Εγω ψηφιζω παντως αυτο το αψολουσιον, κι ας ειναι “Sing For” κι οχι σκετο
1 Like
Παλιότερα είχε γίνει ένα ματσάκι “Deliverance” μεταξύ Opeth και Corrosion of Conformity, κι απ’ όσο θυμάμαι κανείς δεν είχε αναφέρει τα παρακάτω:
Παράταιρο debate προφανώς, γιατί μιλάμε για εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής… Οι Queensryche στις power metal ημέρες τους με μία up-tempo, κλασικομεταλλάδικη σύνθεση και τον Tate αφηνιασμένο. Όσο ωραίο και να είναι το πιο «χορωδιακό» refrain του, θα έλεγα ότι στον συγκεκριμένο δίσκο μ’ ελκύουν σχεδόν αποκλειστικά οι πιο αργόσυρτες κι επικές στιγμές του.
Οι Requiem υποθέτω είναι πιο άγνωστοι, μιας και πρόκειται για ένα underground σχήμα που ακόμα και στους hardcore/crust κύκλους σπάνια αναφέρεται. Ήταν το βραχύβιο συγκρότημα που έφτιαξαν μέλη των πιο γνωστών και διαλυμένων Catharsis στις αρχές των 00’s, και που κυκλοφόρησε ένα και μοναδικό album, το εξαιρετικότατο “Storm heaven” του 2005. Στη σύνθεση ακούμε τον κιθαρίστα Brian στα «φωναχτά»/καθαρά φωνητικά και την drummer (πρώην κιθαρίστρια στους Catharsis και γενικά «πολυεργαλείο») Stef στα ουρλιαχτά. Από άποψη σύνθεσης το δικό τους “Deliverance” είναι αρκετά άμεσο και χωρίς πολλές εκπλήξεις, συνεπώς τα δυνατά του σημεία βρίσκονται αλλού: πρώτον, στο συναίσθημα που πηγάζει από τις δυνατές ερμηνείες, κάτι το οποίο όμως κάποιος θα «αντιληφθεί» στην ολότητά του όταν ασχοληθεί με το δεύτερο δυνατό σημείο του τραγουδιού, τους στίχους του (κλικ πάνω στο τραγούδι και υπάρχουν στο description). Συνεχίζοντας την κληρονομιά των Catharsis, αυτά τα άτομα (ξανα)κάνουν εμφανές ότι όταν τραγουδάς αυτά που ζεις (ή ζεις αυτά που τραγουδάς), η ειλικρίνεια, ο δυναμισμός και η αλληλεπίδραση με τον ακροατή είναι πράγματα που γεννιούνται αβίαστα. Οι Requiem, πιστοί στο βολονταριστικό/ρομαντικό πλαίσιο των Catharsis, μιλούν σε πρώτο πρόσωπο από τη σκοπιά ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού, και μας καλούν να διαλέξουμε πλευρά στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται:
No law can give freedom, no state can give power
No wages can buy back the life that we sell
No god can grant grace in this forsaken place
We have to storm heaven and seize them ourselves
- Queensryche
- Requiem
0 voters
(The) Tempest
Deftones – Υπάρχουν μέρες που μπορώ να υποστηρίξω 100% ότι αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι τους. Κάποιες άλλες όχι, αλλά με όσα έχουν γράψει δεν έχει πολλά να πει. Chino άρχοντα.
Low – Κλασική περίπτωση που το «κάτι έπαθαν τα ακουστικά» της πρώτης ακρόασης αλλάζει σε «αυτό είναι καλό» στην τριτοτέταρτη. Ιδιαίτερη αναφορά στη ζωντανή εκδοχή από EarthQuaker.
Pendulum – Ότι μετά απόσα μπάσα και hooks χώρεσαν στα πρώτα πενήντα λεπτά του In Silico, οι γελοίοι είχαν κρατήσει απόθεμα για το κλείσιμο. Τελευταίο ανέβασμα * σκίζει πτυχία *.
The Real McKenzies – Αλμύρα, γκάιντες και πανκ ψυχή. Αποδεκτό ηχητικό αντίστοιχο του ‘in a world without gold, we might have been heroes’.
Tool – Duh.
Μπόνους – το ένδοξο 00ς metalcore των Agonist, ο φόρος τιμής στον Τιτανικό του Bob Dylan και η κλειδωμένη επιλογή των Caligula’s Horse.
3 Likes
Swans: συγγνώμη, αλλά όχι. Μία φορά όταν βγήκε, μία φορά στο live, από τότε skip.
Messa: ε, ναι! Με σοβαρή υποψηφιότητα για ένα από τα 2-3 καλύτερα κομμάτια του “Feast for water” (αν όχι το καλύτερο), οι Messa είχανε δείξει από τότενες ότι ήταν προορισμένοι για ΜΕΓΑΛΑ πράγματα. Τι να πρωτοθαυμάσεις; Την ύπουλη εισαγωγή, το υπερ-heavy riff που μπαίνει, τα blues-άτα couplet ή το απόλυτο ξέσπασμα στο τελευταίο μέρος με την εξωφρενική ερμηνεία και τη σύντομη lead κιθάρα να λειτουργεί λυτρωτικά; Πιο Universe 217 κι από τους Universe 217, αυτό το τραγούδι όσο εξελίσσεται, σε αιχμαλωτίζει με τη μαγεία του!
Άιντε, μαλάκα Gira, 8 λεπτά φτάνουν και παραφτάνουν.
- Swans
- Messa
0 voters
Κι όμως, έναν χρόνο πριν το πιο γνωστό, πολυπαιγμένο κι επιτυχημένο “Fuel”, μία άλλη μπάντα που εκείνη την εποχή είχε νταραβέρια με τους Metallica και ο heavy rock ήχος της σε πολλά προσομοίαζε τη νέα αύρα που κουβαλούσαν τα “Load”-“Reload”, κυκλοφορούσε το δικό της “Fuel”. Πιο βρώμικος και αφτιασίδωτος ήχος προφανώς, αλλά οι ομοιότητες στη μουσική κατεύθυνση δεν είναι και λίγες, τόσο ως προς το στυλ των φωνητικών όσο ως προς τα τσιτωμένα γκάζια και την αμεσότητα. Προτιμώ των Metallica.
- Metallica
- Corrosion of Conformity
0 voters
Ο δίσκος έχει κομμάτι με Hetfield.
Για τους Swans, ούτε 80 λεπτά δε φτάνουν, όχι 8 
. Ο τύπος έχει κάνει δεύτερη καριέρα καλύτερη από την πρώτη.
Πολύ ωραίο ντέρμπι αυτό, γιατί (προσωπικά μιλώντας) μιλάμε για αγαπημένες μπάντες και αγαπημένα τραγούδια στην προκειμένη.
Το “Wish” των Nine Inch Nails ουσιαστικά αποτελεί και το πρώτο τραγούδι που παρουσιάζει το νέο (τότε) πρόσωπο της μπάντας: πιο σκληρό, πιο κιθαριστικό, πιο μεταλλικό σχέση με τα τραγούδια του “Pretty hate machine” -δεν μπορείς παρά να το λατρέψεις. Ενδεικτικό τραγούδι, νομίζω, της «αλλαγής» που έφεραν τα 90’s μουσικά, αισθητικά κλπ.
Για το “Wish” των Fates τι να πω τώρα; Με το που το έβαλα να το ξανακούσω, απλά συνειδητοποίησα ότι δεν υφίσταται κανένα ντέρμπι… Το τραγούδι που κλείνει το “FWX” είναι, για εμένα, μία από τις συγκινητικότερες στιγμές που μας έχει δώσει o Matheos. Είναι απερίγραπτο το τι συναισθήματα μπορούν να γεννήσουν 3-4 νότες ουσιαστικά, που όμως ντύνουν κάποιους από τους πιο τρυφερούς στίχους που έχω διαβάσει ποτέ μου -σχεδόν μπορείς να φανταστείς τον Matheos να τους συλλαμβάνει ενώ στέκεται πάνω από την κόρη του που κοιμάται. Όποιος έχει ευχηθεί τέτοια πράγματα, απλά το καταλαβαίνει αμέσως. Αυτοί οι στίχοι κι αυτές οι μελωδίες βγήκαν από την καρδιά.
Τέλος, άτυχοι οι Έλληνες Flakes που κακώς τους άφησα μετά τους Fates, γιατί τώρα οτιδήποτε ωχριά μπροστά τους. Ωστόσο δώστε τους μία ευκαιρία. Συγκεκριμένα αυτό το κομμάτι είναι ίσως και το καλύτερο της δισκάρας “Lick your fingers if you like it”, ένα παραγνωρισμένο post-punk/pop διαμαντάκι.
- Nine Inch Nails
- Fates Warning
- Flakes
0 voters
Nine Inch Nails ευκολακι
Ύπνος το FW , από έναν δίσκο απογοήτευση.
Δε μπορώ να ψηφίσω κόντρα στους Fates.
1 Like
Κοίτα να δεις, το γυρίσανε και το πήρανε τα μπλιμπλίκια!
Χρόνος για σκότωμα υπάρχει, οπότε…
Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά η αλήθεια είναι ότι το “Mother” μού φαινόταν πάντα από τις πιο άνευρες μπαλάντες των Pink Floyd μουσικά. Από την άλλη υπάρχει κι αυτή η γαμημένη στιχουργική ευφυία που λέγεται Waters όμως, ο οποίος καταφέρνει μέσα σε λίγες, μεστές γραμμές να μετατρέψει αυτό το κομμάτι σ’ ένα απαραίτητο συστατικό του concept του “The wall”, αλλά και σε μία απαράμιλλη περιγραφή της πανίσχυρης δύναμης της μητρικής εξουσίας που καταφέρνει (μέσα σε πολλά άλλα βεβαίως, θετικά και αρνητικά) να γεμίζει από νωρίς τις παιδικές ψυχές με φόβους, προσδοκίες κι ενοχές που είναι ικανές να σημαδέψουν και ν’ ακολουθούν έναν άνθρωπο σε όλη του τη ζωή. Ιδίως ο τελευταίος, λιτός, όλο παράπονο στίχος του «mother, did it need to be so high?», σου τσακίζει τα σωθικά.
(+ Μία αναφορά πρέπει να γίνει στην τόσο ωραία έμπνευση τού να μπει η τρυφερή χροιά του Gilmour στη φωνή της μητέρας στο refrain. Τέτοιες αντιθέσεις (αντίστοιχης λογικής με την εναλλαγή στο “Comfortably numb”) είναι που έκαναν τα τραγούδια των Floyd τόσο γοητευτικά)
Το κομμάτι του Danzig, πάλι, αποτελεί το δικό του “Smoke on the water” μάλλον, καθώς κι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα rock/metal τραγούδια υποθέτω. Όχι άδικα. Μιλάμε για τον ορισμό του instant hit, τόσο απλό μα δυναμικό riff, ξεκίνημα-ανάπτυξη που σου γραπώνει την προσοχή, μελωδίες που μπορείς να τραγουδήσεις και όσο σούπα και ν’ αποτελεί πλέον, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς την αξία του.
Τέλος, και συγκριτικά με τα προηγούμενα δύο, έχουμε ένα όχι-τόσο-γνωστό κομμάτι από ένα όχι-τόσο-γνωστό συγκρότημα. Πρόκειται για τους Έλληνες Pirates City κι ένα album που μου αρέσει πάρα πολύ προσωπικά. Αν και η συνολική κατεύθυνση του album είναι κατά βάση το μελωδικό punk/alternative rock, το συγκεκριμένο τραγούδι χαρακτηρίζεται από reggae ρυθμούς, είναι από τις πιο ωραίες και ήρεμες στιγμές του δίσκου, έχει όμορφες φωνητικές γραμμές και πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως τα έγχορδα για παράδειγμα.
Πάω με τον Danzig εγώ.
Είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν άλλα τόσα “Mother” που ξεχνάω αυτήν τη στιγμή.
- Pink Floyd
- Danzig
- Pirates City
0 voters
Πάμε κι ένα από μένα:
Who’s to Blame
“Τις πταίει” αναρωτιόταν ρητορικά ο Χαρίλαος Τρικούπης σε άρθρο του που, όταν δημοσιεύτηκε το 1874, οδήγησε στην εφαρμογή της Αρχής της Δεδηλωμένης, στην υποχρέωση δηλαδή του Ανωτάτου Πολιτειακού Άρχοντα να δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον αρχηγό του κόμματος που πλειοψήφισε στις τελευταίες εκλογές, σε αντίθεση με ότι συνέβαινε έως τότε και τις κυβερνήσεις μειοψηφίας που όριζαν τα Ανάκτορα!
Πάνω από έναν αιώνα αργότερα οι Sacred Reich έθεταν το ίδιο ερώτημα στο The American Way με οπωσδήποτε πιο… εφηβικού χαρακτήρα αναζητήσεις - ήταν άλλωστε τόσο νεαροί τότε, ας μην ξεχνάμε ότι στο πρώτο τους album υπήρχε το Administrative Decisions που ο Phil Rind αφιέρωνε στους συμμαθητές του!
Σε εντελώς άλλο ύφος το κομμάτι με τον ίδιο τίτλο από τους cult doom ήρωες Hour of 13 του πολυοργανίστα Chad Davis σε συνεργασία με τον επίσης πολυπράγμονα Phil Swanson με τον οποίο το διέλυε μετά από κάθε δίσκο και τα ξαναβρίσκαν για τον επόμενο!
2 Likes
Tokyo Rose
…ήταν το όνομα που είχε δοθεί στις γυναίκες που εκφωνούσαν αγγλόφωνα προπαγανδιστικά ραδιοφωνικά προγράμματα των Ιαπώνων, προκειμένου να επηρεάσουν το ηθικό των αμερικανικών στρατευμάτων στο μέτωπο του Ειρηνικού. Η συγκεκριμένη ονομασία έγινε και τίτλος rock - metal τραγουδιών όπου με την παρέλευση των δεκαετιών, κατέληξε σε κάποιες περιπτώσεις να περιγράφει μια μυστηριώδη ασιάτισσα/γιαπωνέζα της οποίας η ακαταμάχητη γοητεία έκρυβε κινδύνους για όσους υπέκυπταν!
Αυτόν τον τίτλο συναντάμε στο ντεμπούτο των Riot, στο σπουδαίο Steel and Starlight των Shok Paris όπως και στο project μελών των Rods με το όνομα Hollywood!
4 Likes
Μεγάλη επέτειος και ημέρα μνήμης σήμερα, ας ασχοληθούμε λοιπόν με θέματα… μνημονικού γενικότερα!
Déjà vu
Το φαινόμενο της προμνησίας (déjà vu επί το… γαλλικότερον) είναι η αίσθηση που ενίοτε έχουμε ότι βιώνουμε μια κατάσταση που έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν. Εύλογα το θέμα έχει εμπνεύσει τίτλους τραγουδιών (και όχι μόνο!)
Αρχής γενομένης από τους Iron Maiden στο φοβερό Somewhere in Time, όπου το εν λόγω κομμάτι μάλιστα αποτελεί την καθιερωμένη, σπάνια συνθετική συνεισφορά του Dave Murray και στιχουργικά καταπιάνεται με τις υποπεριπτώσεις déjà vécu και déjà visité!
Οι επίσης εκ του NWOBHM προερχόμενοι Tygers of Pan Tang έχουν χρησιμοποιήσει κι αυτοί τον τίτλο στο πολύ λιγότερο επιτυχημένο Noises From the Cathouse, όπως άλλωστε και ο Yngwie Malmsteen στο Odyssey album του, που τον είδε να συνεχίζει στο δρόμο που είχε χαράξει το Trilogy με τον Joe Lynn Turner αυτή τη φορά στα φωνητικά! Δεν ξεχνάμε βέβαια και το κομμάτι των CSNY από το εμβληματικό πρώτο (σαν τετράδα) LP τους με τον ίδιο τίτλο!
7 Likes
Η θηλιά, λοιπόν…
Με 3-4 κομμάτια ξεκίνησα το κείμενο κι εντέλει καταλήγουμε με 2 album σχεδόν.
Για να δούμε…
Μεταξύ των δύο πρώτων, μού είναι αδύνατο να επιλέξω.
Το μεν των Sentenced είναι χαραγμένο τόσο πολύ μέσα μου, που αδυνατώ να το εκφράσω σε λόγια. Είναι και το αγαπημένο μου album το “Down”. Ε, δεν θέλει πολύ… Από την άλλη πλευρά, η απίστευτη κομματάρα των A Perfect Circle με έχει συνοδεύσει αμέτρητες φορές σε ενδοσκοπήσεις, πορείες σε περίεργα μονοπάτια κ.λπ., σε βαθμό που το άκουσμά του εμπίπτει στην κατηγορία του βιωματικού. Με το πιστόλι το κρόταφο ή ορθότερα με τον λαιμό στην κρεμάλα, θα έκανα το βήμα και θα επέλεγα τον Maynard και την παρέα του.
Οι Ark μπαντάρα ατελείωτη και τι δισκάρες… Ουδεμία έκπληξη, λοιπόν, που και η δική τους θηλιά τσακίζει αυχένες.
Σεβασμός στους The Offspring, προφανώς, αλλά το παραδέχομαι ότι προσωπικά δεν μου είπαν ποτέ πολλά ή τουλάχιστον όχι τόσα όσα σε εκείνους που τους κατατάσσουν πολύ ψηλά. Ωραίο κομμάτι, πάντως.
Όχι και το καλύτερο κομμάτι των αρχόντων Death Angel.
Deathcore εκ Seattle ορμώμενο, λέει. ΟΚ.
Not my cup of tea, αλλά υποθέτω ότι κάποιοι θα μπορούσαν να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και να μας τα πουν καλύτερα για δαύτους.
Διασκεδαστικό το παρακάτω για να χορεύεις μεθυσμένος μετά από 7-8 μπύρες.
Ασχολίαστο.
Όμορφο κι ενδιαφέρον το ακόλουθο.
Ταξιδιάρικο και ψιλο-πιασάρικο.
Επιστροφή στις κάφρικες, εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Συνεχίζουμε ομοίως.
Σπάμε λίγο τον κανόνα του τίτλου, αλλά μας σώζει η παρένθεση. Μήπως κανένας κύριος @apostolisza8 έχει να προσθέσει κάτι εδώ;
Τι κόλλημα είναι αυτό του συγκεκριμένου ήχου με την κρεμάλα, ρε;
Βουτιά στα ‘80s για κλείσιμο. Ψοφάω για τέτοιες καρεκλιές.
6 Likes
Ωραίο το τελευταίο αλλά θα πάμε with our halo, slipping down, to choke us now.
1 Like
Μόνο ARK.
2 Likes
Πολύ δυνατή η τριάδα Sentenced-Ark-A Perfect Circle, θα είχε ενδιαφέρον ένα poll μεταξύ τους.
Μέχρι τότε:
Εντάξει, είναι γνωστό πως το μελωδικό neo-crust με βιολί αγγίζει κάποιες ευαίσθητες χορδές σε πολλούς από εμάς (και οι Morrow είναι ένα από τα συγκροτήματα που το καταφέρνει με όμορφο τρόπο αυτό), αλλά τι να κάνεις αν απέναντι σου έχεις έναν… πώς να το πω; Ύμνο της μουσικής; Πραγματικά, το “The hunt” (γνώριμο στους μεταλλάδες περισσότερο από τη διασκευάρα των Sepultura) είναι από αυτά κομμάτια που με το άκουσμα των πρώτων, τόσο «ύπουλων» συγχορδιών όλα τα κύτταρα του κορμιού σου συντονίζονται: εάν το ξέρεις, γνωρίζεις ότι θα ακούσεις κάτι που σε συγκινεί και σε συνεπαίρνει κάθε φορά· εάν το ακούς για πρώτη φορά, άμεσα αντιλαμβάνεσαι πως είσαι στην ευχάριστη θέση να έχεις μία μοναδική ακουστική εμπειρία. Κλασικό κομμάτι που, για κάποιον περίεργο λόγο, νομίζω ότι ποτέ περιέπεσε στην κατηγορία των τραγουδιών-«σούπα» στην οποία πολλές κλασικούρες καταλήγουν μετά την τόση έντονη επανάληψη.
- New Model Army
- Morrow
0 voters
Το “Easter” της Patti Smith το είχα απροσδόκητα αποκτήσει σε πολύ νεαρή ηλικία (ήταν από τα πρώτα μου rock ακούσματα), αλλά γρήγορα το παράτησα και γιατί δεν την πάλεψα με τη φωνή της, αλλά και γιατί ήδη είχα γοητευτεί από πιο σκληρά ακούσματα. Δεν έχω ιδέα αν το “Space monkey” θεωρείται από τα καλά/γνωστά κομμάτια της Patti Smith. Πολύ εύκολα στην προκειμένη, λοιπόν, το ρίχνω στους Dead on Parole: μία ντόπια crust/hardcore μπαντάρα με μεγάλη έφεση και στα μεταλλικά, thrash riffs όπως φαίνεται και σ’ αυτό το σύντομο, μα τόσο πορωτικό, κομμάτι.
- Patti Smith Group
- Dead on Parole
0 voters
δεν αντεληφθην
Για πάμε λοιπόν, με ένα εξτραδάκι για underdog.
Επίλεξε τη θηλιά σου
- Sentenced
- A Perfect Circle
- Ark
- The Offspring
0 voters
Τρελό ντέρμπι.
Λοιπόν, του Παπακωνσταντίνου το θεωρώ εντελώς αδιάφορο, οπότε προσπερνάω.
Λατρεύω τις συνθετικές ικανότητες του Άκη Πάνου. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος Έλληνας συνθέτης με τόσα πολλά κλασικά τραγούδια στο λαϊκό ρεπερτόριο. Χωρίς να είναι κάποιος εξπέρ του μπουζουκιού, κατάφερνε να έχει μία πολύ ιδιαίτερη αύρα στα τραγούδια που υπέγραφε, θα τη χαρακτήριζα περίπου «υπόρρητα σκοτεινή» και μπορεί να εντοπιστεί σε όλες του τις μεγάλες επιτυχίες. Ο “Τρελός” είναι μία από αυτές. Εντυπωσιακή μελωδία + άπιαστος Μανώλης Μητσιάς στη φωνή = κλασική σύνθεση.
Κι από την άλλη έχεις ΤΟ πιο ξεχωριστό ελληνικό punk ROCK συγκρότημα, αυτό που πλησίασε τον κλασικό ’77 ήχο όσο κανένα άλλο, χωρίς να είναι τίποτε άλλο, ούτε street, ούτε hardcore, ούτε garage (παρ’ ότι είχε garage-ιές), ούτε μελωδικό, ούτε τίποτα. Ο δικός τους “Τρελός” είναι επίσης από τα πολύ-πολύ αγαπημένα μου Βανδαλούπ κομμάτια -ένα διαμαντάκι μέσα σ’ έναν σύντομο δίσκο full από κομματάρες. Οι στίχοι πανέξυπνοι, καυστικοί, προκλητικοί, όπως και οι περισσότεροι του συγκροτήματος.
Ο εαυτός μου διχάζεται ανάμεσα στο punk παρόν του και το παιδικό παρελθόν του που τον ώθησε να πιάσει πρώτα το μπουζούκι (για τον Άκη Πάνου πραγματικά) και μετά την κιθάρα, και μάλλον πραγματικά θα το ρίξω εκεί, έτσι, τιμής ένεκεν.
- Άκης Πάνου
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου
- Βανδαλούπ
0 voters
1 Like