Ποια είναι τα καλά λοιπόν;
Ως ειθισται μετα απο αρκετο καιρο ας γραψω επιτελους ενα αναλυτικο review για την συναυλια των Sons Of Apollo στις 24 Σεπτεμβριου 2018 (ευτυχως προλαβα πριν αλλαξει ο χρονος)…
Την περιμενα πως και πως αυτη την συναυλια για πολλους λογους. Κατα πρωτον δεν ειχα δει ποτε live τον Mike Portnoy αν και θα επρεπε, αλλα ειχα χαλαστει απο καποια περιοδο και μετα με την πορεια των Dream Theater και δεν τους εχα δει στις επισκεψεις τους στην χωρα μας. Κακως βεβαια, αλλα αυτη ηταν η πρωτη φορα που θα εβλεπα live αυτον τον τεραστιο ντραμερ. Κατα δευτερον το Psychotic Symphony τον δισκο των Sons Of Apollo προσωπικα τον βρισκω εξαιρετικο και εχω κολλησει ασχημα απ’ οταν κυκλοφορησε χωρις να εχει ξεθωριασει καθολου με το περασμα του καιρου. Τρομερα καλοπαιγμενο progressive metal με hard rock λογικη και αισθητικη σε καποια κομματια, με περιπετειωδεις συνθεσεις που ομως σου κολλανε στο μυαλο πολυ ευκολα ισως και λογω των τρομερων φωνητικων του Jeff Scott Soto και των καλογραμμενων πιασαρικων ρεφραιν. Κατα τριτον ολα τα μελη της all star μπαντας ειναι μετρ στα οργανα τους και απλα δεν γινοταν να χασω live μπαντας με αυτο το lineup.
Οταν μπηκα στο Fuzz οδευε προς το τελος η εμφανιση των Parthian Shot οποτε δεν εχω γνωμη. Κατευθειαν στο κυριως πιατο. Απο την πρωτη στιγμη που βγηκαν στην σκηνη οι Sons Of Apollo ξεκινωντας την εμφανιση τους με το God Of The Sun που ειναι και το πρωτο τραγουδι του δισκου τους γινοταν ευκολα αντιληπτο σε ολους οτι επροκειτο να παιχτει “μεγαλη μπαλα” στην σκηνη του Fuzz εκεινο το βραδυ. Οπως και εγινε, με ολα τα μελη να ειναι αψεγαδιαστοι εκτελεστικα. Προσωπικα με εκανε να θυμηθω αυτο που ειχε δηλωσει ο Derek Sherinian στην συνεντευξη που ειχε δωσει στο ελληνικο Metal Hammer την εποχη που κυκλοφορησε ο δισκος οτι “νιωθουμε καπως σαν τους Avengers”, μιλαμε για mindblowing παιξιμο απο ολους ενω παραλληλα η μπαντα ηταν αψογα δεμενη. Ο ηχος ειχε καποια προβληματα, τα οποια οσο περναγε η ωρα διορθωθηκαν και στο συνολο ηταν μια χαρα. Θυμαμαι οτι πολλοι ειχαν παραπονο, εγω προσωπικα εκει που καθομουν 2η σειρα απο το καγκελο κεντρο προς τα δεξια οπως κοιτας την σκηνη δεν ειχα θεμα εκτος απο την αρχη και καποια διασπαρτα σημεια που δεν υπηρχε ισως σωστη ισορροπια στο πως ακουγες το καθε οργανο.
Στα του setlist η μπαντα μας παρουσιασε live και τα 9 κομματια απο το Psychotic Symphony αλλα οχι με την σειρα που εχουν στον δισκο και εμενα που μου αρεσε τρελα ο δισκος μου αρεσαν εξισου τρελα και σε live συνθηκες ολα τα κομματια. Απο εκει και περα ειχαμε διασκευη σε 2 κομματια των Dream Theater τα Lines In The Sand και Just Let Me Breathe απο το Falling Into Infinity στο οποιο συνυπηρχαν στην μπαντα οι Portnoy και Sherinian και τα οποια αποδωθηκαν αψογα, ακουσαμε το And The Cradle Will Rock των Van Halen, το πασιγνωστο instrumental The Pink Panther Theme και ο Jeff Scott Soto μας παρουσιασε a capella σε μια αντιστοιχη φαση με τα solo των υπολοιπων μουσικων σημεια απο το Prophet Song και το Save Me απο Queen με τον Bumblefoot να συνδραμει παιζοντας κιθαρα στο δευτερο. Οπως αναμενοταν ειχαμε Bass Solo απο τον Billy Sheehan, Guitar Solo απο τον Bumblefoot και Keyboards Solo απο τον Derek Sherinian, τα οποια ολα τους βεβαια ηταν ενα και ενα. Απορω πως δεν ειχαμε Drum Solo απο τον Mike Portnoy, δεδομενου οτι ειχαμε και το Solo σκηνικο με τα κομματια των Queen απο τον Soto.
Παμε εδω ομως στο αρνητικο της συναυλιας το οποιο δεν της επετρεψε να απογειωθει. Τα πολλα solo και η θεση τους μεσα στο setlist της συναυλιας σε συνδυασμο με το γεγονος πως ειχαμε 3 instrumental κομματια τα 2 του Psychotic Symphony τα Figaro’s Whore και το σχεδον 11λεπτο Opus Maximus συν το The Pink Panther Theme εκαναν το live να χανει σε ροη και η αληθεια ειναι οτι εκανε κοιλια η συναυλια και μουδιασε το κοινο. Ειδικα στο σημειο που ειχαμε back to back το solo του Bumblefoot, το Opus Maximus και μετα το solo του Sherinian, ειχαμε να δουμε κανα 20 λεπτο στην σκηνη τον Jeff Scott Soto και αυτο ηταν καπως. Αν και ηταν κατι που εν μερει το περιμενα ισως θα επρεπε να το ειχαν διαμορφωσει αλλιως το setlist, θα ηταν καλυτερα να επαιζαν κανενα ακομα κομματι απο Dream Theater και οχι τοσο τζαμαρισμα.
Γραφωντας 2 λογια για το καθε μελος, θα ξεκινησω απο τον Billy Sheehan ο οποιος ηταν αποκαλυψη στο μπασο και με αφησε σε πολλες φασεις με το στομα ανοιχτο, ενω ηταν ιδιαιτερα ευδιαθετος, πραγμα το οποιο βασικα ισχυε για ολα τα μελη με εξαιρεση τον Bumblefoot. Ο οποιος Bumblefoot ηταν εξαιρετικος στο παιξιμο του και εδειξε τα αδιαμφισβητητα προσοντα του, αλλα οπως ειχα ξαναγραψει μου φανηκε σε πολυ κακη διαθεση, αγελαστος και αρκετα στραβωμενος, ισως να του ειχε κατι συμβει δεν ξερω αλλα μου εκανε ασχημη εντυπωση. Ο Jeff Scott Soto ηταν απολαυστικος στα φωνητικα και στην επικοινωνια του με τον κοσμο ενω απο τα highlights της συναυλιας ηταν οταν βγηκε απο την πισω πορτα και ξαναμπηκε στο Fuzz απο την εισοδο τραγουδωντας αναμεσα στο κοινο το And The Cradle Will Rock. Ο Derek Sherinian ηταν επισης εκπληκτικος, απο τους καλυτερους πληκτραδες που εχω δει live ενω το παιξιμο του και γενικα ολες οι κινησεις τους εβγαζαν πωρωση και πραγματικη λατρεια για αυτο που κανει. Και τελος ο μεγαλος και τρανος Mike Portnoy στα ντραμς απεδειξε για μια ακομα φορα γιατι ειναι αυτος που ειναι με εντυπωσιακο και αψεγαδιαστο παιξιμο και με την γνωστη στοφα superstar που βγαζει.
Ο κοσμος ηταν αρκετος αλλα ημασταν πολυ ανετα και δεν εγινε ουτε για αστειο sold out ισως να φταιει και το καπως ακριβο εισιτηριο για αυτο. Αυτο που μου εκανε εντυπωση ειναι οτι μεγαλο κομματι του κοινου δεν φανηκε να ειναι εξοικειωμενο με το υλικο του δισκου της μπαντας και περισσοτερη συμμετοχη υπηρχε στις διασκευες.
Οπως και να εχει ηταν μια συναυλια που περασα παρα πολυ καλα, φυσικα βοηθησε σε αυτο και το γεγονος οτι μου αρεσε πολυ το Psychotic Symphony, ειδαμε μια all star μπαντα με ολα τα μελη σε εκτελεστικη φορμα αλλα με λιγοτερο τζαμαρισμα η συναυλια θα ειχε απογειωθει. Θεωρω οτι αν κυκλοφορησουν καινουριο δικο τους υλικο και μας επισκεφτουν ξανα θα ειναι ακομα καλυτερα τα πραγματα και μακαρι να συμβει αυτο. Και να κυκλοφορησουν δευτερο δισκο και να μας ξαναρθουν, θα ειμαι εκει.
3 Likes
Δεν βρισκω τοπικ για την μπαντα (ας με βοηθησει καποιος mod αν ειμαι τοσο ασχετος), αλλα καπου πρεπει να μπει αυτο εδω (ινβ4 ξερεις που να το βαλεις) :
Παρα πολυ ωραιο βιντεο, και το τραγουδι μου αρεσει ισως περισσοτερο απο οτιδηποτε στον πρωτο δισκο. Το μονο που δεν κανει τους Sons Of Apollo αγαπημενη μπαντα για μενα ειναι δυστυχως η φωνη, η οποια ανεκαθεν μου φαινοταν αχρωμη, και αυτο δεν εχει αλλαξει δυστυχως.
Στα του ηχου, το θετικο ειναι οτι η κιθαρα δεν εχει αυτον τον εντελως κρυο ηχο που ειχε στο πρωτο αλμπουμ. Πληκτρα (ειδικα), μπασο και τυμπανα απο αλλον πλανητη, οπως αναμενοταν. Το σολο του Σερινιαν μου σηκωνει καθε τριχα γιατι πολυ απλα κλεινοντας τα ματια νιωθω οτι ακουω Falling Into Infinity.
Del Fulvio 
νομιζω ο πρωτος δισκος ειχε καλυτερα τραγουδια…συμφωνω με αυτο που λες για την φωνη…χρειαζοταν μια ξεχωριστη χροια για να τους απογειωσει…
Αρκετά αδίαφορο αν και όχι κακό. (δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι κακό). Ντάξ ο Soto έχει απείρως χαρακτηριστική φωνή, αλλα εδώ πάει με την πιο αντρούα χροιά και δεν λέει πολλά. Το σολο του σερι όντως ωραίο.
1 Like
Ωραίο κομμάτι!
Ωραία εισαγωγή που θυμίζει μεγαλεία falling into infinity και γιατι αγαπήσαμε Sherinian.
O sotos μου φαίνεται μια χαρά στον ρόλο του. Ντάξει δεν είναι καμία αποκάλυψη (το ξεραμε αυτό), αλλά στέκεται στο ύψος των συνθέσεων, η χροιά του ταιράζει μια χαρά σε αυτό που κάνουν. Προτιμώ χίλιες φορές την φωνή του, που είναι πιο hardrockαδικη, από κάποιον random υψίφωνο.
Γενικά δεν μου φαίνεται κάποια τρομακτική διαφορά από το 1ο (το οποίο μου αρέσει πάρα πολύ ως δίσκος). Περιμένω όμως να ακούσω περισσότερο sherinian, όπως ακούμε σε αυτό το κομμάτι, γιατί ο ανθρωπος δεν δίνει απλά πόντους σε κομμάτι, τα απογειώνει. Ενδεχομένως θα ήθελα να ακούσω και λίιιιγο πιο μελωδικό Bumblefoot.
Θετικές εντυπώσεις, αν γράψουν κάτι καλύτερο σαν σύνολο από τον πρώτο δίσκο, τότε θα μιλάμε για δίσκαρο.
2 Likes
Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το νέο κομμάτι.
Σαν μια πιο αποτυχημένη και φλύαρη έκδοση του coming home χωρίς τίποτα το πιασάρικο.
Mου άρεσε πολύ. Πάλι.
1 Like
Εντάξει παίζει ο Bumblefoot , που τόσο σου αρέσει … λογικό
(Αλήθεια για τους Art of Anarchy , τι γνώμη έχεις ; )
Και μένα μου άρεσε το κομμάτι, ο φωνή του Soto όπως πρέπει, δεν θα ήθελα κάποιον υψίφωνο όπως είπε και πιο πάνω ο sevek, αλλά κάποιος με περισσοτερο γρέζι ίσως να μου καθόταν οριακά καλύτερα.
Sherinian Λατρείας (βγάλε ενα δίσκο με Zakk Wylde , να γουστάρουμε) !
Μου άρεσαν οι Αρτ οβ Άναρκι, ειδικά τα σόλο(!), έχουν ένα early 90ς χαρντ ροκ/γκραντζ (καλό γκραντζ) βάιμπ που μου αρέσει, βέβαια ο Ρον δεν είναι βασικός συνθέτης και ομολογώ ότι η ιστορία με τους frontmen (που έχουν φωνάρες αλλά αντιπαθώ γιατί έτσι) και τις μηνύσεις είναι off putting που λένε και στα Τοπόλια. Η παραγωγή του πρώτου μου άρεσε πολύ, του δεύτερου όχι τόσο.
Αρέσουν και στην κόρη μου πάντως! Σίγουρα θα περίμενα να είναι πιο γνωστοί αλλά δεν ξέρω και πόσο γνωστοί είναι να πω την αλήθεια, ξέρω ότι έχω την εντύπωση ότι δεν ασχολείται κανείς μαζί τους αλλά εγώ είμαι μεταλλάς και τον τελευταίο καιρό είμαι και στην κοζμάρα μου και αποφεύγω τα πολλά-πολλά με τα social media και τις ανοιχτόμυαλες επαφές μου… Τώρα έβαλα και είδα κάτι βιουζ, φαίνεται πως έχουν κάποια πέραση προφανώς λόγω frontmen. Αυτά.
Πάντως, έχω βαρεθεί την απαξίωση του Bumblefoot και βαριέμαι να τον υπερασπίζομαι. Θα με δικαιώσει η ιστορία. Σαν το Reload ένα πράμα σε 50 χρόνια.
3 Likes
Ποιος τον απαξιώνει;
Δηλαδή δεν έχω πάρει χαμπάρι να τρώει και Καλά “κράξιμο” . Αν αφορμή είναι ένα γαμημένο live με τους Guns … Οκ. Όλοι έχουν και κακες στιγμές.
Υ.Γ. γελάω με την σπόντα για το Reload , αλλά δεν με λένε Quintom 
.
1 Like
Δε νομίζω να απαξιώνει κάποιος τέτοιον κιθαρίστα, μου φαίνεται περίεργο
1 Like
H άποψη που έχει ο περισσότερος κόσμος εδώ για τον BF είναι ότι είναι ένας shredder σαν τόσους άλλους, ένας μέτριος συνθέτης κλπ. Αυτά διάβασα εγώ τουλάχιστον ως επί το πλείστον. Μπορεί να μην είναι πλήρως απαξιωτικά αλλά μιας και εγώ τον θεωρώ ως έναν από τους καλύτερους γενικά, σίγουρα τα βρίσκω τουλάχιστον εν μέρει απαξιωτικά.
Η σπόντα αν το διαβάσεις πιο προσεκτικά πάει περισσότερο στο ότι δεν βλέπω να αλλάζει άποψη ο κόσμος για τον BF ποτέ. Όπως νομίζω και για το Reload δεν θα αλλάξει άποψη ο κόσμος γενικά.
ΥΓ: Για το λάιβ με Γκανζ δεν το έπιασα το ρέφερενς.
Είναι ο καλύτερος αυτή την στιγμή κιθαρίστας
Τεχνικά αντικειμενικά . Τα άλλα είναι υποκειμενικά
Καλή η κινηση του Thal να συμμετέχει σε μπάντες τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα στους sons of apollo οπου μπορεί να αναδείξει περισσότερο το παίξιμό του.
Τα προσωπικά του άλμπουμ είναι λίγο άλλα αντί άλλων. Προσπαθεί να παίξει πολλά πράγματα μαζί και δεν του βγαίνει πάντα. Καλές ιδέες, βιρτουόζικα σημεία, με ξεκάρφωτα ή μέτρια φωνητικά.
Ισως γι’ αυτό προτιμώ το 1ο άλμπουμ του που δεν έχει καθόλου φωνητικά, επίσης και το 9.11
Κράξιμο νομίζω ότι έχει ακούσει μόνο από οπαδούς των guns and roses λόγω του chinese democracy.
Όταν λες ο καλύτερος τεχνικά, εννοείς μαζί με καμιά 20αρια ακόμα βιρτουοζους ε?
Καλή η σπόντα για το Reload γενικά, πολύ σχετική στο θρεντ κυρίως, και πολύ εύστοχη δεύτερον. Είναι τόσο εξωγήινο και καθόλου κοινοτυπο το παίξιμο του Bumblefoot που δεν έχουμε ξανακούσει ποτέ τέτοια πράγματα από κιθαρίστες.
μαζί με Guthrie Govan & Buckethead
Κράξιμο για το Chinese πρώτη φορά ακούω ότι έφαγε ο Bumblefoot, παίζει 5 σόλο μέσα στα εικοσι-πόσα είναι εκεί μέσα, γιατί να φάει δηλαδή κράξιμο; Ασχέτως ότι το Chinese είναι μια δισκάρα με καταπληκτικές κιθάρες που απλά έπρεπε να βγει σαν σόλο του Axl. Έφαγε κράξιμο στο λάιβ όταν είχε έρθει; Ποιος βλάκας έδωσε λεφτά για να πάει να κράξει δηλαδή; Και από αυτά που είδε θεώρησε ότι πρέπει να κράξει τον BF; Μωρέ μπράβο…
Quintom, είσαι από αυτούς που για τα δικά μου κριτήρια απαξιώνουν τον Bumblefoot, όπως έσπευσες να υπενθυμίσεις με την δική σου ευστοχία* παρόλα αυτά εγώ αυτοσαρκαζόμουν, όπως ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ νόμιζα ότι έκανες και εσύ με το Reload. Αν πραγματικά πιστεύεις ότι θα δικαιωθείς το 2050 πάσο. Εγώ αλήθεια δεν περιμένω προκοπή από το κοινό για τον BF. Μάλλον είναι acquired taste. Ή και όχι. Το σχήμα πάντως το βρήκα πολύ σχετικό με το θρεντ. Ελπίζω να εξήγησα επαρκώς γιατί.
*Κοινότυπος ο Bumblefoot και έχεις ακούσει πολλά τέτοια πράγματα. Μάλιστα.
" I just heard Ron Thal for the first time. This guy is really different; he’s playing some wacky stuff. What impresses me is hearing something I can’t immediately understand or recognize, and Thal’s Adventures Of Bumblefoot really impressed me."
~ John Petrucci interview, Guitar World magazine (US), Jun 2000
…πού να ξέρει και αυτός.
5 Likes
Καλά, ούτε καν. Μπορώ να σκεφτώ πολύ πρόχειρα τουλάχιστον 5 κιθαρίστες εξαιρετικούς τεχνίτες και συνθέτες. Δεν θα μπώ όμως σε καμία σύγκριση μεταξύ τους, αλλά δηλώσεις τέτοιου είδους, καλό είναι να λείπουν.
Τεχνικά υπαρχουν καταπληκτικοί κιθαρίστες, δεν μπορώ να καταλάβω ποιό είναι το τεχνικό κριτήριο. Η ταχύτητα? Ποιός την μέτρησε? Η πολυπλοκότητα των μερών που παίζει? κλπ.
Κακή συζήτηση 
3 Likes
Αν εσυ θεωρεις, οπως ο Ρεμπελ, οτι ο Thal ειναι ο καλυτερος τεχνικα κιθαριστας στον κοσμο, και ενας απο τους καλυτερους δημιουργικα, τοτε ναι τον απαξιωνω.
Εγω απλως θεωρω οτι ειναι στο υψιστο επιπεδο τεχνικα (μαζι με παρα πολλους αλλους, δεν ειναι διαγωνισμος η ικανοτητα στην κιθαρα, ημαρτον) και σε δημιιουργικο επιπεδο ειναι πολυ καλος, χωρις να με συγκλονιζει, συγγνωμη κιολας ε. Ειδικα αυτα που παιζει στους Sons Of Apollo δεν εχουν κατι το ιδιαιτερο, δε θα ελεγα σε καμια περιπτωση οτι οι κιθαρες ειναι το δυνατο σημειο των SOA.
Χωρις Portnoy και Sherinian θα ηταν μια ακομα prog μπαντα οπως οι HAKEN (αυτοι κι αν ειναι φλατ στα αυτια μου). Δε μου φαινεται ως μεγαλη απαξιωση αυτο, καταπληκτικο κιθαριστα τον θεωρω, αλλα μαλλον εσυ θεωρεις οτι πρεπει ολοι να τον βαλουμε στο βαθρο που τον εχεις βαλει εσυ?
Ο Buckethead που αναφερθηκε νωριτερα μου λεει πολυ περισσοτερα, και ο Petrucci εχει βγαλει τετοιο συναισθημα με τις μελωδιες που εχει γραψει και με τα σολο του, που δε μπορω να θεωρησω τον Thal οσο τρομερο και φαντασμαγορικο τον θεωρεις εσυ, τι να γινει τωρα. Βεβαια μπορει να κανω και λαθος, αλλωστε μια δηλωση του Petrucci απο το 2000 λογικα ακυρωνει τα παντα.
1 Like