Same title,different song

Διάφορα
#641

Μεγάλη επέτειος και ημέρα μνήμης σήμερα, ας ασχοληθούμε λοιπόν με θέματα… μνημονικού γενικότερα!

Déjà vu

Το φαινόμενο της προμνησίας (déjà vu επί το… γαλλικότερον) είναι η αίσθηση που ενίοτε έχουμε ότι βιώνουμε μια κατάσταση που έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν. Εύλογα το θέμα έχει εμπνεύσει τίτλους τραγουδιών (και όχι μόνο!)
Αρχής γενομένης από τους Iron Maiden στο φοβερό Somewhere in Time, όπου το εν λόγω κομμάτι μάλιστα αποτελεί την καθιερωμένη, σπάνια συνθετική συνεισφορά του Dave Murray και στιχουργικά καταπιάνεται με τις υποπεριπτώσεις déjà vécu και déjà visité!
Οι επίσης εκ του NWOBHM προερχόμενοι Tygers of Pan Tang έχουν χρησιμοποιήσει κι αυτοί τον τίτλο στο πολύ λιγότερο επιτυχημένο Noises From the Cathouse, όπως άλλωστε και ο Yngwie Malmsteen στο Odyssey album του, που τον είδε να συνεχίζει στο δρόμο που είχε χαράξει το Trilogy με τον Joe Lynn Turner αυτή τη φορά στα φωνητικά! Δεν ξεχνάμε βέβαια και το κομμάτι των CSNY από το εμβληματικό πρώτο (σαν τετράδα) LP τους με τον ίδιο τίτλο!

7 Likes
#642

images

Η θηλιά, λοιπόν…

Με 3-4 κομμάτια ξεκίνησα το κείμενο κι εντέλει καταλήγουμε με 2 album σχεδόν.

Για να δούμε…

Μεταξύ των δύο πρώτων, μού είναι αδύνατο να επιλέξω.

Το μεν των Sentenced είναι χαραγμένο τόσο πολύ μέσα μου, που αδυνατώ να το εκφράσω σε λόγια. Είναι και το αγαπημένο μου album το “Down”. Ε, δεν θέλει πολύ… Από την άλλη πλευρά, η απίστευτη κομματάρα των A Perfect Circle με έχει συνοδεύσει αμέτρητες φορές σε ενδοσκοπήσεις, πορείες σε περίεργα μονοπάτια κ.λπ., σε βαθμό που το άκουσμά του εμπίπτει στην κατηγορία του βιωματικού. Με το πιστόλι το κρόταφο ή ορθότερα με τον λαιμό στην κρεμάλα, θα έκανα το βήμα και θα επέλεγα τον Maynard και την παρέα του.

Οι Ark μπαντάρα ατελείωτη και τι δισκάρες… Ουδεμία έκπληξη, λοιπόν, που και η δική τους θηλιά τσακίζει αυχένες.

Σεβασμός στους The Offspring, προφανώς, αλλά το παραδέχομαι ότι προσωπικά δεν μου είπαν ποτέ πολλά ή τουλάχιστον όχι τόσα όσα σε εκείνους που τους κατατάσσουν πολύ ψηλά. Ωραίο κομμάτι, πάντως.

Όχι και το καλύτερο κομμάτι των αρχόντων Death Angel.

Deathcore εκ Seattle ορμώμενο, λέει. ΟΚ.

Not my cup of tea, αλλά υποθέτω ότι κάποιοι θα μπορούσαν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και να μας τα πουν καλύτερα για δαύτους.

Διασκεδαστικό το παρακάτω για να χορεύεις μεθυσμένος μετά από 7-8 μπύρες.

Ασχολίαστο.

Όμορφο κι ενδιαφέρον το ακόλουθο.

Ταξιδιάρικο και ψιλο-πιασάρικο.

Επιστροφή στις κάφρικες, εργοστασιακές ρυθμίσεις.

Συνεχίζουμε ομοίως.

Σπάμε λίγο τον κανόνα του τίτλου, αλλά μας σώζει η παρένθεση. Μήπως κανένας κύριος @apostolisza8 έχει να προσθέσει κάτι εδώ;

Τι κόλλημα είναι αυτό του συγκεκριμένου ήχου με την κρεμάλα, ρε;

Βουτιά στα ‘80s για κλείσιμο. Ψοφάω για τέτοιες καρεκλιές.

6 Likes
#643

Ωραίο το τελευταίο αλλά θα πάμε with our halo, slipping down, to choke us now.

1 Like
#644

Μόνο ARK.

2 Likes
#645

Πολύ δυνατή η τριάδα Sentenced-Ark-A Perfect Circle, θα είχε ενδιαφέρον ένα poll μεταξύ τους.

Μέχρι τότε:

Εντάξει, είναι γνωστό πως το μελωδικό neo-crust με βιολί αγγίζει κάποιες ευαίσθητες χορδές σε πολλούς από εμάς (και οι Morrow είναι ένα από τα συγκροτήματα που το καταφέρνει με όμορφο τρόπο αυτό), αλλά τι να κάνεις αν απέναντι σου έχεις έναν… πώς να το πω; Ύμνο της μουσικής; Πραγματικά, το “The hunt” (γνώριμο στους μεταλλάδες περισσότερο από τη διασκευάρα των Sepultura) είναι από αυτά κομμάτια που με το άκουσμα των πρώτων, τόσο «ύπουλων» συγχορδιών όλα τα κύτταρα του κορμιού σου συντονίζονται: εάν το ξέρεις, γνωρίζεις ότι θα ακούσεις κάτι που σε συγκινεί και σε συνεπαίρνει κάθε φορά· εάν το ακούς για πρώτη φορά, άμεσα αντιλαμβάνεσαι πως είσαι στην ευχάριστη θέση να έχεις μία μοναδική ακουστική εμπειρία. Κλασικό κομμάτι που, για κάποιον περίεργο λόγο, νομίζω ότι ποτέ περιέπεσε στην κατηγορία των τραγουδιών-«σούπα» στην οποία πολλές κλασικούρες καταλήγουν μετά την τόση έντονη επανάληψη.

  • New Model Army
  • Morrow

0 voters

Το “Easter” της Patti Smith το είχα απροσδόκητα αποκτήσει σε πολύ νεαρή ηλικία (ήταν από τα πρώτα μου rock ακούσματα), αλλά γρήγορα το παράτησα και γιατί δεν την πάλεψα με τη φωνή της, αλλά και γιατί ήδη είχα γοητευτεί από πιο σκληρά ακούσματα. Δεν έχω ιδέα αν το “Space monkey” θεωρείται από τα καλά/γνωστά κομμάτια της Patti Smith. Πολύ εύκολα στην προκειμένη, λοιπόν, το ρίχνω στους Dead on Parole: μία ντόπια crust/hardcore μπαντάρα με μεγάλη έφεση και στα μεταλλικά, thrash riffs όπως φαίνεται και σ’ αυτό το σύντομο, μα τόσο πορωτικό, κομμάτι.

  • Patti Smith Group
  • Dead on Parole

0 voters

#646

δεν αντεληφθην

#647

Για πάμε λοιπόν, με ένα εξτραδάκι για underdog.

Επίλεξε τη θηλιά σου
  • Sentenced
  • A Perfect Circle
  • Ark
  • The Offspring

0 voters

1 Like
Τι ακούτε τώρα Vol. 666
#648

Τρελό ντέρμπι.

Λοιπόν, του Παπακωνσταντίνου το θεωρώ εντελώς αδιάφορο, οπότε προσπερνάω.

Λατρεύω τις συνθετικές ικανότητες του Άκη Πάνου. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Έλληνας συνθέτης με τόσα πολλά κλασικά τραγούδια στο λαϊκό ρεπερτόριο. Χωρίς να είναι κάποιος εξπέρ του μπουζουκιού, κατάφερνε να έχει μία πολύ ιδιαίτερη αύρα στα τραγούδια που υπέγραφε, θα τη χαρακτήριζα περίπου «υπόρρητα σκοτεινή» και μπορεί να εντοπιστεί σε όλες του τις μεγάλες επιτυχίες. Ο “Τρελός” είναι μία από αυτές. Εντυπωσιακή μελωδία + άπιαστος Μανώλης Μητσιάς στη φωνή = κλασική σύνθεση.

Κι από την άλλη έχεις ΤΟ πιο ξεχωριστό ελληνικό punk ROCK συγκρότημα, αυτό που πλησίασε τον κλασικό ’77 ήχο όσο κανένα άλλο, χωρίς να είναι τίποτε άλλο, ούτε street, ούτε hardcore, ούτε garage (παρ’ ότι είχε garage-ιές), ούτε μελωδικό, ούτε τίποτα. Ο δικός τους “Τρελός” είναι επίσης από τα πολύ-πολύ αγαπημένα μου Βανδαλούπ κομμάτια -ένα διαμαντάκι μέσα σ’ έναν σύντομο δίσκο full από κομματάρες. Οι στίχοι πανέξυπνοι, καυστικοί, προκλητικοί, όπως και οι περισσότεροι του συγκροτήματος.

Ο εαυτός μου διχάζεται ανάμεσα στο punk παρόν του και το παιδικό παρελθόν του που τον ώθησε να πιάσει πρώτα το μπουζούκι (για τον Άκη Πάνου πραγματικά) και μετά την κιθάρα, και μάλλον πραγματικά θα το ρίξω εκεί, έτσι, τιμής ένεκεν.

  • Άκης Πάνου
  • Βασίλης Παπακωνσταντίνου
  • Βανδαλούπ

0 voters

1 Like
#649

Kid Gloves

Η συγκεκριμένη έκφραση σημαίνει να μεταχειρίζεσαι κάτι/κάποιον με μεγάλη προσοχή, στα ελληνικά θα λέγαμε “με το γάντι”. Κομμάτι με αυτό τον τίτλο βρίσκουμε στο φοβερό Grace Under Pressure των Rush, αλλά και πρώτο στη σειρά στο πολύ καλό Fresh Evidence, τελευταίο studio LP του Rory Gallagher, ο οποίος, ως γνωστόν, δεν έβγαλε ποτέ κακό ή μέτριο δίσκο!

1 Like
#650

Λοιπόν, ήρθε η ώρα για ειλικρινή απάντηση (-σή σας). Πάμε για έναν riffing καταιγισμό στη σύγκριση. Αν, και για να είμαστε ξεκάθαροι και ντόμπροι, δεν χρειάζεται σύγκριση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, όπως και στα τραγούδια τους.

Χρονολογικά ξεκινώντας, οι Gojira ντεμπουτάρουν το 2001 με το “Terra Incognita” και συστήνονται, σαρώνοντας ακροάσεις. Σ’ έναν δίσκο, που ακολουθεί το άνευ προηγούμενου “Possessed” demo (μπούρδες), πάνε ένα κλικ προς ηχητικούς Nevermore, δίνοντας πιο προοδευτικές συντεταγμένες σε σχέση με τους Αμερικάνους. Και μπαίνει το “Deliverance”. Μπαίνουν οι Nevermore νοερά και μετά, το διάνοιγμα στην προοδευτικότητα με riffoγεννήσεις που δεν μετρούνται. Φτάνει το 3ο λεπτό κι εκεί ξεκινάει η άτυπη “κόντρα” με τους Σουηδούς. Πάθος και ζωγραφική στις χορδές.

Έρχονται και οι Opeth ένα χρόνο μετά και παραδίδουν στον κόσμο το πιο σφιχτοδεμένο τεχνικά υλικό τους. Άλλο υπόβαθρο σε σχέση με τους Γάλλους, αφού στους Σουηδούς το Φλορίδιαν death είναι πιο “αιματηρό”. Και μπαίνει το “Deliverance”. Τεχνική ωδείου, προσεγμένες αλλαγές, ζυγοσταθμισμένες χρήσεις από riffs και ξεσπάει το φινάλε για γερή κόντρα.

  • Gojira
  • Opeth

0 voters

1 Like
#651

Η λέξη «μνημείο» θα ταίριαζε σε τραγούδια αντίστοιχου βάρους. Και οι Fates Warning, θαρρώ, δικαιώθηκαν για την επιλογή τους να ονοματίσουν έτσι το 9ο στη σειρά τραγούδι του “Inside out”. Ενός δίσκου που, προσωπικά, δεν συγκαταλέγω στα αγαπημένα μου Fates album και που εάν υπολειπόταν του συγκεκριμένου κομματιού σπάνια θα επιζητούσα να το ακούσω. Επειδή όμως εδώ εξετάζουμε τραγούδια, και όχι album, πρέπει να παραδεχθούμε ότι εδώ έχουμε ένα «μνημείο» όνομα και πράμα: από την υπνωτιστική μπασογραμμή της εισαγωγής μέχρι το συγκλονιστικό refrain, και από το χαρακτηριστικό παίξιμο του Zonder μέχρι τις «εξαλλοσύνες» των δύο κιθαριστών στο solo, τα πάντα απλά σε αναγκάζουν να παρακολουθείς έκθαμβος την εξέλιξη ενός έπους. Συγκεκριμένα για τα δύο guitar solos, δηλώνω γοητευμένος από τον τρόπο με τον οποίο «μπαίνουν»: οι μεν επαναλαμβανόμενες «σπαστικές» αρμονικές του Aresti είναι από τα πιο πρωτότυπα πράγματα που έχω ακούσει· το δε ακουστικό fade-in των αρπισμάτων του Matheos είναι μαγευτικό (στο video-clip πετσοκόβονται δυστυχώς).

Απέναντι έχουμε ένα μάλλον «χαμένο» τραγούδι από ένα «χαμένο» album των Depeche Mode. Προσωπικά το "A broken frame” το συγκαταλέγω στις πολύ αγαπημένες μου στιγμές του συγκροτήματος και το συγκεκριμένο τραγούδι (χωρίς να είναι κάτι το κοσμοϊστορικό) εντάσσεται πολύ όμορφα σε μία ούτως ή άλλως ποιοτική ροή τραγουδιών. Ωστόσο έχει απέναντί του έναν ογκόλιθο.

  • Fates Warning
  • Depeche Mode

0 voters

#652

Έτσι :face_holding_back_tears:

#653

Ar-etsi.
:grimacing:

3 Likes
#654

Κι αφού στο προηγούμενο poll οι Depeche Mode έχασαν κατά κράτος, πάμε να τους δούμε σε δύο άλλες μονομαχίες με δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους
συγκροτήματα:

Εντάξει, το τραγούδι των Queen ίσως να συγκαταλέγεται και στα 4-5 γνωστότερά τους, οπότε δεν θα μου φανεί περίεργο το ότι λογικά θα ψηφιστεί και πρώτο… Αξέχαστη φωνητική γραμμή, λαμπεροί May και Mercury κι ένας απαράμιλλος τρόπος να ισορροπείς μεταξύ pop και rock όπως τόσο εύκολα κατάφερναν οι Queen. Παρ’ όλα αυτά και το τραγούδι των Depeche Mode περιέχει ένα refrain που σηκώνει την τρίχα κάγκελο, αλλά δυστυχώς νομίζω φλυαρεί τελικά μέσα σε τόσα πολλά λεπτά. Αν ήταν λίγο πιο «συμμαζεμένο» παίζει και να το ψήφιζα, γιατί τέτοιου είδους μελωδίες σαν αυτή του refrain με συγκινούν πολύ.

  • Queen
  • Depeche Mode

0 voters

Επιτέλους θα τους δούμε να κερδίζουν εδώ τους Depeche Mode; Τρομερό hit, τρομερός ήχος, κολλητικές μελωδίες από έναν δίσκο-κομψοτέχνημα που δεν του λείπει πραγματικά τίποτα. Για κάμποσα χρόνια τότε οι Depeche Mode απλά ήταν λες κι είχαν το κοκαλάκι της νυχτερίδας για να ξεπετάνε αβέρτα μια σειρά από τέτοιες τραγουδάρες.

Απέναντί τους ένα ντόπιο συγκρότημα με πολύ ιδιαίτερο ήχο, του οποίου η δισκογραφική απουσία είναι εμφανέστατη τα τελευταία πολλά χρόνια. Και μιας και πολύ θόρυβος τελευταία (κι όχι άδικα) για τους Messa, ας θυμηθούμε ότι κι αυτή η μπάντα πειραματίστηκε με απόλυτη επιτυχία με το ατμοσφαιρικό doom, δημιουργώντας μικρούς (σε διάρκεια) θησαυρούς σαν αυτούς: υπνωτιστική oriental εισαγωγή που διακόπτεται από αυτήν την τρομερή κραυγή για να επιβληθεί ένα heavy riff που τα σαρώνει όλα στο πέρασμά του. Κι αν οποιαδήποτε άλλη μπάντα θα φλυαρούσε επί 10-12 λεπτά με αυτά τα εργαλεία, οι Universe 217 αποδεικνύονται κι εδώ ευφυείς γνωρίζοντας ότι 3-4 λεπτά αρκούνε.

  • Depeche Mode
  • Universe 217

0 voters

#655

Ψήφισα Universe 217 για να μην κερδίσουν οι Deprche mode

#656

Τι σου κανανε μωρε :smiley:

2 Likes
#657

Δεν έχω ακούσει μια φορά στη ζωή μου κάποιον να λέει κάτι άσχημο για τους Depeche, πάντα είχα στο μυαλό μου ότι είναι universally approved μπάντα

#658

Όποιος δεν έχει δει Depeche Mode live χάνει!

#659

Γνωστοί και ως… “Ντερεκέ Μοντ” τω καιρώ εκείνω σε ορισμένους κύκλους, κατά το “Αντηράξ” ή το “Κασάτορ”!

2 Likes
#660

Οι αγαπημένοι μου ήταν οι Μπλακς Αμπαθ!

2 Likes