τι εννοείς περίμενες? γιατί εγώ θυμάμαι να παίζει εναλάξ nirvana - άλλος - nirvana - άλλος - nirvana - άλλος - nirvana - άλλος - nirvana - άλλος …
ναι ρε συ, αλλά είχε και διαφημίσεις ενδιάμεσα 
Κοντά τα έχω αυτά τα δύο, είναι και τα δύο δισκάρες! Αλλά το roll the bones κερδίζει στα σημεία για μένα: Ήταν το άλμπουμ που αποχαιρέτισαν τα 80ς και τα πολλά σύνθια, ξαναβγήκε μπροστά η κιθάρα του Lifeson, oι συνθέσεις ήταν εμπνευσμένες και μας άφησε κλασικά κομμάτια και μερικούς από τους καλύτερους στίχους του Peart.
To ξέρουν και οι ίδιοι για αυτό και στη συνέχεια των 90s, ακόμα και όταν περιόδευαν για Counterparts/Test for Echo άνοιγαν τις συναυλίες με το Dreamline! 
Χρονιά σταθμός για την δεκαετία του 90…H ψήφος μου (μετά δυσκολίας) πάει στα use your illusions…και ναι κυριε slash τα πλήκτρα μια χαρά κολλαγαν στους guns…
Αν και φτάσαμε αισίως στο 2022, δεν πειράζει, ας το αναστήσουμε κι αυτό. Εντωμεταξύ θα ορκιζόμουνα ότι υπήρχε και πιο πρόσφατο topic για τη συγκεκριμένη χρονιά και με metal δίσκους, αλλά μόνο αυτό μου ‘βγαλε στο search. Υποθέτω μπορούμε να μιλήσουμε γενικά για τον σκληρό ήχο εδώ.
Που λέτε, διαβάζοντας φέτος όλα αυτά τα επετειακά αφιερώματα (by the way, και του Hammer το βρήκα καλό) συνειδητοποίησα ότι για ‘μένα άνετα το 1991 μπορεί να κηρυχτεί ως η καλύτερη μουσικά χρονιά που υπήρξε ποτέ -σε σημείο συνωμοσίας μάλιστα.
Πρώτα απ’ όλα οι δύο δίσκοι που με καθόρισαν μουσικά σε πολύ μικρή ηλικία κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά -και μιλάω για τα “Nevermind” και “Black album”. Τίποτε δε θα τα ξεπεράσει μέσα μου ποτέ, γι’ αυτό μπορώ να είμαι σίγουρος. Είναι αυτές οι στιγμές που ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι σου αρέσει περισσότερο να κάθεσαι στο δωμάτιο σου μ’ ένα CD παρέα παρά να παίζεις μπάλα έξω, που αρχίζεις και μακραίνεις το μαλλί κόντρα στους γονείς, παρατάς το μπουζούκι για χάρη της ηλεκτρικής κιθάρας (true story) κλπ. Που από παιδί γίνεσαι έφηβος, ρε παιδάκι μου. Μάλλον όλοι έχουμε από έναν τέτοιο δίσκο, εγώ είχα δύο.
Από ‘κεί κι έπειτα, όμως, κοιτάξτε τι φοβερές άλλες συμπτώσεις, κοιτάξτε τι σοδειά είχε η συγκεκριμένη χρονιά: καταρχάς τότε κυκλοφόρησαν τα δύο πιο-πιο-πιο αγαπημένα μου death metal albums όλων των εποχών που μ’ έκαναν (πάλι σε μικρή ηλικία) ν’ αγαπήσω τον extreme ήχο: “Necroticism-descanting the insalubrious” και “Human”. Συγκεκριμένα για το δεύτερο, θυμάμαι σαν τώρα να γυρνάω από ένα party γενεθλίων με δύο CD παραμάσχαλα, δανεισμένα από καινούριο φίλο μεταλλά-κιθαρίστα, ο οποίος (σωστός κι ανοιχτόμυαλος ο τύπος) μου έδωσε το “Human” από Death και το “1984” από Van Halen μπας και ξεστραβωθώ. Περιττό να πω ότι το δεύτερο έπαιξε 1-2 φορές και τέλος -είναι αυτές οι επιλογές που λέμε που καθορίζουν πάνω-κάτω προς τα που θα οδεύσει το μουσικό αυτί τελικά. Αλλά και πέρα από αυτά τα δύο, πάρε άλλα 3 δεκάρια της συγκεκριμένης χρονιάς: Morbid Angel “Blessed are the sick”, Entombed “Clandestine”, Sepultura “Arise” (ναι το ξέρω, thrash θεωρούνται. Αλλά για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο album, θες η παραγωγή του, θες τα mid-tempo μέρη του, μου έβγαζε ένα φλοριδιανό χρώμα που με κάνει να το τοποθετώ στο μεταίχμιο των δύο ρευμάτων). Ιδίως το δεύτερο, ρε παιδιά, το έβαλα προσφάτως ξανά και συνειδητοποιώ ότι είναι δύσκολο album στο άκουσμα για τον εξής λόγο: αναγκαστικά το αυτί προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε επιμέρους πράγματα κάθε φορά και χάνεις την μπάλα τελικά. Εννοώ ότι τη μία φορά θα ‘θελα ν’ ακούσω το “Clandestine” αποκλειστικά με τα drum tracks του. Τι σκατά παίζει ο τύπος; Γιατί είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ του στατικού, μονότονου drumming; Πώς γίνεται να έχει τόσα ευφάνταστα γυρίσματα; Την άλλη στιγμή, όμως, θέλω να επικεντρωθώ στα φωνητικά: πόσες χροιές κατάφερε να βγάλει από μέσα του αυτός ο άνθρωπος που δεν είναι ΚΑΝ τραγουδιστής; Πώς γίνεται να μιλάμε για ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ σε death metal δίσκο; Μετά θέλω ν’ ακούω και τα riff όμως, τα horror αρπίσματα, τις punk-ίλες κι όλα αυτά. Ε, στο τέλος, μπερδεύσαι, δεν μπορείς να επικεντρωθείς απλά στο ότι τα τραγούδια ΓΑΜΑΝΕ.
(Τιμητικές αναφορές για τη συγκεκριμένη χρονιά, παρ’ όλο που δε θα τα έβαζα στα ΠΙΟ αγαπημένα μου ακούσματα: Bolt Thrower, Atheist, Massacre, Darkthrone (όταν ακόμα παίζανε death), όπως και Paradise Lost και Tiamat στο πιο πειραματικό. Πραγματικά χρονιά-κόλαση για τον συγκεκριμένο ήχο. Α, και Coroner, φυσικά, αν μιλήσουμε και για thrash).
Πάμε σε hardcore/punk; Πάμε. “Those who fear tomorrow” από Integrity, τι άλλο θέλεις; ΤΟ metalcore album κατά τη γνώμη μου, μαζί με το “Forever war” των Kickback. Θες κι άλλο; “Bet on the possibility” των θεών Death Side, το album που θα έπρεπε ν’ ακούσουν όοολοι οι κλασικομεταλλάδες που κράζουνε το punk, για να δούνε πώς ενσωματώνονται τα metal riffs και leads στο γιαπωνέζικο hardcore βγάζοντας ένα τόσο ιδιαίτερο και (γιατί όχι;) crossover μείγμα. Κι αν θέλουμε και λίγο εξωτικό punk, πάμε και στην Ιταλία με Infezione που τότε κυκλοφόρησαν το ανεπανάληπτο “Religione oppio dei popoli”, τον καλύτερό τους δίσκο κατά τη γνώμη μου. Φουλ καλή χρονιά και για το hardcore punk, δηλαδή.
Θες πιο κλασικά rock ή metal πράγματα; Υπάρχουν τα δύο “Illusions” που έχουν αναλυθεί πολλάκις, ας μιλήσει ο Ixnay καλύτερα γι’ αυτά. Υπάρχουν τα albums των Temple of the Dog, των Soundgarden και των Pearl Jam (μ’ αυτήν την ποιοτική κατάταξη, ναι) για ν’ αγαλλιάσεις grunge. Υπάρχουν οι γαμάτοι Last Crack που ήταν λίγο πιο prog από τους Mother Love Bone ώστε να μην μπορούν να χωρέσουν κάτω από αυτήν την ταμπέλα, αλλά μας δίνουν πάσα για την αναφορά του “Parallels”. Τέλος, “Symbol of salvation”, νομίζω από τα πιο μεστά και λίγο παραγνωρισμένα (θα έλεγα) heavy metal albums των εποχών.
Θες demo αντί για full-lengths; “Grymyrk” από Thorns που έχτισε καριέρες με μία κιθάρα κι ένα μπάσο ΜΟΝΟ, και “Πέρα από τα τείχη της σιωπής” από τους δικούς μας Χαοτικό Τέλος που, για ‘μένα, είναι ανώτερο του album που ακολούθησε. To “Φοβάμαι” παραμένει ένα από τα ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΤΕΡΑ ελληνικά hardcore κομμάτια, τόσο συγκινητικό στο σημείο που λέει: “φοβάμαι μην τυχόν δεν ξανακούσω τα πουλιά/φοβάμαι μην τυχόν δεν ξαναδώ τον ήλιο/φοβάμαι μην τυχόν δεν ξαναδώ τη φύση/φοβάμαι μην τυχόν δεν ξαναδώ ανθρώπους”.
Θες live album μήπως; Ε, το καλύτερο κυκλοφόρησε τότε: “Decade of aggression”, υπάρχει κάτι που να το ξεπερνάει; Ίσως το “Made in Japan” ξέρω ‘γώ, άλλο δε δέχομαι. Που βγαίνει ο θεός Araya και στέλνει μηνύματα ειρήνης και φιλίας πριν το “War ensemble” ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΣΟΥ, σε φάση «εγώ ας τα πω μία μην πάρω κάποιον στον λαιμό μου, γιατί μάλλον κάποιος θα πεθάνει στο pit».
Τελική ετυμηγορία με αυτά τα ολίγα: το 1991 απ’ όπου και να το πιάσεις, δίνει μόνο κορυφές.
10 Likes
Οντως πολυ σημαντικη χρονια, highlight για τη death ξεκαθαρα, παρα πολλοι κλασικοι και καθοριστικοι δισκοι για το ιδιωμα, τι να πρωτοαναφερεις, autopsy, suffocation, μεγαλη λιστα.
Καποιοι ακομα δισκοι ογκολιθοι γενικοτερα και προσωπικες αδυναμιες ειναι τα twilight of the idols απο bathory, the oath of black blood απο beherit, into the depths of sorrow απο solitude aeternus. Επισης στην ελληνικη σκηνη βγαινει και ενα απο τα καλυτερα hardcore, εναντια απο αντιδραση.
2 Likes
10 YEARS LATER λεει, λες και βλεπω τελευταιο επεισοδιο τελευταιας σεζον αγαπημενης σειρας ξερω γω ή επιλογο τριλογιας epic franchise
on topic Metallica - Metallica
Tι ωραιες εποχες, με μουσικαρες… και γενικα αρχη του εναλλακτικου ηχου σε διαφορα genre μουσικης.
Προσωπικα βαζω απανω στη κορυφη 3 αλμπουμ που αλλαξαν τον ρου της μουσικης ιστοριας:
Nirvana - Nevermind
Slint - Spiderland
The Jesus Lizard - Goat
Κατα ταλλα, πολλα υπεροχα και ιστορικα δημιουργηματα oπως:
Metallica - Metallica, Pearl Jam - Ten, REM - Out of Time,
Entombed – Clandestine, Bolt Thrower – War Master, Bathory - Twilight of the Gods, Sepultura - Arise, Morbid Angel – Blessed Are The Sick.
2 Likes
Για να μην λέω τα ίδια με τα παραπάνω, να προσθέσω:
Pestilence - Testimony of the Ancients
Coroner - Mental Vortex
Devastation - Idiolatry
Meshuggah - Contraddictions Collapse
Morgoth - Cursed
Unleashed - Where No Life Dwells
Malevolent Creation - The Ten Commandments
Μιλάμε για υπερδισκάρες όλα.
4 Likes
Πωωω, το Pestilence πώς το ξέχασα; 
Απίστευτη δισκάρα, απίστευτη.
Μια εξαιρετική δισκάρα (στο top - 5 ξεκάθαρα όσον αφορά τους δίσκους του '91) είναι το Hey Stoopid του Alice Cooper. Το γράφω γιατί δεν είμαι σίγουρος αν αναφέρθηκε.
Πολύ καλοί δίσκοι γενικότερα αλλά κακά τα ψέματα τα Black Album, Illusions, Nevermind ξεφεύγουν μίλια μακριά από τα υπόλοιπα. Παίζουν μπάλα μόνα τους.
1 Like
Πράγματι, “μαγική” χρονιά το 1991, η τελευταία όπου το metal βρέθηκε στο εμπορικό προσκήνιο (και το μεταλ rock ‘n’ roll είναι οπότε είμαστε εντός θέματος!) . Εκτός από τις παραπάνω αυταπόδεικτες κορυφές που αναφέρθηκαν, όπως το Twilight of the Gods που δικαιώθηκε πανηγυρικά από τον Χρόνο αφού εμπνέει ακόμα επιγόνους τρεις δεκαετίες μετά, το απίστευτο Mental Vortex, το επιβλητικό Arise, το μεγάλο ποιοτικό και ποσοτικό ξεπέταγμα του death metal με υπερδισκάρες όπως Clandestine, Unquestionable Presence,Blessed Are the Sick, Human (μάλλον ο τελευταίος πραγματικά death δίσκος των… Death), ή τα LPs των Tiamat και Paradise Lost που είχαν ήδη αρχίσει να ξεφεύγουν από τα όρια του υποϊδιώματος, υπάρχουν και τα φοβερά Parallels και A Sense of Change στο πεδίο του progressive, όπως και τα Forest of Equilibrium και Ιnto the depths of sorrow αντίστοιχα στο doom, αλλά και το υπέροχο ντεμπούτο των Skyclad.
Θα ήθελα όμως να σταθώ στο παρακάτω…
Όσο κι αν η παραγωγή δεν άφησε καθόλου ευχαριστημένο το συγκρότημα (ο ίδιος ο Kenn Nardi δεν έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από τις ηχογραφήσεις) η πραγματικότητα είναι ότι στο “Manic Impressions” οι, ώριμοι πλέον, Anacrusis άφησαν ελεύθερη την εφευρετικότητα τους αδιαφορώντας χαρακτηριστικά για τα στεγανά μεταξύ των μουσικών ειδών. Το μόνο δυστύχημα υπήρξε ότι οι συγκεκριμένοι έφτασαν στην ακμή τους μια εποχή που το thrash δεν ήταν πια του συρμού. Δεν είχαν πει όμως ακόμη την τελευταία τους λέξη…
3 Likes
Πιο ταιριαστός τίτλος απ’ το original ίσως.
1 Like
1991, metal και rock γενικότερα… πάμε με μερικά που μου έρχονται στο μυαλό… (δεν έχω ελέγξει τίποτα από τα παραπάνω)
Fates Warning - Parallels
Soundgarden - Badmotorfinger
Ozzy - No More Tears
Skid Row - Slave to The Grind
Savatage - Streets
Death - Human
Metallica - Metallica
Black Sabbath - Tyr (edit. Δισκαρα, αλλά 1990,. Thanks @pantelis79)
1 Like
Το Tyr ειναι 1990, οπως και το Blood Nirvana που αναφερθηκε πριν 10 χρονια. Το 1991 βγηκε και ο καλυτερος δισκος μιας πολυ μεγαλης μπαντας που δε χαιρει ιδιαιτερης εκτιμησης εδω, για μη μουσικους λογους φρονω 
, μιλαω για το Achtung Baby.
2 Likes
Άλμπουμ που ακούω εδώ και τριάντα χρόνια και μάλλον θα ακούω και τα επόμενα τριάντα:
Guns N’ Roses - Use Your Illusion I & II
Pearl Jam - Ten
Metallica - Black Album
Red Hot Chili Peppers - BloodSugarSexMagic
Nirvana - Nevermind
Soundgarden - Badmotorfinger
Τα λες και αγαπημένα.
3 Likes
ΜΟΝΟ Suffo ρε μνια.
Μια ψύχραιμη τοποθέτηση, συνεχίστε.
2 Likes
Είχαμε και αυτό το 1991 ε
Kαι Primal Scream και Queen να συμπληρώσω
2 Likes
Καλά τα έχετε πει, ας συμπληρώσω μερικά και εγώ.
Γι’ αρχή, μεγαλώνοντας έπεσα στην εποχή που οι ICED EARTH “έπρεπε” να σου αρέσουν εάν δήλωνες μεταλλάς. Αν και ποτέ μου δεν τρελάθηκα με την πάρτη τους (οκ, το 3,5ωρο live στο Σπόρτινγκ ήταν όντως εντυπωσιακό), το “Night of the Stormrider” είναι μάλλον εύκολα το αγαπημένο μου και γενικά Greely = θρησκεία και “Desert Rain” = ύμνος.
Στα του blackmetal τώρα, ορθότατα αναφέρθηκαν τo “Grymyrk” tape των THORNS και οι BEHERIT (αν και πρακτικά κυκλοφορία του ΄91 είναι το “Dawn of Satan’s Millenium”, το “Oath” είναι compilation, αλλά μικρή σημασία έχει).
Όμως πρακτικά (και ουσιαστικά) το ‘91 κυκλοφόρησε το πρώτο νορβηγικό bm album. Μπορεί η επίσημη κυκλοφορία του “Live in Leipzig” να έγινε το 1993, αλλά η κασέτα είχε ήδη φτάσει στ’ αυτά όσων έπρεπε δύο χρόνια νωρίτερα.
Το 1991 όμως είχαμε και άλλες θεόρατες κυκλοφορίες, όπως τα ντεμπούτα των SAMAEL (“Worship Him”) και MASTER’S HAMMER (“Ritual”), αλλά και τo “Passage to Arcturo” (όπως και το split με MONUMENTUM) των ROTTING CHRIST. Όλοι αυτοί (μαζί με τους MORTUARY DRAPE και τους NECROMANTIA φυσικά) όρισαν μια διαφοροποιημένη προσέγγιση πάνω στο bm, λιγότερο ψυχρή, αλλά σε πολλές περιπτώσεις πιο άμεση και μυστικιστική μέσω μιας σκοτεινής χεβιμεταλάδικης οπτικής και της λατρείας στους CELTIC FROST.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού τώρα, ακόμα τα όρια μεταξύ death και black ηταν συχνά δυσδιάκριτα, με αποτέλεσμα βδελύγματα όπως το μυθικό “Weeping in Heaven” EP των PROFANACTICA αλλά και το ντεμπούτο των GOATLORD (“Reflections of the Solstice”) που έβραζε έως και doom βότανα στο ίδιο καζάνι. Σε καθαρά death μονοπάτια τώρα, μάλλον είναι απαραίτητο να προσθέσουμε και IMMOLATION (“Dawn of Possession”).
Για το τέλος, on a completely different note, η ΚΕΦΑΛΗ ΞΟΥ ΘΟΥ (“Psalm 69”) των MINISTRY ενίοτε (ανάλογα τη μέρα) μπορεί και να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος ever στον χώρο του ευρύτερου σκληρού ήχου. Worth mentioning προφανώς και το “Uncle Anesthesia” των SCREAMING TREES, αν και προσωπικά προτιμώ το “Sweet Oblivion”.
5 Likes
Το Psalm 69 είναι του '92 
!
Επίσης είχαμε κι αυτό το έπος:
2 Likes