Συμφωνώ. Από μια άποψη, το συγκρότημα έφυγε κάπως απότομα, χωρίς να κάνει ένα βήμα παραπάνω, αυτό που του άξιζε. Πιστεύω κάτι παραπάνω χρωστούσαν και μπορούσαν να κάνουν, απέναντι και στους ίδιους, αλλά απέναντι και στον κόσμο τους και είναι κρίμα που δεν έγινε. Οπότε μένουμε με τις αναμνήσεις…
Ε και μιαμικρή ελπίδα… 
υπηρχε καποτε ολοκληρη η συνεντευξη στο youtube.χωνοταν και ο zak και επαιζε ο criss το sleep στην πανεμορφη μπλε κιθαρα του…
Εγώ πιστεύω ότι θα γέμιζαν αρένες άνετα… Ακόμα και χωρίς τον Criss (ιεροσυλία), τα album που έχουν βγάλει είναι ασύλληπτα! Ίσως δεν το χειρίστηκαν όπως έπρεπε, ίσως τα ψυχολογικά του Jon μετά το θάνατο του αδερφού του δεν επέτρεψαν την γιγάντωση που τους αξίζει, πολλά ίσως…
Προσκυνώ : http://www.youtube.com/watch?v=4OhOm-1m3D8
Οκ αυτό με τα “ψυχολογικά” του Jon το πίστευα κάπως παλιότερα… Αλλά με τις τελευταίες ασύλληπτες κοτσάνες που’χει πει αρχίζω κ έχω κάποιες επιφυλάξεις. 
http://www.youtube.com/watch?v=DhKZ4Z2Qaz4&feature=related φοβερος ο zak!!
ενα γ@μημενο reunion θελουμε!!!
HELL YEAH!!!
Χμμμμ thread για Savatage…ας ξεκινησουμε απο το αξιωμα…ΘΕΟΙ…αυτος ο χαρακτηρισμος δεν επιδεχεται αμφισβητησης ειρωνιας και χλευασμου ειδαλλως η αρβυλα του Chuck Norris, το σφυρι του Thor και η καταρα μου θα πεσουν πανω σας να σας καψουν ωσαν τοστ που ξεχασα να βγαλω απο την τοστιερα…:lol::lol:
Τριτη 6/9/11…ενας 16αρης με κοτσιδα βγαινει με την παρεα του για ποτο στα Εξαρχεια…μπαινει για λιγο στο Monsterville για να δοκιμασει ενα δερματινο και να αγορασει 2 ραφτα για την τσαντα του…αφου αγοραζει τα ραφτα και δοκιμαζει το δερματινο, ριχνει μια ματια στα μπλουζακια…το ματι του πεφτει πανω σε ενα των Savatage που μπροστα εχει ενα μεγαλο λογοτυπο και το εξωφυλλο του Streets και πισω παλι ενα λογοτυπο και την καταπληκτικη ασπρη κιθαρα του Criss με τα τριανταφυλλα πανω…
Παμπτη 8/9/11…ο ιδιος μαλλιας ξαναβγαινει Εξαρχεια με την παρεα…περιττο να πουμε οτι το εν λογω t-shirt αποτελει την πρωτη αγορα του με το που φτανει στην πλατεια…επισης περιττο να πουμε οτι παιζει να ειναι το αγαπημενο μπλουζακι που εχω στην ντουλαπα μου…
Σοβαρα τωρα, ειναι ισως το πιο αδικημενο γκρουπ με μελη πραγματικα υπεροχα ο καθενας στον τομεα του. κανω μια ιδιαιτερη μνεια στον ΘΕΟ Criss Oliva…αναμφισβητητα ο πιο υποτιμημενος κιθαριστας-συνθετης της δεκαετιας του '80-αρχων ‘90…τι να πει κανεις για τα βαρια ριφφς του, για τα μελωδικα σολο του που σχεδον μπορουσες να τα τραγουδησεις και για την εξαιρετικη του τεχνικη καταρτιση παρ’ οτι δεν ειχε κανει σπουδες στην κιθαρα…κριμα το οτι εφυγε ετσι αποτομα και τοσο νωρις…το μονο που με παρηγορει ειναι πως η ψυχη του ζει μεσα στον καθενα απο μας που εχει συνδεθει με τα τραγουδια του…
Τι να πει κανεις για το μεγαλειο αυτης της μπαντας…με πιο αδυναμο δισκο το “Fight For The Rock” που αλλες μπαντες θα ευχονταν να ειναι η καλυτερη στιγμη τους, ενα πραγματικα best-of setlist των Savatage θα διαρκουσε τουλαχιστον 4-5 ωρες για να συμπεριληφθουν ολοι οι υμνοι…και τι υμνοι ε? Απο “αλητικα” τραγουδια με in your face προσεγγιση μεχρι grand μπαλαντες ισως και ερωτικες θα μπορουσε να πει κανεις…
Οι Savatage ανηκουν στις ελαχιστες μπαντες που με εχουν συγκινησει με τα τραγουδια τους και ωρες ωρες πιστευω οτι ειναι καλυτερο που εμειναν στη σκια αλλων οπως Maiden, Metallica κλπ γιατι εχουν εναν cult αερα γυρω τους και δεν εχουν προκαλεσει ποτε ετσι κανεις δεν μπορει να πει κατι κακο γι αυτους…τρανη αποδειξη αυτο εδω το thread…χαιρομαι που στο φορουμ βρηκα κι αλλους φανς αυτης της μπαντας…
Εγω λογω ηλικιας δεν εχω δει καμια φορα το γκρουπ ζωντανα ουτε και τα side projects που ειναι σχετικα με αυτο…επομενως μεγαλο απωθημενο μου ειναι ενα reunion με ενα killer setlist, και μια παγκοσμια περιοδεια με την οποια η μπαντα θα φυγει με το κεφαλι ψηλα…ΑΝΤΕ ΡΕ ΧΟΝΤΡΕ…ΠΑΡ’ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ…ΔΕΝ ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ…ΕΝΑ ΓΑΜΗΜΕΝΟ REUNION ΖΗΤΑΜΕ ΡΕΕΕΕΕ…
ΥΓ αν τελικα γινει καποια περιοδεια ποσο γαματο θα ηταν σε μια γωνια της σκηνης να υπαρχει η κιθαρα του Criss με τριανταφυλλα πανω της οπως ειχαν κανει καποτε λιγο μετα το θανατο του…
ΥΓ2 στο poll ψηφισα Gutter Ballet κυριως λογω του υμνου που λεγεται “When The Crowds Are Gone”…βεβαια οποιον δισκο και να ψηφιζα θα ηταν το ιδιο για ‘μενα…δεν θεωρω οτι υπαρχει καποιος σε χαμηλοτερο επιπεδο απ’ τους αλλους…
PLEASE ALL [B]HAIL SAVATAGE[/B]…
[SIZE=“1”]Sorry για το μελο-δηθεν ποιητικο post αλλα δεν ξερω με τους Savatage αυτο μου βγαινει[/SIZE]
Ακόμα ένας πιστός. Εύγε νέε μου!!! Όσο για το μελό της φάσης;;; It is supposed to be like this!!!
μια χαρα ποστ εκανες.αυτη η νεα γενια με συγκινει.
παντως ριγιουνιον για μενα καλυτερα να μην γινει.αν δεν το αισθανεται ο ολιβα,που εκτος απο μεγαλη φωνη εχει και μεγαλο στομα,ας μεινει ετσι οπως εχουν τα πραγματα.
η μουσικη των σαβαταζ ειναι πρωτα απο ολα συναισθημα,χωρις αυτο δεν γινεται τιποτα δυστυχως.
Εγώ πάλι ζω με το όνειρο να τους δω live κάποια στιγμή και ας είναι και απάτη το όλο θέμα μετά από όσα έχει πει ο mountain king. Ο φανμποισμός μου γι’αυτή την μπάντα είναι πάνω από όποιες δηλώσεις έχει κάνει.
Το ίδιο ισχύει και για όλα τα μέλη των Savatage με τα οποία έχω μιλήσει. Οι Caffery, Middleton Plate και Stevens παίζει να το θέλουν πιο πολύ από μας!!!
Δέιτε/ακούστε αυτό:
Τώρα το ανακάλυψα…
Ένα από τα comments:
“Oliva’s Voice has a far wider range of Emotion than Hetfield’s. Hetfield couldn’t do “Believe”. Hell, no one else could do “Believe”.
BTW: It’s not really from Savatage. Lemmy is playing Bass. It’s from some Tribute Album.”
+100000000000
Ναι το είχα ανακαλύψει πριν κάτι χρόνια αυτό και ναι μου αρέσει πολύ περισσότερο αλλά δεν το είχα ψάξει. Δεν ήξερα ότι παίζει και ο Λέμης!!!
Λοιπόν το βρήκα. Είναι από το cd: Metallic Assault: A Tribute to Metallica
και παίζουν οι:
Bob Balch (Fu Manchu; guitar)
Gregg Bissonette (Steve Vai, David Lee Roth; drums)
Lemmy Kilmister (Motörhead; bass)
Jon Oliva (Savatage; vocals)
Φαντάσου τον Όλιβα με το Λέμη να τα πίνουν σε κάποια σκοτεινή γωνία στο μπαρ, μετά τις ηχογραφίσεις :lol:
Εγώ να πω την αλήθεια ο Ολίβα παίζει να είναι ο μοναδικός άνθρωπος για τον οποίο θα παρατούσα και θα έγραφα τον Lemmy
Tο fight for the rock γιατί δεν είναι στις επιλογές;
Έχω κι εγώ μελό ιστορία, που αφορά το πώς ανακάλυψα εγώ τους Savatage.
Πρέπει να ήμουν κάπου 6η δημοτικού, ή 1η γυμνασίου, δεν θυμάμαι ακριβώς. Μουσική παιδεία (καταλάβατε τι εννοώ) δεν είχα πάρει από τον οικογενειακό μου περίγυρο, και προφανώς ούτε από το σχολείο μου. Έτσι, τα ακούσματά μου μέχρι τότε κυμαίνονταν από ελληνικά σε ελληνικά, τα τότε χιτ της εποχής.
Ένα σάββατο βράδυ λοιπόν, ήμουν σ’ ένα πάρτυ, με παιδιά γυμνασίου, σίγουρα μεγαλύτερα από μένα, και κάπως έτυχε να βρεθώ σε ένα παιδικό δωμάτιο, στο οποίο είχαν μαζευτεί 4-5 τύποι και άκουγαν iron maiden. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με το μέταλ. Μου άρεσε αυτό που άκουγα, και πέρασα όλο το βράδυ με τα παιδιά που άκουγαν maiden.
Μου είχαν κάνει τόσο εντύπωση οι iron maiden, που τις επόμενες μέρες έπρηζα τη μάνα μου να πάμε να μου πάρει cd των maiden. Η μάνα μου δεν συμφωνούσε όμως με αυτό (ξέρετε, σατανιστές κλπ). Αφού την είχα πρήξει όμως, με πήγε τελικά σε ένα δισκοπωλείο, αλλά διευκρίνισε στον πωλητή, ένα νεαρό παλικάρι, να μας προτείνει κάτι σε χέβι μέταλ, αλλά όχι iron maiden. Αφού το σκέφτηκε το παλικάρι, φεύγει, και επιστρέφει σε λιγάκι κρατώντας στα χέρια του το Edge of Thorns, και λέγοντάς μας το εξής. Χέβι μέταλ μας λέει, πολύ αξιόλογη μπάντα. Καλή επιλογή. Η μάνα μου τον άκουσε. ΕΥΤΥΧΩΣ. Ακόμη ψάχνω το παλικάρι να του πω ευχαριστώ και να το κεράσω μπύρα. Επιστροφή στο σπίτι, παίρνω το cd player στο δωμάτιό μου, κλείνομαι μέσα, χάζεμα στο εξώφυλλο(κόλλημα), ξάπλα στο πάτωμα, διαβάζοντας στίχους κλπ, ξέρετε, την όλη γαμάτη διαδικασία.
Ε, αυτό ήταν. Αγάπη από την πρώτη αυτιά. Δεν το χόρταινα. Κι ευτυχώς έκανα σωστές κινήσεις μετά. Δεύτερη αγορά, σχετικά σύντομα νομίζω, το From The Gutter To The Stage. Τρίτη, το Poets And Madmen, τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του. Τα πρώτα 4-5 μπλουζάκια που αγόρασα, ήταν των Savatage. Μια αγάπη είχε ξεκινήσει…
Τόσα χρόνια μετά, ακόμα θυμάμαι το πώς άκουσα για πρώτη φορά Savatage, και κάθε φορά την διηγούμαι με τον ίδιο ενθουσιασμό. Και παρόλο που έχουν αλλάξει αρκετά τα μουσικά μου γούστα όλα αυτά τα χρόνια, οι Savatage είναι πάντα εκεί, πάντα παρόντες, πάντα δίπλα μου.
Καλύτερό τους δίσκο θεωρώ το Poets And Madmen. Πολύ ώριμος δίσκος, πολύ ώριμες συνθέσεις, και δεν μπορώ να βγάλω τον συναισθηματικό παράγοντα κάθε φορά που το ακούω, πως πρόκειται για το τελευταίο άλμπουμ μιας πολύ μεγάλης μπάντας. Επίσης, Morphine Child.± Για μένα, ό,τι καλύτερο έχουν γράψει.
Θέλουμε reunion φυσικά. Δεν κατάφερα ποτέ να τους δω live, και με λυπεί πολύ αυτό. Ελπίζω πάντως, κάποια στιγμή να γίνει αυτό.
Χαζευα στο metal archives που λετε…Και ετσι οπως ειμαι στη σελιδα για Σαβαταζ, παω να δω τι εχουν γραψει για το Gutter Ballet (reviews ειναι, αλλα απο αναγνωστες για οσους δεν ξερουν).
Ενα θα πω, ενας τυπακος αρχιζει το ρηβιου με τιτλο “Oh, a disappointment”, του βαζει 54% και ειδα και ενα…
"Next up, we have the “let’s try the same trick twice” attempt of When the Crowds are Gone. This is not Gutter Ballet, Part II - unfortunately. It’s not a bad song at all, but it is a ballad, and those are either completely dead on or just… missing something. This one is missing that someting, and therefore it is at best okay. "
…που μου πεταξε τα ματια εξω.
Οοοοοοκ.
ε, ιντερνετ
εδώ στο allmusic λεει οτι απο queesryche το Rage for Order είναι ο χειρότερος δίσκος τους(!!!) και οτι τα American Soldier, Take Cover, Tribe, είναι καλύτερα του Promised Land
:wacko: