Η μεταφορά από το βιβλίο είναι επιεικώς απαράδεκτη. Απαίσια ταινία.
Πω ρε φίλε…έλεος…Εντάξει μορφωμένο παιδί είσαι αλλα με μέτρο οι απόψεις…Κεραμίδα μας ήρθε. Απαίσια ταινία το 2001…ο χριστός και η παναγία δλδ
Και γω τα διάβασα πέμπτη δημοτικού τα βιβλία του κλαρκ γιατί είχα τρέλα μικρός να διαβάζω και δη επιστημονική φαντασία…Αν και δυσνόητο για την ηλικία μου με στιγμάτισε…Απο κινηματογράφο και Κιούμπρικ δεν είχα ιδέα τότε…τα έμαθα πολύ πολύ αργότερα. Και όταν κατάλαβα ότι τόσος κόσμος ξέρει απο την ταινία αυτο που είχα διαβάσει εγώ μικρός έμεινα…Εντάξει δεν θα βγάλω και όλο το σνομπισμό μου όμως…
Αν αυτή η ταινία είναι απαίσια ε τότε …εγώ είμαι αστροναυτης (για να δανειστώ και κατι απο το εργο…)
Δεν έχει να κάνει με σνομπισμό, μια άποψη εξέφρασα. Απλά κρίνω πως η ταινία δεν αντικατοπτρίζει στο ελάχιστο το μεγαλείο του βιβλίου.
Ντάξει ακραία η άποψη του Στέλιου, αλλά ο Κιούμπρικ γενικά το χε σύστημα να αλλάζει τα φώτα σε κλασσικά (ή έστω γνωστα/επιτυχημένα) βιβλία και να διχάζει τους φανατικούς οπαδούς τους, και μερικές φορές ακόμα και τους συγγραφείς. Είναι γνωστό π.χ. ότι ο Στίβεν Κινγκ έφριξε τόσο πολύ με την κατά Κιούμπρικ “Λάμψη”, που πήρε προσωπικά τη δημιουργία εκείνης της τηλεταινίας που ακολούθησε, και καλά για να αποδοθεί δικαιοσύνη στο έργο του. Φυσικά ποιός τη θυμάται σήμερα εκείνη την τηλεταινία, έτσι; :roll:
αν επρεπε να επιλεξω μια 5αδα απο τις ταινιες του (γιατι μονο 1 ή 3 δεν ειναι αρκετες)
θα επελεγα αυτες τις 4 σιγουρα
2001
clockwork orange
the shining
full metal jacket
και η 5η θα ηταν μια απο αυτες τις 2
dr strangelove
barry lyndon
γενικα οτι εκανε μεταξυ 1964-1987 ειναι αριστουργηματα,25 χρονια στη κορυφη.
Χωρίς να θέλω να σε πληγώσω πρώτα βγήκε η ταινία και μετά το βιβλίο…:-s
“2001: A Space Odyssey (1968) is a science fiction novel by Arthur C. Clarke. It was developed concurrently with Stanley Kubrick’s film version and published after the release of the film.”
concurrently = ταυτοχρόνως. Και το γράψιμο είναι του Clarke, ο Kubrick απλά σκηνοθέτησε.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως το βιβλίο τροφοδότησε την ταινία και όχι το αντίστροφο.
Προφανως μπορει να εχει γνωμη οταν εχει διαβασει το βιβλιο και εχει δει την ταινια (ισως καποια ισχυροτερη απο σκετο Κιουμπρικ φανς αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα). Δεν ειπε κατι για τον Κιουμπρικ. Επισης σ’αυτο που ποσταρε ο λερις λεει οτι παραλληλα γραφτηκαν οποτε και παλι μπορει να τα συγκρινει αν θελει.
Οι 3 αγαπημενες μου ταινιες ειναι :
η πρωτη εξαιρετη ταινια του κιουμπρικ που αποτελεσε εμπνευση για πολλους μετεπειτα δημιουργους.
ηταν στις ταινιες που δεν με τσιγκλιζαν να δω γιατι ειχα προαισθημα οτι δε θα με εντυπωσιαζε τοσο πολυ, αλλα απο τις ελαχιστοτατες φορες που το ενστικτο μου ηταν λαθος.Η καλυτερη αντιπολεμικη ταινια ever.
οταν ενας νεος τοτε δημιουργος φτιαχνει μια ταινια σαν και αυτη τοτε τι να πεις.
Οι 3 καλυτερες ταινιες του Κιουμπρικγια εμενα ειναι :
απ γιατι ειναι ο ΘΕΟΣ.
shining
2001
full metal jacket
barry lyndon
a clockwork orange
ταινιες απο αλλο πλανητη.
shining
clockwork orange
full metal jacket
δεν εχω δει ακομη barry lyndon θα μπει στα προσεχως…
Η Λάμψη:respect::):!:
Πρέπει να το τσεκάρω το Killing… Αφού αποτελεί και έμπνευση για το Συνήθεις Ύποπτοι. Νομίζω πως η “αγία τριάδα” του Κιούμπρικ αποτελείται από τα: “2001”, “Κουρδιστό Πορτοκάλι” και “Η Λάμψη”.
Γενικά (από αυτά που έχω δει):
Σταυροί στο μέτωπο: Δεν μου αρέσουν οι πολεμικές ταινίες γενικότερα και αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση.
Σπάρτακος: Καλό αλλά όχι τόσο διαχρονικά καλό όπως τα υπόλοιπά του.
2001: Αν όχι η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας σίγουρα η πιο βαθιά αυτού του είδους.
Κουρδιστό Πορτοκάλι: Έπος. Πολλά χρόνια μπροστά.
Μπάρι Λίντον: Αριστούργημα. Ίσως η καλύτερη ταινία εποχής. Άκουω κάποιους να μιλάνε για και καλά ψαγμενιές τύπου “Libertine” με τον Τζόνι Ντεμπ. Πόσο πίσω αφήνει τέτοιες πίπες αυτή η ταινία.
Η Λάμψη: Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που την είχα δει και ανατριχιάζω. Η καλύτερη ταινία τρόμου ever.
Full Metal Jacket: Απόλαυση. Μετά από μαθήματα ταινιών εποχής, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου και ένα καλό μάθημα σάτιρας από τον Κιούμπρικ.
Μάτια ερμητικά κλειστά: Μου άρεσε πολύ. Σίγουρα δεν πρόκειται για την καλύτερη ταινία του αλλά κάτι μου λέει πως πρόκειται για την πιο προσωπική του. Όλο αυτό το άρρωστο κλίμα νομίζω ότι ταιριάζει γάντι σε έναν τύπο σαν τον Κιούμπρικ.
Κρίμα που δεν πρόλαβε να γυρίσει το “A.I.”. Θα ήταν πολύ μεγαλύτερη ταινία.
σωστοτατος για αλλη μια φορα ο μανσον…
Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb
γιατί εδώ μιλάμε για λατρεία (P. Sellers)!
ωραιος,χωνω και γω…
the killing: αρκετα καλο,με πολλα στοιχεια για την μετεπειτα πορεια του,με τρομερους χαρακτηρες…δεν ξερω αν θα το εχωνα μεσα στα κορυφαια νουαρ που εχω δει,αλλα ειναι εκει τριγυρω παντως…
Σταυροι στο μετωπο:καλο και αυτο,δεν τραβηξα τα βυζγια μου κιολας,πανε πολλα χρονια που το ειδα βεβαια και δεν το θυμαμαι καλα
Spartacus: Tα ιδια με Μανσον,καλο αλλα ουτε για μενα τοσο διαχρονικο…
Lolita: Tαινιαρα,με τρομερη μιξη μαυρου χιουμορ και κωμωδιας,τρομερες ερμηνειες,λιγουλακι μεγαλυτερο απο οσο ηθελα,αλλα κλαιν,μεγαλη ταινια γενικοτερα…
Dr. Strangelove: ε,τι να λεμε,αριστουργημα επισης,κορυφαια σατυρα,τρελα υπονοουμενα και κρυμενα μηνυματα,επικαιρη παντα,εποc
2001: Aπο τις καλυτερες ταινιες επιστημονικης φαντασιας(αν και δεν θα την εβαζα σε προσωπικο μου top,εφοσων κατι Solaris κτλ παιζουν μπαλα μονα τους),με εξωγηινη σκηνοθετικη προσσεγγιση και κορυφαιο φιναλε…ταινια που σηκωνει ομορφη αναλυση και γενικοτερα,οροσημο στο ειδος οπως και ναχει…
Κουρδιστο πορτοκαλι:…η προσωπικη μου αγαπημενη ανα διαστηματα…
Μπαρυ Λυντον: τα ιδια με Μανσον,δεν υπαρχουν λογια(α,και βσκ,το libertine δεν νομιζω κανεις να το θεωρει καλη ταινια,ολοι παπαρια το ανεβαζουν και το κατεβαζουν:p)…απο τις καλυτερες ταινιες εποχης που εχουν γυριστει(και αμα ψαξει κανεις τεχνικες που χρησιμοποιησε ο τυπος τοτε,θα του φυγει το κεφαλι)
Λαμψη:…η προσωπικη μου αγαπημενη,ανα διαστηματα και αυτη:p…τρομος,οχι μλκιες…
Full metal jacket: μεχρι τη μεση,την θεωρω αριστουργηματικη…απο κει και μετα,μια τυπικη καλη αντιπολεμικη ταινια…ανιση για μενα,αλλα δεν παυει βεβαια να παταει αλλες χαμω…αλλα overall,εχω δει και καλυτερες αντιπολεμικες ταινιες…
eyes wide shut: Μου αρεσει αρκετα,αλλα ανιση ταινια,ο Κιουμπρικ αμα ζουσε θα της ειχε χωσει ενα πολυ γερο μονταζ κατα τη γνωμη μου…τιμια στο θεμα της,αλλα ανιση…δεν παυει ουτε και αυτη ομως,να ειναι ενα μικρο διαμαντακι…
σε γενικες γραμμες,απο αγγλοφωνους σκηνοθετες,ο Κιουμπρικ ειναι απο τους αγαπημενους μου…γουσταρω που στις ταινιες του αφηνει το δικο του στιγμα,και δεν χανεται,πισω απο τους πρωταγωνιστες τους(εκτος ισως λιγο,στο dr strangelove,που αναμεσα σε τοσες κορυφαιες ερμηνειες και στιγμες,κεντραρω εκει και οχι στον ιδιο)
Εντάξει και στην “Λάμψη” αν και εκεί αφήνει το στίγμα του για τα καλά.
σε ολες τις ταινιες του ρε,ειναι ο ιδιος πρωταγωνιστης,και οχι οι ηθοποιοι…ρησπεκτ…ψαξου αμα βαριεσαι καμια φορα,και διαβασε πουθενα τεχνικες και τροπους σκηνοθεσιας που εφαρμοζε…γενικα,ολοι αυτοι οι κλασσικοι,ειχαν τρομερη γκαμα τρυκ και ευρηματων,πλην των αδιαμφισβητητων ταλεντων τους…(ο φελινι ειδικα,απο οσ εχω ψαξει,ηταν ο σουπερ μαστορας,σε τεχνικες)…
Να πω και γω τις κοινοτυπίες μου:
The killing: Με εκπληκτικό σενάριο να το υποστηρίζει, ένα από τα καλύτερα film noir που έχουν γυριστεί.
Paths of Glory: Πολύ καλή πολεμική ταινία. Όχι από τις καλύτερες του Kubrick, αλλά ταινιάρα όπως και να χει. Κορυφαία η σκηνή με το κοριτσάκι.
Spartacus: Δεν είναι ταινία που είχε τον πλήρη έλεγχο. Όμως κατάφερε να περάσει το στίγμα του. Την είχα δει μικρός, και η σκηνή με τους σταυρούς πάνω στον δρόμο μου είχε μείνει.
Lolita: Την είχα δει πρώτη φορά σε προβολή στο πανεπιστήμιο. Καλός χειρισμός του βιβλίου και ταινία σκάνδαλο για την εποχή της.
Dr. Strangelove: Εντάξει? Η αγαπημένη μου ταινία του. Τιτάνιος Peter Sellers. Η σκηνή με τον καουμπόυ να καβαλάει την πυρηνική, όσο αστεία και αν φαίνεται, είναι εξίσου τρομακτική.
2001: Εδώ από σκηνοθέτης γίνεται μαέστρος και διευθύνει μια ταινία-συμφωνία. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη ΑΙ ταινία, αλλά είναι σίγουρα η πιο αρμονικά δοσμένη.
A clockwork orange: Δύσκολο να πεις κάτι. Ο Μπετόβεν όπως δεν τον έχετε ξανακούσει. 
Barry Lyndon: Αφού δεν πήρε όσκαρ και με αυτή, δεν θα έπαιρνε ποτέ. Ταινία εποχής με αρχίδια και η σκηνή με φωτισμό μόνο από κεριά, μνημείο φωτογραφίας.
The Shining: Κάνει το αντίθετο με την πλειοψηφία των ταινιών τρόμου. Αντί να πετάει τρόμο στην οθόνη, τον κουρδίζει και ιδιοφυώς μας το παρουσιάζει. Και όλα αυτά έχοντας να κουμαντάρει έναν από τους πιο αχαλίνωτους ηθοποιούς της ιστορίας.
Full metal jacket: Μετά από ένα απίστευτο σερί, η πρώτη του άνιση ταινία. Βέβαια το πρώτο μέρος μπορεί να είναι και η καλύτερη του.
Eyes wide shut: Μια τελετουργική βόλτα στο ανθρώπινο μυαλό και τις ανάποδες που μπορεί να πάρει. Στημένη και μελετημένη μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια. Αριστούργημα από τα λίγα.
Αυτό ακριβώς, βασικά. Και είναι απορίας άξιον πως κατάφερε να συνεργαστεί τόσο αρμονικά με τον Νίκολσον στη Λάμψη. Παρ’ όλο που ο Τζακ ήταν ο “σταρ” του καστ, εκείνος στα γυρίσματα τρωγόταν περισσότερο με την άλλη, την πρωταγωνίστρια, η οποία ήταν ο ορισμός της ηθοποιού-“χρήσιμου εργαλείου για το σκηνοθέτη η οποία ποτέ δε θα γίνει σελέμπριτι”.
Δώστου όμως κι ένα λινκ με κάνα μπλογκ όπου θα βρει σπάνια vinyl rips κι έτσι! :lol:
Σόρι ρε μαλάκα, αλλά ήταν εντελώς “awake”!
Τεσπα, πάμε κι από δω!
The killing: Ειπώθηκε ότι αποτέλεσε έμπνευση για τους Συνήθεις Υπόπτους. Να βάλω και λίγο Pulp Fiction; Έτσι, για να μη μείνει καμία αμφιβολία για το πόσο σημαντική ταινία για τον κινηματογράφο είναι; Ωραία. Ε και πάνω απ’ όλα βέβαια το ενδιαφέρον να την παρακολουθείς δεν περιγράφεται.
Spartacus: Η μόνη “μη-Κιούμπρικ” ταινία του Κιούμπρικ. Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι αρκετό. Παρ’ όλα αυτά εγώ τη γουστάρω. Είναι αυτό που λέμε “παλιό καλό Χόλιγουντ”. Και ο Κερκ Ντάγκλας ψυχαγωγικότατος.
Lolita: Όχι από τις αγαπημένες μου, αλλά σούπερ κι αυτή, τί να λέμε. ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ Πίτερ Σέλερς, συγκλονιστικός Τζέιμς Μέισον.
Dr. Strangelove: Τρελό γέλιο και σενάριο να μονολογείς “τί έγραψε ο πούστης”. Και για μία ακόμα φορά, ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ Πίτερ Σέλερς.
“Gentlemen, you can’t fight in here! This is the War Room!”
Greenhouses could maintain plantlife. Animals could be bred and… SLAUGHTERED!"
2001: Το χω ξαναγράψει. Η καλύτερη στιγμή του Κιούμπρικ και από τις πιο μεγαλειώδεις στην ιστορία του σινεμά γενικότερα. Η μόνη ταινία που δε σε πειράζει που δεν πολυκαταλαβαίνεις (…ή, δεν καταλαβαίνεις καθόλου) τί ακριβώς γίνεται, γιατί… ίσως να μην είναι καν αυτό το θέμα. 
A clockwork orange: Μάλλον, η ταινία του με το καλύτερο σενάριο. Επίσης ένα σωρό σκηνές ανθολογίας για το σινεμά. Π.χ. ο τρόπος που δένει στο πρώτο πλάνο η μουσική με την εικόνα, το πώς ανοίγει σιγάααα σιγά το πλάνο και βλέπουμε αυτά που βλέπουμε, ο ανεπαίσθητος χαιρετισμός του πρωταγωνιστή προς τον θεατή… ατόφια κινηματογραφική μαγεία.
Barry Lyndon: Η καλύτερη “κοστουμάτη” ταινία που έγινε ποτέ. Ασύγκριτη η αισθητική της, ο σχεδόν Μπρεχτ-ικός τρόπος με τον οποίον ο Στάνλεϊ παρακολουθεί όλη τη ζωή του Μπάρι, καθώς και -για άλλη μια φορά- το πάντρεμα των εικόνων που κέντησε με τη μουσική, και τί μουσική έτσι; Του Χέντελ, όχι όποιου κι όποιου. Μαγεία ξανά.
The Shining: Ουσιαστικά τα γραψε όλα ο Ντεκάρντ! Εγώ να προσθέσω ότι δύο ερμηνείες ηθοποιών απ’ όσες ταινίες έχω δει μου βγάζουν αυτό το vibe “ο άνθρωπος είναι Ο ΑΡΧΗΓΟΣ και το ξέρει”: του Άντονι Χόπκινς στη Σιωπή των Αμνών και του Τζακ Νίκολσον σε τούτην εδώ.
Full metal jacket: Διαφωνώ που λέτε “άνιση” και αυτά. Ναι το πρώτο μέρος ξεχωρίζει αντικειμενικά λόγω σεναρίου και σκηνοθετικής αξιοποίησής του, αλλά και το δεύτερο δεν πάει πίσω. Βασικά και σ’ αυτή την ταινία ο Στάνλεϊ έπαιξε μια χαρά με το μυαλό μας και ουσιαστικά την έκοψε στα δύο από πλευράς αισθητικής μ’ έναν εντελώς μη συμβατικό και απρόσμενο τρόπο. Όλοι οι άλλοι που θα προσπαθούσαν κάτι τέτοιο θα τα σκάτωναν, ο Κιούμπρικ απλά της προσέθεσε σε προσωπικότητα, χαρακτήρα, γοητεία. Μεγάλη αγάπη.
Eyes wide shut: Και γι’ αυτήν έχω ξαναγράψει. Θα ήθελε, πιστεύω, έναν πιο ικανό πρωταγωνιστή. Αλλά τα πλάνα του Στάνλεϊ, ο τρόπος με τον οποίο σε κρατάει σ’ αναμμένα κάρβουνα, η αγωνία, η έκσταση… η θεϊλα η ίδια. Θα μπορούσε να ήταν η καλύτερη ταινία του. Αλλά κι έτσι όπως βγήκε, αριστούργημα είναι.