αυτα πηγα να ποσταρω… 
1 Like
Ξέχασες τον Γιάννη Παραδάκη
3 Likes
καποια λιγοτερο γνωστα Hurt
- Balzac
- Nasum
0 voters
και καποια insane
- Scars on Broadway
- RKL
- Mercyful Fate
- Universe217
0 voters
1 Like
Νταξ μωρέ κοβερ των NIN είναι. Άσχετα που το έκανε δικό του
1 Like
- Cavalera Conspiracy
- Gamma Ray
- Lamb of God
- Trivium
0 voters
1 Like
Μεγάλη υπερκομματάρα, britpop (οι αδιαμφισβήτητοι νικητές του Oasis vs Blur, σόρι Gallaghers), flyers, φλις πως τα λέτε αυτά εσείς ήμουν μωρό στα 90s, καυλωτικότατη μπασογραμμή, ένα καλοκαιρινό κομμάτι για να το ακούς με συνοδεία άπειρων cocktails και γενικά τελείως mood uplifting και feelgood κομμάτι , following the herd down to Greeeeeeeeeeeeece 
Ο λόγος που φτιάχτηκε αυτό το δίλημμα, χθες που είχα βάλει την προτεινόμενη playlist του spotify “Discover Weekly” μου το πέταξε. Ε λοιπόν το κομμάτι βγήκε το 2008, λίγους μήνες πριν το Death Magnetic, το σημείο μεταξύ 0.34-0.53 είναι λες και βγήκε από αυτό 1000% και μοιάζει και με το That Was Just Your Life.
Το ρίχνω Subways, γιατί το ακούω non-stop από χθες, αλλά Blur για πάντα γενικά
- The Subways
- Blur
0 voters
2 Likes
Bad Blood
Amorphis – Απλό, λιτό, απέριττο Amorphis των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. Εναλλαγές κουπλέ-ρεφραίν στεγνή συγκίνηση. Καρδούλες στο βίντεο από κάποτε στην αμερική.
Bastille – Το πρώτο μεγάλο σινγκλ του Dan Smith και της παρέας του. Τέρμα κολλητικό ηλεκτρονικό indie, the 10s way. Έβγαλαν μετά την Πομπηία και τσάκισαν το σύμπαν.
Black Rebel Motorcycle Club – Το Beat The Devil’s Tattoo έχει κι άλλες τραγουδάρες μετά το ομώνυμο. Το σερί Concsience Killer/Bad Blood παίζει ψηλά στη λίστα.
The Damned Things – Παραγνωρισμένο διαμαντάκι. Το κομμάτι, ο δίσκος, το πρότζεκτ γενικά. Ευκαιρία τώρα που άδειασε το πρόγραμμα του Keith Buckley να ξαναμαζευτούν σοβαρά.
Taylor Swift – Απαραίτητο. Κατά προτίμηση στη blockbuster εκδοχή με Kendrick Lamar. Όχι ότι χωρίς πάει πίσω. Μπόνους ημιαγνώριστη, υπερχίπ διασκευή από τον αρχιμαλάκα Ryan Adams.
(ινβ4 ΜΑΥΗΕΜ)
2 Likes
Και το River Styx και η μεγάλη μου αδυναμία το Aya!
2 Likes
Ministry ρε!
3 Likes
Idiot Prayer
- Nick Cave & The Bad Seeds
- Porcupine Tree
0 voters
3 Likes
Η έννοια του προσκυνητή (pilgrim) είναι μια έννοια ευρεία ενίοτε μεν, που πάντα όμως αποπνέει ιεροπρέπεια και μεγαλείο. Επόμενο είναι λοιπόν τα τραγούδια με αυτό τον τίτλο να βρίσκονται εντός συγκεκριμένου κλίματος…
…όπως αυτό των Uriah Heep οι οποίοι έχοντας κυκλοφορήσει τέσσερις (λιγότερο ή περισσότερο) κλασικές δισκάρες τα προηγούμενα δύο έτη (!) επανήλθαν το 1973 με το Sweet Freedom που το είχε στην τιμητική τελευταία θέση για να κλείσει ο δίσκος όπως του πρέπει!
Ιδιαίτερες συστάσεις δεν νομίζω ότι χρειάζεται το κομμάτι των Iron Maiden με τον ίδιο τίτλο που συναντάται στο AMOLAD και φέρει την συνθετική υπογραφή του Gers, ενώ και οι Atlantean Kodex έχουν το δικό τους στο ”The Golden Bough”, έχοντας διαμορφώσει προσωπικότητα και κατακτήσει μια υψηλή αισθητική στο έργο τους, ήδη από τον πρώιμο εκείνο καιρό!
8 Likes
Από σένα δεν το περίμενα!!!
7 Likes
Το να βρεθείς στην αρένα, αυτή με τα θηρία και τους μονομάχους (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), είναι αναμφίβολα μια εξαιρετικά ζόρικη κατάσταση.
Ο Μιχάλης ο Schenker έδωσε αυτό τον τίτλο σε ένα κομμάτι από τον φοβερό πρώτο δίσκο του, ένα instrumental όπου η μαγική του κιθάρα κάνει (για άλλη μια φορά) θαύματα! Οι Running Wild δεν έμειναν ασυγκίνητοι από το θέμα και έχουν το δικό τους στο Port Royal. Αυτό όμως των Omen κατορθώνει να σου υποβάλλει ακριβώς το συναίσθημα, ακόμη κι αν δεν φέρει… ακριβώς τον ίδιο τίτλο. Ξεκινάει η εισαγωγή, ανοίγει το στόμα του ο JD, μπαίνει και το riff, και κάπου εκεί λήγει κάθε σύγκριση!
5 Likes
Θα πάω με Rock’n’Rolf εδώ.
1 Like
Omen εγω
1 Like
Εεε, το RW vs Omen το έχω κάνει και εγώ!
Νομίζω RW είχα καταλήξει με δυσκολία.
1 Like
Θα κλέψω λίγο καθότι περίπου same title, αλλά το γενικό concept έιναι παρεμφερές και kudos στο εξαιρετικό post του @Leper_Jesus για την Uli-era των σκορπιών. O Uli και ο Freddie (και ο Deacon) διατρανώνουν την ανάγκη τους να βγούν από τις σχέσεις που (θεωρούν ότι) τους περιορίζουν, ενώ το ντουέτο Dude/Wolfe απάντά με νόημα “If you wanna be free, don’t think about me, don’t you look in my eyes, don’t you hang around me no more”.
Ένας hard rock δυναμίτης, ένα iconic 80s pop/disco anthem και ένα συγχρονο urban neofolk διαμαντάκι.
- SCORPIONS
- QUEEN
- KING DUDE/CHELSEA WOLFE
0 voters
Επειδή έκλεψα όμως, θα ρεφάρω με ένα δίδυμο όχι απλά ίδιων τίτλων αλλά και ίδιου θέματος μια και η Joan of Arc αποτέλεσε πηγή έμπνευσης τόσο για τους NWOBHM ήρωες WITCHFYNDE στο ντεμπούτο “Give 'em Hell” όσο και για τους θεούς MANILLA ROAD στο “The Deluge”. Και τα δυο άλμπουμ γιόρτσαν επετείους πρόσφατα καθότι κυκλοφορίες Φεβρουαριου 1980 και 1986 αντίστοιχα.
- WITCHFYNDE
- MANILLA ROAD
0 voters
2 Likes
Καμιά φορά έχω την εντύπωση ότι ψάχνουμε τα εξεζητημένα και αγνοούμε τα προφανή και πασίγνωστα…
Somebody to Love λοιπόν και με χρονολογική σειρά έχουμε πρώτα το τραγούδι από το Surrealistic Pillow των Jefferson Airplane τον δίσκο που σήμανε την έκρηξη της σκηνής του San Francisco! Ένα κομμάτι που παραδόξως το έφερε από την προηγούμενη μπάντα της η καινούρια τότε τραγουδίστρια τους, Grace Slick (ήταν σύνθεση του κουνιάδου της) και κυκλοφόρησε σαν single τις παραμονές του Summer of Love με τεράστια επιτυχία. Απέκτησε μάλιστα τέτοιο εμβληματικό χαρακτήρα που έκτοτε χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για να “ντύσει” ταινίες, ντοκιμαντέρ κλπ αφού θεωρείται ότι ενσαρκώνει ακριβώς το πνεύμα της τόσο ξεχωριστής εκείνης εποχής.
Στο A Day At the Races θα βρούμε το ομότιτλο κομμάτι των Queen, μια σύνθεση του Mercury που μπαίνει στα χωράφια του gospel! O Freddie κάθεται στο πιάνο (κάτι με αναμενόμενα εκπληκτικά αποτελέσματα) και καταθέτει την ψυχή του μαγεύοντας με την ερμηνεία του, με τους υπόλοιπους να καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων! Καθόλου τυχαία σημείωσε επίσης τεράστια επιτυχία και θεωρείται από τα πλέον αντιπροσωπευτικά τους!
8 Likes
Αμφότερα κομματάρες, αλλά θα πάω με JA (αν και δεν αποτελεί ούτε κατά διάνοια την καλύτερή τους σύνθεση).
3 Likes
- L.A. Guns
- Manowar
- Judas Priest
0 voters
1 Like