Για Βερολινο 220χ3 αεροπορικα,
190 ξενοδοχειο για 3 μερες
116χ3 τα εισητηρια
χωρια τι φαγαμε εκει, αλλα χαλααααλι
Σαν να βγαινει πιο φθηνο το Βερολινο απ’ την Αθηνα? 
Περίεργο μου φαίνεται…
… NOT.
Μην το ψάχνεις φίλε μου… Είναι πιο φθηνό… Κοινή διαπίστωση στα κεφάλια πολλών που το έχουν επισκεφτεί ή έχουν μείνει εκεί…
:roll:
Αν επιτρέπεται, πού έμεινες; Στείλε πμ
Διαβάστε κριτική σε ανταγωνιστικό μουσικό site να σας πέσουν τα σαγόνια…!!!
8O 8O 8O 8O
[I]All alone, or in two’s,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.[/I]
Ουφ πάει τελείωσε και αυτό!Καταρχάς να ζητήσω συγγνώμη για τα νεύρα που έσπασα πριν την ανακοίνωση των συναυλιών αλλά ελπίζω να με καταλαβαίνετε,τέλος καλό,όλα καλά!
Πιστεύω πως όλοι οι φίλοι(φανατικοί και μη)ή οι απλά “περιστατικοί”,που είδαμε στο ΟΑΚΑ τον Roger Waters φεύγουμε με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μας και νιώθουμε ευλογημένοι που είχαμε τύχη αγαθή και είδαμε το THE WALL με ερμηνευτή τον Roger Waters.Και εξηγώ.
Το The Wall είναι ένα καλλιτεχνικό έργο,το οποίο γράφτηκε πίσω στο 1977 μέσα από τον προσωπικό φόβο του Waters σε συνδυασμό με άλλα ερεθίσματα,κάποια από τα οποία τα είχε από την παιδική του ηλικία,κάποια άλλα τα απέκτησε στην πορεία του με τους Pink Floyd και τέλος κάποια άλλα τα οποία του βγήκαν με ένα αρκετά “βίαιο” τρόπο το 1977 τα οποία πήγαζαν περισσότερο από την προσωπική απογοήτευση που είχε σχετικά με αυτά που έβλεπε(βάζω εδώ και το θέμα του Stadium Rock που εγκαινίασαν οι Floyd-αν και σε άλλους πιστώνονται αυτά…-).Φέτος επαναφέρθηκε με μία πιο “γενική” και “πλατιά” εκδοχή,η οποία ήταν απαραίτητη και λειτούργησε σαν μία αφορμή για να το ξαναστηθεί το όλο concept.Σίγουρα κάποιοι δεν δίστασαν να ασκήσουν κατηγορίες στον Waters σχετικά με τα γενικά και εύπεπτα μηνύματα που θέλησε να περάσει.Δεν υπάρχει κανένα θέμα όμως.Ο ίδιος δεν δίστασε να δικάσει τον εαυτό του,πίσω στο 1977,για την καταδίκη της υπόστασής του,δεν νομίζω να τον πειράξει αν τον καταδικάσουν το 2011 για…γενικότητες.Απόψεις είναι αυτές και διαλέγεις και παίρνεις.Διαβεβαιώνω πάντως ότι ο ίδιος ο Waters,όντας ένα ευφυές άτομο(με την έννοια ότι ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει και έχοντας αίσθηση του μέτρου)σίγουρα δεν είχε στόχο να κάνει προπαγάνδα,ίσως ούτε καν πολιτική δήλωση.Στόχο είχε να βάλει κάποια μυαλά να σκεφτούν.Γνώριμα πράγματα για αυτόν.Το έκανε από το 1973 με τον Gilmour,τον Wright και τον Mason τώρα το κάνει με τους θεατές του.
Για να επανέλθω όμως,το Wall όπως γνωρίζετε είναι μία πανσπερμία τεχνών.Μουσική,στιχουργία,υποκριτική,αρχιτεκτονική ακόμα και κινηματογράφος τίθενται στην κυριαρχία του Roger Waters για το The Wall.
Αυτό το έργο θα συνεχίσει να εκλαμβάνεται ως τέτοιο αρχικώς και στην συνέχεια θα προβάλλεται,θα παίζεται κτλ ανά τον κόσμο ες αεί,και είμαστε ιδιαιτέρως τυχεροί,όπως προείπα,που το είδαμε με τον αρχικό του ερμηνευτή.
Είπα επίσης ότι αυτή η εκδοχή του Wall που είδαμε είχε μία πιο “γενική” σημασία.Και όντως είναι αλήθεια.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το αρχικό και βαθύτερο μήνυμα δεν ήταν εκεί.Ήταν,απλώς ίσως ήθελε περισσότερο…σκάψιμο για να το εντοπίσεις.Η μοναξιά,η προσπάθεια επιβολής ενός άλλου “είναι” στον ίδιο σου τον εαυτό και η μετέπειτα προσπάθεια για να το μεταβάλλεις αυτό ήταν τα μόνα που μπορούσες να νιώσεις όταν άκουγες και έβλεπες το Goodbye Cruel World,το Hey You ή το Trial για παράδειγμα.
Δεν θέλω να σταθώ στα της παράστασης.Είναι αυτονόητα.Ειδικά μνεία μόνο στις μάσκες όπου εκεί,και σε συνδυασμό και με την όλη παράσταση μύρισε λίγο το μεγαλείο και η καλλιτεχνική αρτιότητα των Pink Floyd.
Ακόμα θα πρέπει να λάβουμε και κάτι άλλο υπόψιν μας.Όπως όλοι έχουμε καταλάβει το Wall είναι μία παράσταση και όχι μία συναυλία.Οπότε εκ των πραγμάτων συγκρίσεις με live Dark Side Of The Moon είναι άτοπες.Ακόμα θα πρέπει να ξέρουμε πως ο ίδιος ο Roger Waters είναι ένα άτομο,που κατά γενική ομολογία(ακόμα και του ίδιου του Jon Carin)ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την μουσική στις ζωντανές εμφανίσεις διαφέρει πολύ από τον David Gilmour.Μεταχειρίζεται τα έργα των Floyd με μία προσοχή και τα εκτελεί στην απόλυτη μορφή τους-έτσι όπως παρουσιάζονται στους δίσκους,τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο-.Ακόμα και από τους μουσικούς του θέλει αυτό το πράγμα.Θέλει το μήνυμα να πηγαίνει στο κοινό στιβαρό και δομημένο.Το Wall είναι ένας δίσκος όπου αυτό είναι μονόδρομος.Παρουσιάζεται μόνο έτσι,δίχως κάποια εναλλακτική,ειδάλλως χάνει την αξία του-επειδή όπως είπαμε είναι μία παράσταση.Σχετικά με Dark Side Of The Moon κτλ εκεί θαρρώ πως μετρά η προσέγγιση του Gilmour,όπου αφήνει τους μουσικούς στην απόλυτη ελευθερία να ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους μέσα από τα ίδια τα τραγούδια.Και η ουσία των Pink Floyd εκεί είναι.
Ποιός είπε όμως ότι το Wall είναι ένα καθαρό Pink Floyd δημιούργημα;Για εμένα όχι και τόσο.Το θεωρώ το πιο αδύναμό τους από την “Αγία Τετράδα”,όχι ότι έχει κάποια σημασία,έτσι για να τα παραδεχόμαστε απλώς.
Άρα πιστεύω να δικαιολογείται η μανία του Waters να χρησιμοποιεί τον Dave K. στα σόλο του Gilmour(το λέω μιας και το διάβασα σήμερα).
Γνώμη μου είναι πως αυτό που θέλει ο Waters είναι ένας ήχος,μην πω και κιθαρίστας,ίδιος με τον ήχο που ακούγεται στους δίσκους,δηλαδή με τον Gilmour.
Συν ότι ο White ακριβώς επειδή ήταν από παλιά μαζί τους είχε ήδη οικοδομήσει έναν χαρακτήρα “δεύτερης κιθάρας” πίσω από τον Gilmour,και έτσι δεν θεωρώ ότι θα έπρεπε να αναλάβει καθήκοντα “αντί-Gilmour”.Και ειδικά στο Wall όπου οι χρόνοι είναι μετρημένοι και δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμούς κτλ.
Στην προηγούμενη περιοδεία σίγουρα έπρεπε να είχε κυρίαρχο και ελεύθερο ρόλο,όμως είπαμε είναι τακτική του Waters αυτή να παρουσιάζει και να αντιλαμβάνεται τα άλμπουμ κάπως απόλυτα.Και ειδικά στο Wall γίνεται αυτό.
Θα μου πεις το Wall ποιός το έγραψε;Εμ…
Παρόλα αυτά,ακόμα και εγώ όπου δεν σας κρύβω ότι πήγα με αρκετές καχυποψίες(αν και ήξερα ότι απλώς αυτές θα εξαφανιστούν)έφυγα κλαίγοντας…
Δεν θέλω να πω τι ένοιωσα όταν έσβησαν τα φώτα,τα είπαμε πιο πίσω αυτά,και αν δεν τα είπαμε τα καταλάβατε…
Είναι ότι καλύτερο έχω δει,έχω ακούσει και έχω νιώσει μέχρι στιγμής.Έτσι είναι το Wall.Έχει άλλες χάρες.
Την πρώτη μέρα συνεχώς ήμουν συγκινημένος,την δεύτερη είχα χρόνο για καταλάβω και να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα ή ακόμα και για να θέσω κάποια ερωτήματα στον εαυτό μου.Μόλις τα απαντήσω θα τα υποβάλλω και εδώ πέρα!
Εν κατακλείδι,αυτό ήταν το Wall,το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό έργο που έχει γραφτεί ποτέ από το καλύτερο συγκρότημα που έχει εμφανιστεί ποτέ.
Και δεν είναι λίγο πράγμα να βγαίνεις από συναυλία και να έχεις γίνει καλύτερος άνθρωπος,έστω και λίγο.
Εύχομαι ο Gilmour να αποφασίσει να παίξει πάλι μαζί τους,και έστω και χωρίς τον βασικό παράγοντα που ακούει στο όνομα Richard Wright,να τους δούμε μία φορά και τους 3 μαζί.
Και αν έκανα έτσι βλέποντας τον Kilminster πάνω στον τοίχο δεν μπορώ να φανταστώ πως θα κάνω άμα δω τον Gilmour να σολάρει:p
[I]And when they’ve given you their all
Some stagger and fall, after all it’s not easy
Banging your heart against some mad bugger’s wall. [/I]
Άψογος ο Floydized…
κανα link ξέρω γω παίζει…?
Ναι κανα link υπαρχει?
[B]@Floydized[/B]
Παντως, εχω την εντυπωση οτι υπηρχαν μερικα διαφορετικα σημεια σε σχεση με το δισκο.
Ενα πριν το Mother και αμεσως μετα το Pt.2 του Another Brick…, ενα νομιζω πριν ή μετα το Young Lust συν ενα medley που παιχτηκε καποια στιγμη απο κομματια που ειχαν προηγηθει.
Αν και παιζει να κανω λαθος, γιατι περασαν και αρκετες μερες και δε θυμαμαι τα παντα με τοση λεπτομερεια.
Υπήρχαν σίγουρα αλλαγές σε σχέση με το άλμπουμ καθαυτό, κάποιες απο τις οποίες απλά είναι αλλαγές ήδη απο τα λάιβ τους στις πρώτες περιοδείες του Wall. Ακούσαμε εμπλουτισμένα το Another Brick part 2, το Few More Bricks που είναι σαν medley του Wall ένα πράγμα στο τέλος του πρώτου μέρους, εκείνο το ψυχεδελικό πέρασμα στη μέση του Waiting for the Worms (νομίζω), ίσως και τίποτα ακόμα που να μου διαφεύγει…
Και μια που ο Floydized ανέφερε το θέμα περί νοήματος της παράστασης, και με αφορμή και την κριτική στο άρθρο της κεντρικής σελίδας, κατά τη γνώμη μου το νόημα βρίσκεται σ’αυτόν που πάει να το ερμηνεύσει - όχι με τη έννοια οτι πρόκειται για κανένα δυσνόητο έργο, που ζητάει αποκρυπτογράφηση (κάθε άλλο), απλά πως όπως το Wall μιλούσε τότε στην ψυχή του νεαρότερου Waters, το ίδιο κάνει και σε κάθε έναν απο τους ακροατές που θέλουν να αποκομίσουν κάτι απο τον δίσκο αυτό.
Και αυτά περί “υπερβολικής γενικότητας του νοήματος”… Το να χειρίζεται ένας δημιουργός θέματα που κυμαίνονται απο το πολύ ατομικό και εσωτερικό (ψυχοσύνθεση χαρακτήρα, μοναξιά, απομόνωση κλπ) στο πολύ γενικό και κοινωνικό (κοινωνία, καπιταλισμός, πόλεμος, φασισμός) σίγουρα χρειάζεται μαεστρία, το Wall όμως για μένα και ο Waters τα κατάφεραν μια χαρά.
Ο καθένας μπορεί να κάνει να τα ψαξίματα του και να δει πόσο και αν ζητήματα όπως μια κοινωνία που έχει τις συγκεκριμένες αξίες που έχει συντείνει στον ατομικισμό και στην απομόνωση, και κατά πόσο αυτά με τη σειρά τους μπορούν να “βρουν διέξοδο” μέσω της “παράδοσης κάθε αξίας” στα χέρια ενός προστατευτικού (σαν αγκαλιά μητέρας θα λεγε κανείς) φασιστικού καθεστώτος, του οποίου και το ρητό (Δύναμη, Δύναμη) φανερώνει ποιά είναι η βαθύτερη επιθυμία του αλλοτριωμένου ήρωα…
Εν ολίγοις, ακόμα και αν ο Waters έμπλεξε πολλά μέσα στο concept, ακόμα και αν ο ίδιος ενδεχομένως δεν είχε σκεφτεί πως μπορεί να συνδέονται όλα, ή είχε κάτι εντελώς συγκεκριμένο στο νου του, οι ερμηνείες αφορούν τους ακροατές σε τελική ανάλυση και μπορούν να δοθούν και να επανεξεταστούν και δεκαετίες μετά την πρώτη εκδοχή του έργου…
Πριν το “Young Lust” ειναι το “What Shall We Do Know?” του οποιου υπαρχουν οι στιχοι στο booklet του “The Wall” αλλα το ιδιο απουσιαζει απο το αλμπουμ. Παντοτε ομως κανει την εμφανιση του στα live του “The Wall”.
To medley που λες ειναι το “The Last Few Bricks”, κατα το οποιο χτιζεται ο υπολοιπος τοιχος, εκτος απο το τουβλο που μπαινει στο "Goodbye Cruel World.
http://www.avopolis.gr/international-live/39087-roger-waters-alive-oaka-wall
οριστε και το review.ελπιζω να μην υπαρχει προβλημα απ τους mods.
Λίγο άσχετο με τη συζήτηση, αλλά…
Αει στον διάολο που θα νιώσω και τύψεις που πήγα στον Waters. Μα καλά γαμώτο, πόσο ηλίθιο και άμπαλο είναι σαν επιχείρημα το “δεν δίνω 65? για να δω έναν άνθρωπο ή μία μπάντα(πόσο μάλλον 88)”; Το να μην νιώθεις από το Wall το καταλαβαίνω, αλλά απλά “ένας άνθρωπος” ο Waters, ε; Και για τη ληστεία με το πλιατσικοστοκολόι να μην λένε τίποτα. Έχουμε μπλέξει τις βούρτσες με τις πούτσες μου φαίνεται.
/rant
Μάθαμε και ότι ο Waters είναι μέλος του Βρετανικού Κομμουνιστικού κόμματος.
Άθλιο κείμενο.
Άθλιο δεν είναι, αυτό που είναι είναι επίτηδες προβοκατόρικο, στο γνωστό στυλ του συγκεκριμένου συντάκτη. Λέει και σωστά πράγματα, λέει και μαλακίες.
Επίτρεψέ μου να συνεχίζω να θεωρώ “άθλια” τέτοιου είδους κείμενα.Δυστυχώς είχα την εντύπωση ότι με την διάδοση του διαδικτύου θα χανόντουσαν τέτοιου είδους “κριτικές” που είναι λες και γράφτηκαν το 1958.
Άσε που και ο χαρακτηρισμός “άθλιο” πήγαινε περισσότερο στον κουραστικό τρόπο γραφής και στην άθλια σύνταξη του…συντάκτη.Στο φόρουμ καλύτερα γράφουμε.
Αλλά πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω ένα κείμενο,όπου πέρα από τις προσωπικές απόψεις που έχει-οι οποίες εν τέλει πουλάνε και περισσότερο από τον “δηθενισμό” του Roger-έχει μέσα και ανοησίες όπως το ότι ο Waters είναι μέλος στο…Βρετανικό Κομμουνιστικό κόμμα!
Δεν γίνεται να τα πάρουμε στα σοβαρά αυτά τα πράγματα
Α επίσης εκεί που λέει για τα χέρια σε σχηματισμό Χ.
Παραβλέπω ότι μας λέει τούβλα και πραγματικά αναρωτιέμαι ΑΝ καταλάβανε ότι είναι μία παράσταση και ο ίδιος ο Waters ήθελε το κοινό να συμμετέχει ακριβώς έτσι.Όπως και 30 χρόνια πριν.
Το άλμπουμ που γεννήθηκε από μια ροχάλα κατέληξε να γίνει το μουσικό αντίστοιχο του Νευρικού Εραστή του Γούντι Άλεν: ένας δίσκος στον οποίον ο κεντρικός ήρωας πάσχει από ?ταυτόχρονα? νευρώσεις, ψυχώσεις, σύνδρομο Tourette, θλίψη που έμεινε ορφανός από πατέρα στα 2 του χρόνια, οιδιπόδειο με τη μάνα του και ανικανότητα πλήρους στύσης με τη γκόμενά του (ευτυχώς η χοληστερίνη του ήταν σε χαμηλά επίπεδα).
Ή αλλιώς:
“Είμαι ένας αποτυχημένος loser που πάσχω απο μερική ανικανότητα εγκεφάλου και την έχω δει συντάκτης, απο κείνους που διανθίζουν τα κείμενα τους με υποτιθέμενα αστειάκια, συχνά σεξουαλικού περιεχομένου, μόνο και μόνο για να προκαλέσω εύκολες εντυπώσεις και να λέει ο κόσμος πόσο cool τύπος είμαι, πλήρως αδημιούργητος και βαρετός στην καθημερινή μου ζωή, και μου αρέσει να κατεδαφίζω στις κριτικές μου έργα και παραστάσεις που - αν μη τι άλλο - έχουν προσφέρει πολλά περισσότερα στον κοινωνικό και καλλιτεχνικό περίγυρο (παρά τις όποιες “ατέλειες” τους), σε σχέση με την ανούσια κριτική μου.”
Ειλικρινά, στο πάνω απόσπασμα ήταν που σταμάτησα το διάβασμα.
Ναι αλλά ακούει Floyd από το 1991:lol::lol::lol:
Εδω ρε παιδια ο ανθρωπος ειδε ενα show χωρις εκπληξεις, μιας και εχει παρακολουθησει το DVD απο το Is there anybody out there λαιβ!
Ο τυπος εχει ακρες, οχι αστεια:lol:
Μα την Παναγία,δεν το θυμάμαι και βαριέμαι να ξανακοιτάξω,αλλά λέει ΚΑΙ τέτοιο πράγμα;8O
Edit:Και όμως…
ρε τον συντροφο Roger…