Κυριακή σήμερα, και σκεφτόμουν πόσα τραγούδια δανείζονται για τίτλο τους στίχους από την αγγλόφωνη εκδοχή της Κυριακής προσευχής, γνωστότερης και ως Πάτερ Ημών. Ας τα δούμε/ακούσουμε με αντίστροφη σειρά στίχων, μέρα που είναι!
…ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ…
…ή Deliver Us From Evil που ήταν και η αφορμή για αυτό το post μιας και είναι ο τίτλος του τραγουδιού που έδωσαν πρόσφατα στη δημοσιότητα οι Blind Guardian! Πολύ παλιότερα βέβαια, οι Demon στη δισκάρα τους The Unexpected Guest είχαν σαν τελευταίο τραγούδι ένα με τον ίδιο τίτλο όπου ο αφηγητής αντιμέτωπος με τις συνέπειες της ενασχόλησης του με το απόκρυφο, αποτείνεται στον Θεό για να τον φυλάξει από το επερχόμενο κακό.
Για τον απαράμιλλης ποιότητας, κατανυκτικό ύμνο των Warlord περιττεύουν οι συστάσεις, αρκεί να θυμηθεί κανείς την συγκίνηση που είχε προκαλέσει όταν άνοιξαν με αυτό τις ιστορικές συναυλίες τους στην χώρα μας! Τέλος, και οι Bullet for My Valentine έχουν το δικό τους ενώ ας σημειωθεί πως οι Ουαλοί Budgie έδωσαν αυτό τον τίτλο σε ένα από τα τελευταία (και σίγουρα όχι το καλύτερο) album τους!
Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου…
Thy Kingdom Come λοιπόν, πάλι από τους… συνήθεις υπόπτους Warlord από το Holy Empire αυτή τη φορά, αλλά και από τους Morbid Angel, οι οποίοι επίσης προσδοκούν την έλευση της Βασιλείας κάποιου, αλλά μάλλον όχι του Θεού! (τι γράφω κυριακάτικα!). Bonus, το Kingdom Come (χωρίς… αντωνυμία!) των Manowar!
…ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου…
Hallowed Be Thy Name όμως υπάρχει ένα και μοναδικό οπότε για λόγους πληρότητας μόνο (και επειδή δεν μου έκανε καρδιά να μην το αναφέρω!)
Paradise Lost αβιαστα και διχως δισταγμο. Απο τα αγαπημενα μου στο BIN.
Δε θα εβαζα ομως το remastered, ειναι χαλια ολες οι αλλαγες στον ηχο.
Μια χαρα ηταν το original master οσο κι αν το κραζουν διαφοροι.
Πιο Burzum απ’ όσο θα μπορούσαν ν’ ακουστούν οι ίδιοι οι Burzum. Πιο σκοτεινό, τρομακτικό κι έντονο από 10.000 blastbeats. Το πιο αγαπημένο μου Dakrthrone κομμάτι είναι μάλλον αυτό που απομακρύνεται περισσότερο από τον ήχο τους (τουλάχιστον μέχρι τότε). Μονοτονία; Ποια μονοτονία; Θα μπορούσα να ακούω αυτό το riff κι αυτά τα απεγνωσμένα, άναρθρα βογγητά για άλλα 7 λεπτά. Κι από την άλλη έχουμε τον δίσκο που χώρισε την πορεία των Mastodon σε ένα «πριν» κι ένα «μετά», το album που με έπεισε (παρ’ ό,τι τους γνώρισα πρώτη φορά με το “Leviathan”) ότι τελικά αυτή η μπάντα έχει ψωμί. Συνεχείς εναλλαγές μουσικού ύφος και θεμάτων, τα ακουστικά αρπίσματα να δίνουν έναν ψυχεδελικό τόνο, τεράστια εξέλιξη στο θέμα των φωνητικών, γενικά το έλα να δεις. Αλλά ψηφίζω ψυχρή μονοτονία παρ’ όλα αυτά.
Darkthrone
Mastodon
0voters
Ποτέ δε χώνεψα το “Snuff” των Slipknot και ποτέ δεν άλλαξα άποψη γι’ αυτό. Το θεωρώ νερόβραστη μπαλάντα, ΟΚ; Από την άλλη, όμως, έχουμε τους μέτριους Slayer των late 00’s που πραγματικά ΔΕ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΤΙΠΟΤΑ. Προτιμούμε κάτι κακό/ενοχλητικό από το πραγματικά μέτριο, οπότε Slipknot.
Slipknot
Slayer
0voters
Από Oasis έχω ακούσει μόνο τα δύο πρώτα, γνωστά albums τους, και ομολογώ ότι το “Definitely maybe” είναι ένας από τους πιο απολαυστικούς rock δίσκους των 90’s για ‘μένα. ΟΚ, με χαλάει κάπως η παραγωγή, οι τύποι δεν παίζουν τίποτα πρωτοποριακό, αλλά κάποιες φορές αρκούν δύο καλές συγχορδίες και μία φωνή που μπορεί να τραγουδήσει ένα κολλητικό refrain. Έχει καλύτερα τραγούδια ο δίσκος μέσα, αλλά συγκαταλέγω το “Supersonic” στις καλές στιγμές του album -ιδιαίτερα τα leads στην κιθάρα μου αρέσουν πολύ. Από την άλλη έχουμε το τραγούδι που ανοίγει τέλεια τον δίσκο-επιστροφή των Bad Religion στις καλές τους στιγμές, μιας και θεωρώ το “The process of belief” ανώτερο απ’ οτιδήποτε έκανε η μπάντα την περίοδο που έλειπε ο Gurewitz… Πραγματικά δίσκος-δυναμίτης με μόνο καλές στιγμές που αναγέννησε το συγκρότημα με τον ίδιον τρόπο που έκανε το “Suffer” στα 80’s, συστήνοντάς τους σε μία ολόκληρη νέα γενιά οπαδών. Πολύ ωραία τραγούδια και τα δύο, για σήμερα ψηφίζω Bad Religion.
Στο (1) την μπαλάντα των DREAM THREATER που κλείνει το πρώτο μέρος του “Six Degrees…”. Ευχάριστο και αρκετά gilmour-ικό, αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια, αφενός διαφορετική η δυναμική του ως αυτόνομο κομμάτι και διαφορετική ως μέρος ενός concept έργου και αφετέρου ποτέ δεν συνδεθηκα γενικότερα με DT (όσο κι αν προσπάθησα τα παλιά τα χρόνια), οπότε καλύτερα ας μιλήσουν πιο ειδικοί από μένα.
Στο (2) το φανταστικό υπερ-sentimental κομμάτι των PARADISE LOST στον τελευταίο πραγματικά τεράστιο δίσκο τους (μιλάω αποκλειστικά για μένα, εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε γιατί ξέρω ότι μερικοί είτε λίγο εύθικτοι όταν φτάνει η κουβέντα σε αυτούς ). Τρομερα συγκινητικό κομμάτι και στίχοι, σχεδόν βιωματικό κάποτε.
Στο (3), δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν/θυμούνται τους (τον) VON GOAT, οι οποίοι το 2010 κυκλοφορήσαν τον δίσκο “Septic Illumination” που θα μπορούσε να είναι η εξέλιξη του parent σχήματος των (σκέτων) VON. Τέλος πάντων, το θέμα είναι 2 χρόνια μετά ο VON GOAT έβγαλε χωρίς να το πάρει χαμπάρι σχεδόν κανείς και δεύτερο full-length ονόματι “Disappear” και το οποίο ξεκινούσε με το ομώνυμο κομμάτι το οποίο μάλλον προσκυνά τη νορβηγική δυσαρμονία, συνδυασμένη με απόκοσμα μιλητά φωνητικά. Γενικότερα ο δίσκος ήταν κάπως μπερδεμένος, αλλά είχε τις στιγμές του.
Σε κάθε περίπτωση η δική μου ψήφος δε γίνεται να πάει αλλού παρά στη μελαγχολία των LOST.
!