Μπήκα στο θρεντ έτοιμος να πω “ακόμα 0 ψήφους έχει το Dungeons Are Calling”, o κορυφαίος δίσκος τους στη προ-Hall of the Mountain King εποχή.
…Αλλά με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα (και ειλικρινά δε καταλαβαίνω πως έγινε αυτό) πως δεν έχω ψηφίσει ακόμα σ’ αυτό το θρεντ!!!
Να τα καλά του να ψηφίζεις αργά λοιπόν. Ενώ - όπως έχω ξαναπεί αλλού - υπεραγαπώ τα Edge of Thorns, Gutter… και Hall…, (που όπως και να χει βρίσκονται κάποια σκαλιά παραπάνω), είναι καιρός το Dungeons να πάρει την πρώτη του ψήφο!
Ειμαι μεταξυ των Gutter Ballet και Hall Of The Mountain King, αλλα θα ψηφισω το 2ο. Πραγματικα[SIZE=“3”] ΕΠΟΣ[/SIZE], κορυφαιο αλμπουμ και κορυφαιο και το εξωφυλλο.:respect:
Ειμαι μεταξυ των Gutter Ballet και Hall Of The Mountain King, αλλα θα ψηφισω το 2ο. Πραγματικα[SIZE=“3”] ΕΠΟΣ[/SIZE], κορυφαιο αλμπουμ και κορυφαιο και το εξωφυλλο.:respect:
Δύσκολο poll… Όταν έχεις Ηall Οf Τhe Μountain Κing, Gutter Bullet, Streets και Edge of Thorns ειναι δύσκολο να διαλέξεις. Θα ψηφίσω Streets γιατί δεν μπορώ να το βλέπω με τοσα λίγα votes.
Το City Beneath The Surface είναι τεράστιο κομμάτι!
Ούτε εγώ έχω ψηφίσει, και δε νομίζω να το κάνω και ποτέ:p
Θα προσπαθήσω να κάνω μια λίστα με τα αγαπημένα μου αλμπουμ, ξεκινώντας από το πιο αγαπημένο προς το λιγότερο αγαπημένο:
Edge of Thorns
Wage of Magellan
Gutter Ballet
Handful of Rain
Streets
Hall of The Mountain King
Dead Winter Dead
Power of The Night
The Dungeons Are Calling
Fight For The Rock
Sirens
Poets And Madmen
Εdge of Thorns για εμένα. Διότι ο Ζαχ είναι και γαμώ και το άλμπουμ αυτό ήταν το πρώτο που άκουσα από Savatage. Η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή, λένε.
εγώ όταν είδα το θέμα λέω ωραία πάω να ψηφίσω. αλλά τώρα το καλοσκέφτομαι και μάλλον δε θα το κάνω. αν και τα αγαπημένα μου ειναι sirens, power of the night, hall of the mountain king. streets, gutter, edge of thorns, poets και handfull of rain (μονο:P) πραγματικά δε θέλω να ψηφίσω κάποιo γιατί θα αδικισω τα άλλα…:roll::roll::roll:
Streets. Το πιο ολοκληρωμένο και personal favorite Savatage album…Τα έχει όλα…από heavy riffαρες μέχρι ballads…Γενικά για μένα όπου τραγουδούσε ο Jon έβγαινε χρυσάφι…Έχει καταντήσει πλέον κλισέ να επαναλαμβάνουμε ότι ο Criss ήταν και θα είναι μακράν απο τους καλύτερους κιθαρίστες που βγήκαν από αυτή τη σκηνή :respect: και μόνο αυτό 
Ελπίζουμε σε μία farewell Savatage περιοδεία (για το γαμώτο δηλαδή…) και μια Jon Oliva’s Pain δισκάρα!!!
HANDFUL OF RAIN χωρις δευτερη σκεψη,κυριως λογω βιωματων και αναμνησεων.Ημουν νια και γερασα…
απτον ιδιο γιουζερ ειναι ανεβασμενο και το μεγαλυτερο μερος της συναυλιας αυτης…
Savatage live 26/3/1990
καθυστερημενα λογω εξαναγκαστικης απουσιας απτο φορουμ…r.i.p Criss…
:bow2::bow2:Οι Savatage είναι απο τις καλύτερες μπάντες πιστεύω στο μεταλ αν και δέν έχουν “τιμηθεί” όσο θα έπρεπε, R.i.p. για τον Criss που είναι απο τα μεγαλύτερα είδωλά μου 
:bow2: :bow2:!!! Λυπήθηκα όταν ο Jonh ήρθε στην Ελλάδα πέρσυ τον έχασα και μαζί του,τις κομματάρες των Θεών!!! :-s :bow2:
Θεοί, τι να λέμε τώρα; Η τετράδα δίσκων( HALL OF THE MOUNTAIN KING, GUTTER BALLET, STREETS, EDGE OF THORNS) αξεπέραστα δημιουργήματα. Όσοι δεν έρχονται στις συναυλίες των JOP απλά χάνουν… ο Oliva αν και κινείται δύσκολα, φωνητικά τα σκίζει τα κομμάτια τους, ενώ και η μπάντα του είναι καλή. Στην Ελλάδα δεν τους θεωρώ υποτιμημένους, αντίθετα, τις 2 φορές που ήρθαν έγινε χαμός+ μία στο ROCKWAVE, πλέον το είδος που υπηρετούν/τούσαν θεωρείται κάπως ξεπερασμένο, οι εξελίξεις στο μέταλ τρέχουν και νέα ονόματα βγαίνουν στο προσκήνιο.
Για πολλούς λόγους ένα ιδιαίτερα γοητευτικό videoclip… Βρείτε τους μόνοι σας :
Ναι ρε γμτ. Πώς έγινε έτσι ο Jon…
παιδες σχετικα με τον τζον,το συζητουσα με εναν φιλο τις προαλες…δεν ειναι και στην καλυτερη κατασταση υγειας…κ οταν εχεις στην πλατη σου,χρονια καταχρησεων,απειρο πιοτο,και τοσα κιλα τωρα…αν δεν γινει στα επομενα χρονια καποιο ριγιουνιον…δεν νομιζω να δουμε σαβαταζ.
papardela βλέπω από το άβατάρ σου πως έμαθες μπαλίτσα
χαχαχα…το παλευω…!..
η μεγαλυτερη και ποιο υποτιμημενη μπαντα ολων των εποχων…
δεν θα μπορουσα να φρανταστο τ ζωη μου χωρις αυτους…
ζω για ενα reunion…
SAVATAGE REUNITE!
μην το παρακάνουμε όμως με τον χαρακτηρισμό “υποτιμημενη μπάντα”. Εν ενεργεία, είχαν την αναγνώριση και το σεβασμό όλων. Μπορεί να μην πουλούσαν ποτέ τα κερατά τους, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το “υποτιμημένος”.
Υποτιμημένοι με την έννοια ότι δεν έχουν το status που τους αξίζει, όπως δεκάδες άλλοι φυσικά.