…παντως το συναισθημα του να εισαι ερωτευμενος και να νιωθεις οτι αυτο που ζεις ειναι η κορυφωση, ειναι το απολυτο συναισθημα
Εγραψες, συμφωνω απολυτα με αυτο που λες.Και να συμπληρωσω οτι αυτο το ζεις ΜΙΑ φορα.
ο έρωτας είναι έρωτας? δεν κρατάει πολύ? είναι κάτι σαν τον πόθο? [όποιος έχει διαβάσει το sadman μπορεί να καταλάβει?]. Μετά τον έρωτα έρχεται η αγάπη? αυτή είναι που κρατάει? δεν μπορεί να είναι ο άλλος ερωτευμένος για χρόνια? λογικά να το δούμε δεν γίνεται?
Sandman;;;!!!(Γαματο) Θα με βαλεις να ψαχνω εκεινες τις κουτες στο παταρι.
Δεν ξερω αν συμφωνω με αυτο που λες, αν κραταει πολυ ο ερωτας.Η δικια μου ιστορια ειναι η εξης.Ειμαι με καποιο ατομο κοντα στα 5 χρονια τωρα, ενα ατομο με το οποιο εγω ειχα κολλησει για τουλαχιστον 3 χρονια πριν τα φτιαξουμε και συζησουμε.Τα 3 αυτα χρονια με “ετρωγε” ο σεβντας που ειχα για αυτο το ατομο.Οταν τελικα εγινε το πρωτο βημα και γνωριστηκαμε καλυτερα, απο τοτε ζω ενα ονειρο.Δεν μπορω καν να φανταστω την ζωη μου χωρις αυτην.Και εννοειται οτι η κατασταση ειναι αμφιδρομη.Εχουν περασει 5 χρονια (τελος Οκτωβριου) και αυτο που αισθανεται ο ενας για τον αλλο δεν εχει αλλαξει καθολου.Δεν θελω να φανω υπερβολικος αλλα τα συναισθηματα που μου βγαζει αυτο το ατομο ειναι κατι που δεν προκειται να ξαναζησω ποτε.Τωρα αν ειναι ερωτας ή αγαπη ή κατι παραπανω ισως απο αυτα, δεν ξερω.Αυτο που ξερω, ειναι πως οταν βλεπω αυτο μουτρο, οτιδηποτε αρνητικο και μαυρο, βγαινει απο το μυαλο μου.
Και αυτο ειναι κατι, οπως λεω παραπανω, που το ζεις πιστευω μια φορα στην ζωη σου.
Ουφ? αν δεν την αγαπούσα ακόμα θα πόναγε λιγότερο? αλλά δεν ξέρω τι να κάνω…
Και πώς θα νιώσεις και θα πεις ότι τώρα ναι, είμαι έτοιμος για το απόλυτο?
Πιστεύω ψάχνεσαι διαρκώς και όταν βρεις το σύντροφο που θα σου ξυπνήσει αυτά τα ένστικτα και θα μπορέσει κι αυτός να το ζήσει μαζί σου…απλά…θα το ζήσεις!
…μαλακίες λέω?? :roll:[/quote]
morgane, ποτε δεν εισαι ετοιμος-η για το απολυτο.slekkas Μπορει να σου σκασει στο εντελως ασχετο, απο κει που δεν το περιμενεις.Μπορει να ψαχνεσαι χρονια και οταν πια θα εχεις βαρεθει και γραντισει… τσουπ!!.
Η ρουτινα και η βαρεμαρα ειναι πραγματα που τα καθοριζουμε εμεις.Στο χερι μας ειναι για το αν θα καταντησει ρουτινα η καθημερινοτητα μας και τη βαρεθουμε.
(Ρε παιδια χαλαρωστε λιγο, εχετε φτασει το θεμα 26 σελιδες σε χρονο dt.Δεν σας προλαβαινω!!)
Γαμώ το? αυτό πιστεύω κι εγώ? για αυτό και οι φίλοι μου με λένε: πεσιμίστρια?
Το έζησα? και δεν πρόκειται να το ξαναζήσω? για αυτό προτιμώ να είμαι μόνη μου? μα πόσο κακό είναι αυτό; Και ο Έρικ [το Κοράκι] εν μέρει αυτό έκανε? [μόλις τέλειωσα το κόμικ και καταλαβαίνεται].
Βασικά, στην ζωή? στις σχέσεις? αποζητάμε το ?για πάντα?? μα είναι λίγοι αυτοί που έχουν καταλάβει πως το ?για πάντα? κρατάει μια στιγμή? αυτή την στιγμή μου έχει δώσει το Κατερινάκι? γαμώ το? [προβλέπω το βράδυ γεμάτο αλκοόλ και τσιγάρα].
morgane, ποτε δεν εισαι ετοιμος-η για το απολυτο.slekkas Μπορει να σου σκασει στο εντελως ασχετο, απο κει που δεν το περιμενεις.Μπορει να ψαχνεσαι χρονια και οταν πια θα εχεις βαρεθει και γραντισει… τσουπ!!.
Θα συμφωνήσω αλλά θα προσθέσω κάτι ακόμα? τις περισσότερες φορές αυτό που ψάχνουμε στον ήλιο είναι μέσα στα ?σκατά? [xm? sorry] και ίσως επειδή δεν το περιμέναμε έτσι να το αφήσουμε πίσω? μεγάλο λάθος.
Μην το ψάχνεται? θα έρθει και θα σας ?χτυπήσει την πόρτα? που λένε? το θέμα είναι αν θα ανοίξετε?
Να μαθεις που ειναι και ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΙΣ.
Ρε, ξέρω που είναι? το θέμα είναι αν αντέχω να πάω να την δω στην εντατική? ή ακόμα χειρότερα? [size=1]αν θα αντέξω να πάω στην κηδεία της? [/size]
Τι πόνος είναι αυτός! Σας καταλαβαίνω όλους, και ξαναζώ τον δικό μου πόνο που τόσο καιρό προσπαθώ να ξεριζώσω απ’την καρδιά μου.
Angel- με συγκίνησες
Deathbitch- αν χρειατείς βοήθεια πες το! Απίστευτο ζόρι…
Montechristo - το πιο βαθύ σκοτάδι είναι όταν ο έρωτας τελειώσει για έναν απ’τους δύο. Ή όταν καιρό αργότερα συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που άφησες να φύγει ήταν ότι καλύτερο σου έχει συμβεί κι απλά φοβήθηκες να το αφήσεις να σ’αγγίξει…
Απ’τη μία με καταθλίβει το θέμα με τις διαστάσεις που έχει πάρει, από την άλλη χαίρομαι που επιτέλους άνοιξε ένα θέμα με τόσο ενδιαφέρον για ένα τόσο λεπτό ζήτημα και βλέπω ότι είναι πολλοί οι ευαίσθητοι στην “μικρή μας κοινωνία”!!
Κι έτσι πιστευω πως είναι και έξω, μόνο που φοβόμαστε να δείξουμε τα συναισθήματά μας, γιατί γινόμαστε ευάλλωτοι.
Έχω μάθει από τα προσωπικά μου βιώματα, ότι όταν αφήσεις κάτι να φύγει…δεν το ήθελες πραγματικά.
Μετά πολύ πιθανόν να πονέσεις, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό έχει να κάνει με καθαρό εγωισμό. Δεν δέχεσαι ότι αυτό που είχες δεν είναι πια δικό σου…και ιδίως όταν θα προχωρήσει τη ζωή του κι εσύ θα μένεις πίσω μόνος.
Ένας πόνος σαν τον δικό σου Morgane, είναι “δημιουργικός” γιατί σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι είσαι ζωντανή!
Ένας πόνος σαν της Deatbitch…είναι στείρος και αβάσταχτος! Κουράγιο…
Καλημερα σας!
Πωπωπωπω, εχει παρει οντως μεγαλη διασταση το θεμα! χαιρομαι κι εγω γιατι σπανιζουν πλεον οι καλες συζητησεις… και για να ελαφρυνω λιγο το κλιμα πρωινιατικα, ενα ανεκδοτακι και συνεχιζουμε ακαθεκτοι!!!
ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ!!!
Η ΠΑΠΙΑ
Μια πάπια μπαίνει σε ένα μπαρ και λέει στον μπάρμαν:
«Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε ψωμάκι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε γα…ο ψωμάκι!!»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Κουφή είσαι, δεν έχουμε καθόλου &@%#&@ ψωμάκι!!! Ρώτα με άλλη μια φορά και θα καρφώσω το @&%@$@ ράμφος σου στο μπαρ ενοχλητικό μπάσταρδο πουλί!!!»
Πάπια: «Έχεις καρφιά;»
Μπάρμαν: «Όχι…»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Ελα μωρε σπυρε… ειναι παρασκευη, πρωι και δεν εχω δουλεια και ειπα να ελαφρυνω το κλιμα! Τεσπα, οκ, πισω στο θεμα μας.
Deathbitch περνας ισως την χειροτερη φαση ever. Πηγαινε να την δεις, το ξερω οτι ειναι δυσκολο, αλλα θα το μετανοιωσεις αμα δεν το κανεις. Ευχομαι να καλυτερεψει η κατασταση της και να ανθεωρησετε την οποια σχεση μπορειτε να εχετε απο δω και περα.
Σπυρο, οταν αφηνεις κατι να φυγει δεν νομιζω οτι ειναι παντα επειδη το θελεις. Στις δικιες σου περιπτωσεις δεν ισχυει και το εχεις δει. Με εξαιρεση την τελευταια, οπου εσυ το ηθελες. Αμα κοιταξεις στο παρελθον σου θα δεις οτι αυτη που εφυγε γυρισε, ασχετα εαν ηταν πολυ αργα. Δεν ειναι ολα θεμα εγωισμου. Ειναι θεμα “δεν ξερω τι θελω” και πολλες φορες “ξερω τι θελω αλλα δεν εχω βρει τον τροπο” και τις περισσοτερες φορες “το θελω αλλα ειμαι μαμακας και δεν μπορω να το διεκδικισω”.
Ολες οι συμπεριφορες προκαλουνται απο τις ιδιες μας τις ανασφαλειες και συνηθως (βαζω και τον εαυτο μου μεσα) διαλεγουμε την ευκολη λυση. Ειναι πολυ βολικο να βρισκεις συνεχεια ελλατωματα στον αλλον, για να αποφυγεις το μεγαλο “χτυπημα”! Να δωσεις, γιατι μονο ετσι θα παρεις. Και αμα δωσεις και δεν εκτιμηθει, τοτε ξερεις οτι προσπαθησες και εισαι οκ με τον εαυτο σου. Ολα τ’αλλα του στυλ “φοβαμαι μην πληγωθω ξανα” κ.ο.κ. ειναι, με το συμπαθειο, @@ριες! Αμα δεν βγεις με τσαμπουκα στη ζωη και δεν απαιτησεις, τι σκατα περιμενεις να παρεις?
Όταν περνάμε άθλια,γκρινιάζουμε.
Όταν περνάμε τέλεια , απλώς το απολαμβλάνουμε.
Όταν η τέλεια στιγμή περάσει,τότε καταλαβαίνουμε πως ήταν αυτό που ονειρευόμασταν…Τουλάχιστον λατρεύουμε να θυμόμαστε τέτοιες στιγμές και γκρινιάζουμε πότε θα έρθουν κ άλλες.
Και επιμένω, όταν ΑΦΗΝΕΙΣ κάποιον να φύγει, δεν τον θέλεις πραγματικά και υποσυνείδητα αυτό που θες είναι να τελειώσει αυτή η σχέση.
Μπορεί να σοκαριστείς στην αρχή λόγω συνήθειας, μπορεί να νιώσεις (όταν έχεις μείνει αρκετό καιρό μόνος και εξωραΐζεις τις παλιές καταστάσεις) ότι σου λείπει και ότι θες να είσαι πάλι μαζί του, ΔΕΝ είναι όμως ο άνθρωπος της ζωής σου. Αν ήταν αυτό το “απόλυτο” που ψάχνουμε…θα το είχες καταλάβει! :roll:
Και μιλάμε για καταστάσεις που έχουν τελειώσει από κοινού ή τις έχεις τελειώσει εσύ.
Αν σε αφήσει ο άλλος τη στιγμή που νιώθεις εσύ ερωτευμένος, είναι εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο!
Όταν περνάμε άθλια,γκρινιάζουμε.
Όταν περνάμε τέλεια , απλώς το απολαμβλάνουμε.
Όταν η τέλεια στιγμή περάσει,τότε καταλαβαίνουμε πως ήταν αυτό που ονειρευόμασταν…Τουλάχιστον λατρεύουμε να θυμόμαστε τέτοιες στιγμές και γκρινιάζουμε πότε θα έρθουν κ άλλες.[/quote]
montecristo, δεν γινεται να εισαι παντα full on με το ταιρι σου. Μετα την καψουρα, ερχετε η αγαπη και στην διαρκεια της αγαπης ερχετε η ρουτινα. Και πανω στην ρουτινα βλεπεις εαν ταιριαζεις η οχι. Οι πρωτοι μηνες, εαν διαρκεσει τοσο πολυ ο ενθουσιασμος, ειναι ονειρικοι για ολους… μετα σε θελω. Αμα αγαπας, παλευεις. Εαν τον/την βλεπεις “αδερφικα”, φευγεις…
Ο/Η Bloody_Angel παρα πολυ σωστη/ος. Τα καλυπτει ολα.
Δεν γίνεται πάντα έτσι, δυστυχώς? κάποιες φορές φεύγεις από μια σχέση γιατί δεν γίνεται να προχωρήσει? ακόμα κι αν είναι το ?απόλυτο? ή το άλλο σου μισό? και το λέω γιατί αυτό έχει συμβεί με το Κατερινάκι?
Ήταν το άλλο μου μισό, όπως κι εγώ για εκείνη? αλλά δεν γινόταν να ήμαστε μαζί, γιατί διαλέξαμε αντίθετους δρόμους? κάποιες φορές η ζωή απλά, είναι πολλή σκληρή?
Δεν ειναι ετσι και το ξερεις! Υπαρχουν απειροι λογοι για να αφησεις καποιον να φυγει, κι ας τον θελεις! Μη γινω πιο συγκεκριμενη με παραδειγματα και για την γουνα σου και για την γουνα μου…!!! Οι καταστασεις ποικιλουν… αμα φευγεις χωρις λογο, τοτε ναι… απλα δεν γουσταρες. Τελος!
Προσπαθησε να κανεις το σωστο για τον εαυτο σου. Ακου την καρδια σου και θα την βρεις την ακρη. Εμεις εδω θα ειμαστε για συμπαρασταση, για γελιο, για κλαματα… οτι γουσταρεις! 8)
“'Ελα και βγες και φώναξε τι είσαι ποιός είσαι, γιατί είσαι, τι ζητάς, με το θυμό που κρατάς, με το θυμό που κρατάς, να ανάψουν φωτιές στα κορμιά, στα κελιά, στα φτερά, στα μυαλά, για όλα αυτά που δεν είπες ποτέ που δεν είπες ποτέ”
