:bow2::bow2::bow2:
Ειδικά το Fell on black days είναι άνετα στα 10 καλύτερα rock κομμάτια των 90s.
Άπειρα respect.
Αγαπημένος μου soundgarden δίσκος, ή μάλλον επς, είναι τα screaming life & fopp στην Sub Pop. Φυσικά και έχω ακούσει την πολυεθνική τους περίοδο και ενώ είναι αρκετά καλή, πιστεύω δεν είχε την ενέργεια και την έμπνευση της πρώτης περιόδου. Δεκτό ότι είναι μέταλ αλλά οι περισσότεροι έχουν περίεργη άποψη για το τι εστί grunge οπότε ας το αφήσουμε αυτό.
Φοβερά heavy συγκροτήματα της εποχής εκείνης ήταν οι Tad, οι Willard, oι Skin Yard (μπάντα στην οποία ήταν μέλος και ο γνωστός παραγωγός Jack Endino, ενώ οι Soundgarden τους αναφέρουν σαν επιρροή) και ακολουθούσαν οι Gruntruck μαζί με Pond κτλ. Και οι Alice πολύ ωραίοι αλλά υπερεκτιμημένοι μέχρι εκεί που δεν πάει.
Η πιο μεταλ μπάντα του ήχου πάντως, αν εξαιρέσουμε τους Melvins που η σχέση με το ιδίωμα ήταν στην θρυλική συλλογή Deep Six και τα κολλητιλίκια με πάμπολους μουσικούς της περιοχής, ήταν οι Tad. Inhaler και 8 way santa απαραίτητοι δίσκοι.
metal οι Soundgarden?
το ότι τους ακούνε με αρκετή άνεση, μουσικόφιλοι που αρέσκονται στο metal δεν τους κάνει metal.
επίσης, οκ με τα προσωπικά κολλήματα του καθενός, αλλά όχι δεν μπορείς να πεις με τίποτα τα EPs ούτε καν ισάξια των 3 γνωστών δίσκων.
Και επειδή βλέπω μια τάση απαξίωσης για ότι βγαίνει από πολυεθνικές, να πω πως πιστεύω στο εν λόγω ιδίωμα οι περισσότερες μπάντες που δεν πήγαν σε πολυεθνικές είναι επειδή απλά δεν μπορούσαν.
Φίλε SurferRosa έχεις ταυτόσημη νοοτροπία με true-μεταλλά. (καλύτερος δίσκος των Ryche το EP).
Οντως στα '90’s υπηρξαν πολλα κορυφαια συγκροτηματα που αρκετα αναγνωριστηκαν λιγο αργοτερα.
Ισχυει παντως οτι το 1997 ηταν να ερθουν οι Soundgarden για Live ειχαν ηδη κλεισει αλλα επειδη διαλυθηκαν οπως ειναι φυσικο ακυρωθηκε και το Live ?
Επεισης τσεκαρετε και τους Temple of the Dog για τους fans εκεινης της εποχης των Soundgarden και των Pearl Jam…
Oi temple of the dog ήταν απο τα αξιολογα side projects του Cornell…Εχεις δικιο αξιζουν την προσοχή…
Μου αρεσει αυτος ο ακατεργαστος πρωιμος Seatle ηχος των S. garden αλλα προσωπικά προτιμώ τον Cornell στους Audioslave ή στα σολο αλμπουμ του…
Προσωπικές απόψεις εκφράζουμε. Οι Soundgarden πατάνε στο hard rock/metal και διόλου στο punk/hardcore, αυτό είναι γεγονός.
Εγώ προσωπική άποψη εκφράζω δεν γράφω τίποτε υποτιμητικό κτλ. Δεν απαξιώνω πράγματα που μου αρέσουν απο πολυεθνικές σε καμμία περίπτωση. Για παράδειγμα οι αγαπημένοι μου δίσκοι Husker Du είναι τα δύο τελευταία τα οποία βγήκαν στην Warner Bros, ενώ τα πρώτα κυκλοφόρησαν στην SST. Επίσης λατρεύω πολλές δουλειές των Smashing Pumpkins, το Where you been των Dinosaur, τους Gumball, τους The Sound κ.ο.κ. Επίσης κάνεις τεράστιο λάθος περί αποφυγής major επειδή απλώς δεν μπορούσαν, αν θέλεις να ανοίξουμε μία σχετική κουβέντα περί αυτού σε φιλικό επίπεδο, είμαι μέσα. Είναι επίσης υπερβολικό να με χαρακτηρίζεις από ένα μου ποστ επειδή διαφωνέις με τις απόψεις μου.
Ακόμα, το μεγαλύτερο μέρος των συγκροτημάτων που ανέφερα, ηχογράφησαν σε πολυεθνικές και μάλιστα με εκπληκτικά αποτελέσματα. Bl. Τad, Gruntruck, Willard, Μelvins. E μόνο οι Skin Yard μου ξέφυγαν αν και ήταν κοντά.
edit : α και αγαπημένο μου Sonic Youth είναι το Goo για να μην ξεχνιόμαστε
οι Soundgarden ήταν hard rcok. Και πατήσαν πάνω στο hard rock. Και κυρίως το rock των seventies, φιλτραρισμένο μέσα από το πρίσμα των επιρροών του Cornell (κυρίως).
γνωρίζω καλά πως η μουσική βιομηχανία είναι αρκετά άδικη μερικές φορές, αλλά συνήθως οι πολύ ικανοί και αυτοί που πραγματικά αξίζουν ξεχωρίζουν. Το έκαναν από όλη τη σκηνή ο Cornell, ο Vedder, o Cantrell και τα συγκροτήματά τους.
κάποια από τα συγκροτήματα που αναφέρεις δεν τα έχω ακούσει καν, κάποια μου είναι απλώς συμπαθητικά και κάποια ούτε καν αυτό. Δεν είμαι και ο μέγας γνώστης της σκηνής (καμιας δεν είμαι) αλλά δεν μπορεί να ξέρεις τόσα πολλά διαμάντια που ο κόσμος αγνοεί επειδή δεν του τα πλάσαρε μια πολυεθνική.
εδώ είναι πολλά παιδιά που στα ακούσματά τους δεν βάζουν ταμπέλες
δεν σε χαρακτήρισα, ούτε σε κατηγόρησα κάπως. Απλά επειδή ήμουν περισσότερο στη metal φάση και έχω αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις είπα ότι ο τρόπος που μιλάς για τη μουσική (μέσα από 5-6 posts εδώ και στο alternative albums thread) είναι πανομοιότυπος με true μεταλλάδες.
εννοείται πως όλες οι συζητήσεις γίνονται σε φιλικό επίπεδο ε…
Οντως ας μην βαζουμε ταμπελες.
Παντως πο οτι θυμαμαι και οι ιδιοι οι Soundgarden δεν θεωρουσαν τους εαυτους τους Metal.
Σιγουρα εχουν καποια στοιχεια και απο εκει (ειδικα απο Black Sabbath) αλλα πιο πολυ νομιζω οτι εγιναν σεβαστοι γιατι ειχαν φιλτραρει πολλες επιρροες απο το γενικοτερο χωρο του Rock τοσο ιδιαιτερα που τους εκανε ξεχωριστους.
Ηταν απο τις αγαπημενες μου μπαντες.Μακαρι να τους ειχαμε δει Live…
The day I Tried to Live…
Ναι, είμαι true-αλτερνατιβάς. Ρε μαν, συγκεντρώσου δες τι μου λες. Λες πως αυτοί που πραγματικά αξίζουν ξεχωρίζουν. Με ποια κριτήρια και σε ποια κλίμακα όμως; Στις πωλήσεις, στην ιδεολογία, στο μουσικό υπόβαθρο; Βλέποντας άτομα σαν τον Kurt Cobain (ο οποίος ανέφερε πολλά από τα συγκροτήματα των ποστ μου, δεν μιλάω δα και για τπτ κρυφά underground μυστικά) να μετανιώνουν για την απρόσμενη επιτυχία, αναρωτιέσαι πως το να ξεχωρίσεις ίσως και να μην είναι τόσο αντικειμενικό όσο οι περισσότεροι νομίζουν. Τα πράγματα στην μουσική βιομηχανία κινούντε κυρίως βάση καθαρής τύχης. Αν όχι πάντα τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό συμβαίνει. Το αν μία μπάντα είναι επιτυχημένη δεν σημαίνει ότι είναι και καλύτερη, δηλαδή αν υπονοείς κάτι τέτοιο, τότε πλανάσαι οικτρά.
Εγώ δεν χαρακτήρισα κανέναν και ειλικρινά μιλας για τα μουσικά μου ακούσματα λες και με ξέρεις χρόνια. Δεν αντιλέγω πως έχω ορισμένες απόψεις οι οποίες να διαφέρουν από αρκετό κόσμο εδώ μέσα, αλλά δεν προσβάλλω κανέναν όταν τις εκφράζω και δεν προσπαθώ να κατηγοριοποιήσω και κανέναν επίσης.
Μου λες πως δεν σου αρέσουν κάποια από τα συγκροτήματα τα οποία ανέφερα. Αυτή είναι η σωστή βάση για να ξεκινήσεις μια εποικοδομητικη κουβέντα και όχι η πλήρης αποστροφή και οι χαρακτηρισμοί. Στο κάτω κάτω δεν περίμενα να συμψωνούν οι μουσικόφιλοι σε όλα, κάτι τέτοιο θα ήταν βαρετό… Μέσα από την συζήτηση και την επικοινωνία βρίσκεις περισσότερα ενδιαφέροντα πράγματα να πιεις. Τώρα νιώθω ότι με είδατε κάπως αμυντικά, τι να πω.
Ακούω πολύ μέταλ, ίσως όχι τόσο όσο παλιότερα, αλλά συνεχίζω να αγοράζω αρκετούς δίσκους. Επίσης είμαι από τους τελευταίους ανθρώπους στην γη που θέλω να με χαρακτηρίζουν τα ακούσματα μου. Το ότι αγαπάω ορισμένες σκηνές είναι άλλο πράγμα. Εντάξει οι συζητήσεις γίνονται σε φιλικό επίπεδο ρε μαν, αλλά δεν δίνεις ούτε καν την possibility of doubt. Είμαι ένας κολλημένος και τερμα, ε δεν γίνεται έτσι όμως.
ok, ας παραδεχτώ ότι βγήκα πιο επιθετικά.
αλλά εσύ ήρθες να πεις ότι αυτό δεν είναι alternative ή ότι οι μιλάμε για μπάντες πολυεθνικών κλπ.
επιμένω πως δεν χαρακτήρισα εσένα, αλλά τον τρόπο που εξέφρασες κάποια πράγματα.
anyway, ας μην αναλωθούμε άλλο σε αυτό και ας κάνουμε μια πιο εποικοδομιτική συζήτηση αφού από ότι φαίνεται και τις γνώσεις έχεις αλλά και το σκεπτικό.
ας κάνουμε όποτε θες την κουβέντα περί αξιοκρατίας. έχω τις απόψεις μου πάνω σε αυτό.
και επίσης, πέραν του προσωπικού γούστου εξήγησέ μου please πώς μπορείς να θεωρείς καλύτερα τα ep των Garden από το Badmotorfinger ας πούμε (που είναι πιο κοντά σε ήχο από το Down On The Upside)?
Αν σου αρέσουν συγκροτήματα σαν Mas Season και έχεις κάτι καλό περιμένω προτάσεις…
μπανταρα …
στα ‘‘νιατα’’ μου ειχα ολα τους τα cd…εννοειται τα εχω ακομα
μονο το ultramegaOK μου ειχε ξεφυγει…οκ ισως το παρω καμια μερα…
κριμα που αυτοι που τους ακουγαν εδω ηταν λιγοι και δεν μιλαω μονο για το πρωτο μισο της δεκαετιας 90 (που δεν το εζησα)…αλλα και στο δευτερο μισο που το εζησα …απο 96 και μετα κυριως εστω και αν ημουν πολυ μικρος…λιγοι παλι ακουγαμε soundgrarden pearljam nirvana smashing pumpkins faith no more κτλ…γενικα οι μεταλαδες μας ειχαν:lol:…μονο οι pantera ακουγονταν πολυ και λογικο λογω του σκληρου ηχου τους…
για το οτι ηταν να ερθουν το 97 …πρωτη φορα το ακουω…ξερω σιγουρα για τους foofighters που ειχαν κλισει στο πρωτο rockwave to 97 αλλα εσπασε ο grohl το χερι του…και μια φημη που υπαρχει οτι ηταν να ερθουν και οι nirvana αλλα ως γνωστον δεν προλαβαν…
απο την τριαδα badmotorfinger superunknown downontheupside…ξεχωριζω το superunknown φυσικα…και μετα βαζω το badmotorfinger(slaves and bulldozers , room a thousand years wide:metal:)
και το τελευταιο τους ηταν καλο…
δεν θα ηθελα reunion εστω ακομα και αν τους βλεπαμε απο δω…θελω να τους θυμαμαι οπως ηταν …το ιδιο ισχυει και με τους faith no more…
αληθεια ξερει κανεις τι κανουν ο sheperd(μπασιστας) και ο thayil(κιθαριστας)…?
Για μενα το η σειρα ειναι badmotorfinger,louder than love,superunknown και μετα ολα τα αλλα.Δε θα με χαλουσε ενα reunion μονο για συναυλιες.Ελπιζω να γινει στο μελλον…:papas:[-o<
Χεχ, στο κομμάτι των επς γουστάρω τον τελείως αρχέγονο χαρακτήρα των Soundgarden με τα εντελώς ισοπεδωτικά riff και την σκοτεινή σχεδόν απειλητική ατμόσφαιρα. Γενικώς τα φωνητικά του Cornell αν και πιο άξεστα βγάζουν τρομερό συναίσθημα, δύναμη και πάθος και τέλος βρίσκω την παραγωγή να έχει μια προσωπικότητα που οι επόμενες ηχογραφήσεις δεν μου έδωσαν. Nothing to Say, hunted down, entering
από τα καλύτερα κομμάτια που έχω ακούσει σε εκείνη την πρώιμη σκηνή. Φυσικά πάντως επαναλαμβάνω, δεν βρίσκω διόλου κακή την συνέχεια ε, ειδικά τα superunknown & batmotorfinger είναι φοβεροί δίσκοι που γάμησαν κόσμο και κοσμάκη την εποχή που κυκλοφόρησαν.
Πω,πω Mad Season ήταν φοβερό το άλμπουμ και είναι τόσο ιδιαίτερος ο ήχος που πραγματικά είναι δύσκολο να βρεις κάτι παρόμοιο. Φαντάζομαι θα έχεις ακούσει Screaming Trees (ο drummer twn Mad Season έπαιξε σε αυτούς & τους Skin Yard), αν όχι τότε η πολυεθνική τους περίοδο σε καλύπτει άνετα. Ειδικά τα Sweet Oblivion & Uncle anesthesia είναι απίστευτα! Τώρα άλλο, για να σκεφτώ χμ… Ίσως το ep ‘‘Stull’’ των Urge Overkill (με το hit ‘‘you’‘ll be a woman soon’’!!!) και κατά πάσα πιθανότητα τα Gentleman & Black Love από Afghan Whigs, αν και υποθέτω πως θα τα γνωρίζεις και αυτά. Θα κοιτάξω και μια την δισκοθήκη μου και βρω κάτι θα επανέλθω.
Στο θέμα των πολυεθνικών τώρα, είναι γεγονός πως το alt rock, τουλάχιστον μέχρι το 1992-1993 με ελάχιστες εξαιρέσεις (βλ. Beat Happening & γενικότερα Κ records, dream pop-shoegaze) προέρχεται απευθείας από το punk rock/ hardcore αν όχι πάντοτε καθαρά μουσικά, τότε ηθικά και όσο αφορά κάποιες βασικές αρχές του. Kυρίως για Αμερικάνικη σκηνή αναφέρομαι βέβαια. Οι Deep Wound εγίναν Dinosaur jr, ενώ οι Replacements έβγαλαν το Let it Be! Οι Μinor threat & oi Rites of Spring έγιναν Fugazi, oι Black Flag ίδρυσαν μία από τις πρώτες ανεξάρτητες εταιρείες και έβαλαν τους Black Sabbath στο παιχνίδι ώστε να τους μάθουν τα hardcore kids μία 8ετία αργότερα στο Seattle, οι Mission of Burma έβγαζαν hits για το κολλεγιακό ραδιόφωνο, οι Rem έδειξαν την ομορφία του να παίζεις ποστ-πανκ έχοντας αυτήν την εναλλακτική προσέγγιση στην μουσική και στον τρόπο που δομείς τις μελωδίες σου κ.ο.κ.
Λίγα συγκροτήματα ξέφυγαν από αυτό το πρότυπα για να λέμε την αλήθεια. Στο hardcore και στην diy κουλτούρα λοιπόν, οι ανεξάρτητες εταιρείες ήταν ένα συχνό και έντονο φαινόμενο. Έτσι λοιπόν πολλά άτομα ταυτίστηκαν με τa ethics της φάσης και απέφευγαν συνειδητά τις πολυεθνικές. Με την εξαίρεση των Rem όπου ευθέις εξαρχής ταυτίστηκαν με τα major labels, στην πρώιμη εναλλακτική σκηνή υπήρχε ο έντονος σκεπτικισμός βλέποντας την εμπορική μεταχείρηση που δέχθηκαν άλλα μουσικά ιδιώματα στο παρελθόν, στα σαλόνια των μεγαλοεπιχειρηματιών. Επίσης η πλήρης καλλιτεχνική ελευθερία τόσο στο θέμα της μουσικής όσο και στο όλο packaging των κυκλοφοριών σου, ήταν ένα επιπλέον ατού. DIY και πάλι. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως το μεγάλο breakthrough της alt-rock σκηνής έγινε το 1991 με το Nevermind. Υπάρχει ένα σχετικό ντοκιμαντέρ των Sonic Youth με τίτλο 1991 - Τhe year Punk broke. Έκτοτε ειδικά στον ανεξάρτητο χώρο οι πολυεθνικές πήραν κεφάλι. Είχαν φτάσει να κάνουν πράγματα και θαύματα για να τραβήξουν την προσοχή αρκετών από τους ιδεαλιστές που απαρτίζαν την DIY κοινότητα. Σκεφτείτε πως ανοίγανε παραρτήματα ψευτο-ανεξάρτητων εταιρειών, υιοθετούσαν image & packaging αντιλήψεις ανεξάρτητης σκηνής και κυρίως υπέγραφαν συγκροτήματα τα οποία πλέον είχαν ένα συγκεκριμένο ήχο και φόρμουλα. Ο πειραματισμός, το ατίθασο πνεύμα και η πιο radical προσέγγιση είχαν φθαρεί κάπου εκεί.
Τώρα θα πεις γιατί τα λέω όλα αυτά. Είναι γεγονός πως πολλοί αντιστάθηκαν… Ο μεγάλος Ian Mackaye έφτιαξε την Dischord Records. Κατάφερε να αποφύγει τις πολυεθνικές και δημιούργησε ένα μοντέλο διανομής που πολλοί ζήλεψαν. Οι τιμές κρατιούνται ακόμα και σήμερα σε χαμηλά επίπεδα, οι συναυλίες κόστιζαν το max 10 δολλάρια καi εν τέλει φτάσανε να έχουν εκατομμύρια πωλήσεις δίχως καν την απαιτούμενη διαφήμιση. Πραγματική επανάσταση. Oi Superchunk δημιουργούν την Μerge Records. Τελευταίο επιτυχημένο συγκρότημα από εκεί, ήταν οι Arcade fire!!! Μοναδική μπάντα btw. Πολλά ακόμα παραδείγματα υπάρχουν από labels μέχρι Distros (βλ broken rekids, Matador, sub pop- γκούχου, γκούχου, cruz, posh boy, kill rockstars). Αυτά για την ώρα, το συνεχίζουμε βεβαίως, πιστεύω πως θα έχω κάνει κάποια μικρολαθάκια μιας και γράφεται σε δύσκολη ώρα το κείμενο.
βασικά υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ ακουσμάτων.
χωρίς να έχω πρόβλημα συκγροτήματα σαν τους rem,sonic youth, dinosaur jr και arcade fire δεν είναι my cup of tea. Χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι.
η άποψή μου είναι πως μεγέθη σαν τον Cobain, τον Grohl, τον Vedder, τον Cornell και τον Cantrell δεν μπορείς να τους περιορίσεις στο underground. Είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο. Όταν μιλάγανε το κάνανε σε underground όρους γιατί κατα βάση εκεί ανήκαν, από εκεί ξεκίνησαν. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς υπάρχει ένα σύστημα έξω από το οποίο υπάρχουν περιορισμοί.
Το diy είναι σεβαστό, πολλές φορές αξιοθαύμαστο και πολύ ειλικρινές. Μερικές φορές όμως είναι περιοριστικό και εγκλωβίζεται περισσότερο στις ιδέες παρά στη μουσική, εκεί που οι πολυεθνικές βέβαια πλασάρουν στο σωρό και τη μια πλαστικούρα μετά την άλλη…
Είναι ένα αρκετά καλό θέμα που έχω συζητήσει ελάχιστες φορές με άτομα. Το αν κάποιος προορίζεται για κάτι μεγαλύτερο. Βασικά από την μία είναι αρκετά εγωιστικό να προσπαθούμε να καθορίσουμε εμείς για το που μπορεί και που θέλει να φτάσει κάποιως. Από την άλλη είναι απολύτως λογικό μιας και αρκετοί μουσικοί αποπνέουν μία μοναδική αύρα είτε τους βλέπεις από κοντά, είτε σε μία μικρή τηλεόραση. Το underground έχει πολλούς τέτοιους ήρωες. Άλλοι δεν ήθελαν την προβολή (βλ. Greg Sage -wipers) άλλοι δεν άντεξαν να μην προβάλλονται (Αdrian Borland - The Sound - αυτοκτόνησε το 1999) και άλλοι έχασαν την ευκαιρία (Mia Zapata - The gits - δολοφονία)
Ακολουθει ένα προσωπικό τοπ 50 του Κurt.
http://skullkontrol.blogspot.com/2008/01/kurt-cobain-top-50-records.html (τα σχόλια δίπλα είναι του editor)
Οι περισσότερς μπάντες εδώ ουδέποτε γνώρισαν μεγάλη επιτυχία με την εξαίρεση 2,3. Όμως άσκησαν σοβαρή επίδραση στο πως έγραψε μουσική αυτός εδώ ο άνθρωπος. Και επίσης παρατηρείς πως πάλι οι περισσότερες βρίσκονται σε σχετικά underground κύκλους. Οπότε καμμιά φορά αναρωτιέσαι πως νιώθουν όλοι όταν λαμβάνουν ένα μερίδιο της επιτυχίας. Την αξίζουμε, γιατί όχι κάποιος άλλος; Έχω βγάλει μόνο 20 τραγούδια πως στο καλό λαμβάνω αυτήν την καθολική αποδοχή;
Όπως είπα σε προηγούμενο ποστ, το αν θα πετύχει κάποιος στην μουσική βιομηχανία, είναι καθαρά θέμα τύχης. Αν όχι, τότε και η επιχειρηματικότητα του καθενός είναι απαραίτητη. Πρέπει πάντως να καταλάβεις κάτι. Δεν αποκλείω το ότι υπάρχουν καλές δουλειές που βγαίνουν σε πολυεθνικές. Ούτως ή άλλως η μουσική έρχεται πρώτα και μετά οι ιδεολογίες. Απλώς η τέχνη δεν είναι κουτουρού. Είναι επίγνωση, είναι πιστεύω, είναι αξίες, είναι επιρροές και είναι και συναισθήματα. Όλα αυτά θα αποτυπωθούν σε νότες. Αν κάποιο από αυτά δεν είναι αληθινό, πρέπει να είσαι μεγάλος μαέστρος γιαι να συνεχίσειις να μεγαλουργείς.
To diy προσέφερε & προσφέρει πλήρη ελευθερία, δίχως περιορισμούς. Μπορεί να έχει (όντως) τα αρνητικά του, αλλα υπερτερούν τα θετικά. Όταν βλέπεις τον κατάλλογο μιας ανεξάρτητης εταιρείας, γνωρίζεις πως από πίσω βρίσκονται μουσικόφιλοι που δεν θα υπογράψουν απαραίτητα κάποιον με γνώμονα το κέρδος. Στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε άτομα με καλό γούστο (Παράδειγμα: O Greg Ginn ιδρυτής της SST, υπέγραψε πρώτος τους : Minutemen, Saints vitus (!!!), Screaming Trees, Dinosaur Jr., Soundgarden). Aυτό πάνω κάτι δηλώνει. Στον αντίποδα δε, έχεις τις πολυεθνικές που το 85% των κυκλοφοριών τους αποφέρει ζημεία. Για να έχουμε και να γνωρίζουμε μονάχα αυτό το στατιστικό, καταλαβαίνεις πως λειτουργούν πάνω κάτω τα πράγματα. Και η τέχνη δεν είναι εμπορεύσιμο αγαθό, σε αυτό συμφωνούμε πιστεύω. Γι’αυτό όταν η ίδια εταιρεία (sst) ξεκίνησε να δουλεύει και να λειτουργεί σαν πολυεθνική (60 κυκλοφορίες σε ένα χρόνο) έχασε σοβαρό credibility, τα μισά και παραπάνω ήταν μάπα και οι Sonic Youth την κοπάνησαν στην Geffen παρασύροντας μαζί λίγα χρόνια αργότερα τους Nirvana με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Kαταλαβαίνεις που θέλω να καταλήξω.
Πάντως για να κλείσω και να βγάλω ένα γενικό συμπέρασμα από τα λεγόμενα μου, δεν έχω αρχίσει κάποιον τεράστιο αγώνα εναντίον των πολυεθνικών, άλλωστε ρεαλιστής είμαι, γνωρίζω καλά την καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε. Απλώς υπάρχουν ορισμένα factς τα οποία η ιστορία τα επαληθεύει. Καλή μουσική έρχεται από παντού απλά σε ποια έκταση και με ποιο τίμημα! Έχει και να κανει στο πως την αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας βέβαια. Αυτά περίπου…
συνηθως οσοι ακουνε metal θα επιλεξουν το badmotorfinger.(λογικο)
επισης οσοι ακουνε grunge θα επιλεξουν το superunknown (λογικοτατο)
ετσι το down on the upside που ειναι επισης δισκαρα συνηθως χανει στο ζυγι των εντυπωσεων απο τα 2 παραπανω αλμπουμ.
αλλα εχει κομματαρες μεσα…
pretty noose
blow up the outside world
burden in my hand
tighter & tighter
overfloater
boot camp
οσον αφορα μια αποψη οτι το καλυτερο των sg ειναι το EP τους παω πασο…ισως εκει να υπαρχει η ταυτιση οτι major label = evil music…
Διαφωνω στο οτι οσοι ακουνε grunge,διαλεγουν syperunknown.Νομιζω προτιμουν πιο πολυ louder than love,screaming life kai ultramega…τα πρωτα τους album.Αλλα γενικοτερα διαφωνω με ολο αυτο το σκεπτικο.ΓΙα σενα τι ειναι το grunge δλδ που το διαφοροποιει απο το hard rock/metal?
Α, btw, θυμήθηκα μια μπάντα που παίζει και να σε ενδιαφέρει Outshined. Mιας και ΄βλέπω πως σου αρέσουν οι Pearl Jam o κιθαριστάς τους Stone Gossard είχε και ίσως ακόμα να έχει ένα συγκροτήμα, τους Brad.
Παίζουν ένα ιδιόμορφο είδος, που συνδυάζει το alt rock με την soul, ακόμα και το funk. Πολύ ζεστή φωνή και πολύ ωραίες μελωδίες. Το shame κυκλοφόρησε το 1993 και πιθανολογώ πως είναι ο καλύτερος δίσκος τους μιας και ότι έχω ακούσει από τα επόμενα ήταν σχετικά mediocre. Αυτό μάλιστα όμως.
