Οποτε την εχει βγαλει την υποχρεωση ο προεδρος, και τωρα μπορει να κυκλοφορει μουσικα αλμπουμ χωρις μουσικη?
deathster το ξέρω, νόμιζα ο thebox το έλεγε ειρωνικά για αυτούς που γκρινιάζουν ότι ο δίσκος δεν έχει ριφς άρα είναι μάπα, αλλά μετά πέταξε το επικό ότι είναι “μουσικό άλμπουμ χωρίς μουσική” και με έβαλε στη θέση μου
XAXA! Καθολου ειρωνικα…ειμαι απο αυτους που γκρινιαζουν!
Η παρακάτω γνώμη είναι καθαρά προσωπική για να ξηγιώμαστε.
Θα αρχίσω από τα υπέρ του δίσκου. Η δουλειά που έγινε στα φωνητικά και η ποικιλομορφία τους είναι φανερή, η καλύτερη σε δίσκο των Christ. Σε συνδιασμό με την δυνατή παραγωγή η ατμόσφαιρα που δημιουργείται κυριαρχεί. Ο Σάκης ψάχτηκε με άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες για την θεματολογία των στίχων, πειραματίστηκε με άλλα όργανα γενικά δεν τεμπέλιασε καθόλου.
Αλλά η ενέργεια που αφιέρωσε αλλού απουσιάζει στο βασικό του όπλο,στην κιθάρα. [B]Ακριβώς όπως έγινε και στο AEALO.[/B] Είναι φανερή η έλλειψη σε νέες ίδεες σε ότι αφορά τα riffs τα leads τα σολαρίσματα, στην κιθαριστική δουλειά με άλλα λόγια. Εντάξει δεν ζητάμε να γίνουν οι Christ προγκρέσιβ με συνεχείς αλλάγες και διακόσια διαφορετικά riff στο κάθε τραγόυδι, αλλά η επανάληψη καταντά κουραστική.
[B]Οι Christ παραμένουν η καλύτερη μέταλ μπάντα στην Ελλάδα[/B]. Στα λάιβ είναι ούτως ή άλλως οι καλύτεροι. Θέλουν όμως ανανέωση. Διαπιστώνω ότι όσοι γκρινιάζουμε τα ίδια λέμε πάνω κάτω…
Αν το Aealo ξεφούσκωσε γρήγορα τότε το καινούριο δεν θα προλάβει να φουσκώσει καν. Με μεγάλη μου απογοήτευση άκουσα το Κατα τον Δαιμονα Εαυτού και έψαχνα να βρω τις καλές στιγμές σαν τον ψύλλο στα άχυρα, και όπου αυτές υπήρχαν θύμιζαν κάτι από τους 2 προηγούμενους δίσκους. Το Theοgonia το ευχαριστήθηκα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο εδώ όμως φαίνεται να έχει χαθεί η έμπνευση και το μόνο που εντυπωσιάζει είναι οι “περίεργοι” τίτλοι.
Έπρεπε να ακούσει λίγο παραπάνω pop και ethnic ο Σάκης, και μετά να πάει να γράψει το Theogonia 2.
Ακούγοντας την τελευταία βδομάδα συνεχώς το δίσκο, μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Από τις πιο ατμοσφαιρικές και σκοτεινές δουλειές του Σάκη, τον ανεβάζει πολύ η καλή παραγωγή και η τρομερή δουλειά που έχει γίνει στη χρήση των φωνητικών. Δε θα κάνω σύγκριση με Theogonia και Aealo γιατί δεν έχω δώσει πολύ βάση σε αυτές τις κυκλοφορίες.
Όμως το να τραγουδάει κάποιος κάθε κομμάτι και σε διαφορετική γλώσσα, και να δομεί κιόλας τα κομμάτια ώστε να ταιριάζουν στις διαφορετικές αυτές γλώσσες, δε νομίζω ότι το κάνει και ο καθένας, ούτε ότι είναι και τόσο εύκολο ε?
Μια χαρά είναι ο δίσκος, τρεις φορές σερί τον άκουσα και μπορώ να πω 3-4 κομμάτια τα βρήκα πολύ δυνατά (666, grandis spiritus, ομώνυμο…).
Θα επανέλθω.
*το 666 θα παίξει και πολλές φορές μόνο του.
++++,ομως live πιστευω υστερουν πολυ μπροστα στους Septic Flesh και σας ξαναλεω ειναι η αγαπημενη μου ελληνικη μπαντα, ομως η συγκριση των 2 μπαντων το '09 στην Χαλκιδα (οπου επαιξε η μια μετα την αλλη) ηταν αφοπλιστικη δυστυχως, τοσο απο θεμα παρουσιας στο stage οσο και σαν ηχο… Για καποιο λογο ο ηχος των christ σε ολα τα Live τους επι ελληνικου εδαφους χανει πολυ σε καθαροτητα απο αυτον των Septic στα ιδια μαγαζια παντα…
Πολύ καλή δουλειά, ατμοσφαιρικό, φοβιστικό σε σημεία, ανατριχίλες κλπ! Το βρήκα ιδιάιτερα εθιστικό! Κατά τα λοιπά ο φίλος stammargg με κάλυψε απόλυτα στην κριτική του. Καιρός και για μια αλλαγή, πάνω κάτω μια ζωή τα ίδια με παραλλαγές, πολύ ενδιαφέρουσες μεν αλλά παραλλαγές. Άντε επιτέλους και για κάτι διαφορετικό στο επόμενο άλμπουμ!
Πάντως πολύ σκοτεινό και ταιριαστό το εξώφυλλο του άλμπουμ με τους πέτρινους δαίμονες!:thumbup:
Ακούω το νέο δίσκο στο winamp (ο οποίος γαμεί μπαδεγουέη) και δίπλα που βγάζει κάτι μαλακίες, έχει μια κριτική για το δίσκο. Ξεκινάω να τη διαβάσω και πέφτω πάνω σε αυτό:
Rotting Christ, one band we know definitely will not be on Gigantour 2013, are now streaming the title track from their new album, Kata Ton Demona Eaftou [B](translation: ?That Cat Demon Gonna Eat You?)[/B], over at the website for the hilariously named magazine, Rock Hard.
:lol3::bow2:
…it;s to Greek to them:lol: 
:!:
Τη γάτα που ακριβώς την βρήκαν?
Λοιπόν κάτι παράξενα αντιφατικό συμβαίνει εδώ πέρα. Οκ, ο δίσκος είναι ο ορισμός του cheese metal, αλλά από την άλλη είναι απίστευτα εθιστικός. Ενώ το aealo το βαρέθηκα από την πρώτη ακρόαση, τούτο δω το έχω λιώσει. Επαναλήψιμο ναι, ανούσιο σε σημεία ναι, αστείο κάποιες στιγμές ναι. Αλλά εθιστικό. Πά’να’πάρω το βινύλιο. Θα μου πεις εδώ μου άρεσε το Abrahadabra των σούργελων από τη Νορβηγία.
για τον αποπανω
Αν εξαιρέσεις το βινύλιο συμφωνώ μέχρι τελείας, ότι σκεφτόμουν χθες.
+1 και απο μενα, πιστευω οτι ειναι ο δισκος που επρεπε να βγαλει μετα το theogonia… εχει τα ιδια κομματια με το Aealo σε δομη απλα με καλυτερη ενορχηστρωη και ακομα πρεπει να βγαλει τα σολο του πλεον απο τους μελλοντικους δισκους… Προκαλουν και γελιο σε καποιες φασεις…
Μια χαρα ειναι τα σολο.
Ο δίσκος είναι λίγο πιο πάνω απο εκεί που περίμενα ότι θα ήταν. Αρκετά κολλητικά κομμάτια, όπως το ομότιτλο και το cine iubeste si lasa (κομματάρα!). Αλλά κάπου προς το τέλος το χάνει, άνισος δίσκος τελικά. Έχει ωραίες στιγμές, έχει βαρετές στιγμές και γενικότερα αρκετά απλοϊκός. Δεν μπορώ να πώ πώς με χαλάει κιόλας. Είναι κάτι που περιμέναμε απο τους rotting christ, μάλλον δεν υπάρχει και κάτι διαφορετικό απο αυτό που αναμένει κανείς
