Είναι σίγουρα ότι πιο μελωδικό έχουν βγάλει οι Slipknot ποτέ, οπότε δεν έιναι κλασικό slipknot cd. Τουλάχιστον στιχουργικά είναι ανώτερο από τα προηγούμενά τους.
Οι Slipknot μαλάκωσαν.
Κάποια σημάδια είχαμε ακούσει στο Vol. 3 αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό όπως εδώ.
Φαίνεται απίστευτο και θες να τους κράξεις γι αυτό.
Ξέρεις, γίνανε εμπορικοί, πάει η επαναστατικότητα, στέρεψαν από έμπνευση κτλ.
Αλλα ρε πούστη, ο δίσκος είναι ΓΑΜΑΤΟΣ!
Vol 3 δεν είναι, αλλά έχει κομματάρες.
Εύγε γιατί δεν έιναι ότι πιο εύκολο να μαλακώνεις τον ήχο σου και να παραμένεις φρέσκος σε ιδέες…
Ο αποπανω σωστα ελαλησε! Το αλμπουμ ενταξει δεν ειναι ξεφρενο οπως παλια αλλα ροκαρει καλα και οι στιχοι ειναι φανταστικοι. Και οταν τα φωτα χαμηλωνουν για ολους τους καλλιτεχνες τοτε ειναι που ξεκινουν την καταθεση ψυχης τους. Ετσι ειναι και για τους μασκοφορους απ την Αιοβα.
Και η μπαλάντα (όσο οξύμωρρο κι αν ακούγεται Slipknot και μπαλάντα) κλείνει σπίτια!!
Για το Snuff μιλαμε?
ναι…για το μεγαλυτερο κομματι ολων των εποχων!!
ντα3ει το μαμησα…αλλα ρε φιλε ειναι απο τα καλυτερα τραγουδια που εχω ακουσει τον τελευταιο καιρο!!!:!::!:
Οριστική άποψη:
1.Οπωσδήποτε από τις καλύτερες κυκλοφορίες φέτος.
2.Vendetta, Snuff, 'Till We Die (το κομμάτι του δίσκου), Child Of Burning Time αυτά που έχω ξεχωρίσει σαν αγαπημένα.
Πολύ καλά τα Gehenna, Dead Memories (gay:p),Psychosocial, συμπαθητικά τα Sulfur(gay:p), All Hope Is Gone, ανέμπνευστα τα Butcher’s Hook, This Cold Black.
Πολύ καλή η νέα έκδοση του Vermilion part II.
3.Αρκετά κατώτερο από το Vol 3 (ο πιο εμπνευσμένος δίσκος τους), σε μερικά σημεία φαίνεται ότι πατάνε σε προηγούμενες ιδέες.
4.Ο Corey έγραψε και γαμώ τους στίχους και φωνητικά.
5.Αρκετά ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, δεν περίμενα να βγάλουν τον προηγούμενο δίσκο (από πλευράς έμπνευσης και ποιότητας), και δεν φαντάζομαι ότι θα συνεχίσουν.
Ότι είχαν να δώσουν, το έκαναν.
6.Στην μπάντα δεν ταιριάζουν πλέον μερικά παλιότερα κομμάτια, λόγω φωνής Corey.
Δεν έχει την βρωμιά του Disasterpieces, είναι πιο μαλακή.
7.Γιατί παίξατε μόνο τα Psychosocial, Dead Memories στην περιοδεία που μας πέρασε?
Του έδωσα άλλη μια ευκαιρία σήμερα, χαλάρωσα και άκουσα τον δίσκο 2 φορές ολόκληρο. Ίδιο αποτέλεσμα: Ανάμικτα συναισθήματα. Δε με πόρωσε κάποιο συγκεκριμένο.Και μην ακούω τώρα για σκληράδα ή για μελωδικότητα. Το καλό τραγούδι δε γνωρίζει τίποτα: Το ομώνυμο δισκάκι-το σκληρό-10 χρόνια πριν με είχε ξετινάξει, ενώ και το προηγούμενο-το μαλακό- ήταν φανταστική δουλειά. Ενω με αυτό εδώ… χμμμ.
Οχι οτι δεν μου αρεσε αλλα σαν κατι να ελειπε απο αυτο τον δισκο.
Το Vol.3 θεωρω οτι ειναι οτι καλυτερο εχουν κυκλοφορησει μαζι με το Slipknot που ηταν πραγματικο χαος.
Ελπιζω να κυκλοφορησουν αλλον ενα δισκο που να μην δειχνουν ολη αυτη την πιεση και τον αποπροσανατολισμο που μου μεταδιδει το All Hope Is Gone.
Ισως στα αυτια μου να κανει κοιλια ο δισκος καπου στην μεση και ετσι να μην με προδιαθετει να πατησω repeat.
Αλλα τοσο μεγαλη μπαντα νεας γενιας (σχετικο ειναι αυτο) απο πολλες πλευρες δεν νομιζω οτι υπαρχει αλλη.
Λοιπόν έστω και καθυστερημένα είπα να κάτσω να ακούσω πιο συγκεντρωμένα τον δίσκο γιατί είναι ο μόνος από τη δισκογραφία της 9άδας που δεν μου’χει κάτσει …
Εδώ και μια βδομάδα λοιπόν παίζει συνέχεια στο iPod μου.
Πριν αρχίσω να γράφω τη γνώμη μου περί του δίσκου, ίσως θα’ταν καλό να γράψω το πώς βλέπω τη “σχέση” μου με τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας.
s/t : Για μένα άνετα το καλύτερό τους, για πολλούς λόγους και όχι μόνο ιστορικούς. Δηλαδή τους Slipknot συγκεκριμένα τους λάτρεψα για την αίσθηση σαπίλας, όλεθρου και randomιάς που σου αφήνουν κομμάτια τύπου sic ή Eyeless, στοιχεία μου έκατσαν αμέσως εφ’όσον είχα ασχοληθεί με πολύ πιο δύσκολα ακούσματα προηγουμένως. Πρέπει να ομολογήσω κιόλας ότι πριν κάτσω να ασχοληθώ με την μπάντα στο μυαλό μου τους είχα σαν αγαπημένο άκουσμα των εξοργισμένων γυμνασιόπαιδων που θέλουν και καλά να διαφοροποιηθούν. Δηλαδή σαν υπερτιμημένους.
Ε δεν ήθελε και πολύ, με τόσες κομματάρες που έχει μέσα, αυτό με κέρδισε κατ’ευθείαν. Είναι η χρυσή τομή οργής, αρρώστιας και εισαγωγής νεωτεριστικών στοιχείων στο metal όπως djιλίκια samples, “rapping” κτλ. Τεράστιο.
Ιowa : Πολλοί θεωρούν (ίσως δικαιολογημένα) ότι είναι το καλύτερό τους. Προσωπικά το βάζω στο ίδιο επίπεδο με Slipknot από πλευράς ποιότητας και περιεχομένου, απλά είχα φάει στη μάπα το ομώνυμο πριν ακούσω τούτο δω οπότε έρχεται δεύτερο … ντάξει έχει μέσα 6-7-8 ύμνους ξέρω’γω κι αυτό και η παραγωγή του είναι αυτή που πρέπει (όπως και στο ομώνυμο δηλαδή), κλείνει σπίτια… Δίσκαρος και τούτο λοιπόν.
Vol.3 : Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δίχασε το συγκεκριμένο, αλλά οι αλήθειες είναι δύο: απ’τη μία χάνεται σε κάποιες φάσεις το στοιχείο με το οποίο σε έχουν κερδίσει (η αίσθηση του σάπιου, η καφρίλα) και απ’την άλλη περιέχει μερικά τεράστιας έμπνευσης κομμάτια. Το αν θα σε κερδίσει ή όχι ο δίσκος εξαρτάται αποκλειστικά από το ποια αλήθεια θα σου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση. Αν σε ξενίσει τόσο που λείπει ένα sic από εκεί μέσα ή ένα Disasterpiece, το λογικό είναι να σου κάνει αρνητική εντύπωση απ’την πρώτη ακρόαση. Αλλά η μεγαλύτερη αλήθεια για μένα είναι ότι το Duality άλλοι δεν το γράφουν ούτε σε ολόκληρη δισκογραφία, ότι το χώσιμο του Before I Forget τα σπάει, ότι στο Pulse of the Maggots πρέπει να καταστρέφεται ο εκάστοτε συναυλιακός χώρος, στο Blister Exists παίζω air drums στο κόψιμο και ότι τα Vermilions είναι ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ. Και οι “πειραματικές” στιγμές του μ’αρέσουν εξίσου, σε άλλους μπορεί όχι. Αλλά πιστεύω ότι κατά κοινή παραδοχή έχει τουλάχιστον 3-4 κλασσικά κομμάτια και τούτο. Από’κει και πέρα όλα θέμα γούστου είναι. Για μένα ένα κλικ κατώτερο απ’τα προηγούμενα 2.
All Hope is Gone
Και φτάνουμε στο ζητούμενο, 5 χρόνια μετά την πρώτη εμφανή αλλαγή στον ήχο της μπάντας. Η αναγνώριση έχει πλέον έρθει, το όνομα Slipknot έχει μεγάλο βάρος. Έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από το ομώνυμο. Δεν φαντάζομαι κανείς να περιμένει λοιπόν, ειδικά μετά το Vol.3 ότι οι 9 θα έχουν στο μυαλό τους να παίξουν τόσο τσαμπουκαλεμένα πια. Δεν τους βγαίνει απλά και δεν μπορεί να τους πιέσει κανένας για να τους βγει.
Ούτε εγώ περίμενα λοιπόν, ειδικά μετά τα τόσα σχόλια που’χα διαβάσει και εδώ και στο υπόλοιπο internet, να ακούσω κάτι ιδιαίτερα δυνατό. Οι περισσότεροι κάνανε λόγο για κυκλοφορία που έφερνε πολύ σε Stone Sour. Το Gematria τουλάχιστον (το οποίο είναι και κομματάρα παρεπιπτόντως, τα riffs σκοτώνουν) παραπέμπει αρκετά σε παλιούς Slipknot. Συνέχεια με Sulfur. Στην αρχή κι αυτό φαίνεται να πηγαίνει για πισωγύρισμα, με την έννοια ότι ίσως θυμίσει παλιότερα κομμάτια. Το refrain δυναμίτης. Πολύ εμπνευσμένο κατά τη γνώμη μου. Άλλη μία κομματάρα. Το Psychosocial το’χα ακούσει πολλές φορές όταν είχε κυκλοφορήσει ως single οπότε δεν έχω και τόσα πολλά να πω εδώ πέραν του ότι μου φαίνεται απλά ένα καλό κομμάτι, τίποτα το εξαιρετικό. Το Dead Memories με κατέστρεψε. Υπέροχοι στίχοι. Μεγάλο refrain. Δεν μου ακούγεται καθόλου Slipknot κι όμως το έχουν γράψει αυτοί, οπότε τι με νοιάζει; Είναι και παραείναι Slipknot. Απ’τα καλύτερα κομμάτια τους εύκολα. Vendetta … επιτέλους λίγα djιλίκια ρε σεις. Πού είχαν πάει; Σ’αυτό το δίσκο μου φαίνεται σαν να τα πετάξανε τελείως. Απλά καλό κομμάτι, στο 3ο λεπτό κάπου έχει ένα πολύ καλό groovάτο σημείο. Butcher’s Hook μέτριο. Ίσως το μόνο πραγματικά μέτριο του δίσκου. Το Gehenna καταπληκτικό κατά την άποψή μου. Μου βγάζει μία αρρωστημένη ατμόσφαιρα σε ύφος Vol.3 που μ’αρέσει πολύ. This Cold Black καλούτσικο αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Wherein Lies Continue στα καλύτερα του δίσκου. Για το Snuff δεν χρειάζεται να πω πολλά πράγματα, είναι κομμάτι - κατάθεση ψυχής, οι στίχοι του στέκονται και από μόνοι τους, για μένα είναι κορυφαία τους “”"“μπαλάντα”""" και μπράβο τους που δεν φοβήθηκαν να το βάλουν μέσα (καλά είχαν βάλει και το Vermillion pt.2 θα μου πεις …). Το ομώνυμο καλό αλλά ήθελα κάτι καλύτερο για κλείσιμο μετά το Snuff. Απ’τα bonus tracks έχω ακούσει λίγες φορές το 'Til We Die το οποίο μου’χει κάνει καλή εντύπωση. Απ’όσα διαβάζω εδώ πρέπει να την ψάξω λίγο παραπάνω τη δουλειά μ’αυτά.
Η ετυμηγορία είναι οτι κατ’αρχάς πρόκειται για άλλον έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο μετά το Vol.3 καθώς έχει και την (ελάχιστη είναι η αλήθεια …) καφρίλα του, έχει και τους πειραματισμούς του, έχει καταπληκτικές μελωδίες στα φωνητικά κυρίως και γενικά στιγμές που σου μένουν. Είναι ένας πολύ καλός δίσκος και δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα περίμενε περισσότερα από τους Slipknot σε αυτή τη φάση της καριέρας τους, όπως άλλο ένα Slipknot ή άλλο ένα Iowa. Καλώς ή κακώς αυτές οι εποχές αποτελούν (μακρινό) παρελθόν για τους μασκοφόρους οι οποίοι πλέον είναι μεγάλη και όπως φαίνεται από αυτή την κυκλοφορία ώριμη μπάντα. Στα live, δε, έχουμε δει δις ότι σκοτώνουν. Εν τέλει θα συμφωνήσω εν μέρει με τον φίλο από πάνω, λέγοντας ότι τόσο μεγάλες μπάντες, από πολλές πλευρές, νέας γενιάς, σήμερα υπάρχουν λίγες. Στο μέγεθος του ονόματος των Slipknot ειδικά δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη.
" And we were never alive and we won’t be born again
But I’ll never survive with dead memories in my heart "
εχετε δει το video για το snuff…??
μαμαει…
http://www.slipknot.gr/site/
Ένα άσχημο με το all hope is gone είναι πως δεν άντεξε τις απανωτές ακροάσεις, το μεγαλύτερο τεστ για καθε καινουργιο δισκο. Ενταξει εδω έχουν το καλύτερος τους κομμάτι (το snuff) αλλα γενικά ο δίσκος δεν έχει κομμάτια που θα τα θυμομαστε καιρό. Συμπαθητικο αλλα το λιγοτερο καλό τους άλμπουμ, τα περισσότερα κομματια τα γραψαν στον αυτοματο πιλότο. Δεν ξερω τι πορεια θα ακολουθήσουν στο επόμενο άλμπουμ αφού κάπου φαίνεται να το εξαντλησαν το θέμα.
Πάντως το ομωνυμο συνεχίζει να είναι μακράν το καλύτερο τους.
εγω ακομα λιωνω με gehena,psychosocial,snuff(αυτο ελειπε),vendeta,sulfur & dead memories…
- Wherein Lies Continue !
Μια χαρά τα θυμόμαστε τα κομμάτια.
Παντως εγω το δισκακι το εβγαλα απο το στερεο πιο γρηγορα απο καθε άλλο άλμπουμ τους.
αλλο η προσωπικη σου αποψη,και αλλο να λες οτι τα τραγουδια δεν θα ακουγονται μετα απο καποιο καιρο 
Δεν ειναι πως δεν μου άρεσε απλα δεν άντεξε και τόσο στις πολλες ακροάσεις. Μπορει να έχω και άδικο… η απλα να γέρασα.
ειναι γεγονος οτι δεν εμεινε στο player οσο ο προηγουμενος…
αλλα…
αυτο δεν φτανει γαι να πουμε οτι δεν ειναι καλος δισκος…
απλα ισως ο καθενας μας να περιμενε διαφορετικα πραγματα…
αλλος ηθελε πιο σκληρο ηχο
αλλος ηθελε ena subliminal 2
αλλος ηθελε να ειναι μια ευθεια ο δισκος χωρις διακυμανσεις…
ολα μεσα ειναι…
δίσκος που δεν μπορείς να αποδείξεις ότι είναι κακός ή μέτριος, αλλά από την άλλη νιώθεις (νιώθω) ότι κούρασε λίγο σαν σύνολο σε αντίθεση πχ με το vol3 που έρεε σαν άκουσμα…βασικά σε ένα βαθμό μου φέρνει το φετινό album των paradise lost (πολύ ωραία κομμάτια αλλά δεν το αντέχω συνεχόμενα…)
μπα…βασικα νομιζω οτι αν εξαιρεσεις 1-2 κομματια…οντως ειχαν δικιο οταν ελεγαν οτι θα μπορουσε να ειναι δισκος των stone sour…αλλα αγαπαμε ston sour οποτε χεστικαμε κ ολας!!!