στο εχω κανει δωρο ; δεν θυμαμαι
Όχι, αυτό λέω. Το περιμένω.
Αν και θα μου πεις, εδώ σε κερδίζω σε όλες μας τις διαφωνίες έτσι, σκέψου να το διαβάσω κιόλας.
Ο,τι σου χρειαζεται, σου χρειαζεται θα συμφωνησω. Το βαζω στη λιστα μου.
Δεν λεει πουθενα ομως να επαναλαμβανεις το ιδιο (ενα) επιχειρημα, μεχρι ο αλλος να απελπιστει
Αυτό είναι το ίδιο (ένα) επιχείρημα που μου λες πάντα για να αντιμετωπίσεις τα επιχειρήματά μου! 
Το Εμείς ήταν η πρόταση μου και ακόμα δεν έχω διαβάσει σελίδα 
.
Καθυστέρησα να τελειώσω παραπάνω από όσο περίμενα το Φαρενάιτ 451 και σήμερα ξεκίνησα να μαζεύω και ελιές. Να δω αν θα προλάβω την προθεσμία 
4 Likes
Μόλις τέλειωσα την Εφεύρεση του Μορέλ - πολύ δυνατό! Ένα δυσοίωνο και δυστοπικό διήγημα που εγείρει τα μεγάλα -υπαρξιακά- ερωτήματα περί της αθανασίας του ανθρώπου, της ύπαρξης της ψυχής κ.λπ.
4 Likes
Εχω διαβασει τα πρωτα 15 κεφαλαια του Εμεις και μου αρεσει πολυ μεχρι τωρα. Το ειχα απο πριν στη readlist μου οποτε χαρηκα που προταθηκε. Ο τροπος γραφης με τις κομμενες προτασεις ακριβως οπως τις σκεφτεται με δυσκολευει λιγο αλλα και με γοητευει ταυτοχρονα.
Μου αρεσε πολυ ο συμβολισμος οτι ο Δ ειναι ο Αδαμ, η Ι η Ευα και ο S (με το σωμα φιδιου) ο Διαβολος
2 Likes
Το διαβάζω δεύτερη φορά. Είναι πολύ στενάχωρο βιβλίο, η τραγική ειρωνεία του οποίου είναι
η αμετάκλητη και τελεσίδικη μοναξιά του κεντρικού ήρωα που, όταν συνειδητοποιεί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να συνδεθεί πραγματικά με τον μοναδικό άνθρωπο που αφυπνίζει την κοιμισμένη του επιθυμία να ζήσει στον “κόσμο των ζωντανών”, αποφασίζει να παίξει την τελευταία πράξη του δράματος και παραδίδεται στωικά στον θάνατο. Το προτείνω σε όλους και χαίρομαι που το ανακάλυψα τυχαία και το διάβασα αποφασιστικά. Επόμενος (αναγνωστικός) σταθμός: το Εμείς.
1 Like
Μόλις ολοκλήρωσα το “Εμείς” και μπορώ να πω ότι όσο διάβαζα, τόσο περισσότερο μου άρεσε. Να θέσουμε όμως μερικά αισθητικά στοιχεία:
Νομίζω ότι τίποτα δεν θα ταίριαζε καλύτερα στην ουτο/δυστοπία του βιβλίου απ’ την αισθητική των '00s στην τεχνολογία, και συγκεκριμένα το Frutiger Aero. Έχουμε γυάλινα στοιχεία, μοντέρνα αρχιτεκτονική, κατασκευασμένη πραγματικότητα και αποστειρωμένο παράδεισο. Πώς μπορεί να μην είναι αυτό το υπερφωτεινό και φουτουριστικό αστικό σκηνικό έτσι:
με τα πανοπτικού τύπου διαφανή σπίτια του;
Από εκεί και πέρα, ας πάμε στην πλοκή, παίρνοντας μέτρα για να μην αποκαλύψουμε πιθανά σπόιλερς:
Βρήκα το βιβλίο στην αρχή αρκετά κουραστικό. Ο επίπεδος σαν χαρτί πρωταγωνιστής D- δεν είχε να προσφέρει τίποτα, και οι πρώτες σελίδες - παρ’ όλο που ήταν πολύ αναγκαίες για exposition και world-building, με έκαναν να αναρωτιέμαι αν θα κατάφερνα να βγάλω το βιβλίο στο σύνολό του. Έπρεπε να περάσει αρκετό κομμάτι της πλοκής, αρκετά μετά τη γνωριμία του με την E- για να αρχίσει η πιο ανθρώπινη (ενσταλαγμένη με ψυχή) πλευρά του να κάνει το ίδιο το βιβλίο ενδιαφέρον. Σίγουρα δεν βοηθούσε η γλώσσα, καθώς το βιβλίο είχε κάποιες λογοτεχνικές τάσεις που σήμερα δείχνουν την ηλικία τους, με φραστικές και γλωσσικές υπερβολές.
Αυτά, όμως, μέχρι ένα σημείο, διότι μετά έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο αρκετά ενδιαφέρον, που συνδυάζει τόσο την “παραγωγική” εξουσία του “Brave New World” όσο και την “καταπιεστική” του “1984”. Ο Όργουελ έχτισε πάνω στο “Εμείς” το σχεδιάγραμμα του βιβλίου του, καθιστώντας το “Εμείς” έναν τύποις μπαμπά, με αρκετά παρόμοια χαρακτηριστικά. Ωστόσο, ακόμη κι αν ο Χάξλευ δεν παραδέχτηκε ποτέ πως εμπνεύστηκε απ’ το “Εμείς”, το βιβλίο μοιράζεται και με το “Brave New World” πολλά στοιχεία: πρώτα και κύρια, την έννοια μίας εξουσίας παραγωγικής, επιδοσιακής, βασισμένης στην εποπτεία και την πειθαρχεία, που κατασκευάζει τα υποκείμενα, και δεν τα καταπιέζει με σιδηρά πυγμή (όπως στο '‘1984"). Επίσης, η έννοια της επιστήμης, της προόδου, και της λογικής που έρχονται εδώ πλέον στην ψυχρή κυνικότητά τους - αυτά είναι οι “κακοί” της ιστορίας, η σκοτεινή πλευρά μίας “εξαναγκαστικής” ουτοπίας. Τέλος, η έννοια του “Εκεί έξω”, όπου οι άνθρωποι λειτουργούν ως πρωτόγονοι (ή ως “αρχαίοι”), αποκτώντας αυτήν την ανθρωπινότητά τους μέσα απ’ την επαφή με το θάνατο, το ανεξέλεγκτο, και το τυχαίο.
Εδώ, σε μία πιο ψυχαναλυτική προσέγγιση, ένα εκτός ελέγχου Υπερεγώ προσπαθεί να αναχαιτίσει την απειλή του ζωώδους Εκείνου, το οποίο κρατά μακριά με την βοήθεια του πράσινου τείχους. To “Εκείνο” αντεπιτίθεται, μέσα από έναν άγνωστο αριθμό εσωτερικών εχθρών, των Μέφι (απ’ το Μεφιστοφελής), κατάσκοπος των οποίων είναι η E-.
Η σχέση μεταξύ E- και D- έχει ένα ενδιαφέρον, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ένιωθα ότι χάνονται καράβια και η βαρκούλα του πρωταγωνιστή αρμένιζε μακάρια στον έρωτά της. Παρ’ όλα αυτά, είχαμε αρκετές σκηνές δράσης, και νομίζω δημιουργείται ένα textbook όλων των μετέπειτα Δυστοπικών ιστοριών: τείχος, ο μεγάλος Ένας, υψηλή τεχνολογία, οι αόρατοι και άγνωστοι πολλοί, ο κόσμος πέρα απ’ το τείχος (συνήθως σε κάποιο Δάσος), η στρατολόγηση του πρωταγωνιστή μέσα απ’ το ερωτικό ενδιαφέρον (με ή χωρίς προδοσίες), άνδρας πρωταγωνιστής αφελής αλλά με τρομερή δύναμη που τον ανακαλύπτει η επανάσταση, κοκ.
Απ’ τα πιο ωραία σημεία του βιβλίου hands down (ειδικά αν σκεφτούμε ότι γράφτηκε λίγο μετά την Σοβιετική επανάσταση, μέσα σε ένα ντελίριο κοινωνικής αυτοπραγμάτωσης)
Επίσης, η έκδοση του αντιτύπου που είχα στα χέρια μου είναι πριν την ψηφιακή σελιδοποίηση (Εκδόσεις Πλέθρον, 1978), οπότε και μου χάρισε το εξής διαμαντάκι:
6 Likes
Δεν διάβασα τα σπόιλερς καθώς ακόμα παλεύω λόγω χιλίων-δύο εμποδίων να το τελειώσω, καρδούλα όμως για την ανάλυση-υπερπαραγωγή.
5 Likes
αυριο τελικα τελευταια μερα; Δεν βλεπω ιδιαιτερη συμμετοχη και κακως γιατι ειναι πολυ ενδιαφερον βιβλιο. Το τελειωσα κι εγω την ιδια μερα με εσενα και περιμενα να γραψουν κι αλλοι
καποιες σκεψεις
Προσωπικα το worldbuilding δεν με κουρασε καθολου και παντα ενθουσιαζομουν με τους τροπους που η λογικη ή τα μαθηματικα δικαιολογουσαν ολους τους νομους (βλ Βραχος του Μηδενος). Μερικες φορες η αφηγηση ηταν καπως αγαρμπη οπως πχ οταν ο βοηθος του ολοκληρωματος εξηγουσε γιατι κατι (δεν θυμαμαι για τι μιλουσαν) γινεται οπως τωρα και οχι οπως το εκαναν οι αρχαιοι (δεν ειχε λογο να το κανει αν του φαινεται νορμαλ) αλλα και παλι ολα αυτα τα τα βρηκα ευρηματικα και μου αρεσαν.
Φυσικα οταν μπηκε στο παιχνιδι και η Ι και αρχισε να ξυπναει το Εγω του Δ, η ιστορια απεκτησε περισσοτερες διαστασεις και μαζι λογους να την ακολουθεις. Πολλα θα μπορουσαν να ειπωθουν για το ποσο λιγο του πηρε ωστε να πεσει (επανειλημμένως) στα ποδια της, ισως και σημαδι του ποσο στειρα ηταν η τελεια ζωη του πριν την γνωρισει, ποσο αδυναμος ηταν ως ενας αριθμος. Αγαπημενο μοτιβο καθε φορα που φωναζε με ολη του τη δυναμη …απο μεσα του.
Οσον αφορα το τελος, ηταν ακριβως αυτο που ηλπιζα και απολυτα ταιριαστο. Οχι οτι θα ειχα καποιο παραπονο αν πετυχαινε περισσοτερα η επανασταση, απλα προτιμω την τροπη που πηρε.
Ο τροπος γραφης οπως ειπα σε αλλο ποστ καποιες φορες με εκανε να διαβασω την προταση δυο φορες αλλα γενικοτερα η γλωσσα μου αρεσε και την βρηκα πολλες φορες ομορφα ποιητικη. Ενα σημειο που ειχα σημειωσει ηταν αυτο για τον εσχατο αριθμο, ενα αλλο το παρακατω:
Πιο πριν δεν το ηξερα, τωρα το ξερω και το ξερετε κι εσεις:
Το γελιο εχει διαφορα χρωματα. Ειναι μοναχα η μακρινη ηχω μιας εκρηξης μεσα σου: Ισως να ειναι γιορταστικα κοκκινα, γαλαζια, χρυσα πυροτεχνηματα, ισως να ειναι κουρελακια απο καποιο ανθρωπινο κορμι που πεταξαν και χαθηκαν…
1 Like
Ρε, κρίμα που πήγε άπατο…
Κι εγώ μια απ’ τα ίδια - δεν το έχω καν (και το ψήφισα, τρομάρα μου!).
Επειδή σκοπεύω, όμως, να το διαβάσω, θα αποφύγω τα σπόιλερ. Μου αρκεί που είναι ενδιαφέρον.
Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό. Η μία σκέψη είναι ότι από τον διακοσαετη πόλεμο κι εξής, τίποτα δεν διαφοροποιούνταν. Η Ιστορία τελείωσε. Οτιδήποτε πριν από αυτό το σημείο είναι το μοναδικό σημείο σύγκρισης με ένα παρελθόν.
Ίσως να είναι και μια κριτική στον Μαρξισμό, που θεωρεί ότι με την έλευση του Κομμουνισμού θα έρθει η πραγματική ανθρώπινη ιστορία, κι οτιδήποτε ως τότε θα λογίζεται “προϊστορία” - απλά δεν θα είναι κριτήριο πλέον ο γραπτός πολιτισμός, αλλά η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μου μοιάζει ταιριαστό αυτή η “προϊστορια” να αναφέρεται και ως αρχαιότητα.
Στο σημείο, όμως, της κριτικής ότι πέφτουν πολύ γρήγορα οι άμυνες, αυτό ισχύει και δεν έχει σωσιμο. Η πλοκή οδηγεί τον ήρωα και όχι το ανάποδο. Έστω
Το βιβλίο είναι πολύ καλό αλλά λόγω φόρτου και κούρασης δεν την παλεύω να διαβάσω πανω από μια καταχώρηση κάθε βράδυ. Είμαι πίσω από τη μέση ακόμα. Θα σας προλάβω στο επόμενο
3 Likes
Και για μένα ισχύει το ίδιο. Έχω πήξει με την δουλειά και δεν έχω κουράγιο για επιπλέον πνευματική εργασία, οπότε έμεινα δυστυχώς πίσω στο βιβλίο.
1 Like
Κι εγώ θα ήθελα λίγο περισσότερο χρόνο για να διαβάσω το βιβλίο. Διαφορετικά θα συμμετέχω στο επόμενο.
Και εγω θα ηθελα πολυ να ακολουθησω, αλλα εχει δυσκολεψει η καθημερινοτητα αυτες τις μερες, οποτε δεν μπορω να ειμαι συνεπης
Θα αρκέσει λέτε να δώσουμε παράταση μίας εβδομάδας ή θα χρειαστεί παραπάνω;
Λέμε ελεύθερα, ε
1 Like
Εγω δεν το χω πιασει καθολου αν και με ενδιεφερε. Ελπιζω ναι ειμαι παρον στο επομενο
Μέχρι τέλος του μήνα θα το έχω τελειώσει. Και αυτό είναι δέσμευση!