Same title,different song

-Are you lost?
-Yes.

Κι έτσι ξεκινάει ο νέος εαυτός των Neurosis. Μπλέκοντας υπερ-heavy riffs, αργές ταχύτητες, tribal drumming, έγχορδα, πιάνα και ακουστικές κιθάρες για τις απαραίτητες «ανάσες», «πλάτες» από πλήκτρα σε κρίσιμα σημεία που δίνουν ένα αίσθημα μεγαλείου, 3 φωνές να εναλλάσσονται για ποικιλία, πρώτη φορά τα καθαρά φωνητικά να βγαίνουν τόσο μπροστά και τα samples να είναι παράδειγμα προς μίμηση για το πώς να τα χρησιμοποιείς σωστά. Και δεν πρόκειται ΚΑΝ για τον καλύτερο δίσκο τους ή για ένα από τα «hits» τους. Ναι, τόσο μπαντάρα ήταν, γαμώτο.

Των Kreator είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια αυτό. Το couplet του είναι ξεπατικωμένο από το “Disposable heroes” των Metallica, αλλά δεν πειράζει. Η refrain-άρα είναι όλα τα λεφτά.

Όσον αφορά τους Satanic Surfers, δεν το κάνω επίτηδες, απλά τυχαίνει. Από τα καλά κομμάτια του καταπληκτικού “666 motor inn”, με το μπάσο να μη γίνεται να πάει πιο μπροστά, αλλά αξίζει γιατί είναι παιχτούρα. Μελωδικό punk που δεν μπορεί να ξετινάξει τις πιο τεχνικές hardcore επιρροές του. Ψηφίζω Neurosis αν και όλα μου αρέσουν πολύ.

  • Neurosis
  • Kreator
  • Satanic Surfers

0 voters

Αυτό κι αν είναι ενδιαφέρον ντέρμπι! Εγχώριοι ήχοι από το παρελθόν εναντίον του μέλλοντος. Το cult “Mythology” το είχα τσεκάρει κυρίως για ιστορικούς λόγους, αλλά η αλήθεια είναι ότι το “Medea” ήταν το μοναδικό κομμάτι που μου κόλλησε κατευθείαν στον εγκέφαλο, και πώς να μη γίνει αυτό μ’ αυτό το τρομερό refrain με τα γυναικεία background φωνητικά; Όσον αφορά τους Khirki, καλό είναι το spamming γι’ αυτούς να γίνεται με κάθε ευκαιρία. Ε, εδώ μιλάμε για το «έπος» του album τους, σοφά τοποθετημένο στη μέση του δίσκου. Δεν είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους, παρ’ όλα αυτά χαίρομαι που μετά από ένα διάλειμμα μηνών το ξανακούω και γουστάρω το ίδιο όσο τις πρώτες φορές. Τελικά ο δίσκος δεν έχει χάσει καθόλου, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι μιλάμε για ντεμπούτο τεραστίων διαστάσεων. Το καινούριο κερδίζει το παλιό.

  • Northwind
  • Khirki

0 voters

Οι Clutch δε μου αρέσουν, ευχαριστώ πολύ. Το “Regulator” τους μπορώ να το ακούσω σχεδόν ευχάριστα, βέβαια. Νομίζω ότι είναι κι από τα πολύ γνωστά τους; Όπως και να ‘χει, είχε την ατυχία να έχει μπροστά του το 1 λεπτό + λίγα δευτερόλεπτα αυτού του οδοστρωτήρα που λέγεται Bad Brains: μπασογραμμή που δομεί ένα σωστό riff, lead κιθάρα θορυβώδης αλλά μελωδική ταυτόχρονα, μία υστερική φωνή που όμοιά της δεν ακούστηκε στο punk και ένας drummer που περιμένει τα τελευταία δευτερόλεπτα για να ξεσπάσει. Ε ναι, ήταν μοναδικοί στο είδος τους.

  • Bad Brains
  • Clutch

0 voters

2 Likes

Κυριακή σήμερα, και σκεφτόμουν πόσα τραγούδια δανείζονται για τίτλο τους στίχους από την αγγλόφωνη εκδοχή της Κυριακής προσευχής, γνωστότερης και ως Πάτερ Ημών. Ας τα δούμε/ακούσουμε με αντίστροφη σειρά στίχων, μέρα που είναι!

ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ

…ή Deliver Us From Evil που ήταν και η αφορμή για αυτό το post μιας και είναι ο τίτλος του τραγουδιού που έδωσαν πρόσφατα στη δημοσιότητα οι Blind Guardian! Πολύ παλιότερα βέβαια, οι Demon στη δισκάρα τους The Unexpected Guest είχαν σαν τελευταίο τραγούδι ένα με τον ίδιο τίτλο όπου ο αφηγητής αντιμέτωπος με τις συνέπειες της ενασχόλησης του με το απόκρυφο, αποτείνεται στον Θεό για να τον φυλάξει από το επερχόμενο κακό.
Για τον απαράμιλλης ποιότητας, κατανυκτικό ύμνο των Warlord περιττεύουν οι συστάσεις, αρκεί να θυμηθεί κανείς την συγκίνηση που είχε προκαλέσει όταν άνοιξαν με αυτό τις ιστορικές συναυλίες τους στην χώρα μας! Τέλος, και οι Bullet for My Valentine έχουν το δικό τους ενώ ας σημειωθεί πως οι Ουαλοί Budgie έδωσαν αυτό τον τίτλο σε ένα από τα τελευταία (και σίγουρα όχι το καλύτερο) album τους!

Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου…

Thy Kingdom Come λοιπόν, πάλι από τους… συνήθεις υπόπτους Warlord από το Holy Empire αυτή τη φορά, αλλά και από τους Morbid Angel, οι οποίοι επίσης προσδοκούν την έλευση της Βασιλείας κάποιου, αλλά μάλλον όχι του Θεού! (τι γράφω κυριακάτικα!). Bonus, το Kingdom Come (χωρίς… αντωνυμία!) των Manowar!

…ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου…

Hallowed Be Thy Name όμως υπάρχει ένα και μοναδικό οπότε για λόγους πληρότητας μόνο (και επειδή δεν μου έκανε καρδιά να μην το αναφέρω!)

9 Likes

αλλα δυο Lost

@Ian_Metalhead ξέχασες το καλύτερο :grinning_face_with_smiling_eyes:

1 Like

JTN, κοίτα μη βάλεις ποτέ κάτι που να ξέρω, ε.

Και κάτι που να μην είναι φλώρικο.

σε ποιον πλανητη ειναι φλωρικο να ακους Soap&Skin ή The Third Eye Foundation

Σ’ αυτόν που πιο πριν post-αρίστηκαν Warlord, Maiden και MANOWAR, ΜΠΟΥΜ!

3 Likes

αν βρω κατι με γουνακια και baby oil θα το ποσταρω

6 Likes

Σόρρυ αλλά αυτά είναι πολύ μεγαλύτερες φλωριες από ότι βάζει ο τζεητηεν

Δηλώνω περήφανος φλώρος

2 Likes

Ναι, αλλά από ποιούς; Αυτούς με τα γουνάκια ή αυτούς με τα περίεργα ονόματα συγκροτημάτων;

Χαχα , με τους μεγαλύτερους φλώρους. Αυτούς με τα γουνακια

  • Kelly Clarkson
  • Paradise Lost
  • Disturbed
  • Nickelback

0 voters

2 Likes

Paradise Lost αβιαστα και διχως δισταγμο. Απο τα αγαπημενα μου στο BIN.
Δε θα εβαζα ομως το remastered, ειναι χαλια ολες οι αλλαγες στον ηχο.
Μια χαρα ηταν το original master οσο κι αν το κραζουν διαφοροι.

2 Likes

Ευκολακι:

2 Likes

Πιο Burzum απ’ όσο θα μπορούσαν ν’ ακουστούν οι ίδιοι οι Burzum. Πιο σκοτεινό, τρομακτικό κι έντονο από 10.000 blastbeats. Το πιο αγαπημένο μου Dakrthrone κομμάτι είναι μάλλον αυτό που απομακρύνεται περισσότερο από τον ήχο τους (τουλάχιστον μέχρι τότε). Μονοτονία; Ποια μονοτονία; Θα μπορούσα να ακούω αυτό το riff κι αυτά τα απεγνωσμένα, άναρθρα βογγητά για άλλα 7 λεπτά. Κι από την άλλη έχουμε τον δίσκο που χώρισε την πορεία των Mastodon σε ένα «πριν» κι ένα «μετά», το album που με έπεισε (παρ’ ό,τι τους γνώρισα πρώτη φορά με το “Leviathan”) ότι τελικά αυτή η μπάντα έχει ψωμί. Συνεχείς εναλλαγές μουσικού ύφος και θεμάτων, τα ακουστικά αρπίσματα να δίνουν έναν ψυχεδελικό τόνο, τεράστια εξέλιξη στο θέμα των φωνητικών, γενικά το έλα να δεις. Αλλά ψηφίζω ψυχρή μονοτονία παρ’ όλα αυτά.

  • Darkthrone
  • Mastodon

0 voters

Ποτέ δε χώνεψα το “Snuff” των Slipknot και ποτέ δεν άλλαξα άποψη γι’ αυτό. Το θεωρώ νερόβραστη μπαλάντα, ΟΚ; Από την άλλη, όμως, έχουμε τους μέτριους Slayer των late 00’s που πραγματικά ΔΕ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΑ. Προτιμούμε κάτι κακό/ενοχλητικό από το πραγματικά μέτριο, οπότε Slipknot.

  • Slipknot
  • Slayer

0 voters

Από Oasis έχω ακούσει μόνο τα δύο πρώτα, γνωστά albums τους, και ομολογώ ότι το “Definitely maybe” είναι ένας από τους πιο απολαυστικούς rock δίσκους των 90’s για ‘μένα. ΟΚ, με χαλάει κάπως η παραγωγή, οι τύποι δεν παίζουν τίποτα πρωτοποριακό, αλλά κάποιες φορές αρκούν δύο καλές συγχορδίες και μία φωνή που μπορεί να τραγουδήσει ένα κολλητικό refrain. Έχει καλύτερα τραγούδια ο δίσκος μέσα, αλλά συγκαταλέγω το “Supersonic” στις καλές στιγμές του album -ιδιαίτερα τα leads στην κιθάρα μου αρέσουν πολύ. Από την άλλη έχουμε το τραγούδι που ανοίγει τέλεια τον δίσκο-επιστροφή των Bad Religion στις καλές τους στιγμές, μιας και θεωρώ το “The process of belief” ανώτερο απ’ οτιδήποτε έκανε η μπάντα την περίοδο που έλειπε ο Gurewitz… Πραγματικά δίσκος-δυναμίτης με μόνο καλές στιγμές που αναγέννησε το συγκρότημα με τον ίδιον τρόπο που έκανε το “Suffer” στα 80’s, συστήνοντάς τους σε μία ολόκληρη νέα γενιά οπαδών. Πολύ ωραία τραγούδια και τα δύο, για σήμερα ψηφίζω Bad Religion.

  • Oasis
  • Bad Religion

0 voters

4 Likes

ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑΑ
:crazy_face:

Περί “Disappear” ο λόγος, κι έχουμε:

  • Στο (1) την μπαλάντα των DREAM THREATER που κλείνει το πρώτο μέρος του “Six Degrees…”. Ευχάριστο και αρκετά gilmour-ικό, αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια, αφενός διαφορετική η δυναμική του ως αυτόνομο κομμάτι και διαφορετική ως μέρος ενός concept έργου και αφετέρου ποτέ δεν συνδεθηκα γενικότερα με DT (όσο κι αν προσπάθησα τα παλιά τα χρόνια), οπότε καλύτερα ας μιλήσουν πιο ειδικοί από μένα.

  • Στο (2) το φανταστικό υπερ-sentimental κομμάτι των PARADISE LOST στον τελευταίο πραγματικά τεράστιο δίσκο τους (μιλάω αποκλειστικά για μένα, εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε γιατί ξέρω ότι μερικοί είτε λίγο εύθικτοι όταν φτάνει η κουβέντα σε αυτούς :grinning_face_with_smiling_eyes:). Τρομερα συγκινητικό κομμάτι και στίχοι, σχεδόν βιωματικό κάποτε.

  • Στο (3), δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν/θυμούνται τους (τον) VON GOAT, οι οποίοι το 2010 κυκλοφορήσαν τον δίσκο “Septic Illumination” που θα μπορούσε να είναι η εξέλιξη του parent σχήματος των (σκέτων) VON. Τέλος πάντων, το θέμα είναι 2 χρόνια μετά ο VON GOAT έβγαλε χωρίς να το πάρει χαμπάρι σχεδόν κανείς και δεύτερο full-length ονόματι “Disappear” και το οποίο ξεκινούσε με το ομώνυμο κομμάτι το οποίο μάλλον προσκυνά τη νορβηγική δυσαρμονία, συνδυασμένη με απόκοσμα μιλητά φωνητικά. Γενικότερα ο δίσκος ήταν κάπως μπερδεμένος, αλλά είχε τις στιγμές του.

Σε κάθε περίπτωση η δική μου ψήφος δε γίνεται να πάει αλλού παρά στη μελαγχολία των LOST.

Disappear here…
  • Dream Theater
  • Paradise Lost
  • Von Goat

0 voters

2 Likes

Παλιοαλήτη Wilson φέρε πίσω τον Colin :worried:!

3 Likes