Its out there boys and girls!
Σε μέτρια mp3 ποιότητα πάντως. Δεν μαμιέται, θα περιμένω να το απολαύσω όπως του πρέπει, λίγες μέρες μείνανε ούτως ή άλλως…
Πρώτη ακρόαση…για να δούμε…
Ήρθε και το πακετάκι του κλάσικ ροκ με το περιοδικό (χορταστικότατο), 2 αφίσες διπλής όψεως (στη μία γράφει τα ονόματα αυτών που το παρήγγειλαν πρώτοι) καθώς και ένα μικρό μπρελόκ.
Το σιντι βρίσκετα επίσης σε μία πολύ ωραία συσκευασία με σκληρό εξώφυλλο.
Για τη μουσική είναι ακόμα νωρίς.
Είμαι στην 5η φορά ακρόασης και βρίσκω ότι είναι 1-2 επίπεδα χαμηλότερα απ το Snakes. Ο Lee ακούγεται αρκετά κουρασμένος δυστυχώς,ο Peart κλασικά ζωγραφίζει και ο Lifeson περνάει δεύτερη εφηβεία.Το The Wreckers έχει ένα απ τα καλύτερα ρεφραίν που χουν γράψει τα τελευταία πολλά χρόνια.Για να δούμε και στις επόμενες ακροάσεις.
δεν θα ελεγα κουρασμένος αλλά ισως ειναι κάπως άχρωμος. ίσως μερικά πράγματα που τραγουδάει ειναι κάπως αδιάφορα. δεν ξέρω.
βέβαια εχω ακούσει μονο 2 φορές τον δίσκο.
Ναι κι αυτό. Λογικά έγραψαν τα τραγούδια σε χαμηλότερες τονικότητες(γι αυτό και τα riffs του Lifeson ακούγονται πιο φάκεν χέβι ίσως),για να μην ζορίζεται η φωνή και στα απαιτητικά λάηβ,οπότε όταν μια σοπράνο φωνή σαν του Lee,τραγουδάει τόσο χαμηλά,ίσως αναγκαστικά να ακούγεται περισσότερο επίπεδη και λιγότερο περιπετειώδης.
Εγώ έχω να πω ότι είναι καλύτερος απ’ ό,τι περίμενα και γούσταρα πολύ τις 3-4 φορές που το άκουσα. Θέλει κι άλλες ακροάσεις βέβαια, θέλει και στίχους, αλλά όπως και να 'χει, ωραίοι Rush.-
Είμαι στη μέση του πρώτου ακούσματος. Δεν κόβω φλέβες, δεν είναι κακό. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση. Αλλά…
[SPOILER]Ο Alex Lifeson παίζει την καλύτερη κιθάρα του πλανήτη. Τέλος. Και είναι ο μεγάλος σταρ του δίσκου τούτου…[/SPOILER]
Δεν το έχω ακούσει ακόμα μετά την προακρόαση, αλλά με δικαιώνεις και χαίρομαι 
Προκλητικός τουλάχιστον και πούλημα μούρης
Kαι μένα δεν με ενθουσίασε για να είμαι ειλικρινής, ειδικά τα φωνητικά έχουν θέμα, ακούγονται λιγο αταίριαστα ως προς τις μελωδίες…
Αλλά το The Garden είναι από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.
Kαι επίσης…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Nα ορίστε,τα ίδια λέει και ο Κόζελ(cheers!).Αποδεικνύεται περίτρανα το πόσο γεροπαράξενοι είμαστε.Πάντως με τα όσα διάβαζα πριν κυκλοφορήσει περι επιστροφής στο απώτατο παρελθόν,είχα υψηλές προσδοκίες(όχι πως δεν εχουμε όλοι από κάθε δίσκο Rush),αλλά όσο να πεις,περιμέναμε κανα epic(έστω πάνω απο 10-12 λεπτά),ένα concept πιο διακριτό,κάτι που να θυμίζει έστω την 70’ς περίοδο τους.Αντ’αυτού έχουμε ένα πάρα πολύ καλό δίσκο μεν,με το Halo Effect και το The Wreckers να έχουν “αποδράσει” απ το Counterparts και το πανέμορφο The Garden,να μας στέλνει πίσω στο Snakes&Arrows. Βέβαια,λείπει εδώ ένα instrumental οργιάκι όπως το Μalignant Narcissism ή το Leave That Thing Alone πχ. Νομίζω πως ο δίσκος είναι λιγότερο “συναισθηματικός” απ τον προκάτοχο του,αλλά αυτή του η “επιθετικότητα” είναι που τον κάνει πιο φρέσκο και μοντέρνο,μένοντας πιστοί οι Rush στην τακτική τους,του να προσαρμόζονται δλδ σε κάθε εποχή.Λίγος παραπάνω πειραματισμός δε θα με χαλούσε πάντως.Τους έπαιρνε πιστεύω.
:D8)
Τελικά δεν άντεξα, το άκουσα κι εγώ ολόκληρο 3-4 φορές:p
Δεν θα πρωτοτυπήσω. Υπάρχουν 3 κατηγορίες κομματιών. Οι κομματάρες με κυριότερα το Wreckers (κλάμα!), Ηeadlong Flight, Caravan και BU2B (κομματάρες είναι παιδιά μη γελιόμαστε), το Halo Effect και το πιο συναισθηματικό τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ, The Garden (με πήραν τα ζουμιά κανονικά).
Μετά τα υπόλοιπα κομμάτια (Carnies, Anarchist, Seven Cities of Gold) είναι καλά, έχουν δυνατές στιγμές, είναι solid αλλά όχι και να σκίσεις το βρακί σου.
Και 3η κατηγορία τα επιεικώς μέτρια όπως το ομώνυμο και το Wish them Well.
Συνοπτικά με κέρδισαν οι μελωδικές στιγμές του άλμπουμ.
Τα φωνητικά του Geddy είναι όντως κάπως κουρασμένα…και νομίζω ότι φταίνε οι εκτεταμμένες περιοδείες των τελευταίων χρόνων. Σημαντική η διαφορά ως προς το Snakes and Arrows δλδ.
Ο Peart είναι ο Peart.
Όπως ήδη έχει αναφερθεί πολύ σωστά, αυτό είναι το άλμπουμ του Alex Lifeson. Ένας από τους μεγαλύτερους -και λιγότερο προβεβλημένους ως προς το μέγεθος του- κιθαρίστες όλων των εποχών. Ελπίζω να αρχίσει να του αποδίδεται επιτέλους ένα μεγαλύτερο credit στην ιστορία και εξέλιξη του οργάνου. Κιθαριστική performance της χρονιάς άνετα.
Γενικά είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, απολαμβάνω την αγαπημένη μου μπάντα σε ένα ακόμη δημιούργημα της, musical bliss εν ολίγοις:D
μα όχι!
Στο ομώνυμο συμφωνώ με Μάνοου. Και τα wreckers και Garden όπως τα λέτε. Μόνο κλάμα
Βut yes dear Manos!
Κοίτα θα φάει πολλές ακροάσεις ακόμη, δε μου είπε τίποτα το κομμάτι μέχρι τώρα απλά.
Μιας και σε βρήκα, συγχαρητήρια για το αφιέρωμα στον Riggs:!:
Thank you kind sir
Tο δισκο τον ακουσα 2-3 φορες κι η αληθεια ειναι οτι χωρις να ειναι κατι που θα με σημαδεψει, μ’ αρεσει αρκετα.
Εκει που θελω να σταθω σ’ αυτο το ποστ, διοτι για εμπεριστατωμενη κριτικη χρειαζομαι καποιες ακομα σοβαρες ακροασεις, ειναι το κομματι “The Anarchist”.
Oχι για το μουσικο κομματι του, αλλα για την υπαρξη του σε δισκο των RUSH το 2012, αλλα και για το νοημα του.
Οι πολιτικες θεσεις των RUSH δεν εγιναν γνωστες μεσα απο τη μουσικη τους ολα αυτα τα χρονια και δε νομιζω οτι μπορει καποιος να τις ξερει με σιγουρια …φημες, παντως, τους ηθελαν να ειναι συντηρητικοι.
Στα διαφορα σαητ υπαρχουν οι στιχοι του κομματιου, των οποιων το μηνυμα, προσωπικα, δεν το εχω καταλαβει απολυτα.
Ωστοσο, μου φαινεται πως σε καμια περιπτωση δεν ειναι ειρωνικοι ή δεν καταφερονται εναντια στον πολιτικο χωρο, γεγονος που μου προκαλει μια εκπληξη με βαση τις φημες που ανεφερα παραπανω, την ηλικια τους και την απολιτκ σταση τους (οσον αφορα τη μουσικη) ολα αυτα τα χρονια.
Αν καποιος θελει να συζητησει πανω σ’ αυτο, ας κανει ενα κοπο να διαβασει τους στιχους και να πει τη δικια του ερμηνεια, ωστε να γινει μια συζητηση.
Στο territories ο προφέσορας τίθεται σαφέστατα υπέρ της παγκοσμιοποίησης και τις κατάργησης των συνόρων, αλλά χωρίς να κάνει σαφές από ποια πλευρά το βλέπει
τους στοίχους του anarchist δεν τους έχω διαβάσει ακόμα