Ω καλα εισαι. Σε αλλο επιπεδο το Prisoner, απλα. Συγκινητικος δισκος, μια ακροαση και με μετεφερε σε αλλη εποχη, αλλες μουσικες, αγνοι και πορωτικοι ηχοι. Ο σβερκος δουλευει στο φουλ :Ρ
Πάντα το πιο απλό είναι το καλύτερο. Prisoners…!!!
Καλό και χρυσό το παρελθόν μάγκες,αλλά εγώ ξέρω οτι εσκασα ενα μηνιάτικο για να δω την τελευταία (υποτιθεμενη)συναυλια τους ever στο wacken 2009 και ενοιωθα περηφανος που θα τους δω εστω και στο τελος της καριερας τους.Και χωρις να ειναι το φαντασμαγορικό show οπως θα περιμενε κανείς για τελευταίο live απλά και μονο η αποδοση των κομμάτιων και η αισθηση οτι εβλεπες ενα θρυλικό συγκροτημα που ειχες αχτι να το δεις τοσα χρόνια τα επισκίαζε ολα.Ε δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μαλάκας ενοιωσα μόλις ανακοινωσε οτι βγαζουν καινούριο δίσκο.Η κοροιδία η ίδια.Για μενα τελειωσαν πια.
Οτι ανεβαινει…κατεβαινει.Αμεσα,συντομα,μετα απο πολυ καιρο,ομαλα,ανομαλα κτλ.Oi Running Wild σβηασν πριν πολλα χρονια,οπως και πολλες αλλες μπαντες,νεοτερες ή γηραιοτερες.Το θεμα ειναι τι αφησαν πισω,ειτε δισκογραφικα ειτε συναυλιακα.Το ΘΕΜΑ ειναι οι αναμνησεις που εχει αφησει οποιαδηποτε μπαντα στον καθενα απο μας.Τα αλλα ολα ειναι λεπτομερειες.
ΘΕΟΥΛΗΔΕΣ την περιοδο jolly roger εως και masqurade για μενα.
αλλα τα αγαπημενα μου ειναι τα δυο πρωτα.η σπιντοθρασιλα μαζι με την εφηβικη ανωριμη σατανιλα στους στιχους και στην ατμοσφαιρα ειναι ΟΛΑ τα λεφτα!
Ανεξάρτητα από το αν ο τελευταίος δίσκος είναι μάπα ή όχι, ένας οπαδός δε θα έπρεπε να χαίρεται όταν η μπάντα που λατρεύει επανασυντίθεται; Τι σόι μακάβρια προσέγγιση είναι αυτή, να χαίρεσαι που πήγες σε μια συναυλία μόνο εφόσον είσαι σίγουρος ότι ήταν η τελευταία; Και ενώ είχες περάσει καλά ξαφνικά αποφασίζεις ότι δεν άξιζε να είχες πάει και αρχίζεις να μισείς το συγκρότημα επειδή … αναστήθηκε; Φαντάσου δηλ. πόσο πιο εξαπατημένος θα ένιωθες αν όντως είχαν βγάλει δίσκο-μπόμπα… [-X
Ποια είναι η γνώμη σας για το Masquerade; Nομίζω ότι κάπου εκεί τελείωσε η ιστοριά με δαύτους…
Δεν ειπα οτι δεν αξιζε να πάω.Αξιζε μεχρι τελευταιας δεκαρας.Και δεν περιμενα δισκογραφικά να κανουν κατι αξιολογο (μετα το rivalry τους πηρε η κατω βόλτα για τα καλά).Απλώς το θεωρώ κοροιδία να ανακοινωνει τελευταιο live για να κανει την μεγαλη μπάζα και μετα να ανακοινωνει reunion.Κατι τετοια κανει ο Rolf και τον εχει φαει η μαρμάγκα.
Πάμε σε κάτι θαλασσινό. Και αγαπητό σχεδόν σε κάθε Έλληνα Powerά. Διόλου τυχαία. Οι Γερμανοί είχαν τον δικό τους ήχο, την δικιά του φωνή, την δικιά τους θεματολογία, την δικιά τους μασκότ και πολλά άλλα δικά τους. Και πάνω από όλα είχαν τραγουδάρες. Μπορώ με άνεση να αριθμήσω διψήφιο αριθμό τραγουδιών τους που μπήκαν στον πάνθεον των ΥΜΝΩΝ στην αγαπημένη μας metal μουσική. Η αρχή των Running Wild δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι δυο πρώτοι δίσκοι τους είναι τρομεροί αλλά δεν έχουν όλα τα παραπάνω ??δικά?? τους. Η αλλαγή ρότας έγινε το 1987 με το ??Under Jolly Roger??. Η εκθείαση του δίσκου είναι καθολική και αέναη. Και τα διαμάντια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο τελευταίος δίσκος που αναμφισβήτητα θα μπορούσε να κερδίσει μια θέση ως Μνημείο, είναι το ??Black Hand Inn?? του 1994. Ότι και να πω είναι λίγο γι αυτό? ας γράψω πολλά.
Μια εισαγωγή σε ταξιδεύει στην ιστορία. Μια ιστορία με πειρατές, εμβολισμούς, κατάρες, θησαυρούς και ξιφομαχίας. Μια ιστορία να χαθείς σε άλλους κόσμους. Οι ρυθμοί δίνουν το στίγμα τους και η πύλη της μαγείας ανοίγει. Γρήγορο και συνάμα μελωδικό, ο ήχος τους σε τρυπάει ψιλά και βαθιά. Τα ριφς ξεχύνονται σαν κρασί από τα βαρέλια και ξεδιψούν μέχρι να μεθύσεις. Η Γερμανική, γρέζα φωνή του ακούγεται σαν μέταλλο που ξύνεται πάνω σε ξύλο. Σαν γάντζος που καρφώνεται στα ξύλινα αμπάρια. Το έμπειρο ζευγάρι που δίνει το ρυθμό σε μπάσο/drums (Jorg Michael παρακαλώ) είχε τεράστια προυπηρεσία και γνώριζε πώς να την αξιοποιήσει. Κάθε μυς συστρέφεται και οι ήχοι που γεννιούνται ελευθερώνουν ενδογενείς μορφίνες. Οι ταχύτητες πιάνουν κόκκινο και τεντώνουν τις μελωδίες στα όρια να σπάσουν.
Συγχορδίες που καταβροχθίζουν κάθε αντίσταση με τις πιασάρικες αρμονίες τους. Όσες φορές και να ακούσω το ??The Privateer??, πάντοτε το ίδιο συναίσθημα. Κύματα απόλαυσης υψώνονται σαν τείχη από τις διπλές κιθάρες που σκίζουν τον αέρα. Η ιατρική διάγνωση του εθισμού της μουσικής τους προσδιορίζει ότι το ??πρόβλημα?? εντοπίζεται στην τραγουδοποιία του Kasparek. Απλά ο τύπος ξέρει να γράφει ολοκληρωμένα τραγούδια. Και ναι, όλα τα τραγούδια και οι στίχοι είναι δικοί του. Ή γίνεται να μην σπάσεις τον σβέρκο σου με το ??The Phantom Of Black Hand Hill??; Ακόμα και κουφός να είναι κάποιος, αν ανεβάσει υπερβολικά την ένταση, θα νιώσει τους παλμούς που θα τον ωθήσουν να τεντοσβερκιάσει. Κάθε τραγούδι του ??Black Hand Inn??επιτυγχάνει στο να φέρει αυτό το ανέμελο μουσικό συναίσθημα που υπήρχε στα 90ς. Σαν να το ακούς όντας πάνω σε ένα πειρατικό καράβι και ο άνεμος να σου γνέφει το πρόσωπο καθώς είσαι αραγμένος στο πρόστεγο ή να ανεμίζουν τα μαλλιά σου ανεβασμένος πάνω στα ιστία. Άντε βρες πόσοι δίσκοι μπορούν να το καταφέρουν αυτό και με πόση ευκολία το νιώθεις στο ??Power & Iron??. Και επειδή δεν κώλωναν και πουθενά εκείνη την εποχή, πάρε και ένα 15λεπτο τραγούδι για το τέλος (και ας έχεις και μια ώρα μουσική). Και η πλάκα είναι ότι είναι και η καλύτερη σύνθεση του δίσκου. Εδώ ακούγεται ένα επαναλαμβανόμενο ριφ που προκαλεί εξάρτηση σε όποιον το ακούσει. Η απόλυτη σωστή επιλογή χορδών για να στείλει τα πιο επικά ηχοσήματα στον εγκέφαλο. Αυξομειώσεις ρυθμών, εναλλαγές , πολυφωνικά, και μια παρέλαση από riffs που δεν λυπάται κανέναν εκτός από αυτούς που ίσως στο μέλλον θα προσπαθούσαν να κάνουν κάτι ανάλογο. Και με τελείωμα σαν το ξεκίνημα. Και το παρελθόν γίνεται παρόν. Και είναι ωραία?.nice post …
μου δίνεις αφορμή να το ακουσω μετά από πολλά χρόνια …
πάντα αυτόν τον δίσκο τον σύγκρινα με το Pile Of Skulls , και πάντα ερχόταν 2ος.
δεν θυμάμαι ,αλλά πρέπει να έχουν το ιδιο line up και στους δυο ,απλά ενώ το Black Hand έχει 2-3 τραγούδια-ύμνους , στο Pile είναι ΟΛΑ !
και το ξέρω ότι είναι ιεροσυλία ,αλλά Treasure Island > Genesis …
πάντως οι Running Wild ειναι μπαντάρα απο τις λίγες. το στυλ τους μου έκανε μια “τευτονική” μιξη ac/dc με Thin Lizzy (ίσως η πιο crucial μπάντα στο heavy metal μετά τους Sabbath, αυτοί και οι UFO) ,ειδικά στις πειρατικές μελωδίες.
Απολαυστικη η περιγραφη του δισκου απο τον dargaard !!! :drunk:
Γεια σου ρε μητσο μερακλή !
Ανάθεμα σε daargard!!! Το σπίτι γέμισε με πειρατικές μελωδίες πάλι για αυτόν το μήνα τουλάχιστον 
Παρεπιπτόντως, το Pile of Skulls για μένα είναι από τα πιο βαρετά τους άλμπουμ. Ενώ σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά τους είναι εκεί, θυμίζει έναν αχταρμά, χωρίς ατμόσφαιρα, χωρίς αξιόλογες συνθέσεις, χωρίς δύναμη και επίσης με την χειρότερη ίσως παραγωγή. Μόνο και μόνο για το Treasure Island παίρνει κάποια παράσημα παραπάνω αλλά μέχρι εκεί.
Επίσης κάποιος είχε αναφέρει ότι οι RW ήταν μέχρι το Masquerade, τεράστιο λάθος. Το The Rivalry θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πιο μεστή δουλειά τους από σχεδόν όλες τις απόψεις. Απίστευτη παραγωγή, τρομερές συνθέσεις, τρομερή δύναμη και ατμόσφαιρα. Μόνο αυτή η ιστορική τριάδα PR, UJR και Death or Glory στερεί το στέμμα από το The Rivalry, περισσότερο ίσως λόγω ιστορικής σημασίας.
Α και όποιος δεν έχει δεί Black Sails είναι σαν να μην έχει ακούσει το Port Royal ακόμα, ιεροσυλία λέμε!!
Δεν ήταν καθόλου σωστό αυτό που ειπες για το Pile of Skulls. Άσε που μόνο το Treasure Island μόνο του εκμηδενίζει δισκογραφίες - αλλά “χωρίς αξιόλογες συνθέσεις”; Τσκ, τσκ.
Το The Rivalry είναι ο τελευταίος δίσκος RW που πρέπει να πάρει ο οπαδός αλλά φαίνεται ήδη ότι είναι το τέρμα. Υπάρχουν και μετριότητες εκεί μέσα. Φυσικά υπάρχουν και έπη επών, όπως το ομώνυμο. Από την άλλη, γνώμη μου είναι ότι όλα τα άλμπουμ μεταξύ Jolly Roger και Masquerade του ρίχνουν. Και θεωρώ την έλλειψη Black Hand Inn στην λίστα σου disturbing!
Μπλακ Σέηλς ρουλζ αλλά μου φάγανε την φωνάρα. 
Παρτε οτι λετε πισω κ μαθετε οτι το VICTORY ειναι το τελευταιο μεγαλο αλμπουμ του Ρολφ με κομματαρες οπως: Timeriders, Tsar, Hussar, VIctory, When Time Runs Out, guardian, silent killer ktl.
Συμφωνω για το Pile of skulls me ton matia opws k gia mena varetes stigmes exei k to jolly roger.
Η τοπ 3αδα ειναι Death or Glory/Port Royal/Rivalry.
Rivalry kalitero apo Black Hand Inn? na girnaei paidia
aneta kalytero.alh8eia
Εντάξει το Pile παίζει (πολύ μικρές οι διαφορές ) να είναι το αγαπημένο μου της μετά-death or glory εποχής. Προτιμώ ακόμη και Masquerade από Black Hand Inn το οποίο αδικούσα λίγο πάντα ενώ έχει κομμάταρους. Θα συμφωνήσω γενικά για Rivalry από το οποίο αν λείπαν 3-4 κομμάτια (λόγω διάρκειας όχι τπτ άλλο) θα ήταν πολύ ψηλότερα.
Να π.χ ενα βαρετο ΕΠΟΟΟΣ απο το pile
Sent from my iPhone using Tapatalk
καινούριο δισκάκι για τους πειρατές με μια ακρόαση φαίνεται να είναι πολύ δυνατό, τα 2 τελευταία με είχαν απογοητεύσει