Η θηλιά, λοιπόν…
Με 3-4 κομμάτια ξεκίνησα το κείμενο κι εντέλει καταλήγουμε με 2 album σχεδόν.
Για να δούμε…
Μεταξύ των δύο πρώτων, μού είναι αδύνατο να επιλέξω.
Το μεν των Sentenced είναι χαραγμένο τόσο πολύ μέσα μου, που αδυνατώ να το εκφράσω σε λόγια. Είναι και το αγαπημένο μου album το “Down”. Ε, δεν θέλει πολύ… Από την άλλη πλευρά, η απίστευτη κομματάρα των A Perfect Circle με έχει συνοδεύσει αμέτρητες φορές σε ενδοσκοπήσεις, πορείες σε περίεργα μονοπάτια κ.λπ., σε βαθμό που το άκουσμά του εμπίπτει στην κατηγορία του βιωματικού. Με το πιστόλι το κρόταφο ή ορθότερα με τον λαιμό στην κρεμάλα, θα έκανα το βήμα και θα επέλεγα τον Maynard και την παρέα του.
Οι Ark μπαντάρα ατελείωτη και τι δισκάρες… Ουδεμία έκπληξη, λοιπόν, που και η δική τους θηλιά τσακίζει αυχένες.
Σεβασμός στους The Offspring, προφανώς, αλλά το παραδέχομαι ότι προσωπικά δεν μου είπαν ποτέ πολλά ή τουλάχιστον όχι τόσα όσα σε εκείνους που τους κατατάσσουν πολύ ψηλά. Ωραίο κομμάτι, πάντως.
Όχι και το καλύτερο κομμάτι των αρχόντων Death Angel.
Deathcore εκ Seattle ορμώμενο, λέει. ΟΚ.
Not my cup of tea, αλλά υποθέτω ότι κάποιοι θα μπορούσαν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και να μας τα πουν καλύτερα για δαύτους.
Διασκεδαστικό το παρακάτω για να χορεύεις μεθυσμένος μετά από 7-8 μπύρες.
Ασχολίαστο.
Όμορφο κι ενδιαφέρον το ακόλουθο.
Ταξιδιάρικο και ψιλο-πιασάρικο.
Επιστροφή στις κάφρικες, εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Συνεχίζουμε ομοίως.
Σπάμε λίγο τον κανόνα του τίτλου, αλλά μας σώζει η παρένθεση. Μήπως κανένας κύριος @apostolisza8 έχει να προσθέσει κάτι εδώ;
Τι κόλλημα είναι αυτό του συγκεκριμένου ήχου με την κρεμάλα, ρε;
Βουτιά στα ‘80s για κλείσιμο. Ψοφάω για τέτοιες καρεκλιές.
