Μόλις τελείωσα κι εγώ το Αμόκ, και πραγματικά με εντυπωσίασε. Ο τρόπος γραφής σε παρασέρνει κι εσένα σε μία κατάσταση εγρήγορσης και κούρασης, γύριζα τις σελίδες στα όρια του φρενιασμένου να δω τι συνέβαινε. Ο τρόπος σκέψης και άγχους του γιατρού μου θύμισε πολύ το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι, με τον νεαρό πρωταγωνιστή εκεί να είναι εξίσου εξωστρακισμένος και εξαθλιωμένος, γεμάτος υστερικό άγχος, όπως και στο Αμόκ - αν και για άλλους λόγους. …
Δεν ξέρω αν ο γιατρός είναι ο Κίφερ Σάδερλαντ (τον δανείστηκα, ομολογουμένως, αν και πάντα τον ήθελα πιο μεγαλωμένο στην όψη), αλλά η γυναίκα είναι για μένα μόνο μία: η Νικόλ Κιντμαν, και συγκεκριμένα με αυτής την εποχή την θλίψη αλλά και φανερή ομορφιά που είχε στο “The Hours”
Τελείωσα σήμερα το Αμόκ. Να πω ότι το είχα αφήσει στη μέση για αρκετές μέρες, αλλά σήμερα είπα να το διαβάσω νωρίς το απόγευμα. Και το δεύτερο μισό που διάβασα σήμερα με κέρδισε.
Την ιστορία την είχα ξεκινήσει και την είχα αφήσει στο σημείο που η γυναίκα συναντά τον γιατρό. Ήδη μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον η μυστηριώδης προσωπικότητα του γιατρού, που αμέσως καταλαβαίνεις πως έχει σχέση με τον πρόλογο του βιβλίου. Όμως, πριν διαβάσω τη συνέχεια, αναρωτιόμουν σε τι είδους ιστορία θα καταλήξει αυτή με τη γυναίκα; Ερωτική; Κοινωνική; Εγκλήματος; Τελικά, πάνω στο ηθικό δίλημμα της γυναίκας χτίστηκε μία ιστορία γεμάτη ανθρώπινες αδυναμίες, ενοχές και μεταμέλεια. Η σχέση του γιατρού με τη γυναίκα γίνεται πολύ πιο πολύπλοκη, το μυστικό της γυναίκας αρχίζει να δένει και τους δύο. Το αμόκ που νιώθει ο γιατρός, τον κάνει να τα παρατήσει όλα πίσω του, αφού η προσωρινή του έκρηξη υπερηφάνειας τον κάνει να τα παίξει όλα και να χάσει όχι μόνο την προσφορά της γυναίκας, αλλά και ό,τι είχε χτίσει στη ζωή του. Ο θάνατος της γυναίκας είναι το σημείο χωρίς επιστροφή για εκείνον. Θα κάνει τα πάντα για να μη σπιλωθεί η μνήμη της, αφού ήδη με την εμπλοκή του στην ιστορία είναι χαμένος. Με μερικές ευκολίες πλοκής -όπως ο άλλος γιατρός που υπέγραψε το πιστοποιητικό-φτάνουμε στο τέλος, που θυμίζει λίγο Τιτανικό. Τελικά η συνάντησή τους καταλήγει σε παιχνίδι μοίρας.
Νομίζω πως θα μπορούσε όντως να γίνει ταινία. Επίσης θα συμφωνήσω ότι θα ταίριαζε για το ρόλο της πρωταγωνίστριας μία ηθοποιός σαν τη Νικόλ Κίντμαν, αυστηρά στην ξανθιά της έκδοση.
Καιρός να διαβάσω και τα υπόλοιπα διηγήματα, για να ξανασχολιάσω.
Τελείωσα την ανάγνωση των διηγημάτων, δεν διάβασα ακόμη κάτι δοκίμια που έχει στο τέλος για το έργο του Τσβάιχ.
Μόλις βρω λίγο χρόνο θα γράψω τις σκέψεις μου για το βιβλιαράκι γιατί αν περάσουν οι μέρες θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν τα πράγματα που έχω στο μυαλό μου.
Σε σειρα προτίμησης από αυτό που μου άρεσε περισσότερο:
Αμόκ
Λεπορέλλα
Στο φως του Φεγγαριού
Επεισόδιο στην Λίμνη
Βεατρίκη Τσέντσι
Γενικά αρκετές οι θετικές εντυπώσεις από την γραφή του Τσβάιχ, θα διάβαζα και άλλα βιβλία του αρκεί να μην είναι τόσο απαισιόδοξα, που μάλλον δεν παίζει αν κρίνω από το γεγονός ότι κι ο ίδιος έβαλε τέλος στην ζωή του.
Εγώ ξεκίνησα το “Στο Φως του Φεγγαριού” προχθές, αλλά το άφησα και θα το ξαναπιάσω, απόψε ίσως. Κλασικός Τσβάιχ, ωραία γράφη…αλλά σου ρουφάει την ψυχή, δεν είναι για όλες τις ώρες. Αγαπημένο, μέχρι στιγμής, το Αμόκ. Γενικά, αν διαβάσεις το πρώτο μπορείς εύκολα να μαντέψεις το τέλος και στα υπόλοιπα. Νομίζω είναι ξεκάθαρο τι θέλει να μας πει με τα τελευταία γραπτά του. R.i.p.
Λοιπόν τελείωσα τις ιστορίες και έχω να πω ότι μου άρεσαν πολύ. Πολύ βαριές αλλά και με ωραίο γράψιμο και με πολύ δυνατή ατμόσφαιρα. Γενικότερα μου άρεσε σε όλες η σκιαγράφηση των χαρακτήρων και η περιγραφή της έντασης της ψυχολογικής τους πίεσης. Στο Αμόκ και στη Λεπορελλα οι κεντρικοί χαρακτήρες είχαν και πολύ ωραία εξέλιξη. Αγαπημένη μου ιστορία, πέραν της βασικής, ήταν σίγουρα το επεισόδιο στη λίμνη. Ανυπομονώ για την επόμενη επιλογή!
