να κάνει πάρτυ, Williams εντελώς κομμάτια, ίσα που ακουγόντουσαν τα φωνητικά του. Αφανής ήρωας και ήρεμη δύναμη ο άρχοντας 2ος κιθαρίστας Πάτον. Συνεδρίαση πριν από κάθε επόμενο κομμάτι λες κι έκαναν πρόβα. Jackass, My name is god, White nigger, Blank, αλλά περισσότερες λεπτομέρειες στον ψηλό που ξεσάλωνε στην πρώτη σειρά. 'Σοπέδωσ"!
Πίσω στο Green για ατμοσφαιρική sludgιά ονόματι Mouth of the architect. Τίποτα συνταρακτικό και λόγω πολυκοσμίας την κανά, οπότε μια στάση στο Βatcave (λέγε με Roimat από άποψη διαστάσεων) όπου παίρνω μια τζούρα από τη φωνάρα του Pelander που τον συνοδεύει μια ακουστική κιθάρα. Ο τύπος τραγουδάει για ξωτικά και τέτοια, και ρίχνει και κάτι γκαρίδια γιατί η πολλή κουλτούρα βλάπτει. Ωραίος.
Στην κεντρική παίζουν Εnslaved. Επειδή δεν είναι ακριβώς του γούστου μου, βλέπω λιγάκι γιατί “αντικειμενικά” δίνουν καλό show και πάω midi για Μοnkey 3. Και καλά κάνω. Αποκάλυψη. Ποστιά υψηλού επιπέδου με μπόλικες δόσεις τουλιάς. Πολύ καλό δέσιμο και groove. Εξαιρετικοί.
Επιστροφή πίσω όπου με ψηλό βλέπουμε παρέα Goatsnake. Εντάξει, πολύ καλό performance, και ήχος αλλά περίεργη φάση όπως όλα τα reunion. Σταδιακά ζεσταίνονταν περισσότερο. Πολύς κόσμος είχε έρθει για την πάρτη τους και δε φαίνεται να τον απογοητεύουν. Μετά από ένα σημείο όμως με κούρασαν κι επειδή είμαι της ροκιάς πετάχτηκα στο Αν…ε, στο green room για Firebird οι οποίοι είναι σε έξοχη φόρμα. Ο Bill Steer είναι ο Rory Gallagher του σήμερα κάτι που του είπα και κατ΄ιδίαν. Οπότε η πρώτη μέρα έκλεισε ιδανικότατα.
Η κούραση μετρήθηκε σε μεγατόνους και τα πόδια κόντεψαν να βγάλουν κάλους, όμως κι εδώ να τελείωνε το φεστιβάλ θα έλεγα οκ, τα είδα όλα. Κι είχαμε να δούμε και άλλα τόσα.