…
Πρώτη φορά δάκρυσα σε συναυλία. ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΡΕ!
Δε θα πω τίποτα για την τεχνολογία που χρησιμοποιείται, είναι ότι ανώτερο υπάρχει. Αλλά αυτό το πράγμα ΕΜΠΑΙΝΕ μεσα σου, στο μυαλό σου, στην ψυχή σου, ήσουν ένα με τη μουσική, με το τι γινόταν γύρω σου, παρακολουθούσες την ιστορία του Pink από την αρχή μέχρι το τέλος και ένιωθες ότι ήσουν μέρος της…
Α ρε Ροτζερ, με τέλειωσες σήμερα…
Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε μια από τις μεγαλύτερες μουσικές ιδιοφυίες, και στο μεγαλύτερο συγκρότημα σε αυτό τον πλανήτη. Και του οποίου μέλος υπήρξε ο μέγιστος Syd Barret (πόσες φορές θυμήθηκα αυτόν τον άνθρωπο σήμερα…)
αρενα και τισ 2 μέρες και νομίζω πως όντος σήμερα ήταν μισο κλικ ποιο υποτονικό … λίγο ελάχιστο λέμε …
ίσος από την άλλη χτες λόγο μεγαλύτερης πόρωσης να μου φάνικε ποιο δυναμικό …
Χαχαχαχα πραγματικά τα έσπαγε η τύπισσα γιατί μάλλον την ίδια λέμε. Ήταν και χτες και τα έλεγε τόσο ωραία που πραγματικά αν είχα αποφασίσει να πάρω κινητο ε θα το άφηνα!!!
Τέλειο show. It all makes perfect sense, που λέει κι ο Roger. Η θετική ενέργεια που μαζέψαμε νομίζω αρκεί για πολύ καιρό.
Οσοι πάτε την Τρίτη πάντως, μην περιμένετε Gilmour. Το λέει καθαρά στο blog του (http://www.davidgilmourblog.com/2011/05/the-wall.html) πως το reunion στην Αγγλία ήταν one-off και δεν θα υπάρχει ούτε στο DVD.
Ενα μεγάλο μπράβο και για τη συνέντευξη που έδωσε. Ελάχιστοι μουσικοί θα απαντούσαν σε ερώτηση για τα πολιτικοοικονομικά γεγονότα στην Ελλάδα σήμερα, αυτός όμως το έκανε γιατί δεν είναι τυπικός, αλλά ουσιαστικός. Μπράβο του και μαγκιά του. Και για αυτό που έγραψε στον τοίχο.
ΡΕΕΕΕΕ δεν ξέρω πώς ζω ακόμα…και να φανταστεί κανείς ότι δεν ήμουν καν από τους Πωρωμένους. Μπήκα ψύχραιμη, με τσάι κι εφημεριδούλα κι έφυγα μαστουρωμένη και καρδιακιά!!!
Από Αρένα μπροστά που ήμουν (στο καβάλημα του κάγκελου), μπορεί να μην ‘‘έβλεπες’’ τόσο το σόου, όμως φίλε, το ΖΟΥΣΕΣ. Ο γερο Waters είναι θεός και καθίκι, είναι όλα όσα λένε γι αυτόν, επιβεβαινώνει το μυθο του Pink κι έχει θεικά χέρια…
Έπεσε πάνω μου το Wall ρεεεεεε
Cheers στο συμπαθέστατο χοντρό από πίσω μου, που είχε ήδη δει τη φάση από Παρασκευή, οπότε κάφριζε ασύστολα και ανερυθρίαστα. Ήταν το ξύδι στις φακές μας
Ευκολότατα το καλύτερο show που έχω δει ποτέ. Πονάνε τα μυαλά μου, τα αυτιά μου από τον τέλειο ήχο, τα μάτια μου από αυτά που είδα, ο σβέρκος μου απ΄το χτύπημα, και η φωνή μου απ’το τραγούδι.
Ο Waters άψογος αλλά το playback στο The Trial έκανε κρα και με χάλασε λίγο στο τέλος, την υποψία μου που άκουγα από το άνω διάζωμα μου την επιβεβαίωσε και γνωστός που ήταν αρένα στις πρώτες σειρές.
Επειδή για μένα σήμαινε πάρα πολλά αυτό που είδα όπως και ο δίσκος The Wall, και κάθε δίσκος των Pink Floyd, θα δείξω ανωτερότητα και δε θα κράξω το Waters ούτε θα σταθώ στο πολιτικο-ιδεολογικό τουρλουμπούκι που ήθελε να περάσει.
Πάντως ήταν μια ΜΑΓΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ από αυτές που ζεις μια φορά στη ζωή σου και άξιζε τα λεφτά της. Ειδικά από το Ιn the flesh μέχρι το Mother, και από το Ηey You μέχρι την τελευταία νότα του σόλο του Comfortably Numb είχα περάσει σε άλλη διάσταση.