Double-post, αλλά αφού είμαστε που είμαστε εδώ…
Δύο τελείως διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια που, όμως, πέρα από τον κοινό τίτλο, μοιράζονται και το χαρακτηριστικό του να είναι τα «ομώνυμα» κομμάτια των δίσκων στα οποία βρίσκονται. Για να πω την αλήθεια, το “From beyond” των Massacre (συνολικά ο δίσκος) ποτέ δε μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση -μην πω κιόλας ότι με βάζει σε σκέψεις το πώς και γιατί απέκτησε αυτό το «cult» status που έχει… Ίσως να φταίει ότι είχα πολλές προσδοκίες μ’ αυτά που διάβαζα πριν το πρωτακούσω, ίσως να φταίει ότι περίμενα πολλά παραπάνω απ’ το μισό line-up των Death, ίσως πάλι να φταίει ότι άκουσα το album σχετικά «αργά», αφού είχα συνηθίσει ήδη τον ήχο πολύ πιο εξελιγμένων death metal συγκροτημάτων. Τέλος πάντων, όλα αυτά δε λέγονται ώστε να «μειώσουν» την αξία του «αντιπάλου», μιας και “From beyond” από Enforcer είναι κομματάρα από μόνη της και δύσκολα θα την κέρδιζε κάτι άλλο. Απλές, μα τόσο αποτελεσματικές, lead μελωδίες, φοβερή retro ατμόσφαιρα και κυρίως ένα refrain που σου καρφώνεται με τη μία στον εγκέφαλο.
Κουφό ντέρμπι. Απ’ τη μία έχουμε μία δισκάρα που έμαθα φέτος απ΄το forum: το “Coral fang” των Distillers είναι ένας εθιστικός hard rock/grunge/garage δίσκος με instant hits και μία κορυφαία «β’ πλευρά» μπορεί στην αρχή να σου δημιουργεί την εντύπωση ότι υπολείπεται ποιότητας σε σχέση με την α’, αλλά τελικά εκεί βρίσκεται όλο το ζουμί. Το “Hall of mirrors” είναι από αυτά τα κομμάτια που δεν περιέχουν κάτι εντυπωσιακό, αλλά τελικά σε κερδίζουν για τα βασικά συστατικά τους: τις 2-3 απλές συγχορδίες με την πιασάρικη φωνητική γραμμή από πάνω, τις ωραίες εναλλαγές στο ήρεμο/τσιτωμένο στυλ στα φωνητικά κλπ. Για τους Acid Death μη με ρωτάτε πολλά πράγματα -ό,τι θυμάμαι από το Hammer που τους παρουσίαζε αρκετά τακτικά παλιότερα: εγχώρια τεχνική death metal μπάντα που μάλλον έκανε κάμποσο θόρυβο και ίσως υπάρχει ( ; ) ακόμα. Το συγκεκριμένο κομμάτι δυστυχώς είναι βουτηγμένο στη Meshugg-ίλα η οποία πάντοτε με απωθούσε και μου φαίνεται υπερβολικά μονότονο για τα γούστα μου. Η ψήφος μου πάει χωρίς πολλά-πολλά στην ερωτεύσιμη (ε, ναι!) Brody Dalle.
- The Distillers
- Acid Death
Άργησα πολύ να συνειδητοποιήσω ότι Τρύπες και Διάφανα Κρίνα μοιράζονταν τον συγκεκριμένο τίτλο -φαίνεται ότι η επιτυχία (του κομματιού εννοώ) των πρώτων επισκίασε οτιδήποτε άλλο μέσα στα χρόνια. Όχι άδικα, μιλάμε για ένα κομμάτι που από τις πρώτες νότες σε συγκινεί. Των Διάφανων Κρίνων, απεναντίας, θα έλεγα ότι με φέρνει σε μία «αμηχανία» με το πιο «χαρωπό» (αν μπορεί κανείς να το πει αυτό για οποιοδήποτε κομμάτι βρίσκεται μέσα στο “Έγινε η απώλεια συνήθεια μας”…) στυλ του. Δεν αποτελεί από τα highlights του συγκεκριμένου δίσκου για ‘μένα.
Εντάξει, το πρώτο απολαμβάνει δημοφιλία επιπέδου “Master of puppets” ξέρω ‘γώ, οπότε δεν έχει νόημα κάποια περιγραφή. Θα πω απλά ότι είναι κομμάτι-«μαθαίνω κιθάρα» με τη riff-ολογία, τις εναλλαγές, κι όλα τα μέρη που έχει. Πραγματικά ευφυές. Και η riff-άρα που μπαίνει μετά το «… messenger of god» θα είναι ένα από αιώνια επιτεύγματα του Mustaine, γαμώ την τσατίλα και το μανιάτικο αυτού του ανθρώπου. E τώρα οι Détente τι να πούνε, είναι άδικο. Για όσους απλά δεν τους έχουν ακουστά, να πούμε ότι ήταν η μπάντα του Ross Robinson (παραγωγός-«γκουρού» του nu-metal στα 90’s) και της Dawn Crosby που «έφυγε» νωρίς αλλά πρόλαβε να εντυπωσιάσει με την επιθετικότητα και το ακραίο της στυλ σ’ αυτόν το συγκεκριμένο δίσκο, το “Recognize no authority” του 1986. Δεν ξέρω αν αποτελεί σατανική σύμπτωση το ότι το δικό τους κομμάτι (που μάλλον “Holy war” λέγεται κανονικά, αλλά η «κόπια» που κατέβασα εγώ “Holy wars” το αναφέρει οπότε δεν κλέβω τυπικά) ξεκινάει με μία τίγκα Megadeth-ική μπασογραμμή, συνεχίζει groove-ατα κι ωραία αλλά τελικά δεν κάνει κάποια υπέρβαση (όπως κι όλος ο δίσκος, αν θέλετε τη γνώμη μου). Απ’ τα αποδυτήρια Megadeth.
